Reisverslag van een solo fietstocht door Ecuador.

Neen, een klimmer ben ik nog steeds niet. Toch wil ik al lang graag in Ecuador fietsen. Alles wat Zuid Amerika aan landschappen bezit zou in dit land verenigd zijn.
Dus ook fietsen op grote hoogte, met veel, heel veel klimmen en dalen ga ik nu aan. Een opmerking uit een fietsverhaal, waarin verteld werd dat het MET fiets vrij eenvoudig te liften is, deed me besluiten om toch de hoogte in te gaan.
De ongeveer geplande route is zo'n 1000 kilometer lang, of ik alle duizend in het zadel zal doorbrengen? Ik betwijfel het.

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van PDA, Eee PC , (MSdos) FTP , GPRS , UMTS en internetcafés tijdens de reis bij te houden.

Middenin de nacht om 1 uur ben ik klaar wakker. Mijn lichaam is al in mijn actieve ochtendstand. Ik blijf lekker liggen dommelen tot het om 6 uur licht wordt. Heb het naar bed gaan zo lang mogelijk uitgesteld, maar op een gegeven moment zegt het lijf stop en valt in slaap.
Om 7 staat het ontbijt klaar, eenvoudig maar goed. Gelukkig spreekt de vriendelijke bediening redelijk engels. Je moet vandaag in de stad gaan fietsen zegt hij, de hoofdstraat is afgesloten voor alles wat een motor heeft, op zondag vrijbaan voor wandelaars en fietsers. Er schijnt daarnaast nog zo'n 20 kilometer fietspad door de langgerekte stad te lopen. Eigenlijk een goed idee, toch wil ik me vandaag niet te veel inspannen en mijn longen en hart de tijd te geven aan de hoogte te wennen.
Verder verteld hij dat toen hij zeventien was de grote vulkaan hier vlak naast de stad op uitbarsten stond. Iedereen was doodsbang. Supermarkten waren leeggekocht. Kerken stampend vol, het einde der tijden aankondigend.
Ik schrijf het misschien een beetje cynisch, maar het moet een verschrikkelijk angstaanjagend gevoel zijn als zo'n joekel van een vulkaan, vlak naast jouw stad wil gaan ontploffen. Hoe het precies afgelopen is weet ik nog niet, maar de stad staat er nog steeds in al haar glorie.

Als ik met José door Quito over stervensdrukke (volgens hem is het vandaag nog erg rustig) wegen scheur, wordt er in mij een schreeuwend angst wakker; hier WIL IK niet fietsen. Gelukkig ken ik het gevoel; als je er op de fiets eenmaal tussen zit valt het best mee.

Vandaag heb ik een gids met auto gehuurd om Quito en omgeving op een ontspannen manier te bekijken. José is de man, eigenlijk is het zijn vrije dag, maar zijn baas heeft hem toch naar mijn hotel gestuurd. Hij vind het wel leuk.
De stadstour begint bij het kolossale Mariabeeld, wat hoog op een berg een wakend oog over de stad werpt. En dat is volgens José wel nodig; criminaliteit is weliswaar gedaald, maar nog steeds volop aanwezig. Deze president heeft veel meer politiemannen de straat opgestuurd, dat heeft goed geholpen, alhoewel ze naar zeggen van José ALLEMAAL corrupt zijn.
Weer naar beneden naar het oude koloniale deel van Quito. Sinds 1978, door Unesco uitgeroepen tot Cultureel Erfgoed van de Mensheid. Een bezoek zeker waard. José spreekt heel redelijk engels en verteld graag van zijn stad. Prachtige mooie kerken, vandaag tot de laatste plaats gevuld, door de de streng katholiek gelovige Ecuadoriaan. Achter een pilaar staat een fiets geparkeerd.
Ecuador betekent, voor degene die het nog niet weet, ik wist het niet, evenaar. Ciudad Mitad Del Mondo, het middelpunt van de aarde noemen ze het zeer toeristische uitgebuitte lijntje.
Het grappigst vind ik dat er een hemelshoog monument op de verkeerde plaats staat. Met de nieuwe GPS-technieken is bepaald dat de echte evenaar zo'n 200 meter verder naar het noorden ligt.
Deze 'verkeerde' plaats is wel een formidabele toeristische trekpleister, met restaurants, cafés souvenirs en folkloristische dansen. Je moet er van houden.
Zo ook van de cavia, sorry Mark, bij ons een huisdier, hier een lekkernij. Ik eet hier mijn eerste, en denk ook mijn enige. Geroosterd boven een open vuur met kop en vel. Het vette vel geef ik aan José die het met gulzige graagte verorbert. Beetje flauw vlees als van een heel oude kip, maar vertel dat niet hier, er worden er alleen al op de evenaar, tijdens de lunch welzeker een kleine honderd gegeten.
Even verderop, een kleine zandweggetje in, op de 'echte' evenaar het Intiñan museum. Rustiger, serieuzer, niet heel erg toeristisch, vertellen ze over de (oude) bevolkingsgroepen van Ecuador. Mensen werden begraven in een grote aarden pot. De terugkeer naar de moederschoot uitbeeldend. Mooi idee.
Verder de geijkte evenaar kunstjes. Water loopt aan de ene kant rechtsom en aan de ande kant van de evenaar linksom door het putje. Alleen op de evenaar kun je een ei op een spijkerkop laten balanceren, omdat hier de magnetische krachten in evenwicht zijn.
Enne de zon staat NIET recht boven de evenaar. Een half jaar een beetje naar het noorden, de tweede helft in het zuiden. Op 21 maart en 23 september het keerpunt van noord naar zuid en andersom.
Schrijf ik net over de 'verkeerde' evenaar, de oude Inca's, het blijft mij verbazen, hebben met als enige hulpmiddel een stokje en de schaduw van de zon, WEL de correcte plaats van de evenaar bepaald.

Volkomen rustig, weg van de drukte midden in de landerijen Hacienda Guachala, een oude boerderij (de oudste van Ecuador) uit 1580. Ik heb direct maar voor twee nachten geboekt.

Fietsen gezond!? Niet in Quito. Vrachtauto's en bussen spuwen hun smerige dieseldampen uit terwijl ik de stad uit klim. Gaat eigenlijk best redelijk; fietsen op hoogte. Toch, na een tijdje willen mijn longen verder uitzetten dan mijn ribben op dit moment kunnen. Begin een stekende pijn tussen de ribben te krijgen.

Na de grote stad een mooie afdaling, en tja na de rivier gaat het weer steil omhoog. Een paar maal afstappen om te lopen als het een beetje TE steil wordt, geen probleem, maar de ribbenkast begint steeds meer op te spelen, dus kort na Guayllabamba vind ik het mooi geweest. Zet de fiets aan de kant en probeer te liften, dat gaat nog niet zo heel gemakkelijk. De kleine en wat grotere pickupjes en vrachtautos's hebben schijnbaar geen zin een extra dollar te verdienen.
Na ongeveer een half uur stopt er zo'n grote wielen auto met een kleine bak. Daar mag de fiets in en ik er naast. Ik laat me meteen maar naar het einddoel brengen, dat kent de vriendelijke mevrouw niet, maar een stukkie verder stoppen ze op te vragen waar de hacienda is. Het wordt hun duidelijk uitgelegd, want weg scheuren we. T'is koud achter in die bak, heb vergeten mijn jas aan te trekken. Enne vergeet ook niet te plassen voordat je achterin zo'n bak gaat zitten.
Na een tijdje, geen idee hoelang, wordt ik op een kruising afgezet, neen betaling hoeven ze niet. Ik bedank ze heel hartelijk en fiets nog een paar kilometer het weggetje in. Als ik dit op mijn terrasje zit te schrijven begint het langzaam te regenen.

Op elke plaats in Ecuador op de evenaar waar ze een of ander, alleen voor toeristen bedoeld, monument gezet hebben, beweren ze dat ZIJ de enige juiste plaats hebben.
Van de anderen weet ik het niet, maar als ik mijn fiets met GPS precies op DE lijn zet geeft de teller 00:00:000 aan. Deze paal op deze lijn op de evenaar bij Cayambe staat dus, volgens mijn GPS wel goed.

