|
 |
Estland Letland
|
|
Eesti Rattateed………..
FietsRoutes in Estland
Reisverslag van een solofietstocht door Estland en Letland.
Woensdag 8 september 2004
Meneer Leeuw? Voordat ik paspoort of
ticket aan de incheckbalie heb getoond, word ik al bij mijn naam
aangesproken. Ik kijk de vriendelijke meneer verbaasd aan. U bent de
enige die met een fiets staat aangemeld...Oh. De fiets met plastic hoes,
wordt na navraag bij de bagage afdeling geaccepteerd. Telkens denkt men
dat de fiets perse in een doos moet. Gelukkig (nu) niet. Wel vergeet hij
de 30 Euro voor de fiets in rekening te brengen, realiseer ik me nu. Ook
ben ik weer vergeten de lucht uit mijn banden te laten lopen. Afwachten
maar.
Donderdag 9 september 2004
Tallinn
Wist u dat u voor negen uur geen fiets in de trein mag meenemen? Ik wel,
maar ik houd me van de domme als de conducteur me aanspreekt. Het is
06:00 uur, dus nog erg rustig in de trein. Ik mag blijven zitten.
De fiets wordt netjes de hal van Tallinn Airport binnen gereden. De
banden zijn nog prachtig vol. Ik zet het stuur weer recht, de trappers
eraan, en fiets richting centrum. Er is zowaar een fietspad. Ik fiets
een half uurtje rond en vind, na enkele malen vragen het hotel.
Ik ben er nog niet achter hoe laat het hier nu is. Tallinn is een drukke
toeristische stad, vooral, of alleen het oude deel is interessant (voor
wie van oude steden houdt). Het is zonnig maar fris en veel, erg veel
wind.
Ik zit nu in de Hell Hunt, de eerste pub van Estland, mijn eerst Estse
pilsje te drinken, smaakt goed. Het is half vijf verteld de vriendelijke
bedienster, 1 uur later dan in Nederland.
In Tallinn wonen, van de 1,4 miljoen
Estlandse inwoners, 400.000 mensen. Mooie zeer oude stad. Barstens vol
met toeristen, dus ook vol met restaurants, terrasjes en cafés.
Op de laatste dag voor de vakantie kreeg ik nog een via het Internet
bestelde kaart uit Litouwen. Met daarop, tot mijn verbazing fietsroutes.
Nummer 1 is de EurOvelO. Deze ga ik een tijdje, langs de kust volgen. In
de stad heb ik de bordjes al gezien, ben benieuwd of deze geheel
bewegwijzerd is.
Vanmiddag een deel van de EurOvelO nr 1 gefietst. Wonderwel, ik had het
hier niet verwacht, zeer goed aangeven met duidelijke borden. Alhoewel
het goed oppassen is op de kruisingen, het richtingsbordje staat vaak al
een eindje in de straat waarin je moet afslaan.
Ik hoop dat september een goede keuze geweest is, deze landen te
bezoeken. Het eerste hotel dat ik in Tallinn vooruit wilde boeken was al
voor het winterseizoen gesloten. In de zon is het heerlijk, in de
schaduw zeer fris, echter prachtige blauwe luchten, met af en toe een
wolken file.
Vrijdag 10 september 2004 Tallin – Vosu (141 km)
De EurOvelO nummer 1 voert me, tegen een
laaghangende zon, op mooie rustige asfalt fietspaden Tallinn uit.
Daarna over rustige binnenwegen, door een
soort Achterhoeks landschap met een omweg naar de Finse Golf. Onderweg
ga ik het Lahemaa National Park binnen. In 1971 opgericht, was Lahemaa
het allereerste park binnen de Sovjet Unie. De USSR dacht hiermee het
nationalistische gevoel te bevorderen.
Het park zelf is erg divers. Gaasterlands
glooiende heuvels. Bordjes waarschuwen mij voor stijgingen en dalingen
van 6, 7 ja soms 8 procent, en dat voor een vlak land.
Door diepe donkere sparrenwouden, waar
mooie asfalt straten overgaan in mooie zandwegen. Hier kan ik mijn
einzelgänger zijn goed in de praktijk brengen. Bijna niemand te zien. Af
en toe een auto, verder geheel alleen.
Als de zon achter de wolken verdwijnt,
voelt het toch al donkere woud nog eenzamer aan. Wanneer de route niet
zo goed aangegeven stond, zou ik waarschijnlijk deze wegen niet befietst
hebben.
Mooie oude en nieuwe (vakantie)huisjes
langs de Finse Golf. Het ziet er overal erg verlaten uit.
Ik Loksa koop ik wat te eten en drinken.
