Egypte
flag
Home DagBoek Foto's Kaart Route Klimaat

 
Nederland
Egypte
Datum / Tijd
Het Weer KNMI The Weather In Cairo
Oppervlakte 41.528 km² 1.002.000 km²
Aantal inwoners 17,0 miljoen 77 miljoen
Aantal inwoners per km² 394 76
Hoofdstad Amsterdam Cairo
Aantal inwoners 790.000 16.000.000

AgainGoing to the fieldsKarnak IView from the hotel IIZij willen WEL op de foto

Reisverslag van een solo fietstocht in Egypte

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van PDA en Internet FTP tijdens de reis bij te houden.

Schroom niet de "reactions" te gebruiken, ik vind het leuk deze te lezen en te beantwoorden.

Het is de bedoeling, om van Cairo naar Aswan te fietsen. Zo'n 900 kilometer. Daarna met de trein terug naar Cairo. Deze reis heeft een extra uitdaging. De Egyptenaren zijn erg bang dat toerististen iets zal overkomen. Georganiseerde groepen, worden in colonnes met gewapende militairen voor en achter langs deze weg gevoerd.
Van fietsers hoor ik en lees verschillende ervaringen. Sommige mochten niet verder en hun fietsen werden in een jeep naar de eindbestemming getransporteerd. Andere verklaarden op eigen risico te willen gaan en mochten dat. Weer andere kregen tijdens het fietsen een gewapende begeleiding mee. Afwachten maar. De uitdaging is dus zo veel mogelijk alleen te kunnen fietsen.
Na Cairo misschien naar Alexandrie of Suez, afhankelijk van de tijd die nog over is.



Place a ReactionNumber Of Reactions: 1 Read The Reactions
Google Maps

1. Vrijdag 15 december 2006 Vertrek Amsterdam 21:00 uur



De treinreis en het inchecken zijn bijna routine geworden. Nog wel weer even wat gemopper, dat de fiets toch echt in een doos moet. Maar ik hou vol; op de KLM site staat geschreven dat een hoes ook voldoende is. Een kruisje op het bagagelabel, dat de verpakking niet volledig aan de eisen voldoet, ik ben dus zelf verantwoordelijk, en ik ben ingecheckt.
Om de vrijdag-namiddag-trein-drukte te vermijden ben ik al om drie uur op de trein gestapt. Nu, vijf uur, en ik zit achter een lekker De Koninck biertje.

Gisteravond had ik, achteraf gezien, een lumineus idee. Mail nog even het hotel in Cairo zodat ze niet vergeten mij vannacht van het vliegveld te halen. Krijg ik vanochtend mail terug; het is goed dat u nog even mailt, wij zijn al onze mail kwijt, dus ook onze afspraken. Gelukkig valt er nog iets te regelen.

Na de De Koninck twijfel ik tussen Mc Donald en de Brasserie. Ik trakteer mezelf. Het wordt de Brasserie, waar ik Carpaccio en Zalm eet, iets wat ik de komende weken in Egypte angstvallig zal vermijden. Met een Pinot Grigio smaakt het voortreffelijk. Tijdens het eten wordt het stereotype van de Amerikaan weer bevestigd. Met zijn vette buik over de tafel en de telefoon tussen oor en schouder blijft hij tijdens het gesprek schreeuwen dat het eten fantastic is.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 3 Read The Reactions

2. Zaterdag 16 december 2006 Cairo 02:10 uur

MinaretVuilnishopenDoorkijkjeWoonboten op de Nijl

Om vier uur lig ik in een warm bed. Tien minuten later op de bank in de hotellobby. De man aan de receptie had zich vergist, deze kamer was niet vrij.
Omdat ik zo laat zou arriveren had ik voor de eerste korte nacht geen kamer gereserveerd. Er is er altijd wel eentje over, of ik kan wat eerder in mijn kamer, dacht ik. Niet dus. Desondanks slaap ik goed.

Over de, hoog op poten staande, autostrada, tussen grauwe grijze flatgebouwen, rijdt ik in een taxi Cairo binnen. Fiets op het dak gebonden. De taxichauffeur kent twee woorden engels, Welcome Sir. En herhaalt deze elke vijf minuten. Dit met op de radio Mohammedaanse gebeden, en ik weet gelijk weer waar ik ben. Hij zet me netjes af bij Hotel Longchamps af. Laat je niet afschrikken door het aanzicht van de straatkant. Het hotel op de vijfde verdieping ziet er heel aardig uit. Alleen de lift, ik ben blij dat ik weer mag uitstappen.

De taxichauffeur staat mij op het vliegveld op te wachten. Na een vlucht van zo'n vier uren landen we in een mooie heldere nacht, 14 graden, op Cairo International Airport. Voor de douane eerst bij de bank, kosten 15 Amerikaanse dollar, visum zegels kopen. Met zegels en ingevuld inreisformulier in de rij voor douane. Deze doen niet moeilijk, zegels in paspoort plakken, stempel er op. Klaar.

Als na het ontbijt de Duitse eigenaresse van het hotel komt, is er opeens wel weer een kamer. En raad eens welke. Juiste ja, degene waar ik vannacht twee minuten in gelegen heb. Het nachtlampje brandt nog.

Een wandeling langs de Nijl. Er is veel verkeer in de stad, in tegenstelling tot andere berichten, redelijk overzichtelijk. Er zijn langs de Nijl kleine parkjes, een pond entree. Op een bankje in de warme zon, komt de ober langs om te vragen wat ik drinken wil. Verliefde Egyptenaren zitten met leren jas en trui in de schaduw. De mensen zijn vriendelijk. You are welcome. Zelfs de behoofd-doekte jonge dames vragen in hun beste engels hoe het met me gaat.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 9 Read The Reactions

3. Zondag 17 december 2006 Cairo

Giza, drie piramidenAgainEen echt vakantiekiekjeEn nog eenSfinksMemphis

Opeens zijn ze daar, tussen de stoffig grauwe flats, de wereld beroemde piramiden van Giza. Grotesk concurreren deze sculpturen met de omliggende bebouwing. Reeds voor negenen is er al de wereld aan toeristen. Het geheel heeft letterlijk en figuurlijk een hoog Japanner gehalte.

Vriendelijkheid bestaat hier niet meer. Achter elke glimlach, elke (toch vriendelijk klinkende) hello schuilt de gelddrang. Als buitenlander ben ik, voor dit soort Egyptenaren, een wandelende geldbuidel. En elke keer weer, voor één keer, trap ik er even in. En elke keer moet ik dan weer met pijn in het hart constateren, dat het eind van het liedje money is. Heb ik schijnbaar elke vakantie even nodig.

Voor zo'n 15 Euro huur ik een taxi, die me de gehele dag in Cairo en omstreken rondrijd. Hoteltaxies zijn vandaag bezet. De hotelbediende gaat mee de straat op, om een taxi te zoeken. Niet alleen de prijs is belangrijk, ook de technische staat. Als je ziet wat hier voor barrels rondrijden, vraag je je af hoe ze vanmorgen van hun plaats gekomen zijn. We vinden een goede taxi. De chauffeur spreekt een beetje Engels.

Eerst Giza dus, drie piramiden en een sfinks. De chauffeur rijdt me op het terrein rond. Imposant ja. Wereldwonder? Komt bij mij niet zo over. Op een rustig plaatsje probeer ik me voor te stellen hoe het vroeger hier zo was. Het eerste woord wat bij me opkomt is egoïsme. Hoe groter het ego van de farao hoe groter de piramide. Wat dan weer honderden mensenlevens kostte om zo'n ding te bouwen. Dat geldt dan niet omdat het maar slaven waren. Maar goed ze hebben de wereld wel iets nagelaten, waarmee menig memory kaartje wordt vol gefotografeerd. Je zult inmiddels wel begrijpen dat ik me er meer van had voorgesteld. Zeker de moeite waard om te bekijken maar meer niet. Jammer voor de foto's, maar onder de staalblauwe hemel hangt een lichte nevel.