Verder een rustige dag, beetje fietsen, beetje wandelen, lezen, beetje veel niets doen. In de subtropische tuin van de hacienda, er hangt een groot stuk platsic overheen, is het midden op de dag bloedheet, op de binnenplaats in de schaduw heb ik twee truien aan.

Gisteravond op de kamer een knappend knisperend houtvuur. Het is wel nodig. Gedurende de nacht minder dan 10 graden, overdag rond de 25. En in de zon is het oppassen. Mijn bol is al verbrand. Het is dan niet zo heel warm, maar wel zo'n drie kilometer dichter bij de zon dan in ons lage land.

Niet veel gasten hier. Naast mij, een Nieuw Zeelandse vader en dochter met gids, die morgen de Cotopaxi gaan beklimmen. Vertrekken doen ze om twaalf uur middernacht voor een klim van zeven uur naar de top. Ze moeten op tijd weer aan de terugweg beginnen want als de zon hoger komt zakken ze tot hun middel in de sneeuw zo verteld de gids mij.

Met gemak haal ik de joekel grote vrachtauto in die een berg af gaat. Ik wist niet dat die dingen ZO langzaam dalen. Kan er voorbij maar doe het niet. Veel te gevaarlijk. Alles haalt iedereen, als het maar even kan, in en ook op plaatsen waar het niet mag, scheurt met links dan wel rechts voorbij.

De Panamericana is geen aangename weg om te fietsen.
Fietsen?
Veel, heel veel van het bergopwaarts doe ik te voet. Vind het nog steeds erg zwaar, niet alleen het klimmen, maar ook de ijle lucht.

Het dorp Otavalo is een must see in Ecuador. Maar ook een drukke stad. Ik kies voor de rust; een paar kilometer voor Otavalo aan het meer neem ik een kamer in Puertolago Country Inn. En ja met zicht op meer, alleen geven ze die zo gemakkelijk weg aan alleenreizenden. Krijg een mooie kamer op de tweede rij, het meer blijft zichtbaar hoor. ;)

Ik betaal in Amerikaanse dollars. Omrekening naar Euro's, heb ik voor 75 dollar een heel mooie kamer. Deze keer inclusief de 22% I.V.A. en 10% bediening en ontbijt. Let daar op, in restaurants is het 22% plus 10% servicekosten (de fooi) bovenop de prijzen van de menukaart.

Als je van kleuren houdt, neem dan een extra grote koffer mee als je naar Ecuador gaat. De markt(en) in Otavalo is een groot kleurenpaneel. Voor mij leuk om even over te lopen, kopen betekent meeslepen, dus nu even niet. ik ben blij met mijn beslissing niet in Otavalo een kamer genomen te hebben. Even met een taxi heen en weer, dan weer rustig op mijn terrasje op het meer turen.

Na terugkomst uit Votavalo zijn de gewassen kleren van de balustrade verdwenen. Ik spreek een (sorry) werkster aan. Ik weet niet wat ze zegt, maar binnen een minuut is ze terug met mijn kleding, gestreken en wel. Ik geef haar een dollar, ik blij, zij blij.

Jammer dat de plaatselijke bevolking niet zo graag op de foto wil. Prachtige verweerde gezichten met fantastisch kleurig schitterende kleding. Ik zou ze wel stiekum kunnen fotograferen, maar dat is niet mijn ding, ik vraag alijd eerst beleefd. Vaak, meestal, krijg ik een vriendelijk nee terug.

Vandaag een rondje om het meer, Laguna De San Pablo. Onderweg even een uitstapje naar de Cascades De Peguche, de waterval van Peguche. Een tip van de manager, leuke (!) keienweg om te fietsen en het laatste stuk een heerlijke wandeling.
Verder het meer rond. Vele kaal betonnen half afgeboude huizen. Zodra het geld op is, stopt de bouw, is er weer geld, dan gaan we weer verder, of nooit. Het maakt er de dorpen voor mij niet mooier op.

Gisteravond

Ik ben mijn route voor de komende dagen aan het plannen en vraag de manager of hij iets voor mij kan regelen.
Hij vertelt ZO enthousiast over Papallacta dat ik nu bijna op mijn blote knieen lig, en hoop dat er in dat (dure) hotel daar plaats voor mij is. Gaan ze nu naar informeren.
Ook heb ik genoeg van de PanAmericana highway gezien en wil me een groot deel die richting laten brengen. Ook dat gaan ze navragen.

Jowww.... Ze hebben plaats en transport heeft ze ook gevonden; 60 dollar, dat vind ik wel erg duur, de vriendelijke baliedame gaat morgen nog verder informeren.

Het is eigenlijk heel romantisch zo'n openhaardvuur op je kamer. Of ook weer niet als je alleen bent! Toch, het vuur vlamt hoog, heb er nog een paar stukken hout opgegooit, onder de dekens, al starend in de vlammen val ik in slaap.

Al stonden er vier ononderbroken doorgetrokken dubbele strepen op de weg, 'mijn' chauffeur blijft doodleuk inhalen. Een aardige man, hij heeft al gauw door dat ik geen Spaans spreek dus het wordt een bijna stilzwijgende rit. Via het hotel heb ik om transport, een camioneta, gevraagd, er komt een kleine vrachtauto waar wel vijftien koeien in kunnen. Bij het eerste daglicht, even na zessen, staat hij netjes op mij te wachten. Fiets en fietstassen in de bak, ik voorin en weg scheuren we.
In mijn schrift heb ik een heuvel getekend. Pifo aan de ene kant en Papallacta aan de andere kant, op de top van de heuvel een pijl; daar wil ik naar toe, daar wil ik uitstappen.
Ook zonder de taal kom ik waar ik komen moet. Al is het wel jammer, de aardige chauffeur verteld en wijst soms dingen aan, waar ik geen jota van snap. Vreemd en eigenlijk ook niet, ik heb zoveel vertrouwen in die man, dat als hij gaat tanken ik het toilet bezoek en al mijn spullen achterlaat. Schrikken doe ik ook niet als de auto, na het toiletbezoek, niet meer staat waar ik hem het laast gezien heb. De beste man is na het tanken gewoon een stukje verder gereden.
Als we de panamericana richting Pifo verlaten, wordt het op de weg niet minder druk, maar wel smaller, hier is het NIET leuk fietsen. Bij Pifo gaan we de berg op, daar wordt het gelukkig weer wat rustiger.

En ja, ik heb het gemakkelijk vandaag, laat me naar het hoogste punt brengen en fiets dan naar beneden. Na een autorit van twee uur, is het om half negen steenkoud op de pas, handschoenen aan en rustig dalen.
Vlak voor Papallacta linksaf, een keienweg zo joekel steil omhoog dat ik geen vijf meter aan een stuk kan lopen. Ik krijg bijna geen zuurstof op deze hoogte. Ben nu bijna een week hier zou nu toch wel aan de hoogte gewend moeten zijn.
Gelukkig is het van de kruising maar anderhalve kilometer naar Termas Papallacta. Ik heb een mooi net hutje met twee meter voor mijn deur het eerste thermaal bad. Er schijnen er nog vele meer op dit terrein te zijn. Ga ik straks bekijken. Nu uitkleden even een onderbroek aan, is die ook gelijk gewassen, en ik dompel mij onder in het heerlijk warme dampende water. Shit handdoek vergeten.

Het warme (vulkaan)water stroomt in een brede rivier van de berg. Het wordt via allerlei zwembaden onder en bovengronds over het gehele terrein gevoerd. Naast de pool vlak voor de deur, zijn er tegen betaling ook een tiental openbare thermaal (zwem)baden te bezoeken. Hotelgasten, waaronder ik mij mag scharen, hebben vrij toegang.
Na de rondgang over het complex eerst even lunchen, ik verheug me op een middagje relaxen in de pools. Neen, even niet, ineens wort de hemel donker en knalt de donder, mijn eerste regenbui. En dan wordt het koud in de bergen. Gelukkig heb ik deze keer ietwat verwarming op de kamer, de warme lucht van het water wordt zachtjes de kamer ingeblazen.