Drie halve liters cola, twee bounties en een mars; 52 kronen. Iets meer
dan drie euro. Heel wat andere prijzen dan in de hoofdstad Tallinn.
In Vosu aangekomen zoek ik me rot naar
het Hostel. Sommigen sturen me zomaar ergens heen, anderen weten het
niet, dan weer lopen ze me stoïcijns voorbij.
Een ongeveer 12 jarig jongetje, goed
Engels spreken, gaat me op zijn mountainbike voor. Ook hij rijdt eerst
verkeerd. Dan herinnert hij zich het weer en levert me bij het Hostel
af. In het Hostel wachten ze al op mij. Het gehele hostel, zo’n 30
kamers is alleen voor mij. De vriendelijke blonde Leila geeft me haar
telefoonnummer, voor het geval er vannacht iets niet goed gaan.
Gedurende de nacht, is er in het gebouw dus geen mens aanwezig.
Zaterdag 11 september 2004 Vosu – Saka ( 112 km)
Als ik na een grote akker een terrasje in
de zon zie eindigt mijn fietstocht van vandaag abrupt. Op een mooie
klif, vlak aan de Finse Golf ligt het “Saka Cliff Hotel & Spa. Een
éénpersoonskamer hebben ze niet meer. Als ik vraag een tweepersoonskamer
voor de prijs van een éénpersoons te mogen, zegt de vriendelijke dame
meteen, ja. De kamer is inclusief ontbijt en ochtendsauna.
Het is een mooie warme dag vandaag. Ik
fiets over heerlijke rustige binnenweggetjes met de wind in de rug en de
zon op de snuit.
Zondag 12 september
2004 Saka – Lohusuu (99 km)
Ik heb er genoeg van. Dikke wind op de
kop. Al drie hotels ‘gemist’ die er zouden moeten zijn; maar dicht of
niet te vinden zijn.
Maandag 13 september
2004 Lohusuu – Tartu (112 km)
Wim is gek.
Wim is gek I am singing in the rain. Op een kruispunt
waar ik een korte route (41 km) naar Tartu kan nemen, kies ik toch de
fietsroute nummer 3, die nog 56 km naar Tartu aangeeft. Meteen begint
het weer ontzettend te regenen.
Dinsdag 14 september
2004 Tartu – Otepää ( 58 km)
Vandaag weer een stralend blauwe hemel.
Een rustig kort ritje. Rustig? De wind heeft niet in kracht afgenomen.
Zelfs de afdalingen gaan moeizaam. En, en het vlakke land wil maar niet
echt vlak worden.
Ik ben in Otepää. Het skigebied van
Estland. Nu erg rustig. Ik ben in het Setanta Guesthouse, aan route 3,
met een fantastisch uitzicht op een grote meer; vanuit een Irish Pub.
Wederom een Zuid Limburgs landschap,
leuke klimmetjes. Mooie vergezichten en prachtige doorkijkjes naar de
Finse Golf. In Aseri fiets ik voor de eerste maal een paar verkeerde
wegen in, voor ik de juiste weet te vinden. Van daar gaat het even over
het mooie vlakke asfalt van de hoofdweg naar de Russische grens.
Aangelegd met steun van de EU, die zijn er snel bij! Hier verlies ik
wederom de route. Waarschijnlijk is er door wegwerkzaamheden een bordje
gesneuveld. Op goed geluk ga ik richting zee en vind snel de route weer
terug.
Nog nooit zo rustig geslapen als
vannacht. Middenin de bossen, in een Hostel, zonder personeel. Niets
maar dan ook niets te horen. Punctueel om zeven uur staat mijn ontbijt
klaar. Wat keuze…. Warme pap en koffie. Koffie drink ik al jaren niet
meer, en aan pap met klonten heb ik een hekel. Dit is echter geen pap
met klonten, maar klontenpap. Toch proberen, na de eerste wurggevoelens,
eet ik tot mijn eigen verbazing het bord leeg.
De vierde; ik fiets een bospad in. Opeens
staat er een grommende rottweiler met glimmende tanden voor me. Stap
toch maar even af. Een vrouw verschijnt uit het bos en houdt de hond bij
zijn oren vast.
Ik heb een hotel met ontbijt, maar geen
lunch en geen diner. Wel bier, ik zal het met de repen moeten doen
vandaag. Het is hier één grote picknickplaats met barbecue’s en grote
tafels. Dus er wordt verwacht dat je je eigen eten meeneemt. Weer ben ik
de enige gast.
De inclusieve ochtendsauna vanmorgen in
het hotel sla ik af. Kan me niet voorstellen dat ik daar fit van word.