Verder gaat de trip naar Saqqara en Memphis. Pyramiden en graftomben. Entree ook 50 ponden (zo'n 7 euro) en twee pond voor de taxi. In de graftomben mogen geen foto's gemaakt worden. Echter hier is alles te koop. Ik kijk de bewaker aan, en hoef al niets meer te zeggen. Hij wrijft duim en wijsvinger over elkaar, money. Ik maak een paar foto's, maar de geesten staan het niet toe, met flits, overbelicht. Zelfs de politie doet mee. Ze willen met je op de foto met geweer en daarop bajonet, of ze bieden aan een foto van mij maken. Daarna willen ze geld zien. Ik trap er niet meer in.
Maar de taxichauffeur kent zijn pappenheimers, parkeren waar het niet mag; een pondje voor een politieagent, ze staan overal, en het is voor mekaar.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 6 Read The Reactions

4. Maandag 18 december 2006Cairo - Beni Suef 124 km

Winkel van Machmud en MachmedOn the road to Beni SuefStreets of Beni Suef IStreets of Beni Suef II

De adrenaline jaagt weer door mijn lijf. Moet eerlijk bekennen dat ik er vannacht een paar keer bezweet van ben wakker geworden. Fietsen in Cairo. Nog in het schemerdonker. Om zes uur, verlaat ik het hotel richting Nijl. Nog rustig op straat. Blijf aan de oostkant van de Nijl. De tweede brug steek ik over, gelijk rechts er weer af. Ja, dat is weer terug, steek dus de middenberm over en vervolg mijn weg aan de westkant van de Nijl stroomopwaarts. Dat zal ik de gehele dag blijven doen zonder de Nijl weer te zien.
Het verkeer in grote steden ben ik wel gewend, dacht ik. Het is niet alleen erg druk, maar ze rijden hier ook uitzonderlijk hard, overal waar dit maar even kan. Dan vol op de rem om zich luid toeterend door een massa heen te dringen. Bij het treinstation van Giza steek ik nog een keer een middenberm over en op deze weg blijf ik.

Al na een klein uur laat ik de stad achter me. Nog wel veel industrie aan de Nijlkant, maar rechts beginnen de akkers. Ik ben er weer heelhuids doorgekomen.

Machmud en Machmed warmen zich in de ochtendkou aan een gasbrander. Bananen willen ze alleen per kilo verkopen. Dan maar een kilo, voor 40 cent. En op de foto willen ze ook al niet, de winkel mag wel. Geen woord spreken we elkaars talen, toch blijven we stug proberen ons verstaanbaar te maken. De vriendelijkheid is vandaag gelukkig weer echt.

Onderweg, natuur, laten we die vandaag maar even vergeten. Akkers en dorpen dat is alles wat ik zie. Toch mooi, er is niet veel fantasie voor nodig om je twee duizend jaar terug te wanen. Daar komen Jozef en Maria, Jozef op de ezel, de hoogzwangere Maria sloft er achteraan. Op onze plaatjes zit Maria dan wel op de ezel, maar hier toch echt niet. Als Jozef een echte man was, dan zat hij op de ezel (grapje). De ezeltjes pompen, al rondlopend nog steeds het water op. Al hoor je ook al het tsjakke, tsjakke van de dieselmotoren die dat nu voor hun doen.

Op de akkers worden de bloem-, wittekolen en wortelen geoogst. Alles nog met het handje.

Om 12 uur, na 124 km, fiets ik Beni Suef binnen. Het hotel moet bij het treinstation zijn. Maar zoals al de gehele dag, kan ik geen enkel Arabisch bord lezen. Ik weet dat ik Beni Suef ben, omdat ik 120 km gefietst heb. Lezen kan ik het niet, zoals ook alle borden onderweg Arabisch zijn. Het hotel, Semiramis is bij het treinstation, ik fiets er tweemaal voorbij, tot een vriendelijke taxichauffeur me wijst dat het toch echt daar is.
Op de kamer, doe de douche aan. Al stotend en jammerend komen er gloeiend hete stoomwolken uit. Wel een plus, maar goed dat ik er niet direct onder gesprongen ben. Nog een plus. Het restaurant is donker. Dat wil zeggen men kan er van de straat niet inkijken. Dat betekent bier. Yes. Stella zeg je in Egypte, er schijnt maar één merk te zijn. Gebrouwen in Cairo. Smaakt goed.

Don't you like sex? Op straat raak ik aan de praat met een jongeman. Na de gebruikelijke vragen. Where are You from, and where are you going to? Vertelt hij. In you're hotel are nice girwls tonight. Hij spreekt het woord girls zo slecht uit, dat het een poosje duurt voordat ik hem begrijp. Don't you like girls. Na de Filippijnen had ik dat in Egypte even niet verwacht.

De macht van het Geld

Vandaag laat ik de fietsband oppompen bij een tankstation. Nadien wil ik de bediende een pond geven. Dit weigert hij. Een verkoper bij de piramiden van Giza zou 10 pond gevraagd hebben.
Hebben wij, toeristen, die mensen, niet alleen in Egypte, zo verpest? Was ik daar zelf ook mee bezig, met de pompbediende?
Ook al is het in Egypte gebruikelijk om fooien en (kleine) steekpenningen te geven en te ontvangen. Waarom willen ze dan steeds meer van DE toerist. Ergens moeten de toerist iets verkeerd gedaan hebben. Rondrijden in een aircon bus, piramide bezichtigen en dan laten zien hoe stinkend rijk, ten opzichte van de Egyptenaar, je bent. Is het zo gegaan?
Ik weet het niet. Wat ik wel weet is, dat het op plaatsen waar (nog) geen toeristen komen het zeer veel aangenamer, veel echter, is met de bevolking om te gaan.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 1 Read The Reactions
Google Maps

5. Dinsdag 19 december 2006Beni Suef - El Minya 124 km

On the road to MinyaA villageDonkey in the morningVillage in the morningsunGoing to the fieldsEast side of the Nile

Het is zo ver, ik heb mijn eerste militaire escorte. Aan het ontbijt wordt me gevraagd of ik met de fiets naar El Minya ga. Yes, natuurlijk. Ik voel al, hier is iets aan de hand. En ja hoor buiten staat een pick-up truck met vier gewapende militairen. Het is koud, dus ik spurt gelijk weg. Luid toeterend, sirene aan, komen ze achter me aan. Boos gebaart de chauffeur dat ik achter de auto moet rijden. Kwasie boos kijk ik terug. Die arme man voert ook maar een opdracht uit.
Koud hè! Schreeuw ik naar de twee militairen in de achterbak. Ze blijven kleumen in dikke dekens.
Eigenlijk is het ook wel gemakkelijk, ik hoef maar domweg te volgen. Toch, als we de spoorlijn oversteken, staat een man ons druk gebarend, toe te schreeuwen. Ik kijk naar rechts, een honderd meter verder zie ik een aanstormende trein. Een bescheiden belletje had ik wel gehoord, maar niet in verband gebracht met dit monster. Even in de pedalen. Met een rotvaart vliegt de trein achter ons langs.
Bij een roadblock aangekomen, haal ik de tergend langzaam rijdende militairen in. Meteen, weer snelheid, ik heb het koud. Tot mijn verbazing zijn ze verdwenen. Ze hebben me alleen de stad uit gebracht. Gelukkig.

Na veertig kilometer, weer een roadblock. Schreeuwende militairen. Uit mijn ooghoeken, zie ik er één hard aan komen lopen. Ik kijk star als een dove voor me uit. Gelukkig ze laten me verder met rust.
Tien kilometer verder ben ik niet zo gelukkig. Met meerderen blijven ze voor me op de weg staan. Een militair; " a man wants to speak to you ". Hij wil mijn paspoort, maar dat wil ik nu even niet uit het oog verliezen. Hij gebaart me hem te volgen. In een klein kantoortje zit een soldaat met sterren op zijn schouders. Hello captitano groet ik, en geef hem een hand en het paspoort. Bladert er door. Waar ga je heen? El Minya. Oké. Ik kan weer gaan.

Met een Stella op een terras aan de Nijl. Yes het is mogelijk. Ik heb een mooi hotel gevonden. Gevonden? Ze hebben geen kamer vrij, maar gaan even alle reserveringen na. Ik ga intussen een hapje eten, het is één uur.
En Yes ze hebben een kamer. Bungalow met Nijlzicht. Voor 35 dollar. Niets mis mee. De kamer in Beni Suef was helemaal goedkoop. Het bier was duurder. De kamer met douche en toilet en ontbijt, voor nog geen vijf euro. Wel even je schoenen aanhouden, want erg schoon is het er niet.

Ik ben nu dus in Minya. In de jaren negentig het centrum van de Islamitische opstand. Meer dan duizend politiemannen en extremisten zijn in die tijd hier omgekomen. Het doel van de extremisten , de regering te treffen door de toeristen af te schrikken. Dat is hun toen dus gelukt. Tot op heden blijft de politie angstvallig de toerist verplicht begeleiden. Ook al is er sinds 1998 niets meer gebeurt.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google Maps

6. Woensdag 20 december 2006 El Minya

Eastbank river Nile

Ontbijt in de zon aan de Nijl. Nee, niet buiten, daar is het nog te koud. Een extra dag in El Minya. Het bevalt mij hier. Comfort, luxe en rust. Rust is iets wat de Egyptenaar schijnbaar niet kent. Overal bedrijvigheid, drukte, lawaai, overal mensen samen. Bijna nooit zie je de Egyptenaar alleen, hopelijk vind hij rust in zijn geloof.

Leuk. Om en om komt het personeel aan mijn tafel, maakt fietsbewegingen met de handen. Very strong. Duim omhoog. Overal word ik vriendelijk ontvangen.

De rest van de dag houd ik me bezig met de voorbij stromende Nijl in de gaten te houden.