Gotsiemienikkie wat is dat lekker. Met in olie gedrenkte hete stenen wordt mijn hele lijf gemasseerd. Zodra zo'n steentje, een mooie ronde platte kiezel, een beetje lauw is, wordt hij door een hete/warme vervangen. Delen van mijn lichaam die even niet aan de beurt zijn worden afgedekt met warme doeken, die ook worden gewisseld zodra ze een beetje afkoelen. Ik ben zo zwaar dat ik het gevoel heb door te tafel te zakken en heb dan ook helemaal geen zin om op te staan als de mevrouw na een uur zegt dat ik me weer mag aankleden. Hier hoef je geen Spaans voor te kennen.
Voorafgaand aan de Hot Stone Massage heb ik mijn benen een lymfe stimulatie massage laten geven. De wond op mijn linker been is mooi genezen, maar er blijft nog steeds vocht ophopen omdat de lymfeklieren niet goed functioneren.

Natuurlijk zit je in een vliegtuig veel hoger, meestal 10 kilometer, vandaag bereik ik op de Papallacta pas, zonder dat vliegding, mijn hoogste hoogte (tot nu toe dan natuurlijk) 4064 meter verwijderd van het niveau van onze Noordzee. Toch een klein uurtje (omhoog) lopen.

Na het tandenpoetsen niet onder de douche, maar handdoek mee en lekker de warmwater pool voor de deur in. Even een kwartiertje poedelen en weer schoon.
Uit de derde kraan van de douche komt ook aards-warm-water. Maar in de pool is veel leuker.

Na het ontbijt een kleine wandeling, half uurtje omhoog, half uurtje naar beneden, langs weilanden en een bulderend bergstroompje, neen het water is niet warm. Mooi stukje natuur, meerdere, al uitgebloeide bromelias en andere parasieten.
In het hotel huist ook een groep vogelgluurders, ik kom vandaag niet verder dan een paar mus- en merelachtigen.

Op de terugweg komt een jongeman van het hotel mij hijgend tegemoet. What's up doc? Een beer, daar boven op die rand. Ik mag door zijn verrekijker het etende beest bewonderen.
Het zijn wilde beesten, vader, moeder en twee jongkies, maar ze worden door de lokale bevolking gevoerd met (natuurlijk) gestorven vee.

De rest van de morgen en middag hang ik lui in de warmwaterpools van de Spa en staar op de bergen.

Ik sluit de middag af met een moddermassage. Het gehele lijf wordt ingesmeerd met dikke vette lauw warme modder. Wacht, ik vergeet iets, één deel niet, bij de kleedkamer krijg ik een schattig (!?) blauw plastic onderbroekje. Daarin lig ik op de moddertafel. Het broekje wordt bij het insmeren (angstvallig) vermeden . Als ik ingesmeerd ben, wordt mijn gelele lichaam als een mummy in plastic ingewikkeld, daarover nog een paar warme dekens, en het geheel begint aangenaam te broeien. Heel voorzichtig dan met handen en een spatel mijn gezicht ook in de modder. Ook een doek erover. Bij muziek van Vangelis mag ik een drie kwartier liggen broeien, gloeien en ontspannen, heeeerlijk.
Het afdouchen is best een karwei. Vervolgens nog even in de rustruimte, daar heb ik het snel gezien, weinig rusten met een stel spaans kwebbelende dames.

Als ik 's morgens vertrek miezert het een beetje, meer tegen de kou trek ik regenjas en broek aan. Het is een fantastisch mooi dal waarin ik naar Baeza afdaal. Tientallen bomen met honderden bromelia's zwaar op de (dode) takken, miljoenen varens, een prachtig regenwoud. En tja wat doet het in een regenwoud? Ja, regenen, heel veel regen.
Hoe verder ik in het dal afdaal hoe harder hoe dikker de regen. Succes heb ik wel, als je het zo wil noemen, vele auto's en vrachtwagens toeteren als ze me inhalen of tegenkomen.
Tussen de regen en mistvlagen geniet ik volop van de prachtige natuur.
In Baeza aangekomen, klaart de hemel op. Rechtsaf richting Tena, even klimmen een ander dal in. Ook hier prachtige natuur, maar, en dat vind ik echt mooi, ook weilanden tussen de bossen, wat ruimte. Nu wel zie ik tientallen prachtig gekleurde vogels, tussen de vele mooie bloemen en planten.
Weinig verkeer op de weg, behalve een kilometer of twee, zand, de rest mooi asfalt, af en toe een klimmetje, het is heerlijk fietsen.

Veel afgelegen huizen en ja daar hebben ze gemene honden. De auto's achtervolgen hebben ze al lang opgegeven, maar een fietser, die kun je bijhouden, en proberen te bijten, ik voel hoe geprobeert wordt in de fietstas te happen. Bergaf kan ik ze wel voorblijven, maar langzaam de heuvel op wordt het moeilijk. De meeste blaffen alleen maar, als IK terug blaf schrikken ze terug. De dazer heb ik niet in hoeven zetten.

De Cabanas San Isidro liggen fantastisch midden in de bossen. Vanaf de hoofdweg, drie kilometer omhoog, ik het meeste te voet, via een keienweg te bereiken.
Eenmaal aangekomen tweehonderd procent de moeite waard. Er is niemand te zien als ik mijn fiets bij een soort hoofdgebouw parkeer. Is dit wel de de juiste plaats? Gelukkig komt er een vriendelijk Spaans kwebbelende jonge vrouw aan. Geen idee waar ze het over heeft, ik vraag maar even of dit inderdaad San Isidro is, ja dat is het.
Na enig geaarzel, waarom, geen idee, wordt ik naar een aantal prachtig gelegen hutjes gebracht. En zoals bijna gebruikelijk, voor een alleenreizende, krijg ik een heel kleintje toegewezen, op zich niet zo erg. Maar er is totaal geen uitzicht vanuit mijn kamer, en dat had ik mezelf beloofd in dit prachtig bos. Ik wijs naar boven waar een huisje staat met een verande waarvan het gehele dal te overzien is. Die zou ik wel willen. Dus ik vraag of ik wijs, moeilijk, moeilijk, veel toeristen versta ik, behalve mij is er niemand. Het meisje blijft aarzelen, ik blijf buiten staan. Dan toch loopt ze terug en haalt de sleutel van Cabana nummer 1. Heerlijk uitzicht vanuit de kamer en vanaf de veranda op de tientallen vlinders en vogels. Een klein paradijs.

Mooi is het, maar niet echt een resort zoals ik dan ken. Er is een restaurant, waar om zeven ontbijt, om een lunch en weer om zeven diner worden geserveerd een menukaart is er niet. De prijs van de huisjes is dan ook inclusief drie maaltijden. In de gezamenlijke ruimten staan koelkasten met fris, water en wijn, om zelf te nemen, moet natuurlijk wel extra betaald worden.

Niet te filmen zo mooi en rustig het hier is. De foto's zijn, zeker deze keer, een slap aftreksel. Wil morgen een paar korte wandelingen gaan doen.

Bij de lunch ben ik de enige gast. De beide meisjes brouwen een simpele maar heerlijke drie gangen lunch. Ik denk dat de ene mij tijdens de lunch heeft proberen duidelijk te maken dat de kamer die ik nu heb wel duurder is. Kan ik me wel in vinden, ben echter benieuwd HOE duur. Misschien komt vanavond de bazin, die zal wel Engels spreken.

Een telelens op een statief. Toegegeven ze hebben wat flesjes met zoete stoffen opgehangen. Eerst is er niets als je aan komt lopen. Dan even rustig zitten en opeens fladderen er tientallen kolibries om je heen. Groot, klein, korte of lange staart met hemelse kleuren. Zo'n beesje in volle vlucht te mogen fotograferen dat zou fijn zijn. Ik ga maar gewoon zitten genieten.