Vroegere sauna bezoeken hebben me eerder luiheid en slaperigheid
gebracht.
Na het hotel verlaat ik route 1, en pik
in Johvi fietsroute 3 op. Deze voert me door diepe donkere wouden, over
slechte weggetjes, die ik zonder de route, hier nooit gevonden zou
hebben. Gelukkig is het zondag en zijn er veel families paddestoelen en
bessen aan het plukken. Af en toe kom ik dus nog iemand tegen.
Route 3 brengt me naar het grote meer
Peipsi. Middendoor dit meer loopt de grens met Rusland. Tot nu toe niet
veel te zien van het meer. Alles volgebouwd met
(verlaten)(vakantie)huisjes en verboden privé-gebied. Het grote toerisme
is hier nog niet tot ontwikkeling gekomen. Waarschijnlijk wel veel privé
vakantiehuisjes, want net als in mijn huidige overnachtingplaats, geen
kip te zien.
De mensen die ik onderweg tegenkom en
groet, groeten terug, maar eerst als ik de eerste stap gezet heb. De
jeugd die (goed) Engels op school leert is veel opener en
toegankelijker. De bediending in hotels bestaat waarschijnlijk daardoor
vooral uit jongeren.
Wim is gek.
Hoe sterk is de eenzame fietser? Sterk? Je moet een beetje gek zijn om
zoiets te doen. Bijna de gehele dag regen en een snoeiharde wind op de
kop, 7-24 m/s volgens het journaal van gisteravond. Welke windkrachten
dat zijn weet ik (nu) niet, maar kom maar moeizaam vooruit.
Ik neem de omweg omdat ik de dorpjes Kolkja en Varnja wil zien. Dorpjes
gesticht in de 18de eeuw door Oude Gelovers, een secte van de Russische
Orthodoxe kerk. Volgens de Lonely Planet komt hier bijna nooit een
toerist (de fietsroute wel), en blijven de honden staan, als ze een
vreemde zien.
De mensen die ik aankijk slaan hun ogen
neer. Als ik van te voren mijn hand groetend opsteek, krijg ik af en toe
een (glim)lach terug. Men leeft hier nog zoals 100 jaar geleden.
Dat valt allemaal wel mee, ook hier worden de houten kozijnen door
kunstoffen vervangen.
Toch ondanks de regen, veelkleurige dorpjes. Rode, blauwe en bruine
daken. Gele, rode, blauwe, grijze zwarte en groene (houten) muren. Ook
met regen mooi om te zien. Als ik bij Varnja het Peipsi meer verlaat,
begint het nog harder te regenen, het asfalt gaat over in een zuigende
zandweg. Hier begint ook een 40 km lange langzame stijging. Ik nader de
heuvels van Estland, het skigebied.
Het hoogste punt van Estland is 317 meter, Toch, ik blijf me verbazen
over het stijgen en dalen van dit vlakke land.
Ik ben erg blij als ik na 112 km in Tartu aangekomen ben. Fiets naar het
beste hotel van de stad. Vertel de dame dat ik de prijs toch wel erg
hoog vind, dit gezien het seizoen. Misschien kan ze korting voor mij
bedingen, ze telefoneert. Als ik me op mijn super de luxe tweepersoons
kamer, voor de prijs van één persoon ( wat korting?) uitkleed, merk ik
dat ik tot op het vel kletsnat ben, wat ademende regenkleding? Gelukkig
heb ik het niet koud gehad.
Tartu is een studentenstad met veel barretjes annex eethuisjes. De
menukaart is in het Ests; kan ik niet lezen. Kijk bij mijn buurman op de
tafel en vraag wat hij eet. Bestel hetzelfde, zag er goed uit en smaakt
ook goed.
Na de overnachting van vannacht op 13 km nog een hotel gezien. Ook een
B&B
in Mustvee op 19 km. Verder de hotels in de Kodevers, zoals genoemd in
de Lonely Planet niet gezien of niet als zodanig herkend.
Behalve in de grote steden is er erg
weinig verkeer op de (binnen)wegen. En als er eens een keer drie auto’s
en een fietser samen komen, dan is er nog ruimte genoeg. De wegen zijn
erg breed. De Estlandse chauffeur rijdt kalm; aangenaam om hier te
fietsen.
In de grote steden zijn er fietspaden,
deze moeten met de voetgangers gedeeld worden. Daar er meer voetgangers
dan fietsers zijn is het een beetje uitkijken. Vooral bij bushaltes. De
wachtenden wijken geen centimeter voor de fietser, daar is het dus even
moeilijk je weg te vinden.