Maandag vroeg iemand mij of ik Christian was. Nu ben ik niet Christelijk zoals hij dat bedoeld, dus ik zei nee. Bij de vraag, wees de man met twee vingers op de slagader van zijn pols. Als je weinig talen spreekt is het heel gemakkelijk de meestal internationale handgebaren te kennen. Deze ken ik nog niet. Weet iemand wat dit gebaar betekent?

Bewaking

Bij meerdere hotels staan detectie poortjes bij de ingang. Er naast zit een gewapende militair en een hotelbediende. De poortjes blijven bij elke binnenkomer piepen. Niemand die zich er iets van aantrekt. Een maatregel opgelegd door de regering waar niemand het nut van inziet.
Als je het hotel verlaat, mag dat eigenlijk niet zonder begeleiding. Ik trek me even niets aan van het geroep. Internet roep ik, computer. En wonderwel, ik mag alleen de stad in.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions

7. Donderdag 21 december 2006El Minya - Asyut 141 km

De familie en de koeWassen in de NijlBananen-ontbijt-stop

De zon komt rood boven de woestijn langzaam hoog. Het is koud. Er staat een fris windje, wat me de hele dag gemoedelijk in de rug blaast.

Bij de ingang van het hotel zitten twee militairen in dikke dekens, nog steeds te kleumen. Druk getelefoneer als ik mijn fiets aan het pakken ben. Bij het wegrijden beginnen ze weer te roepen dat ik wachten moet. Sorry jongens, nu even niet.

Het asfalt is glad, de weg redelijk rustig. Er zijn tijden dat er meer ezels dan auto's zijn, maar niet veel. Langs rietsuikervelden en wijngaarden gaat het vandaag. Door dorpjes, en weer een tijdje akkers, heerlijk afwisselend waarbij er veel tijd is, mijn gedachten te laten gaan. Mijn favoriete bezigheid, als ik 'alles' al gezien heb.
Als ik een man met een arm vol brood zie lopen vraag ik of er een kan kopen. Nee, voor eigen gebruik. Hij wijst me een klein straatje in, waar een forse oude man grote planken vol met warme broden staat te verkopen. Als buitenlander hoef je niet voor te dringen, je wordt voor(aan) gedrongen. Ik geef de man een pond (13 cent) en wacht tot de volgende lading warme broden naar buiten komt. Als deze dampend aankomt, krijg ik ook twee armen vol met broden. Dat is niet de bedoeling, twee is genoeg. Ik leg ze alle terug en pak er twee. De verkoper kijkt vreemd, maar geeft me het geld terug, hij mag het houden, maar dat wil hij niet. Als ik één brood droog begin te eten komt iemand met vulling aanlopen, stop dit tussen het brood, smaakt goed. Als het er ook maar goed in blijft.

Bij een roadblock wordt er weer druk geroepen, ik speel voor de zoveelste keer dovemannetje en fiets door. Bij de volgende springen ze met een paar tegelijk op de weg, en ik moet wel stoppen. Weer getelefoneer. Ik moet wachten op een escorte, als me dat te lang duurt fiets ik onder luid geroep toch verder. Bij de volgende stad, Dairut, staan ze me echter weer op te wachten, weer stop ik niet, maar na een paar minuten zit er, met luide sirene, een escorte achter me. Ze schijnen er lol in te hebben, door elk dorp, gaat de sirene aan. Als ik voorovergelegen op het stuur hun, mijn bevallige achterwerk toon, komt de chauffeur naast me rijden, en maakt met zijn rotte tanden smoelwerk zoenbewegingen. Dat moet ik niet hebben. De Egyptenaar heeft een vreemd standpunt ten opzichte van homofilie. Men is er, natuurlijk, streng op tegen. Maar, als een man zich aanbiedt aan een andere man, dan is de aanbieder, volgens de normen, de homofiel en de gebruiker niet. Dus volkomen toegestaan in Egypte. Ik blijf maar even rechtop zitten.

Aan het eind van hun district gekomen, denk ik, wil het escorte dat ik stop. Ik fiets door. Ben ik ze kwijt. Yes.

In weer een volgende stad staan ze me weer op te wachten. Weer fiets ik door, ze worden grimmiger, maar achtervolgen me niet.

Shit, O, shit, daar staan ze weer bij een roadblock. Een pick-up truck met bewapende militairen. Maar deze keer manen ze mij verder te rijden. De slimmeriken, ze hebben inmiddels door dat ik niet stop, maar volgen doen ze me wel. Nu blijven ze gelukkig rustig achter me rijden.

Zo gaat het de tweede 70 kilometer vandaag. Alleen aan het eind van hun district even de sirene aan, om mij over te dragen aan het volgend escorte. Verder laten ze me met rust. Als ik stop om iets te drinken komen ze een praatje maken.

De laatste vijftien kilometer heb ik zelfs een bewaking van acht personen. Één wagen achter en één voor. De voorste maant me even te stoppen. Het zijn niet de sterren op de schouders, maar de blik die zegt, met mij valt niet te spotten, die me deze keer wel doet stoppen. Waar ga je naar toe, welk hotel? Oké, doe de fiets maar achter in de auto. Spontaan zoen ik mijn stuur. I love my bike en fiets weg. Grijnzend stapt de politieman in de wagen. In Asyut brengen ze me niet naar het hotel waar ik naar toe wil. It's closed. Ja, dat geloof ik dan even niet. Ik zal het je laten zien, de politieman blijft vriendelijk. En inderdaad bij de Nijl aangekomen is het hotel inderdaad onderwerp van verbouwing. Aan de andere kant van de Nijl is er nog een wijst de politieman. Staat niet in mijn boek, gaan we kijken zeg ik. Wat ik zie is een bord "Politie officiers club". Ziet er goed uit. Met weer de politieman samen het hotel binnen, ook gesloten. Dan maar weer terug het dorp in. Ze schijnen alle tijd te hebben om mij met z'n achten rond te rijden. Sirene aan, en de kruispunten zijn we zo over. In het hotel aangekomen, hetzelfde als in het begin, bied ik de politie koffie aan. Dat wil hij toch niet aannemen.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google Maps

8. Vrijdag 22 december 2006Asyut - Sohag 103 km

Just a house IJust a house IIwassen in de vuilnisHello, hello, van de vuilnisbeltMerit Amun

Er zijn smerige hotels en nog smeriger hotels. Het Al-Salam Hotel in Sohag zal ik u zeker NIET aanraden. De politieman gaat mee tot op de kamer. Hij schijnt de ruimte wel acceptabel te vinden. Ik niet. Ik heb een privé badruimte maar zal deze zo weinig mogelijk gebruiken. De iman aan de overkant, die zijn preek over de stad uitschreeuwt, komt ook al zeer agressief over. Op de achtergrond een kakafonie van andere imans die hun zetel een stukje verder weg hebben. Ik heb nog nooit zo'n aversie tegen een hotelkamer gehad.
Met de wind in de rug ben ik al om 11 uur in Sohag. Waar het eerste hotel gesloten, en het tweede vol is.

De gehele dag een escorte. Het is niet storend, ze blijven rustig achter me rijden. In de ochtendschemer, met zwaailichten. Een paar keer willen ze dat ik mijn fiets achter in de bak gooi. Stap dan weer grijnzend op mijn fiets en ga verder. Ze volgen zonder problemen gedwee. Vandaag hebben ze het goed aangepakt, wetende dat ik niet zo snel stop; het volgende escorte staat reeds te wachten, als het vorige met loeiende sirene afscheid neemt.

Vanmorgen nog in Asyut, midden op een groot kruispunt ligt een ezel op de grond. Ernaast twee grote manden met bloemkolen. Een man blijft met zijn stok de ezel bewerken. Zoals het een goede ezel betaamt, blijft deze koppig liggen. Het is toch al dierendag vandaag, tientallen dode honden op straat.

Vrijdag, de Mohammedaanse zondag. Lekker rustig op de weg. De vrachtauto's staan langs de kant. Vele winkels gesloten, maar genoeg geopend voor een fietser, om onderweg aan eten en drinken te geraken.