Er zijn gasten gekomen. Ze nodigen mij uit bij hun aan tafel plaats te nemen. Twee Japanners, vader en zoon, met gids. Echt gezellig is het niet, vader vergeet zijn eten om al zijn vogels, op foto gezet, een naam te geven, en als gezien te verkaren. Ze slurpen de soep, eten, dacht ik, is voor Japaners een sociale gebeurtenis, vandaag even niet. Niet dat ze onvriendelijk zijn, gewoon heel druk bezig met hun eigen prive zaken.

De jungle is overweldigend. Als je cabana midden in het woud staat, hoef je niet ver voor een junglewandeling. Rondom de huisjes hebben ze enkele korte wandeligen uitgekapt. Fantastisch. Kenmerk van een jungle is dat hij zo dicht begroeid is, het is dan ook heel moeilijk het geheel vast te leggen. Dus gewoon maar stapvoets voortbewegen en beleven, genieten.

Vogels. Vlinders. En Wim. Alleen in de jungle. Na de lunch loop ik naar een kleine waterval. De zon schijnt, het is vochtig warm. Een bijzondere ervaring zo alleen tussen al die reusachtige bomen en planten. Bij de waterval blijf ik een tijdje zitten.
Een ontmoeting met een jongeman in Malawi schiet me te binnen. Eerst denk ik dat hij ietwat autistisch is. Hij zit daar maar een beetje rond te kijken. Als ik met hem aan de praat raak verteld hij dat ook hij, zoals velen, foto's maakte en reisverhalen schreef. Nu zegt hij, ervaar ik alleen nog maar, geen foto geen verhaal, alleen voelen en beleven. En dat bevalt me heel veel beter.
Ik staar in de waterval en beleef het oerwoud.



De regenboog heeft veel kleuren, de vogels hier nog meer. Wat een pracht zo op mijn veranda, met een flesje wijn, met alleen vogelgeluiden en vogels die mij af en toe hun pracht vertonen.

Voor nog meer foto's zie hier.

Als ik dit begin te schrijven komt een aap naast mij op tafel liggen en krabt zijn ballen. Wat hij van mij wil weet ik niet, maar vriendelijk kijkt hij wel.

Dit is heel wat anders, dit is de tropen, dit is lekker warm, heerlijk om 's morgens om acht al in mijn shirtje te kunnen fietsen. Mooie omgeving, veel prachtige bloemen 'zomaar' in de berm. Fietsen gaat heerlijk.
De eerste twintig kilometer heb ik mij tot op de pas laten brengen, daarboven waait nog een koude natte mistige wind. Snel de fiets opgepakt en naar beneden al na een uurtje begint de wind warm aan tevoelen. Een heerlijke afdaling.

Ga toch maar even binnen zitten; die aap komt steeds dichter bij me zitten en laat zijn tanden zien, bij zo'n beest kan het ook lachen betekenen, maar ik waag het er toch maar niet op. Shit, ik heb nog was buiten hangen, zit die aap straks in mijn fietsbroek!

Orchids Paradise Lodge is een beetje in verval geraakt, ik had me verheugd hier een paar dagen te blijven, maar na het douchen besluit ik; één nacht is voldoende. Toch, als ik een beetje verder over het terrein loop vind ik een hutje wat een balkon en een mooi uitzicht heeft. Ik vraag of ik nummer 6 mag hebben, dan blijf ik twee nachten, geen probleem, even een uurtje wachten, moet nog schoongemaakt worden. Waar de toeristen zijn weet ik niet, hier is het ook al zo rustig.

Ik zit inmiddels in cabana 6. Een zespersoons hut op palen, balkon met uitzicht op het oerwoud en beneden de rivier. Maar let op, die apen. Als ik even op het terras van het restaurant zit te wachten tot de kamer klaar is, zie ik de baas met een grote stok door het restaurant jagen. Plof, er valt een groot beest op de grond. Het is geen aap, wat het wel is weet ik niet. De baas pakt het bij de staart en wil het, mijn richting heen, wegbrengen. Zodra de baas mij in het oog krijgt draait hij zich schielijk om en gaat zich ergens anders van het beest ontdoen. Geen erg goede reklame voor zijn restaurant.
Voor mij een waarschuwing al mijn spullen goed in de gaten; binnen te houden.

Ik lees net dat deze Lodge een aap-reddings-programma heeft. Wat dat precies inhoud weet ik niet, maar dat beest van zo-even is zekers NIET gered.

Een verschil van dag en nacht. Boven in de bergen heb je een kachel of een openhaardvuur nodig om je des namiddags warm te houden, hier draait de ventilator op volle toeren. En de trui die ik gewend ben na het douchen aan te doen, wordt snel omgewisseld voor een t-schirt. In Ecuador heb je zomer- en winterkleding nodig.

Echt gezellig is het niet. Met alleen zijn heb ik geen moeite, maar voor de zoveelste keer de enige gast te zijn!
Een joekel van een restaurant. Één tafel bezet, één persoon; ik.
Pikkedonker is het in het restaurant als ik ruim voor zevenen binnenkom, vòòr het eten wil ik eerst iets drinken. Ik krijg een redelijke fles witte wijn. Maar als de fles open is, staat ook bijna direct de soep er naast. Soep op, hoofdgerecht op tafel. Wat ik eet weet ik niet, misschien wel het beest wat vanmorgen zijn levenseinde hier in het restaurant gevonden heeft; het is eenvoudig en goed. De eetcultuur snap ik nog niet zo goed, dat alles supersnel gaat, weet ik inmiddels wel. Maar bij de soep vraagt de jongeman, met de fles wijn al op tafel, wat ik drinken wil, bier, cola? Binnen een half uur is het diner in mijn maag, snel serveren, dat doen ze.

Ook in dit hotel zijn ontbijt, lunch en diner bij de prijs inbegrepen. Vijfenvijftig dollar per persoon, als je zo'n hut van zes personen vol hebt, dan loont het wel.
De dollar is dan wel goedkoper dat de Euro, maar reken in Ecuador maar gewoon één op één, op het eind van de rekening komt er steevast die 22 en 10 procent bij.

Flesje wijn mee naar de kamer, nog even op de veranda. Ruisende rivier en kwakende kikkers houden mij gezelschap.
Het kan verkeren. Gisteravond sliep ik nog onder een dubbel dikke deken, vanavond de ventilator, die het ook niet kan bijbenen, volop aan.

Ontbijt ook weer eenvoudig en goed. Altijd wel een paar gebakken eieren erbij. De baas houdt mij scherp in de gaten. Zodra ik het ochtendmaal verorbert heb en opsta, snelt le patron toe om de tafel te ruimen, meerdere apen zitten al in de deuropening te wachten om de resten te snaaien.

Weer een rustige dag, na het ontbijt fiets ik even naar het nabij gelegen dorpje Archidona. Niet zoveel te doen daar. Ik bezoek even een Internetcafe, omdat hier wel Internet is, maar het doet het even niet.

Tena, een (leuk) klein stadje. Waar ik in Hostal Los Yutzos de mini suite neem, welke direct de mooiste kamer is die ik hier in Ecuador tot nu toe heb gehad.
Tena is even een tussenstop voor nog meer jungle de rivier, Rio Napo, verder op. Mijn doel was de La Casa del Suizo, maar tot mijn verrassing zit die vol. Tot nu toe bijna geen toeristen gezien in de hotels onderweg!
Alternatieven zijn er natuurlijk wel, maar daar wordt de telefoon niet opgenomen. Een lief klein schattig meisje van de Tourist Information heeft nu naar twee lodges een mail gestuurd, even afwachten dus.

Beetje een teleurstelling, ik had gehoopt in de Casa del Suizo, een paar dagen in redelijke luxe door te brengen. Even niet dus.
Ik ga morgen in ieder geval die kant op, zover is het niet, vind ik niets, dan kan ik altijd nog weer naar Tena teruggaan.