Estland is een verrassend aangenaam
fietsland. Erg onbekend nog, denk ik. Een week voor mijn vakantie kreeg
ik nog een mail van een fietskaartenverkoper, die mij schreef dat ik
niet veel van fietsroutes in Estland mocht verwachten. Niets is minder
waar. De routes in Estland zijn zeer goed verzorgd. Van Oost naar West
en Zuid naar Noord, of andersom doorkruizen meerdere routes Estland.
Woensdag 15 september 2004 Otepää – Valmiere (129 km) (Esland - Letland)
Hij deed het weer die gek. In de
stromende regen. Valga rechtdoor 33 km, rechtsaf fietsroute 3 Valga 58
km. De gek kiest weer voor de fietsroute. Anderhalfuur op een soppige
zandweg, ik kom twee auto's tegen. En regen, regen. De kilometerteller
schijnt op 12 te blijven steken. Zakt zelfs naar 5 als, wij, mijn
Villiger Cabonga met Rohloff naaf, een steile zeiknatte zandheuvel, 12
%, op moeten. Het lukt. Wie zegt dat Estland vlak is, geloof ik niet
meer. Maar ze geven wel netjes de stijgingen aan, zelfs op de zandwegen.
Gelukkig houdt de regen na enkele uren weer op en komt mijn grote vriend
de tegenwind terug.
Na 77 km kom ik aan de grens met Letkand. Valga en Valka twee steden
aaneen, maar toch apart door de grens tussen de twee landen. Deze plaats
was na Wereldoorlog I, de enige plaats waar Estland en Letland het niet
eens konden worden over hun grens. Een Engelse scheidsrechter heeft
uitspraak gedaan en de stad in tweeën gespleten.
In de stad zijn enkele grensovergangen, deze zijn echter alleen voor de
Esten en Letten. Alle anderen moeten een paar kilometer noordelijker
oversteken. De fietsroute nummer 3 voert me precies tot dit punt. Voor
degenen die in Estland één van de fietsroutes willen volgen; direct na
de grens beginnen de borden dus.
Het is erg rustig aan de grens. Twee douanebeambten en een fietser (ik).
Niets moeilijk, niets stempelen, niets meer te zien van het norse
communistische grensgebruik. Even paspoort doorbladeren en goedendag.
Ik wil morgen naar Riga, dus ik ga nog een stukje verder. Onderweg in
Strenzi is een guesthouse en er kan geld uit de muur gehaald worden.
Na de fietsroute nummer 3 volg ik nu de A3 de hoofdweg naar Riga. In
Letland geen fietsroutes meer. Toch er rustig. De weg is niet zo goed
als ik gewend ben . Ik denk dat de Letten de weg naar de EU potjes nog
niet gevonden hebben.
Even een wandeling door het dorpje gemaakt. Het valt me op dat de mensen
hier veel opener zijn. Ze kijken je normaal aan en kijken ook gewoon
weg. Niet zoals in Estland waar je vaak stoïcijns voorbij gekeken wordt.
Veel aangenamer hier. Ze zien er ook losser en moderner uit. Maar
misschien heb ik wel te veel van het Estse platteland gezien.
Donderdag 16 september 2004 Valmiere – Riga ( 111 km)
Geen leuke dag vandaag. Stoempen tegen
wind en heuvels. Qua inspanning moet ik gevoelsmatig halverwege de top
van de Mount Everest zijn. Niets is minder waar, ik ben nu weer op
zeeniveau in Riga, de hoofdstad van Lettland.
De A3 wordt naarmate ik Riga nader steeds drukker, maar is goed te
fietsen met brede vluchtstroken. Landschappelijk is het ook niet slecht.
Glooiende heuvels, meertjes, wouden en rivieren wisselen elkaar af.
Vandaag heb ik er niet veel oog naar.
Als ik het bord Riga zie, duurt het nog driekwartier voordat ik in het
oude centrum ben. Het hotel dat ik uitgekozen heb is vol. Het volgende
heeft alleen nog een dure suite. Riga vol. Ik moe. Riga duur. Vertel de
hotelbediende dat de suiteprijs toch wel een beetje boven mijn budget
is.
Na een beetje heen en weer gepraat krijg ik de suite voor een
éénpersoonskamer prijs. Maar je hebt dan ook wel wat; bv een zitje met
een openhaard in je kamer.
Vrijdag 17 september 2004 Riga
Rustdag in Riga. De oude stad is heel
mooi. Mooie kerken en prachtig gekleurde gebouwen. Veel cafés en
terrassen. Gelukkig kan er vandaag op verpoosd worden. Al is het wel wat
fris als de zon even achter de wolken verdwijnt. Ook hier weer massa’s
toeristen, lopend achter de opgestoken paraplu van de gids.