Dit wordt te gek. Ik mag geen stap buiten het hotel zonder bewaking. Ik wil het standbeeld van Meret Amun bezoeken. Eerst de hoteleigenaar die zenuwachtig wordt, dan de militair, die me werkelijk op de voet volgt als ik een beetje voor de hoteldeur heen en weer loop. Daarna komen er vijf politieagenten, die ook willen weten wat ik wil. In de politiewagen mag ik niet mee, ik neem een taxi. Onderweg is het politie-escorte verdwenen. Bij het mooie beeld aangekomen staat mevrouw met een trap voor haar neus. De duivenstront moet eraf. Met haar elf meter het hoogste gevonden beeld van een koningin.
Weer terug naar het hotel. De politie heeft het wel erg slim aangepakt, de taxichauffeur is verantwoordelijk voor mij tot hij mij weer aan de politie heeft overgedragen. Hij echt blij dat hij me kwijt is. Ik wil naar een Internetcafé. Weer wachten tot de politie komt. Die brengt me 100 meter verder in een zijstraatje. De militair blijft achter me zitten. Dit is even NIET wat ik wil. Luxor is nog zo'n kleine 200 kilometer verder. Wilde dat in twee of drie etappes doen. Begin er nu toch sterk over te denken dit in één keer doen.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 9 Read The Reactions
Google Maps

9. Zaterdag 23 december 2006Sohag - Luxor 68 km (Fiets en Taxi 130)

SunriceStreetlife in ......Broodje gevuld, smaakt goedEgyptianIt's me, in the taxi

Tot mijn verbazing mag ik bij het hotel zonder escorte vertrekken. Al voor zessen zit ik op de fiets, het wordt een lange dag, 200 kilometer naar Luxor. Ik heb geen zin meer in tussengelegen smerige hotels. Nu ik geen escorte heb, kan ik er wel even een gebruiken, ik vind met moeite mijn weg stad uit. Nog steeds geen politie. Ik vraag diverse malen. Luxor? Ze maken een gebaar van; immer gerade aus. Als ik na een uur een bord zie, wat ik kan lezen, kijk ik op de kaart. Ik ga naar Nag Hammadi via een binnenweggetje. Als je ze zoekt kun je ze niet vinden. Vandaar dat ik geen escorte heb? Sorry, jongens niet met opzet gedaan. Het fietst heerlijk, mooie omgeving, wind in de rug, geen roadblocks.

Dat verandert, eerst zien ze mij, maar doen niets. Dan na zestig kilometer beginnen ze te roepen, ik speel weer doof. Bij de tweede roepen ze harder en lopen me na, ik weet te 'ontkomen'. De volgende, probeer ik stiekem achter een auto te passeren. Het lukt....maar ze volgen en na twee kilometer rijden ze me met twee auto's klem. En ja, ik speel een spelletje met hun. Terug naar het roadblock.

Het leven heeft vandaag iets anders met me voor. Ik kan praten wat ik wil. Ik mag niet verder fietsen. We blijven lachen. Ik zoen mijn fietsstuur (weer). Grote hilariteit alom, maar niets helpt. Ik moet met een auto, zes kilometer zo belooft de drie sterren politieman, na veel heen en weer gebabbel. Geloof ze niet!

Ze houden een taxi aan. Deze gaat toevallig naar Luxor. Vader, zoon en oom, onderweg naar een andere oom. Samen met het zoontje achterin, hij heeft gelukkig op school goed zijn best gedaan en spreekt heel redelijk engels. Na een tijdje wil ik er weer uit. Nog even zo vertaalt het manneke. Forget it. Bij elk roadblock krijgen ze van de politie opdracht om verder te rijden. Witte taxi's met een zwarte fiets erop, zijn niet zoveel onderweg. De chauffeur is nu verantwoordelijk voor mij. Ze hebben al zijn gegevens opgeschreven. Als ik uitstap (als ik dat al zou kunnen) breng ik de familie in problemen. Na een tijdje probeert hij mij, op mijn verzoek, te lozen, maar hij mag mij nog niet overdragen. Dus all the way to Luxor. Vandaag een beetje anders dan ik gedacht had.

De laatste paar kilometer mag ik toch weer even fietsen. Het Mercure hotel biedt me een Nileview room met korting, hier blijf ik een paar dagen.

Het zou volgens de politie extreem gevaarlijk zijn op dit stuk. Wat ik wel zie zijn heel veel roadblocks en toch ook, Arabisch geklede figuren met geweren, maar of deze gevaarlijk zijn?

De familie in de taxi is Christen. Het schijnt hier bijzonder genoeg te zijn om dit gelijk in het begin van een gesprek mee te delen. Ik weet nu ook waar het gebaar, wijzen op de pols, vandaan komt. De Christenen (hier?) hebben een kleine tatoeage op de binnenkant van de pols.
De vader geeft me een wel heel toepasselijk (soort) bidprentje " For He will command His angels concerning you to guard you in all your ways". Nu pas besef ik dat hij dit zelf niet heeft kunnen lezen. Het prentje zat zo te zien al tijden in zijn binnenzak?

Place a ReactionNumber Of Reactions: 6 Read The Reactions

10. Zondag 24 december 2006 Luxor

Deir al-BahriMedinat HabuKarnak IKarnak IIKarnak IIIKarnak IV

Binnenkort wordt er weer een heuvel opgeblazen. Het grote parkeerterrein in de Vallei Van De Koningen staat om negen uur al barstensvol. Honderden en nog eens honderden toeristen. Koop een kaartje, maar heb er eigenlijk al geen zin meer in. Voor elke graftombe staat een lange rij wachtenden, ik loop door naar het eind van het dal. Als ik dan ook nog een verkeerd kaartje heb, deze tombe te mogen betreden, heb ik er genoeg van. Dan maar geen Luxor tombes.

Ik heb vandaag een taxi gehuurd om de Luxor sites te bezoeken. Hoef dus niet te wachten tot de bus weer vol is. Ik ben er zelf ook een, maar begin steeds meer hekel aan de toeristen-massa's te krijgen. Maar ja, soms moet het even, maar er zijn grenzen, zoals nu in the Valley of Kings.

Verder gaat het naar de tempel Deir al-Bahri. Hier een wat groter complex. Dus een wat meer uitgewaaierde toeristen-menigte. Mooi indrukwekkend. Toch zulke zaken, bezoek ik graag in rust. Je proberen voor te stellen hoe de mensen hier vroeger geleefd en gewerkt hebben. Dat kan ik pas in de tempel van Medinat Habu, waar ik het geluk heb tussen twee toeristen-stormen wat luwte te vinden. Nu nog even stoïcijns de gidsen ontwijken, en ik kan in relatieve rust genieten van de fantastische pilaren, alle met zeer kunstig beeldhouwwerk. Genoeg gezien op de Westbank. Terug naar Luxor, waar ik nog even de Tempel van Karnak bezoek. Een zeer indrukwekkend pilaren galerij op een imposant terrein. Zeker een bezoek waard. Ik heb het echter gezien voor vandaag, pilsje op het terras bij het hotel. Dat is dan wel weer een voordeel van deze toeristen-broeinesten. Je kunt er ook een pilsje op terras of aan de pool drinken. De Egyptenaar hier schijnt zich niet te storen aan de schaamteloze-half-blote-heiden-toeristen. Bij de tempel ontmoet ik twee Duitsers, die op een tandem van Duitsland naar hier gefietst zijn. We wisselen ervaringen uit. Ook zij moesten het laatste stuk de bus nemen.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions

11. Maandag 25 december 2006 Luxor

Luxor Temple ILuxor Temple IILuxor Temple IIILuxor Temple IVLuxor Temple V

Merry Christmas. Christmas Eve breng ik op mijn kamer door. Maagproblemen. Eerst maar even het gif eruit schijten. Om vijf uur in de ochtend neem ik twee Immodium, om zes weer twee. Na een toch wel redelijke nachtrust om achten, wat slap in de knieen, aan het ontbijt. Waar ik mijn naam als kaaskop recht doe, door een paar grote stukken Egyptische kaas te eten. Heb ik zin in.

Na het ontbijt wandel ik langs de Nijl naar de Luxor tempel. Voor de meeste toeristen is het nog (te) vroeg, dus lekker rusrig. Ook hier weer een kolossale tempel, of beter gezegd wat er van overgebleven is. Meer dan genoeg om een goed idee te krijgen, wat voor imposant gebouw dit geweest moet zijn. Vooral de sfinksen allee, die naar de paar kilometer verder gelegen Karnak tempel loopt, vind ik mooi. Jammer dat de Egyptenaren er hun huizen overheen gebouwd hebben.

Verder blijf ik de dag bij de swimmingpool. Er schijnt een heerlijk zonnetje, en qua temperatuur is het ook zeer aangenaam.

De kerstwaanzin ten toppunt; de kerstman op een wit kameel, rijdt een rondje om de swimmingpool.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions

12. Dinsdag 26 december 2006 Luxor



Merry Christmas again. Maar niet echt. Ik wilde vanmorgen richting Aswan vertrekken. Had al in het hotel afgerekend. Echter koorts en diarree hebben vannacht weer toegeslagen. Ben slap als een vaatdoek en heb de gehele dag geslapen.