'Vreemd', meestal vind ik het heerlijk ergens alleen te zijn. Nu in Tena, enkele toeristen, en aan meerdere tafels eters, voelt het opeens best leuk, ik bestel nog een kopje thee na de twee liters cerveza, heet hier Pilsener, en smaakt goed. Ook het eten, eigenlijk niets bijzonders, maar goed, degelijk en redelijk smakelijk.
Thee heeft hij niet zegt tie, maar ik moet wel mijn naam en paspoortnummer op de rekening zetten. Dat vind ik overdreven en doe het dus niet, een kleine fooi is ook goed.

Om drie uur in de nacht maakt een razend donderend onweer mij wakker. Een tropische regenbui is sowieso al een lawaai, op een zinkendak een oorverdovend kabaal. Als het tijd is om op te staan regent het nog, ik blijf nog een half uurtje liggen. Ineens realiseer ik mij dat de regen anders klinkt, het is niet meer de regen die zo'n lawaai maakt, maar de kolkende rivier onder mijn raam. Waar gisteren nog kinderen speelden op de brede oevers, zijn deze nu geheel verdwenen en raast denderend een brede rivier.

Als ik vertrek miezert het nog ligt. Aangenaam koel, lekker om te fietsen. Als ik bij de Napo rivier aankom, openen de hemelen zich en storten massa's aan water over me uit. Met mijn (Nederlands) inschattingsvermogen, de dicht betrokken lucht bekijkend, denk ik dat de gehele dag wel zal blijven regenen.
Dom, als ik goed om me heen kijk zie ik de bromfietsende mensen gewoon even (een uurtje) onder een afdakje zitten. Zij weten dat de regen weldra zal ophouden.
Na zeventien kilometer kom ik bij de eerste lodge. De regen valt nog steeds met ( hier joekel grote) bakken uit de hemel. Ik besluit een kijkje te gaan nemen, echter de poort zit (nog) met grote sloten dicht. Dan maar verder.

Het is een prachtige weg, dwars door het oerwoud, langs een rivier waar ik maar weinig van te zien krijg. Door de regen is er een groot stuk steen van de berg op de weg gestort, maar we kunnen er nog goed omheen. De laatste vijf kilometer is een ruwe keien weg. Er wordt hardt aan gewerkt, niet voor de lokale bevolking hoor, wij toeristen zijn veel belangrijker!?

Wie niet waagt blijft altijd maagd.
Ik fiets door tot La Punta, hier eindigt de weg en liggen meerder grote kano's klaar om je naar de overkant te brengen.
Ik zie een kerel met op zijn shirt "La Casa del Suizo", ik vraag hem of er nog plaats is in het hotel. Gisteren via het boekingsbureau was alles vol. Reservation? Neen ik heb niet gereserveerd. Hij loopt naar een andere meneer die in het nabij gelegen restaurantje zit te eten. Ze babbelen even. De etende meneer staat op en pakt een portofoon, en na enige tijd "pas de problem". Geen probleem. Dus ik met de ander kerel naar de lange kano, fiets er in en varen, best nog een eind.
Met fiets en bagage de trappen op, naar het tegen een heuvel gelegen La Casa del Suizo. Het ziet er hier fantastisch uit. Aan de receptie gekomen; we hebben maar voor één nacht onderdak voor u, morgen komt er een grote groep. Shit. Maar wacht even; een beetje verder, wel vijf minuten ;>) , van het hoofdgebouw verwijderd, nabij de aanlegsteiger zijn ook nog kamers, daar kunt u wel een paar nachten blijven. Ik heb even het idee dat ze me een achteraf hokje willen zetten, dus ik ga eerst even kijken. Niets mis met kamer 504 hoor, hoe de ander onderkomens er uitzien weet ik niet, maar ik vind deze prachtig. Met veranda twee stoelen, tafel een hangmat, en een fabuleus uitzicht op de rivier en aan de overkant het oerwoud. De prijs valt me niets tegen voor zo'n mooie plaats, 94 dollar, inclusief de drie maaltijden en excursies.

Last night in Tena.
Het is waarschijnlijk niet erg gebruikelijk in restaurant Los Chuquitos als mens alleen een fles(je) wijn te bestellen. Tot twee maal toe vraagt hij of het echt een HELE fles moet zijn. En met de wijn aan tafel; moet ik de fles openmaken?
De meeste wijn, die ik hier zie, komt uit Chili, niet slecht. Maar echte wijndrinkers zijn de Ecuadorianen volgens mij niet.
Als ik om ijs vraag, om de fles koel te houden, krijg ik ijsblokjes om IN de wijn te doen. Ik heb het vaker zien doen, maar voor mij is dat, sorry, zo banaal. Hij gaat terug naar de keuken en komt terug met de fles IN de ijsblokjes ....
Meestal, eigenlijk altijd, neem ik de rest van de fles mee naar de kamer, op het balkon, boekje, mijmeren, wijntje. Mooie afsluiting van de dag.

Ook vannacht vergaat de wereld weer. Van mij mag Noach opnieuw beginnen zijn ark te bouwen. Weinig geslapen, donder en bliksem, de denderende rivier en het klaterende water op het dak. Tesamen niet erg rustgevend.

Many rivers to cross.
Leterlijk vandaag.
Met een camianeto (taxi) worden de gids en ik een eind het oerwoud ingebracht. Bij de eerste rivier stopt de taxi. Allemaal eruit, door de vele regen van vannacht staat het water veel te hoog, hij durft er niet door. Als we allen zijn uitgestapt, onderweg heeft hij nog een compleet gezin opgepikt, en hij terug rijdt, roept hij opeens; stap maar weer in, IK snap er niets van, maar met een rotvaart rijden we door de razende stroom. Het gaat goed.
Vijf minuten later stoppen we; de gids en ik beginnen aan onze junglewandeling. Mijn wandelschoenen heb ik in het hotel voor laarzen moeten ruilen. Waarom is me nog steeds een raadsel. Bij de eerst volgende rivier die we moeten doorwaden lopen ze al direct vol. Ik wil de laarzen aan de overkant weer leeggooien, maar de gids gebaart, kom, verder.
In de volgende minuten gaan we nog door een stuk of vijf riviertjes, die door de vele regen, sterke stromen geworden zijn. We houden ons kruis droog, maar t'is op het kantje.

Fuck, ik heb geen muggenolie opgedaan, in deze steriele hotel omgeving denk je daar ook niet zo gauw aan. De gids grijpt naar mijn hoofd en drukt op een boom in een plasje bloed een mosquito dood.
Omdat ik niet in een groep mee wil, en er niet genoeg Engels sprekende gidsen zijn, krijg ik een ZZP'er uit het dorp mee. De man doet zijn uiterste best mij van alles over het oerwoud te vertellen, maar in het Spaans komt er niet veel bij mij binnen. De medicinale werking van de vele verschillende planten legt hij mij uit, alleen het woordje medicinal ken ik. En deze boom wordt gebruikt voor la case (het huis). Duro, lang houdbaar, zo begrijpen we elkaar toch een beetje.

Mijn beproefde methode, het laatste woord herhalen wat de beste man verteld, werkt ook hier. Ik hou hem niet voor de gek, maar wil toch duidelijk maken dat ik mijn best doe hem te begrijpen.

Het woud is nat, modderig en erg glibberig. Deze keer ben ik echt blij dat ik hier niet alleen loop. Het pad is vaak, voor mij, nergens meer te zien, maar de gids stapt zelfverzekerd verder, ik er achteraan. Bij El Diablo, een reuzenboom, 350 jaar oud, een korte pauze. Wat is dat indrukkwekkend zo'n gigantische boom. De zijwortels zijn wel vijf meter breed. Alles veel te groot om op dat kleine fotootje te krijgen. Dit moet je beleven.

Na een paar uur ploeteren, en soppen in je laarzen natuurlijk, komen we na een prachtige wandeling weer bij de rivier aan, waar een grote kano, met motor, ons weer terug naar het hotel brengt.