Morgen wil ik weer richting grens
Estland. Hoever ik kom zie ik wel. Ik hoop de wind in de rug te hebben.
Je weet echter maar nooit. Nu, hier in de stand is het bijna windloos.
Het kan aan de zon liggen, maar ook de
dames in Letland zijn mooier en voller. Ook hier, toch tamelijk fris, de
jonge dames in T-shirt met blote navel. Wie mooi wil zijn moet pijn
(kou) lijden. Maar mooi is het.
Wist u dat;
Het scheidingspercentage, 60 %, in Letland het hoogste van Europa is.
Dat 40 % van de kinderen in eengezinsfamilie geboren word.
Dat de Duitsers zich hier in Riga uitstekend in hun eigen taal verstaanbaar kunnen
maken, en daar ook luidruchtig gebruik van maken.
Zaterdag 18 september 2004 Riga – Salagriva (102 km)
In de stad Riga zie ik geen enkel richtingsbord; hoe de stad uit te
komen. Ik ga dus maar dezelfde weg terug, tot de kruising A3, A1. Hier
ga ik de A1 (= E67) richting Estland op.
Zondag 19 september 2004 Salacgriva – Pärnu ( 88
km)
(Letland - Estland)
Op een zonnige zondagochtend staan de twee vriendelijke douane mevrouwen
me al op te wachten. Ook nu probleemloos de grens over, blik in mijn
paspoort, blik op mijn snuit en verder fietsen maar.
Maandag 20 september
2004 Pärnu – Virtsu ( 102 km)
Ik gok het er maar op. Het is half twee
en het miserabel uitziende guesthouse opent, volgens een vriendelijke
telefonerende man om drie uur haar deuren. Volgens een bord op de
voordeur pas om vijf uur.
Dinsdag 21 september
2004 Virstu - Haapsalu ( 80 km )
Wat kan er in korte tijd veel gebeuren.
Binnen een uur, fiets ik in de regen, praat ik geanimeerd met de
fietsenmaker over de Rohloff naaf en lig in poedelnaakt in een
modderbad.
Woensdag 22 september
2004 Haapsalu – Paldiski ( 115 km )
Ze zitten zo’n 10 meter van de rand van
de weg in een bushokje. Drie mannen en een vrouw, toch slaat al fietsend
de alcohol walm me tegemoet. Met bier en Wodka hebben ze grote lol. Al
’s morgens om 11:00 uur. Zoals wij in Nederland met het hondje wandelen,
zo loopt men hier met een fles bier of wodka. En dat zijn niet alle
alcoholisten, het behoort hier tot het normale straatbeeld.
Donderdag 23 september
2004 Paldiski - Tallinn ( 60 km )
Tijdens het ontbijt stroomt de regen met
bakken de lucht uit. De vriendelijke hotel-mevrouw komt met het
spoorboekje. Zo laat vertrekt de trein uit Paldiski en komt dan aan in
Tallinn. Ze wil me niet door de regen laten gaan. Ik leg haar uit, zo
goed en kwaad dat gaat. dat ik ook het laatste deel met de fiets wil
doen. Ze zucht en kijkt me een beetje meewarig aan.
Als ik de fiets aan het pakken ben stopt de
regen, en het blijft droog tot Tallinn. Het is wel koud vandaag. Het is
laatste deel is niet het mooiste. Wel indrukwekkend zijn de hoge kliffen
aan de Finse golf.
Vrijdag 24 september
2004 Tallinn - Amsterdam - Apeldoorn
Voorspoedige terugreis. Deze keer moet ik
wel 30 Euro voor de fiets in het vliegtuig betalen. Een kwartier te
vroeg landen we op Schiphol. Een uur later in de trein naar Apeldoorn.
Als de regen plaats maakt voor een wolkenhemel is het mooi.
Nederland
Estland
Letland
Oppervlakte
41.528 km²
45.227 km²
64.589 km2
Aantal inwoners
16,3 miljoen
1,41 miljoen
2,33 miljoen
Aantal inwoners per km²
480
30
36
Hoofdstad
Amsterdam
Tallinn
Riga
Aantal inwoners
736000
400000
747000
Ik heb voor mijn leven lang genoeg sparrenwouden gezien. Lange rechte
stukken wegen met af en toe een dorpje of een meertje.
Waar de weg langs de Baltische zee schuift, waait een snijdend koude
wind. Deze keer wel in mijn rug. Heerlijk ontspannend fietsen vandaag.