Ik had het niet gedacht, maar nu neem ik vrijwillig een taxi. Met de kerstdagen heb ik mezelf in luxe hotel neergelaten. Het kost iets, maar dan hen je ook wat. Het wordt me nu langzaam te duur hier, dus ik ga morgenvroeg met de taxi naar Aswan, als ik mijn sluitspier weer onder controle heb.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

13. Woensdag 27 december 2006Luxor - Aswan (Taxi 230 km)

View from the hotel IView from the hotel IINubian village INubian village IINubian village IIITwo Nubian boys

De Lonely Planet is er heel duidelijk over. Politiewerk in Egypte is werkverschaffing. De veiligheid die ze bieden is schijnveiligheid. Ik had een taxi naar Aswan genomen, omdat ik dacht daarin nog enige mate van vrijheid te hebben. Maar nee, ook de taxi moet in het konvooi. Dit konvooi vertrekt elke dag om dezelfde tijd langs dezelfde weg, dus een aanvalletje plannen... niet zo moeilijk.
Veiligheid? De taxichauffeurs houden niet van rustig rijden. Binnen een mum van tijd zitten alle taxi's voorin het konvooi. En daar proberen ze elkaar de loef af te steken door onderling ook weer in te halen. Wij noemen het bumperkleven, zij noemen het konvooi rijden. En dat alles met een gangetje van 100 ... 120. Als je dan nu denkt dat er bij zoveel toeristen, ook veel politie meerijdt. Dan heb je het mis. Voor en achter rijd één wagen met vier agenten. Het geheel, een grote aanfluiting.
Als een kilometer of twintig voor Aswan het konvooi door een wegopbreking uiteen valt, rijdt een ieder voor zich verder.

In Aswan krijgt ik de laatste kamer van het Marhaba Palace Hotel. Weet ook nog een leuke prijs af te dingen. Drie nachten hier tegen de prijs van één in Luxor.
Nu nog zorgen dat er weer wat eten gezond verteerd wordt, en ik ben weer het mannetje.

That's life my friend. That's the system here. Ik ben bij de politie en probeer permissie te krijgen om terug naar Luxor te mogen fietsen. Van portier, problems sir? Naar chef, naar zijn chef, naar diens chef. Gelukkig loopt er een goed engels sprekende politieman met me mee. Ik kan praten wat ik wil, ze blijven onvermurwbaar. Op de trein of in het konvooi. En het liefst zetten ze me direct op de trein naar Cairo, krijg ik het gevoel. Als ik het hier zo aanhoor mag ik blij zijn dat ik überhaupt nog op de fiets gezeten heb. Die alleen reizende toeristen zijn wel erg lastig.
That's the system here. Krijg ik de zoveelste keer als antwoord.

Het hotel biedt tegen redelijk prijs, je kunt beter in Nederland boeken, een driedaagse Nijlcruise naar Luxor aan. Als ik dan toch tijd heb, en ik ben in Egypte??

In de namiddag bezoek ik Elephantine een eilandje in de Nijl, wat al meer dan 5000 jaar bewoond is. Behalve de lantaarnpalen en de overal aanwezige GSM, is er niet veel veranderd ;>). Mooi uitziende mensen die Nubiers (of hoe schrijf je dat in het Nederlands). Ze lijken een beetje op de trotse Masai krijgers. Het lijkt in ieder geval een heel ander volk, dan de Egyptenaren in het noorden.
Ik heb al eerder willen schrijven, dat Cairo een smerige stad is. Echter, naar onze maatstaven, is Egypte een smerig land. De vuilnisbelt voor de deur, langs de straat. De dorpjes zien eruit alsof er gisteren een orkaan is overgekomen. En ook nu, nog relatief koel, stinkt het overal. In de zomer moet er in de steden een ondragelijke stank hangen. Die Mohammed, de profeet, was een intelligente man. Door in zijn geloofsrituelen ook het wassen te inbedden, worden de handen en voeten op regelmatige basis gewassen.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google Maps

14. Donderdag 28 december 2006 Aswan

Below the Aswan damView from the Isis templeIsus templeMe and the temple

Behalve een zeer mooi uitziende Nijl is er in Aswan zelf niet veel te zien. Een Nijl waar vandaag de witte schuimkoppen op de golven staan. Er waait een koude noorden wind. In de luwte, in de zon is het heerlijk.

Langzaam begint het in mijn botte hersenen door te dringen, dat wat betreft het fietsen deze vakantie tot nu toe niet erg geslaagd genoemd mag worden.

If you can not beat them, join them. Dan maar toerist spelen. Gelukkig is er in Egypte meer dan genoeg te zien.
Als eerste bezoek ik de Aswan dam. De getallen zijn indrukwekkender dan de dam zelf. Het meer er achter, Lake Nasser, is het grootste kunstmatige meer ter wereld. Meer dan 5000 vierkante kilometer. Gemiddeld bevat het meer 135 biljoen kubieke meter water. Verder is er niet veel te zien.
Ieder voordeel heb zijn nadeel. Zo ook de dam. Het voorziet een zeer groot deel van het land van stroom. Het verhindert de (bijna) jaarlijkse Nijloverstromingen. En dat is tegelijkertijd ook het nadeel. Met de overstromingen werd vruchtbaar slib over de oevers van de rivier verspreid. Nu wordt dit door kunstmest vervangen, wat de aarde langs de oevers van de Nijl langzaam maar zeker uitteert.

Door naar het Philae eiland met het Isis tempel complex. In 1960 door de Unesco gered van het stijgende water van de nieuwe Aswan dam, door het steen voor steen (ik zou eigenlijk ook niet weten hoe ze het anders hebben moeten doen) af te breken en op een hoger gelegen eiland weer op te bouwen. Het boottochtje er heen, is alleen al een ervaring. Ik ben alleen dus spring op de eerste boot die ik zie. Nee, gereserveerd voor een groep. Dan maar een boot voor mij alleen. Zulke dingen zijn goedkoper in een groep. Met tientallen boten is het bij het eiland ook weer dringen om aan land te komen.

Volgende stop is de "Unfinished Obelix". Het enige wat ik daarvan kan zeggen is, dat het inderdaad niet afgemaakt is. Of toch, deze obelixen werden als één stuk uit de granieten rots gehakt.

Egypte bezoeken als individu is erg duur.(Dit geldt natuurlijk niet alleen voor Egypte.) Beter kun je zulke zaken in Europa regelen, veel goedkoper. Natuurlijk zijn de kosten van het dagelijkse leven buiten de toeristengebieden wel heel laag, dit weegt niet op tegen de prijs die je moet betalen als je op de deur van een toeristen hotel klopt. De beste deals worden in het buitenland gesloten en daar maak je als groepstoerist dankbaar gebruik van. Toch neem ik meestal de hogere prijzen voor lief, omdat je daarbij kunt gaan en staan zoals jezelf wilt. Echter dit voordeel valt voor Egypte weg. Want echt vrij ben je in Egypte niet. Je mag niet fietsen. Het konvooi naar Luxor vertrekt om 8 en om 1 uur, naar Abu Simbel om 4 en 11 uur. Met ook weer vaste verblijf en terugkeer tijden.
Waar ik naar toe wil is, dat als je van een beetje comfort houdt en je wilt in Egypte rondreizen, je dit beter in Nederland kunt regelen.

Joop is even andere schoenen aantrekken. Het hele gezelschap wacht tien minuten op Joop. Isis Hotel, terras aan de Nijl. Vergeet niet hier een pilsje in de zon te drinken. Heerlijk om de Nijl en het wirwar van boten daarop aan te zien. Restaurant waardeloos.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

15. Vrijdag 29 december 2006 Aswan

Felluccas on the Nile IFelluccas on the Nile IIFellucca sailor

That's life my friend. Deze keer zeg ik het tegen mijzelf. Diarree heeft voor de derde keer toegeslagen. Ik had voor vandaag een dagtripje naar Abu Simbel geboekt. Vertrek in het konvooi van 04:00 uur. Als ik om twee uur nog steeds op het toilet zit, wordt het 'avontuur' me toch net iets te groot.
Neem een fietser zijn fietsen weg; hij bouwt geen weerstand meer op; en wordt ziek. ??

De tijd van Kerst en Nieuwjaar is voor velen een tijd van bezinning. Ook vandaag heb ik weer veel tijd mij te bezinnen. Met rommelende darmen zit ik een groot deel van de dag over de mooie Nijl te turen. De Nijl wordt een van de door mij meest bekeken rivieren.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 13 Read The Reactions

16. Zaterdag 30 december 2006Aswan - Edfu (boot)

Along the Nile IAlong the Nile IIAlong the Nile IIIAlong the Nile IVAlong the Nile V

Een Nijl cruise heb ik me altijd toch iets anders voorgesteld. Je stapt in Aswan op de boot en in Cairo er weer af. De boten echter varen alleen heen en weer tussen Luxor en Aswan. Als je op elke kilometer, in totaal 230, één cruiseboot legt, hou je er nog een tiental over. Op dit moment worden er geen cruise vergunningen meer uitgegeven.