Onder mij de nu weer rustig ruisende rivier. Boven mij een Ecuadoriaanse groep die met behulp van een megafoon bij het zwembad 'lollige' spelletjes doet.
Ergens halverwege de heuvel een prachtig hutje als massagesalon, ik week en tegelijkertijd loodzwaar onder de zachte stevige handen van de inlandse masseuse.
De geluiden vervagen, hoor alleen nog zachtjes de rivier. Ze is zolang met mijn voet bezig dat ik denk, mens als je zo doorgaat zijn we over een uur pas bij mijn knie.
Maar neen, dat alles is ontspannen illusie. Na wat lijkt een eeuwigheid, zachtjes; mister you are ready now. Aangenaam licht in mijn hoofd en met een tintelend lichaam zit ik vijf kwartier later met een kopje thee de zon achterin het oerwoud verdwijnen.

Dios es Amor, God is liefde.

Een moeder geeft haar kind de borst, een hond loopt door het middenpad. Kinderen draaien zich om als er een 'vreemde' in hun kerk verschijnt. Het is zondag, een zeer zonnige dag. De kerk zit half vol, heel veel kinderen. Verstaan doe ik bijna niets, maar vind het wel fijn te zijn te midden van deze mensen.
Opeens steekt mijn buurvrouw de hand naar mij uit, ik schud haar hand. Alle ouderen geven de mensen in hun omgeving de warme hand, mooie rite.

Grote verschillen in deze vakantie. Zo bezet ik één van de honderd lege stoelen in een restaurant. Vandaag ben ik één van de wel tweehonderd gasten.

Het overal hoog opgehemelde, eerste klasse hotel, La Casa del Suizo heeft een hoog Benidorm gehalte.
Had ik eigenlijk niet verwacht, meestal vind je middenin de bossen meer de natuurliefhebber. Dit zijn vaak toch wel de wat bedaardere type mensen.

Naast natuur is er voor de jongelui van alles te beleven. Kanovaren, rafting, tubing. Dit laatste was voor mij onbekend; wat ze doen; in een grote zwemband (autobinnenband) in een groep je rustig en soms wild, je met de rivier laten meevoeren, go with the flow. Een volgboot houdt de boel in de gaten en voorziet zonodig van bier.

Waren het gisteren de 'lollige' Ecuadorianen, vandaag zijn er een honderdtal middelbare school studenten in de Casa neergestreken.
Ben ik nu even blij met mijn 'afgelegen' cabana. Heerlijk rustig in de hangmat, laatste wijntje, dit schrijven, het leven is goed. Predarioaanse vuurvliegjes houden mij gezelschap.

Dat zelfde leven gaat wel erg snel hier. Ontbijt om zeven, half negen wandelen, half een terug, douchen, de was doen, lunchen, even uitrusten en mijn verhaaltje schrijven, naar Internetcafé in het dorp, even in de hangmat en het is om zeven al weer tijd voor het diner.

Negen uur, 37 kilometer op de teller, brandende zon op mijn bol, 27 graden, het t-shirt hangt als een natte dweil om mijn lijf. Venijnig steile heuveltjes, had vandaag gedacht wat meer kilometers op de fiets te blijven.

De eerste dertig kilometer zijn dezelfde als vrijdag, mooie rustige weg door de jungle. Parkieten en/of papagaaien begeleiden mij al schreeuwend in de vroege ochtend. De eerste 5 kilometer nog dikke ronde keien, maar voor meneer en mevrouw de toerist is men druk bezig ook dat deel met glad asfalt te bekleden. Iets verder, midden in de in de jungle uitgekapt ligt reeds een vliegveld klaar, en tja dat moet toch een goede mooie weg naar de Casa del Suizo hebben, of niet soms?

Een half uurtje later is de zon weer weg en fiets ik in het rivierdal van de Rio Anzu langzaam stroomopwaarts. Ik ben in Santa Clara voor dat ik er erg in heb. Na dit dorp, weet ik, begint een steile klim, daar heb ik, nu de zon weer terug is, geen zin meer in.

Eerst denk ik dat de oude opa mij wil oplichten als hij twintig dollar vraagt voor een ritje van Santa Clara naar Puyo. Het blijkt toch veel verder te zijn dan ik dacht, dus dat is wel ongeveer de normale toeristenprijs.

Hostería Safari ziet er van de buitenkant niet slecht uit, de binnenkant; vergane glorie. Rond de swimmingpool tientallen stoelen, in het restaurant nog meer plaatsen en alle vrij, behalve één, voor mij.

---------

De laatste middag in de Casa del Suizo sluit ik af met een heerlijke lymfe-drainage-massage.

Dan ontmoet ik ook, de mensen die het vriendelijk bedoelen, maar denken dat het verschrikkelijk moet zijn om alleen te zijn.

Vanavond een Canadees echtpaar wat me, als ik mijn mojito drink voor het eten, vraagt of ze er bij mogen komen zitten; Ik zag dat u al een paar maaltijden alleen aan een tafel zit, wilt u vanavond met ons dineren. Yes thank you. Ook de aardige gids komt erbij. Heel aardige en vriendelijke mensen, maar .... Alleen zijn ?? Dat moet toch verschrikkelijk zijn!
Waar bent u nu het meest bang voor vraagt meneer. Voor veel zaken antwoord ik, angst is een wezenlijk (en normaal) onderdeel, hij kijkt vreemd, maar ook, voor mij een geaccepteerd deel van het alleen reizen. Mijn grootste angst ben ik zelf (mijn innere schweinehund), als ik, nog niet moe, maar gewoon totaal geen zin heb om verder te fietsen, en toch verder MOET, omdat er op dat moment geen slaapplaats is.

Gisteren een vriendelijk man en mevrouw uit Ootmarsum. Zij; wat is dat, " je zelf tegenkomen, als helemaal alleen reist?". Zij spiritueel ingesteld, hij totaal niet. Haar broer heeft de wandeling naar Santiago de la Compestella gedaan, en was zichzelf tegenkomen. Zijn antwoord had ze niet kunnen bevatten dus vraagt ze of ze mij een persoonlijke vraag mag stellen.
Is het zo simpel is haar uiteindelijke reactie. Dat KAN niet.
Waarom denken mensen toch zo vaak dat oplossingen altijd moeilijk moeten zijn. Haar vraag; wat is mijn taak/doel van mijn leven blijft nog even onbeantwoord. Ik heb haar gezegd dat beginnen met het Pieterpad alleen te lopen ook een heel mooi begin zou kunnen zijn.

Dan zijn er nog de Japanse vader en zoon; kom bij ons aan tafel, vader vergeet letterlijk zijn eten, omdat hij zijn lijst van gespotte vogels aan het bijwerkingen is. Gelukkig spreekt hun gids goed Engels, met hem heb ik een leuk gesprek.

Een heel fijne, een heel natte, een heel zware en een heel mooie tocht vandaag. Van ongeveer 1000 meter naar Banos, 1820 meter, met de nodige afdalingen, gefietst, ik ben trots op mezelf.

Het kan verkeren. Gisteren bij aankomst in Puyo dacht ik; ik laat me morgenvroeg direct met een taxi naar Banos brengen, na de lunch en een pilsje; ach ik kan morgenvroeg ook wel eerst een stukje gaan fietsen, een taxi kan altijd nog.

Vanmorgen; de regen klettert weer op de daken, toch maar een taxi dan, neen Wim gewoon even een stukkie fietsen.

Ik heb vandaag de goede benen, en de lucht. Al vanaf Kerstmis heb ik een verkoudheid in mijn hoofd. In het begin heb ik dat zware voorhoofd geweten aan hoogteverschijnselen, maar .... 'k weet het nu niet .. En al dat snotteren onderweg, ik vind dat zo moeilijk, één neusgat dichthouden en snuiven, dan het andere dicht en weer hard snuiven. Ik kan het niet, ik vind later de snot overal terug ;>).