Toch stop ik nog een keer in Lettland, om mijn laatste Letse Lats op te
maken, en echt warm heb ik het vandaag ook niet.
In Salacgriva vind ik een spiksplinter nieuw hotel, niet ver van de
grens. Het dorp stelt niet veel voor. Onderweg veel hotels en B&B. Veel
meer dan de VVV in Riga of de Lonely Planet aangeven, keuze genoeg dus.
Aan de stranden van de Baltishe zee schijnt men nog Amber (barnsteen) te
kunnen vinden. Paar keer gestopt, maar met de harde wind en de
fiets-zweet-kleding erg koud.
Ook onderweg een museum van Van Münchhausen gepasseerd. Ik wist niet dat
hij uit Letland kwam. Maar ook Letland was ooit deel van het grote
Duitse Rijk (Het Pruisische?)
De prijzen in en buiten Riga verschillen dag en nacht. Ik doe mijn best
de Lati's op te maken, maar meer eten en drinken kan ik niet.
Ik ben weer in Estland. En fietsroute nummer 1 staat vlak buiten het
douane terrein weer op mij te wachten. Deze keer vlak langs de Baltische
kust.
Mooie wilde zee en pittoreske dorpjes. Voorzover het kan voert de
fietsroute weg van de snelweg. Bevalt me weer goed vandaag, met de wind
in de rug.
In Pärnu is al veel gesloten, seizoen voorbij. Ook het sanatorium hotel,
waar ik een modderbad en een massage wilde nemen is reeds dicht.
Gelukkig zijn er nog (veel) meer hotels in Pärnu.
Pärnu, wat in de zomertijd een favoriet
kuuroord voor Scandinaviërs, Russen en
de Esten zelf is.
Bovendien zijn er twee spaken gebroken.
Deze moeten vervangen worden. De ene moet al langer kapot geweest zijn.
Ongeveer vier kilometer voor het einddoel springt er met een luide pang
een spaak kapot. Een lichte schwung in het achterwiel. Het achterwiel
zoveel mogelijk ontziend fiets ik de laatste kilometers langzaam door.
Ik ben ietwat geïrriteerd, bij het kopen
van de nieuwe fiets heb ik nadrukkelijk gezegd; ik wil de sterkste
spaken in mijn achterwiel. Waarschijnlijk heeft de fietsenmaker de
standaard spaken erin laten zitten. De spaken worden dus na de vakantie
direct alle vervangen.
Ik eet een hamburger en drink een fles
bier bij de kiosk, waar de Ferryboten naar de eilanden aanleggen.
Als ik, in het zonnetje, op de stoep van
het guesthouse, klaar ben met het vervangen van de spaken, stopt de bus.
Eruit stapt de eigenaresse van het guesthouse. Ze geeft me een kamer.
Ziet er schoon uit, maar geen douche en toilet op de kamer. Gisteren had
ik al mijn bange vermoedens, vandaag geen goede overnachtingplaats te
vinden. Het VVV kantoor was op zondag gesloten. Vanmorgen heeft de
receptioniste van het hotel, telefonisch, ze wist het zelf ook niet,
achterhaald dat er een hotel in Virstu bestond: “ Virstu Villa”. Bij
navraag hier, kende niemand het. Nu blijkt, op de rekening, dat dit
guesthouse de ‘Villa’ is!?
Verder vandaag een mooie fietstocht. Over
zeer rustige wegen. Gemiddeld kom ik zo’n één auto per tien minuten
tegen. De laatste dertig kilometer, zandweg, is er (bijna) niemand te
zien. Prachtige natuur. Af en toe klingel ik uit balorigheid mijn
fietsbel, omdat het mij soms wat te stil wordt. Boerderijen, wisselen
dorpjes, weilanden, meren en bossen af.
Pittoreske dorpjes noem(de) ik die.
Pittoresk voor de voorbijganger, niet voor de mensen die hier wonen denk
ik. De mensen zien er grauw en ongeïnteresseerd uit. De mannen vaak met
bierflessen in het mandje achterop hun fiets. ’s Morgens om negen uur
met een fles bier aan de mond is geen uitzondering. Als de zon schijnt
ziet het dorpje er leuk uit. De mensen kweken veel bloemen. En heeft men
een tuin, dan ziet deze er meestal zeer verzorgd uit. Maar als donkere
wolken voor de zon verschijnen, is het dorp een melancholieke
triesthoop. Ik wil niet weten hoe het er in winter en herfst uitziet.
De norse vrouw van de kiosk bij de haven
moet wel hard zijn. Eerst komt ze mij zeer onvriendelijk over. Maar als
ik zie hoe ze met de dronkaards omgaat, krijg ik meer respect voor haar.