Via de hotelmanager, ieder met stropdas noemt zich manager, heb ik deze cruise geboekt . Hij heeft weer contact met een kleine sjacheraar die de boten langs gaat, om te kijken of er nog lege cabines zijn. Zo ja, dat sluit hij een deal met de bootmanager. Ik betaal de sjacheraar pas als ik mijn fietstassen in de cabine op de bank gegooid heb. Hij heeft gedaan wat hij beloofd heeft. Ik zit nu op de Oberoi Sherayar voor een redelijke prijs. Zeker als ik het vergelijk met de prijzen genoemd in de Lonely Planet.

Het zijn 'maar' twee nachten. Maar dat is ook zoiets, je kunt bijvoorbeeld een cruise vijf nachten nemen, dan lig je gewoon van vaker en langer stil aan een steiger. De vaarafstand blijft hetzelfde. Ik betaal per nacht.

De dorre woestijn wordt afgewisseld met grazige weiden en groene akkers. Eindelijk we varen. Als we om drie uur vertrekken hadden we volgens planning eigenlijk al bij Kom Ombo moeten zijn. Egyptian time.

Boven een zee van nijlcruisers verschijnt de verlichte tempel van Kom Ombo. Rijendik liggen de schepen voor de wal. Ik blijf me verbazen over de massa's toeristen. Nog meer verbaas ik me, steeds weer, over het kuddegedrag. Zit er dan geen enkel zelfdenkend individu tussen? Het maakt niet uit waar de enkeling loopt, zodra de voorhoede van de kudde zich in beweging gezet heeft volgt de rest en heeft voorrang. Verkeersregel, gedragregels, beleefdheidsregel, geen enkele regel, behalve de kuddedrang, geldt nog.
'k Heb het snel gezien, dan maar even geen verlichte tempel.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google Maps

17. Zondag 31 december 2006Edfu - Esna (boot)

Temple at Edfu ITemple at Edfu IIMe and the horseAlong the Nile VIAlong the Nile VII

Vroeger hè. Vroeger kon je een toeristen-massa nog wel eens voorblijven, door vroeg te gaan. In Egypte lukt dit vaak ook niet meer. Vannacht hebben we aangelegd in Edfu. Na het ontbijt de tempel bezoeken. Ik niet alleen, alle toeristen van alle boten, ze moeten om half negen weer varen, worden losgelaten. Ik neem een paardenkoets. Ook hier valt al bijna niet meer te onderhandelen. Er zijn gekke toeristen genoeg die de, voor Egyptische begrippen, waanzinnige prijzen wel willen betalen. Dus ik moet ook.

Bij de tempel hebben allen zich voor de ingang verzameld. De kuddeleiders staan in de rij aan de kassa om voor hun massa kaartjes te kopen. Ik vraag een Egyptisch uitziende führer, die buitenlanders verrekken het, een kaartje voor mij te kopen. No problem my friend we'll help each other. Ik kom nog redelijk gemakkelijk binnen.

Edfu is de best bewaard gebleven tempel van Egypte. Het dak zit er zelfs nog op. Dat maakt het binnen wel wat donkerder, maar met goed aangelegde verlichting krijg je een leuk beeld van hoe de priesters er vroeger rond gelopen hebben. De tempel is zeer imposant. Als je toeristen-proof bent, bezoeken dat ding. Ik heb het gehad. Dit is mijn laatste tempel hier. Ik stap weer op de fiets, en als dat niet meer mag probeer ik eerder naar huis te gaan.

Er staat weer een loeiharde steenkoude noorden wind. Vanmorgen was het nog lekker op het dek in het zonnetje. Het landschap aan de oevers is overwegend hetzelfde. Wat industrie en bananenplantages zijn er bij gekomen.

De gehele middag draaikonten of liggen we stil voor de sluis van Esna. Jammer, dat wordt weer, het laatste stuk in de duisternis varen. Het grootste deel van de cruise lig je dus stil, en ongeveer de helft van de afstand wordt in het donker afgelegd.

Het merendeel van de toeristen op het schip bestaat uit Italianen. Mens wat kunnen die een herrie maken.

Het restaurant is niet al te groot, een tafel voor mij alleen zit er dus niet in. Ik wordt aan tafel gezet bij een Frans gezin. Mama, een goedlachse vrouw, moeder van drie zonen, spreekt gelukkig goed Engels. Het eten aan boord smaakt voortreffelijk.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions
Google Maps

18. Maandag 1 januari 2007Esna - Luxor (boot)

De oude sluisA Nile cruiserLoading sugarcaneAlong the Nile VIII

Om zeven uur glijden we de sluis van Esna binnen. Meer dan een uur later, zo'n meter of zes lager gaat het verder richting Luxor. Waar we volgens planning gisteravond om negen uur hadden moeten zijn. Egyptian time! Per keer gaan er twee boten door de sluis. Om en om twee stroomopwaarts en daarna twee stroomafwaarts. Gelukkig heb ik, behalve een treinkaartje kopen, niets gepland vandaag.
Eerst moeten er echter nog een paar passagiers op een schier onmogelijke plaats aan wal gezet worden. Ik denk dat ze hun vliegtuig in Luxor moeten halen. Om negen uur gaat het dan echt verder.

Voor een cruise is het eigenlijk te koud in deze tijd van het jaar. Of je moet van de benedendekse activiteiten, op je kamer of in de lounge hangen, houden. Zodra de zon een beetje warm wordt steekt de koude noorden wind weer zijn neus op. Gauw naar beneden.

Als ik om één uur in Luxor aan wal stap, vraag ik me af waarom ik zoveel kleding aan heb.
Bij het afrekenen op de boot wordt mij verteld that 'my agent' is waiting for me in Luxor. Bij de sjacheraar heb ik ook een hotelkamer geboekt. En yes, ze staan me netjes op te wachten, ook al is de boot een uur of 15 te laat. De sjacheraar heeft goed woord gehouden, alhoewel hij achteraf gezien wel aan de prijs was. Ik heb nu een kamer, met Nijlview, als je langs de hoge bomen kunt kijken, in New Pola Hotel . Bediending en restaurant is nog wel iets aan te verbeteren. Kamer prima.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google Maps

19. Dinsdag 2 januari 2007Luxor - Asyut (Trein 300 km)

Cup of tea at the trainstationLuxor trainstationZij willen WEL op de fotoBike in train

Als je eenmaal uit de toeristen-invloedsfeer weg bent, is de Egyptenaar, is mijn ervaring, één en al warme vriendelijkheid. De conducteur maakt zich razend veel zorgen om de veiligheid van mijn fiets. Ik moet hem op slot zetten. Iets wat in een schommelende trein niet zo gezond is voor mijn spaken. Later komt hij nog met een dikke ketting en slot aanlopen, en wil hij de fiets aan de trein vastklinken. Dan maar liever mijn eigen slot. Daarna worden de stoelen in de coupe ook nog gedraaid, zodat ik mijn fiets in het oog kan houden.

Precies om acht uur vertrekken we met een razende vaart richting Cairo. In mijn hotel is de stroom uitgevallen, dus ik houd het ochtendritueel kort. Om kwart over zes zit ik op de fiets, en dat is weer een heerlijk gevoel, naar het station. Precies om half zes ben ik daar, maar de gisteren beloofde trein gaat niet. Pas om acht uur gaat de eerste. Dat is geen toeristen-trein wordt mij aan het loket verteld, dus kom NA acht uur maar terug. Eigenwijs als ik ben stap ik zonder kaartje in de acht uur trein, die al voor zeven op het perron staat. Om mijn heen zie ik de passagiers op de Arabische nummering van de stoelen turen, ik mag blijven zitten op de door mij gekozen plaats. Als de conducteur weer langs komt, koop ik een kaartje naar Asyut, drie euro, inclusief fiets, voor ongeveer 300 kilometer. In deze trein, geen eerste klas. Tweede met en zonder airco, nu heb je in deze tijd van het jaar geen koeling nodig, maar de stoelen in het koele deel van de trein zijn wel veel beter.

Where's your bike? Als ik in Asyut het hotel binnen loop om te kijken of er nog een kamer vrij is, wordt ik door het personeel als een oude bekende begroet. En, ik krijg dezelfde kamer. Die razende treinrit is nogal meegevallen, over de 300 kilometer doen we vijf uur, het zal het lawaai en hevige geslinger wel geweest zijn, wat dat 'razende' snelheidsgevoel gegeven heeft. Ook in Asuyt zijn er weer vriendelijk behulpzame handen die me op het station trappen op en trappen af helpen.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions
Google Maps

20. Woensdag 3 januari 2007Asyut - El Minya 141 km

Ice cold morningEscorte wil niet op de fotoIt's me againThe deserted desertThe very quiet roadNot much to see

Op de rotonde sla ik rechts af. Luid getoeter achter me, het escorte wordt zenuwachtig. Ik neem vandaag de route langs de oostkant van de Nijl. Rechtdoor op de rotonde is de gebruikelijke route naar Minya, deze heb ik op de heenweg al gefietst. Aan de overkant van de Nijl moet er direct een ander escorte geregeld worden. Wilt u even wachten. Nee, ik fiets door, het volgende escorte haalt me na tien minuten al weer in.