Het blijft de gehele dag in meer of mindere mate regenen, dat is, het klinkt nu gek, maar bij het fietsen veel aangenamer dan zon. Deze weg heet de "La Ruta de las Cascades", de route van de watervallen. En die ZIJN er van mini tot maxi, alleen een dikke nevel, of tweeling watervallen, ook grappig om te zien.
Om tien uur denk ik, neem ik een taxi, maar als het zo laat is, en voel me, ondanks het vele klimmen, toppie, ga ik verder.

Op 46 kilometer de eerste van zes tunnels. Niet erg lang, maar volgens de boeken en de borden, verboden voor fietsers. Daar heb ik vandaag geen boodschap aan, het gat in de berg is niet breed, maar wel, gelukkig, verlicht.
Als fietser moet je de oude weg, om de berg heen nemen, misschien wel mooier, maar met deze regen geen zin in die oude wegen.

Hoger op de berg kom ik vele fietsers tegen. Toeristen. Huren een fiets, fietsen zo'n twintig kilometer de berg af, en gaan met de auto weer terug.
Op dit deel zijn de weggetjes om de tunnels heen ook heel goed geplaveid. Er wordt druk gebruik van gemaakt. Ik, ik blijf eigenwijs door de tunnels heen gaan.

Uit Lonely Planet kies ik het Sangay spa-hotel Ik laat me de drie soorten kamers zien. De duurste is wel mooi en groot, maar ik kies voor de rustieke koloniale kamer.

Ja, ja, ik weet het, ik zou ook een beetje Spaans moeten kennen. Toch ik verwacht ook een beetje Engels terug, en dat mag je in Ecuador niet veel verwachten. Behalve bij de officiële gidsen, die bijna accentloos hun Engels ten toon spreiden.
Zelfs de manager van La Casa del Suizo spreekt heel gebrekkig Engels. Ik zou denken dat de jeugd hun talen wel op school zou leren, ieder geval geen Engels dus, ik zal het eens navragen.

Er zijn ook weinig alleenreizenden, de meesten, vaak ook per twee, maar nog vaker in een grotere groep, hebben Ecuadoriaanse gidsen bij zich. Zij vragen alles via de gids, of niet via maar aan de gids.
Ik heb wel eens gehoord, ik weet niet meer in welk land, dat mensen die in een groep reizen nooit iets vragen, alleen aan de gids dus.

Qua toeristische shit is Baños net zo erg, of mischien nog wel erger dan Valkenburg en Zandvoort samen.
Het gevoel iets 'moois' voor je geliefde mee te willen nemen kan het niet winnen van de 'afschuw' voor prullaria.

Verder is Baños een leuk stadje aan alle zijden omringd door in wolken gehulde bergen, want regenen doet het hier bijna altijd.

De heel mooie kerk, Basílica de Nuestra Señora de Agua Santa, is zeker ook een bezoekje waard, er direct aan vast, een museum met, van opgezette dieren tot heiligen beelden, als het dan toch regent.

De heet warme stenen liggen lekker over mijn gehele ruggegraat. Hoog in mijn nek beginnend tot mijn heiligbeen. Ik hoef gelukkig deze keer geen blauw plastic onderbroekje aan ;>) .
De lieftallige dame oogt zo zacht, maar als ik mijn ogen sluiten is het als een grote dikke vette Russin met snor mij onder handen neemt. Even niet echt een ontspannende hot stone massage.
Gelukkig NA het uur voel ik mijn tintelend warm en zeer ontspannen.

Dat was gistermiddag, voor straks heb ik een ontspannings massage afgesproken.

De vergezichten op de Panamerican Highway zijn fantastisch, maar dan moet je wel ver blijven kijken. Direct langs de weg is weinig natuur meer te zien. Dorpen en industriegebieden volgen elkaar in rap tempo op.
Van Banos naar Ambota is de natuur prachtig, nog vele oude lavastromen van de uitbarsting van de Tungurahua in 1999. Dan van Ambato naar Latacunga, hier stap ik na een taxirit weer op de fiets, de verschrikkelijk drukke Highway. Ik was van plan op het laatste stukje van hier naar Quito ook te fietsen, maar als ik vandaag die chaos zo aanschouwd heb, vraag ik me af of ik daar wel zin in heb.

Omdat het donderdag is maak ik een ommetje naar Saquisili. Hier is DE grootste markt van de Central Highlands. Sind kort ook ontdekt door toeristen, ik ben vroeg dus zie er maar weinig. Voor het overgrote deel nog steeds een plaats waar de boer, en anderen, hun waren aan de man brengen. Marktkramen met toeristische shit heb ik (gelukkig nog) niet gezien.
Ook hier weer veel kleur en prachtige verweerde koppen van al die kopers en verkopers te zien. De markt is verdeeld over acht pleinen. Met de fiets aan de hand bezoek ik er twee. Het is een beetje dringen in die smalle gangetjes. Jammer, ook hier willen de mensen niet graag op de foto. Ik vraag meerdere prachtig uitgedoste koopvrouwen, maar allen schudden ze, een beetje boos kijkend, nee.

Van Saquisili rij ik 'binnendoor' naar Lasso. Ergens ten zuiden van het dorp moet de Hosteria La Cienega zich bevinden. Maar niet van de highway komend zie ik geen enkel richtingsbord. Vele malen vraag ik de weg, omdat ik lang niet alles begrijp wat ze me uitleggen, vraag ik, als ik Lasso nader, maar elke kilometer. Dat zandweggetje in en rechtdoor en linksaf. Ik nader van de achterkant de werkelijk prachtige hacienda. De receptie heeft mijn reservering ontvangen, dus ik zit goed.

Omdat ik vroeg ben moet de kamer nog schoongemaakt worden, kan gebeuren, tien minuten zo wordt er gezegd. Maar als er een kwartier voor bij is, en ik steeds kouder wordt in de zweetnatte kleding, duik ik toch snel maar even onder de douche als ik zie dat er nog een schone handdoek hangt.
Grote openhaard en een straalkachel, het zal hier vanavond wel weer erg koud worden.

Ik heb al heel wat mooie (slaap)plaatsen op de wereld gezien, deze hacienda behoort zeer zeker tot de top tien.
Veel ouder al, maar bekend uit kadastrale stukken van 1695. Met muren van twee meter dik. De boerderij heeft al meerdere aardbevingen zonder enige schade overleefd. Dit komt omdat gebouwd is op zachte ietwat moerasachtige grond, wat de aardschokken absorbeert.
EN natuurlijk omdat men regelmatig kaarsjes brand voor de heilige Virgin of the Rosary.

Voor nog meer foto's zie hier.

Vandaag neem ik een privétaxi, chauffeur en gids ineen, voor de Quilotoa loop. Zoals het woord loop zegt zou het een rondje moeten zijn, maar volgens de bestuurder is het tweede helft van de weg heel slecht. Dat wist ik, maar tja jammer, volgende keer duidelijker afspreken.

Het is en blijft een heel mooi ritje, zo'n 200 kilometer heen en terug. Hoe hoger de weg de bergen in klimt des te minder is er te zien, maar dat maakt de weidsheid des te groter.
Het schaduwspel van wolken en zon. Een eenzame schaapherder, diep onder de wollen muts en prachtig gekleurde poncho, met hooguit een stuk of tien schaapjes. Een paar akkers, uien en aardappelen, waarop driftig gewerkt wordt.
Een heerlijk schouwspel. De chauffeur spreekt een beetje engels, en wijst af en toe iets aan. Niet te veel niet te weinig. Genoeg tijd voor mij om dromend het landschap in me op te nemen.