Ik blijf vriendelijk lachen, en de derde keer dat we oog in oog staan
krijg ik zowaar een klein lachje terug. Het is een harde mannenwereld.
Boter bij de vis; gelijk afrekenen is aangezegd in een havenplaats. Ik
moet er wel even aan wennen. Misschien zien daarom de meeste mensen er
zo nors uit.
De vriendelijke guesthouse eigenaresse
spreekt geen woord over haar grens. Bestel op goed geluk iets te eten.
De luid schallende TV wordt getemperd en maakt plaats voor ‘moderne’
muziek. Klinkt hard in de bar waar niemand, behalve ik natuurlijk,
aanwezig is. Abba en Queen vrolijken mijn diner op.
Het guesthouse verlaat ik, zonder ontbijt,
de eerste keer tijdens deze vakantie, zodra het licht wordt. Niemand te
zien, deur open. Gisteravond heb ik alles betaald, dus ik ga.
Gelijk het regenpak aan. Het blijft de
gehele weg miezeren. Wel met de wind lekker in de rug. Op 25 km in
Lihula is ook een hotel. Ziet er aan de buitenkant in ieder geval veel
beter uit.
Vandaag volg ik route 11, die twee delen
van route 1 verbind. De doorgaande route 1 doet nog drie eilanden aan.
Daar heb ik jammer genoeg geen tijd meer voor.
In Haapsalu zoek ik eerst een fietsenmaker.
Gisteren heb ik drie spaken vervangen, maar er zit nu nog een kleine
slag in het achterwiel. De fietsenmaker fikst het snel. Ook heeft hij
zelfs nog drie nieuwe reserve spaken voor mij. Ik had er nog één over.
Hij wil alles weten over de Rohloff-naaf, had er wel van gehoord maar er nog
nooit een gezien.
Vandaag heb ik een hotel annex sanatorium
uitgezocht. Ik wil graag een modderbad. Gelijk bij de receptie meld ik
me hiervoor aan. Over 20 minuten is er nog een plaatsje vrij. Spullen
naar de kamer, toch eerst maar even douchen. Dan naar kamer 311, waar
een aardige oude mevrouw op me wacht. Uitkleden maar. De bodem van het
bed is al met modder gevuld als ik er naakt mag gaan in liggen. Daarna
word ik behoedzaam verder met warme modder in gesmeerd.Het aanraken van
de piemel wordt daarbij elegant vermeden. Later met een fikse klodder
modder bedekt. Dan een half uur heerlijk relaxen. Van top tot teen
begint mijn lichaam te tintelen. Heerlijk. Of het echt heilzaam is weet
ik niet, maar het voelt wel lekker aan. Afdouchen en dan een paar
pilsjes.
De eetzaal zit vol met oudjes die zich hier
voor allerlei kuren laten behandelen. Gezien de omvang van hun lichamen
en de omvang van de hopen voedsel op hun borden, kan ik me voorstellen
dat je zo je gehele leven MOET blijven kuren. Ik schuif, na de pilsjes,
maar gewoon aan het buffet aan.
Ook Tchaikovsky en de Russische tsaren
familie kwamen hier hun modderbaden nemen. Speciaal voor hen werd er
tussen St Petersburg en Haapsula een spoorbaan aangelegd. Om de hoge
heren en dames vooral niet nat te laten regenen werd hier, voor die
tijd, het langste overdekte perron, 214 meter gebouwd. Ziet er nog goed
en indrukwekkend uit.
Na de middag is de zon weer gaan schijnen en fiets ik nog een rondje
door het dorp.
Nog twee dagen naar Tallinn, hoop dat de
spaken het houden, het zijn twee dagen met veel zandwegen.
Vandaag weer een mooie route. Voor
ongeveer de helft over stille verlaten zandwegen. Eerst langs de
Baltische Zee, later langs de Fins Golf. Vanmorgen even in het regenpak.
Verder schijnt de zon tussen prachtige wolkenhemels. Heerlijk fietsweer,
in de zon aangenaam warm. Vergeet niet op dit traject genoeg te eten en
drinken mee te nemen. Ik heb de eerste winkel pas na 85 kilometer
gezien.
Als ik vanmorgen om twintig over zeven
aan de receptie kom, om af te rekenen, staat de horde oudjes al voor de
deur van de eetzaal. Punctueel om half acht wordt de deur geopend en
stroomt de meute binnen, ik mee. Ik wil graag met ontbijt vroeg
vertrekken. Bij het afrekenen ontdek ik tot mijn verassing dat ontbijt,
lunch en diner bij de kamerprijs inbegrepen waren, of ze zijn het
vergeten.