Na twintig kilometer fiets ik mij het snot voor de ogen. De bergen in. Of liever gezegd de hoogvlakte van de woestijn op. Een stevige lange klim. Het escorte blijft ruim achter me, af en toe komen ze even naast me rijden om te laten zien dat ze er nog zijn.

Meer dan honderd kilometer van deze route gaat door de totaal verlaten woestijn. Neem genoeg te eten en te drinken mee, want er is onderweg niets te krijgen. Na twee uur wil het escorte dat ik stop, even niet jongens. Waarschijnlijk een escorte wissel, nou dat haalt me dan vanzelf wel weer in. Niet dus, ik fiets tot mijn aangename verrassing weer alleen. Over een mooie glooiende, windstille, verkeersluwe, woestijnweg.

Halverwege, in the middle of nowhere, is nog één politiepost. Ik doe alsof ik aan de andere kant iets heel interessants in de woestijn zie. Ze roepen, ik fiets door. Een dikke politieagent probeert me lopend te achtervolgen, even op de pedalen en ik ben weg. Niet voor lang, met de politieauto rijden ze me, heel voorzichtig, klem. Happy new year, begroet ik de agent. Wat ik ook doe ze blijven vriendelijk en heel beleefd. De agent achter in de bak blijft lachen. Stapt uit. High five met mij, maakt met zijn handen fietsbewegingen, daarna loopbewegingen, heeft hij zo'n lol omdat ik zijn collega heb laten rennen? De serieuze agent wil mijn paspoort zien. Ik houd het met beide handen vast. Ik ben van de politie zegt hij verontwaardigd. Sorry, zonder paspoort kan ik niet meer wegfietsen. Hij telefoneert ondertussen druk, wil ook mijn mobile nummer, oké. Dan mag ik opeens gaan. De rest van de dag vrij van escorte.

Woestijn fietsen is wel even leuk, maar na een paar uur heb ik het wel gezien. En dan moet je toch even verder. Vlak voor het einddoel fiets ik me nog verloren in New Minya. Een nieuwe stad op de oostoever, ik wil over de brug naar de westkant. Na een paar maal vragen krijg ik ver beneden in het Nijldal de brug in het oog.

Die spierwitte stenen, die je overal ziet, worden niet gebakken, maar hier uit de heuvels gezaagd.

Ik ben nu in het Akhenaton hotel. Meer waar voor je geld dan het Atun. Mooi restaurant met een prachtig gezicht op de Nijl op de zesde verdieping. Kamers iets kleiner, maar oké. Voor een tientje met ontbijt. Nadeel, geen bier, maar dat schijnt me niet zoveel meer te deren, al ligt het vijfde blikje cola me nu wel erg zwaar zoet in de maag.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 2 Read The Reactions
Google Maps

21. Donderdag 4 januari 2007El Minya - Beni Suef 125 km

Butcher's streetDe slager wil een foto

You want the same room sir? Ook in het Semiramis hotel word ik als een oude bekende ontvangen. In de kamer vergist ze zich, één verdieping lager, maar hetzelfde principe vervallen smerige kamer. Geen heet water deze keer, dan maar niet douchen.

Hoewel ik nu wel een warme douche kan gebruiken. Het is koud vandaag, voor het eerst geen zon te zien. Pas tegen tienen begin ik het een beetje warm te krijgen. Slecht geslapen vannacht. De bedden in Egypte zijn erg hard en ik had spierpijn, toch te veel inspanning gisteren?
Geen escortes vandaag. Éénmaal stop ik even bij een roadblock, maar mag na een telefoontje direct weer verder. Ik heb vandaag niet voor de woestijn gekozen, maar fiets dezelfde weg als de heenweg. De dorpen, nu zonder zon, nog mistroostiger. De wegkant bezaaid met dode dieren, honden, koeien, ezels. Honden die de dode ezels aanvreten. Veel grote dikke vette ratten en natuurlijk de alom vertegenwoordigde vuilnis. Met de kou, een luguber fietsdagje.

Welcome, welcome to Egypt, how are you, what is your name. Niets dan vriendelijkheid onderweg in de dorpen. Dit in tegenstelling tot eerdere berichten van fietsers die door kinderen met stenen bekogeld werden. Ik voel me volkomen op mijn gemak. En kijkt iemand mij eens nors aan, dan lach ik hem vriendelijk toe. Tien tegen één dat ik ook een vriendelijk gebaar terug krijg. Zoals al eerder gezegd, de Egyptenaar is zeer vriendelijk en behulpzaam.

Onderweg op mijn fietstochten wil ik nog wel eens, naast het natuurschoon, ook het vrouwelijk schoon bewonderen. Nu heeft een gesluierde of behoofd-doekte vrouw nooit veel mijn aandacht getrokken. Tot vandaag. In deze streek woont een uitzonderlijk mooi vrouwelijk schoon. Vrouwen met beeldschone gezichten kijken mij, nooit direct, nieuwsgierig aan. En dan is daar een vrouw met prachtig mooi gezicht, werkelijk een plaatje, met de handen in de stront om deze te spreiden, zodat de shit kan drogen. Dan denk ik, hier klopt iets niet, Toch......het klopt.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions
Google Maps

22. Vrijdag 5 januari 2007Beni Suef - Lake Qarun 83 km



Het probleem van de verminkte foto's is opgelost.

Vandaag fiets ik door de oase van Al Fayoum. Een prachtige fietstocht. In het begin een beetje polderachtig met al de bewateringskanalen en uitgestrekte akkers, maar de vele palmbomen brengen me snel weer terug in Egypte. Er staat een fikse (tegen)wind, gelukkig laat de zon zich weer van haar goede kant zien.

In de grote vieze stad Al Fayoum aangekomen raak ik de weg kwijt. Ik vraag meerdere malen. Gisteravond heb ik in het hotel de plaatsnamen in het Arabisch laten opschrijven, maar niemand schijnt zijn buurdorpen te kennen. Al gelijk in het begin van de stad krijg ik twee pokdalige jongens op een bromfiets achter me aan. Ik vertrouw ze niet, maar ze blijven dicht in mijn buurt kleven. Diverse malen wordt ik diverse richtingen opgestuurd, zelf heb ik er ook geen goed gevoel meer bij. Het is tien uur, ik besluit tot twaalf te blijven zoeken, en als ik dan nog niet de goede richting gevonden heb, terug te gaan naar Beni Suef.

Vertrouw je intuïtie. Ik blijf de jongens afschepen, ze blijven erg dicht tegen me aan rijden. Ik vertrouw het niet meer en stap af. Als de knapen dan meteen volgas wegrijden krijg ik een angstig vermoeden. De rits van mijn tas staat deels open. Als ik deze verder open zie ik dat mijn fototoestel verdwenen is. Nog denk ik even dat ik deze in het hotel heb laten liggen. Nee, elke morgen voordat ik vertrek controleer ik, of ik paspoort, PDA, fototoestel en dergelijke in de tas heb. Gejat dus. De twee jongens zijn nergens meer te zien. Even overweeg ik nog, voor de verzekering, aangifte te doen. Ook al zou ik Arabisch spreken, veel vertrouwen in een goede afloop van aangifte doen heb ik niet, laat staan dat ik überhaupt een politiekantoor zou kunnen vinden. Brengt me wel even weer terug bij de betrekkelijkheid van de vele 'belangrijke' zaken. ('s Middags krijg ik van twee kleine meisjes een roosje, wat weer veel goedmaakt, wat kleine dingen toch kunnen doen.)

Escortes, heb je ze nodig, voor de echte beveiliging of om mij de weg te wijzen, dan zijn ze er niet. Halverwege Al Fayoum bij een roadblock roept nog iemand, Hey Stop. Goodmorning roep ik terug en fiets verder. Niemand die mij nakomt. Soms denk ik wel eens dat ze blij zijn dat ik niet stop. Zeker als bij de volgende politiecontrole ineens een ieder ergens anders zeer interessante dingen ziet. Ze negeren mij volkomen. Niets gezien, niets fout gedaan.
Vanmorgen al verbaast het mij, dat ik alleen vertrekken mag. Ik heb toch duidelijk gezegd dat ik naar Al Fayoum ga. Al Fayoum de plaats waar de beweging vandaan komt, die in 1997 de aanslagen op de toeristen in Luxor en Cairo gepleegd heeft. Daardoor zou dit gebied volgens de boeken een van de strengst bewaakte moeten zijn. Vandaag kan ik het even gebruiken. De fanatieke gelovigen zijn overigens gemakkelijk te herkennen. Van het vele bidden, voorovergelegen, hebben ze een donkerbruine eeltplek op hun voorhoofd.