De 'verplichte' stopjes; in Tiga, waar de gallerie nog gesloten is, maar met een ferme slinger aan een hoog hangende klok, door een snel rennende mevrouw wordt geopend.
Hier wordt een soort naïeve spirituele kunst gemaakt. Begonnen door een aardappelboer, doorgeven aan de buren en de rest van het dorp.
Mooi begonnen, maar nu (natuurlijk) commerciëel toeristich uitgebuit naar mijn idee, alhoewel het volgens de Lonely Planet wel verzamelaarswaarde heeft. De schilderijen kunnen mij niet bekoren, toch koop ik iets.
Vergeet bijna af te dingen, op het laatste moment bied ik tweederde van de gevraagde prijs waar ik het gekochte prompt voor krijg. Shit toch weer te veel betaald.

Verder naar Laguna Quilotoa, een vanaf de rand van de oude vulkaan, een 400 meter dieper gelegen kratermeer. In de verte zouden de besneeuwtopte vulkanen Cotopaxi en Iliniza Sur te zien moeten zijn. Vandaag echter, zoals de meeste tijd, in wolken gehuld.
Volgens de lokale bevolking heeft het kratermeer geen bodem, geologen houden het op een diepte van 250 meter.

Eigenlijk is het mooiste van vandaag dat ik zelf niets hoef te doen, niets te plannen, ik laat me rijden en geniet van het laten gebeuren.

Bij het weer naar beneden gaan wijst de gids op de vele plastic kassen beneden in het dal. Rozenkwekerijen gerund door Nederlanders. De rozen worden eerst naar Nederland terug gevlogen, vandaar gaan ze weer de hele wereld over.
Voor één dollar heb je hier 25 rozen.

Vandaag de tweede 'verplichting' ToDo in Ecuador; de Cotopaxi. Maar .... een heel aangename.
De Cotopaxi is hoogste actieve vulkaan ter wereld, 5897 meter. We hebben geluk, een klaar heldere morgen. Trots majestueus, imposant staat ze daar met haar blanke sneeuwwitte top in de zon. Ik ga, met dezelfde gids als gisteren, tot het hoogste punt waar je met de auto kunt komen, en ja dan heb je echt een FWD nodig.

En hiermee bereik ik ook weer een hoogste hoogtepunt; 4500 meter. De gids heeft nergens last van, maar ik krijg met moeite zuurstof als we een stukje rondwandelen. Heb ik hier trouwens ook al op 3000 meter.
In de sneeuw blijven we gewoon een uurtje genieten van de kolossale aanblik. Als de volgende toeristen boven zijn, komen al dra de wolken opzetten. De fantastische top is dan, zoals meestal, snel weer in wolken gehuld.
De toeristen blijven komen, veel mountainbikers. Fietsen op de auto, en straks met een rotvaart downhill. Wij ook weer naar beneden, want het is best koud in de sneeuw daar als de zon weg is.

Gistermiddag word ik ingewijd in het geheim van het aansteken van een openhaardvuur. Nu is dat, voor mij in het algemeen, niet zo moeilijk, maar met alleen kranten en grote brokken eucalyptus hout, krijg ik het vuur niet brandend.
Dus vraag ik bij de receptie of ze op mijn kamer de haard aan willen steken; We sturen zo iemand.
Die iemand, een (schoonmaak) mevrouw, komt ook met kranten, maar ook met een emmer vet, het lijkt op ranzig spekvet. Ze smeert er een paar houtblokken mee in, nog een enkele fikse klodders er over heen, brandende krant er onder, en het vet fikt als een tierelier.

Een donderend onweer raast over de hacienda. Licht uit en lekker in het vuur staren.

Het begint goed, in een scherpe bocht, regen en mist, een auto op de kop en twee lichamen er naast. Politie komt net aanrijden. Er zijn genoeg mensen bij dus ik kijk maar even de andere kant op.

Netjes om zes uur staat mijn ontbijt klaar. Als ik om half zeven naar buiten loop staat mijn privé chauffeur, van de afgelopen dagen, ook al gereed. Hè, er zou toch iemand met een pickupje komen? Tja mijn vriend kon niet dus ben ik zelf maar gekomen. Met zijn 'nette' auto, banken plat, de fiets heeft hij al uit de berging gehaald en de fietstassen, die ik in de lobby gezet had, liggen al in de auto.
Op de Ecuadorianen kun je vertrouwen, netjes op tijd en ze houden zich aan afspraken.

Ik laat me naar de eerst volgende heuveltop brengen. In de stromende regen begin ik mijn rit, terug naar Quito. Een half uurtje naar beneden en het is weer droog.

Het is zondag, genoeg verkeer op de weg, maar lang niet zoveel als doordeweeks. Het valt me allemaal reuze mee. Zelfs het landschap is mooi, prachtige nevelige vergezichten. Geen vulkanen te zien vandaag. Aan de PanAmerikana highway wordt druk gewerkt, binnen een paar jaar is deze in Ecuador overal vier- of zesbaans met vluchtstroken.
Meestal zijn die stroken er nu al, dus het fietsen is best aangenaam op zo'n brede vluchtstrook, wel even opletten, er kan nog wel eens rommel liggen.

Een paar kilometer voor Quito neem ik de afslag naar Pifo. Dit is een soort rondweg voor de hoofdstad voor noord-zuid, en omgekeerd, verkeer dat niet door het drukke centrum wil. Veel voor vrachtautos dus, en die zijn er op zondag heel weinig, dus vandaag een heel rustige weg.

Bij Sangolqui ga ik weer richting Quito, waar het ene dorp eindigt en waar de andere stad begint weet ik niet. Ik volg de paarse streep op mijn GPS, en dat is best gemakkelijk in de steeds drukker wordende stad.

Als ik even sta te pissen, een plaatsje vinden is al moeilijk genoeg, mijn rug naar het verkeer, denk ik, wat een verschrikkelijke hectiek, zit IK daar in, maar als ik weer op de fiets er midden tussenin zit, valt het allemaal best mee.
Goed opletten als er even geen vluchtstrook is. Langs de wegen in Ecuador zijn er diepe goten om al het vele hemelwater af te voeren. Wel een meter diep, direct schuin beginnend naast de witte streep.
In zulke gevallen neem ik mijn ruimte en blijf midden op de rijbaan fietsen, zo kan een voorbij razende vrachtauto me met zijn luchtverplaatsing niet zo maar even de sloot in duwen.

Quito in, aan de Avenida General Rumiñal lijkt geen einde te komen. Zijknat van het zweet fiets ik meer dan acht kilometer langzaam omhoog.

Mijn GPS brengt me netjes voor het hotel waar ik deze reis begonnen ben.

Is het nou een fietsvakantie of een vakantie met een fiets?
Van de 1000 kilometer heb ik er ongeveer 500 op de fiets gezeten of er naast gelopen. Toch als ik dit van te voren geweten had was de fiets toch meegegaan.

Ik heb de Ecuadorianen ervaren als zeer vriendelijke en behulpzame mensen. Ze willen graag iets bijverdienen (fooi) maar buigen zich daarvoor niet in het stof. Ik heb daar veel waardering voor. Uitzondering hierop zijn, ook hier weer, gebieden waar de Ecuadoriaan veel met toeristen in aanraking komt.
Nergens heb ik me ongemakkelijk of bedreigt gevoeld. Gevaarlijke gebieden zullen ongetwijfeld ook hier bestaan.

Internet.
In (bijna) alle dorpen beschikbaar, 80 cent per uur. Niet TE veel van snelheid verwachten, maar 't gaat goed.
In hotels, die ik bezocht, overal gratis Internet, gewoon vragen om de inlogcode. Snelheid; genoeg.
Ik hoor van de Canadees dat ze in The Marriot, één van de duurste hotelketens, 12 dollar per uur vragen.

Een halve dag slenteren over Avenida Río Amazonas, een tijdje het dagelijkse parkleven bekijken in Parque El Ejido, ervoor de Arco de El Ejido met allerlei aanstootgevende, maar dat kan ook mijn stemming zijn, mythische half mens, half paard figuren en ontklede dames.

Hier doet Quito niet onder voor Amsterdam. Op plaza FOCH La Mariscal doet een pilsje ook vier dollar. Leuk plein, veel te zien, even iets eten en terug naar het hotel, dit is vermoeiender dan een berg opfietsen