Ik moet hier niet te lang blijven;
Paladiski was de eerste plaats in Estland die de Russen in 1939 bezetten
en tot verboden gebied verklaarden. Tot eind 1994 was hier een
marinebasis met nucleaire onderzeeërs en vol in bedrijf zijn reactors.
Hoeveel straling is hier nog blijven hangen? Veel is al met behulp van
Amerikaanse steun, 200 miljoen dollar, opgeruimd. De stranden en de zee
zouden weer bezwembaar zijn.
De fietsroute gaat er vanuit dat je het
fietspad neemt. Is er links een fietspad en jij wilt rechts blijven
rijden. Goed. Maar de richtingsborden staan wel links. Ik fiets Tallinn
aan de westkant op zo n linker fietspad binnen. Geen mooie weg. En
weinig richtingsbordjes. Als ik bij de Vrachthavens ben, merk ik dat ik
verkeerd zit. Met als richtpunt de torens van de oude binnenstad vind ik
de weg naar het hotel terug. Wonderwel kom ik volgens de routebordjes
uit de goede richting.
Voor wie hier, in Tallinn, de fietsroute
wil beginnen, is de Ferryhaven, waar de schepen naar Finland vertrekken,
een goed uitgangspunt. Hier vind je zeker richtingbordjes. Let wel op de
richting die je kiest. Zoals gezegd staat de route in BEIDE richtingen
aangegeven.
In het hotel boek ik voor 04.45 uur een
taxi naar het vliegveld. Het is niet ver, maar ik heb geen behoefte dit
laatste stukje in het donker ( en grote kans op regen) te fietsen.
Het fietsdeel van de vakantie zit er op. Drink een pilsje in mijn nu al
favoriete Tallinnse Hell Hunt café.
Ongeveer 1400 km gefietst. Ongeveer; de draadloze kilometerteller gaat
ook de deur uit. De signalen van en naar de ontvanger worden in
Nederland al vaak in de buurt van radiomasten of spoorwegen verstoord.
Hier is het nog erger. Dus de Cordless Cateye is voor mij geen goed idee
(meer). Hoewel ik het principe en de uitvoering prachtig vind.
Vanmorgen droog, nu een en al regen, ga mooi op tijd terug....
De fiets wordt door mij direct afgeleverd
om opnieuw gespaakt te worden. Oorzaak, breken van de spaken, volgens de
fietsenhandelaar; te korte spaken. En dat voor een fiets van meer dan
2500 Euro
Ik denk dat de fietsroutes in Estland erg
populair zullen gaan worden. Er zijn veel overnachtingplaatsen;
campings, B&B’s, hostels en hotels. Echter in het seizoen, juni en
augustus, kunnen ze vol geboekt zijn. Of buiten het seizoen reeds
gesloten of nog niet geopend. Dus planning en/of flexibiliteit is
gewenst.
De fietskaart is via Internet te bestellen
http://www.bicycle.lt/en/main/shop NEW Cycle Mail
ESTONIA (2004) 4,50 Euro. Betaling via de bank achteraf.
Estland (45000 km²) iets groter dan
Nederland (42000 km²). Toch, het inwonertal is 16 maal lager dan in
Nederland (480 tegen 30). Geen wonder dan je (bijna) overal zeer rustige
(fiets)wegen hebt. Een heerlijk land om te fietsen. Temeer omdat ze
meerdere zeer goed bewegwijzerde fietsroutes, over zand- en asfaltwegen
hebben. Voor mij verbazingwekkend en zeer aangenaam te fietsen. De
Balten zijn nog wat stug, vergelijk het met een dubbele Fries. Toch de
jeugd, die goed Engels spreekt, is duidelijk van een andere, niet
communistische generatie. Prijzen in de toeristische gebieden zijn te
vergelijken met de onze. Op het platteland echter een stuk lager. Jammer
dat ze zo weinig zomer hebben. Een voor de rustzoeker ideaal
vakantieland.
En de Russische maffia? Niet gezien, denk
ik. Net als de Italiaanse Maffiosi laten ze de toerist met rust. Hoe het
echt gaat weet ik niet, maar ik kan me voorstellen dat ze beter van de
hotels beschermgeld kunnen eisen, dan de melkkoe, de toerist te beroven.
Ook een veilig land dus. In de binnenstad van Tallinn wordt gewaarschuwd
voor zakkenrollers. In de binnenstad van Apeldoorn ook.
Als de zon wordt overschaduwd door een wolkenhemel is het niet mooi.
Mooi bestaat bij de gratie van lelijk,maar wat is mooi en wat is lelijk?