Als ik eindelijk iemand gevonden heb die vertrouwd bij me overkomt in het uitleggen hoe ik fietsen moet, gaat mijn weg dus eerst een kilometer of vijf terug. Daar aangekomen verteld een tweede nogmaals hetzelfde, en ik fiets weer met een gerust hart verder de oase in. Hier is het werkelijk heel mooi. Kleinschalige akkerbouw, mandarijnen, sinasappelen, bananen, druiven, de rustige weg slingert zich er tussendoor.

Het einddoel Lake Qarun, is daarna, als maar rechtdoor snel bereikt. Lake Qarun, volgens de Lonely Planet het oudste meer ter wereld. Hoe bepaal je dat eigenlijk? Eigenlijk niet veel te zien, maar even in de luwte in de zon zitten maakt veel goed.
Het is koud in Egypte, altijd nog warmer dan in Nederland zul je zeggen. Yes, maar wat doen wij s' avonds als het buiten 10, 15 graden is. Juist ja, de kachel aan en laten ze die hier nou net even niet hebben. Het is steenkoud in de restaurants of op de hotelkamer. Ik lig al vroeg in bed.
Dik gekleed loopt de Egyptenaar rond, maar, de gewone burger, nog wel met blote voeten in sandalen.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

23. Zaterdag 6 januari 2007 Lake Qarun

De moskeeA villagePlaying football

Foto's van PDA.

Ik blijf nog even aan het Lake Qarun. Niet omdat het hier nu zo verschrikkelijk mooi is, maar veel beter dan de drukke vieze stad Cairo. Daar heb ik voor morgen een kamer gereserveerd in het hotel van waaruit ik vertrokken ben.

In het hotel overleg ik met de manager, hoe ik aangifte van diefstal kan doen. Hij zal het navragen. Gelukkig spreekt de man goed Engels. Ik moet naar het politiebureau in Al Fayoum terug, dat is niet zo'n probleem. Tijdens het gesprek kijkt de man een beetje besmuikt. Ik vraag hem of er inderdaad een rapport opgemaakt zal worden. Reken er maar niet op verteld hij (bijna verlegen). Dan heeft het ook geen zin om te gaan.

s' Morgens maak ik een fietstochtje langs het meer en door de oase. Het is een werkelijk heerlijk gezicht de fel blauw gekleurde ijsvogels in paartjes aan het vissen te zien. Rustig 'staan' ze in lucht. Duiken, en hebbes vis.

De oase en de dorpjes zijn een mooi gebied om door te fietsen. De dorpjes met open riolering, waar mens en dier door elkaar leeft. Geiten, schapen, ezels en koeien delen de erven en straten met spelende kinderen, werkende vrouwen en keuvelende mannen. Beide moeten toch in grote mate resistent zijn, om in zo'n troep te kunnen (over)leven. Nog nooit zag ik ergens zo'n, naar onze maatstaven, wanorde in een leefgemeenschap. Zelfs de dorpen van hun werelddeel-deelgenoten de Masai zien er 'netter' uit. Terwijl ze hier toch meer materiële zaken hebben. Misschien is het dat wel, ze hebben net genoeg materiele rijkdom, om er een onbeschrijfelijke rotzooi van te maken, maar net te weinig om iets van orde in deze wanorde te scheppen.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

24. Zondag 7 januari 2007Lake Qarun - Cairo 96 km



Op de vluchtstrook van een vierbaansweg fiets ik al heuvelend de laatste kilometers door de woestijn naar Cairo. Een niet al te leuke tocht, temeer daar het de Egyptenaar weer gelukt is, ook van dit stukje woestijn een vuilnishoop te maken.

Dan opeens, zo'n 25 kilometer voor Cairo, verschijnen daar, tussen stroomdraden en puinhopen, de piramides van Giza aan de horizon. Een fantastisch gezicht. Ik voel me dan ook weer stinkend rijk, dat ik dit zomaar even op mijn fiets mag bewonderen.

Rechtsom de piramides fiets ik de zuidelijke rondweg van Cairo op. De drukte valt mee. Richting Giza square. Met de fly-over over het square, let op, mocht je hier ooit willen fietsen, waar boven de twee wegen weer samenkomen is een ongeveer 10 centimeter brede verraderlijke spleet.
Na de fly-over zie ik weer een brug, de Nijl, yes. Ik heb haar weer gevonden. Ik steek onverantwoordelijk de weg over, soms moet dat even, en ik zit weer op weg langs de Nijl. De omgeving komt me nog niet bekend voor, maar mijn intuïtie zegt dat ik goed zit. En weer, yes, bij het circus de Nijl over, een paar eenrichtingsstraten tegen de stroom in fietsen, en ik ben om 11 uur al weer in het Longchamps hotel. Waar ik ook weer als een oude bekende wordt begroet. Ik ben toch wel apetrots op mezelf, dat ik de weg door Cairo zo goed gevonden heb.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 4 Read The Reactions
Google Maps

25. Maandag 8 januari 2007 Cairo



Bij het Egyptisch Museum is het al om 9 uur weer een waanzinnig toeristen drukte. Na het kopen van een kaartje loop ik direct door naar de eerste verdieping. Het dodenmasker van Tutankhamon kan ik in mijn uppie en in alle rust beleven. Op de begane grond is het een drukte van jewelste. De gidsen schreeuwen om het hardst zich voor hun groepen verstaanbaar te maken. Boven bekijk in met een tiental anderen de pracht en praal van het museum. Het is te veel, veel te veel om alles goed te bekijken. Sommige delen zien eruit als een opslagplaats. Niet dat de voorwerpen niet mooi of interessant zijn, maar een beetje meer aandacht voor de presentatie zou het museum zeker geen kwaad doen.

Wist je dat je de tombe van Tutankhamon een dumpplaats van overblijfselen van de laatste van een Farao-lijn was? Ik niet. De familie was niet erg geliefd, en toen de laatste stierf zijn alle kunstvoorwerpen bij zijn lichaam in het graf gegooid. Desalniettemin zeer indrukwekkend dit alles te zien. Een week lang, elke dag een paar uur, is misschien net genoeg alles goed te bekijken.

Binnen het museum moet je weer een kaartje, 100 pond (entree museum 50 pond), kopen, om de mummie kamer van de koningen te mogen bekijken. Ik betaal de 13 euro. En aanschouw de als leren poppen uitziende ingedroogde hoogheden. Leuk om gezien te hebben, maar de hoge extra toegangsprijs kan ik even niet plaatsen.

Voor het eeuwige gesteggel en taxi-oplichterij heb ik ook een oplossing gevonden. Vraag op een vertrouwde plaats, bijvoorbeeld je eigen hotel, hoeveel een bepaalde rit ongeveer kost. Alle andere ritten worden naar afstand, ongeveer omgerekend. Hou het geld, altijd gepast, in je (broek)zak. Bij het bereiken van het doel, deur openen, één been naar buiten, geld overhandigen, uitstappen en weglopen. Soms hoor je ze nog even roepen dat ze meer willen, maar daar blijft het bij.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions

26. Dinsdag 9 januari 2007 Cairo 04:20 uur Amsterdam 08:15 uur



Cairo airport, het inchecken, een klein drama. Terminal 1, domestic. Terminal 2 international. De taxichauffeur zet me dus netjes bij terminal 2 af. Lijkt oké. Niet dus, KLM vliegt van terminal 1. Rechts de deur uit, aan het eind van de weg. Dat loop ik wel even, de pedalen zijn al van de fiets. Een klein uur later, langs donkere wegen en Cargo gebouwen kom ik bij terminal 1 aan.

Daar doen ze weer moeilijk over de fiets. Het is in Cairo niet bekend dat mijn fiets meegaat. Ik heb toch echt gereserveerd voor de fiets. De manager wordt er bijgehaald. Betalen, 150 dollar, doe ik niet, is niet de afspraak. Weer gesteggel achter een computer. Dan opeens. Sorry sir, you are right. Allah zij geprezen. Daarna nog weer even de oude discussie; doos of geen doos. Eind van het (ook oude) liedje, hoes is ook goed.

Ik sta bij de paspoort controle, mijn paspoort al afgegeven, komt de manager weer aangelopen. Of ik toch één fietstas mee het vliegtuig in wil nemen, dan hoef ik niets te betalen. Ik dacht dat ik net al 80 Euro verdiend had, nee, nu dus pas. Nu maar hopen dat er geen 'vreemde' zaken in deze fietstas zitten, die niet in de handbagage mee mogen.

Het valt mee, alleen een Zwitsers zakmes en een kurkentrekker (met klein mesje) worden 'ontdekt'. Natuurlijk weet ik dat deze niet in de handbagage mee mogen. Maar wat er precies ik welke fietstas zit, weet ik ook niet. Mes en kurkentrekker in speciale zak, krijg ik in Amsterdam weer terug.

KLM langzaam met bagage? Om acht uur landen we, om tien voor negen zit ik, inclusief zakmes, in de trein.

Place a ReactionNumber Of Reactions: 0 Read The Reactions