Reisverslag van een fietstocht naar Ekãyano in Noord-Frankrijk.
Zo'n beetje de korste weg heen en terug, daar wegens allerlei maatregelen terassen, cafés en restaurants nog steeds gesloten zijn.

Halverwege een paar dagen rust in Ekãyano.
voor, zoals de site zegt;
"Ervaren en beleven, dat is de kern van deze Tantra Dagen. Het is geen cursus of workshop met een afgerond geheel, maar een proeverij uit het aanbod van de kum-nye Tantra. Een inkijkje in de levensfilosofie wat Kum-nye is, en elke Tantra Dagen zijn weer anders."

Hoe meet je de kwaliteit van je leven? Door te rekenen met alle goede dingen die je overkomen? Ik denk het niet. Voor mij is de kwaliteit een optelsom van alle goede zaken tesamen met de minder goede dingen, EN hoe ik met die minder goede omga. Slaan ze mij uit het lood. Of schut ik mijn hoofd een keer en ga verder.

Vandaag, direct al 's morgenvroeg op de fiets, spookt de dag van morgen door mijn hoofd.. Problemen en oplossingen vechten om voorrang.
Storm, windkracht 6. En ja dat is een probleem voor een fietser.
Ga ik met de trein. Ga ik met een taxi. Ga ik met de trein via Maastricht. Via Hasselt. In dit deel van België is niet veel spoor. Ga ik terug als het TE hard waait?
Opgeven, uitstellen, niet vertrekken. Zijn dingen die best reëel zijn, maar in mijn woordenboek nu niet direct vooraan staan.
Maandagochtend op de fiets. Eerst in Apeldoorn, de zuidkant, waar ik toch langs moet. Een PCR-test. Mijn eerste. Schijn je nodig te hebben in Frankrijk. Valt hardstikke mee. Voel er nagenoeg niets van. Na al die verhalen over, boven in je hersenen pijnlijk aan het peuteren, een meevaller. Of? Ik vraag het de meneer die de test uitvoert. Kwestie van weten waar het wattenstaafje heen moet. Dan voel je er niets van. Dus al die pijnlijke, ongemakkelijke testen zijn gedaan door mensen die niet weten waarheen dat staafje moet? Tja, denk ik, het zegt hij.
Nu 8 uur in de avond, vanochtend om acht uur test. Maar nog geen uitslag per mail binnen.

Toch al een heel eind België in.
Al die spookgedachten monden uit in....pas als ik even mijn gedachten stop zet, komt na een half uurtje vanzelf de oplossing.
Vandaag is het mooi weer. Wel veel wind tegen. Maar toch het gaat goed. Als ik nou vandaag eens een (groot) deel van de etappe van morgen fiets?
Dan volgen weer de pro's en contra's, maar iets in mij weet al lang dat dat de beste oplossing is. Voor nu althans.
Al om drie uur ben ik in Mierlo. Via Vrienden op de Fiets heb ik daar een tuinhuisje gehuurd. Nog niet thuis als ik ze bel. Verder fiets ik, het tuinhuisje voorbij. In Heeze gaat de telefoon. De mevrouw uit Mierlo belt terug. Leg haar de situatie uit. En bied aan de kosten van mijn niet genoten verblijf te vergoeden. Okay.
Voor mij een ietwat duurdere dag dan gepland, Er moet nu ook een extra hotelovernachting geboekt worden. Maar vrienden met Vrienden op de Fiets wil ik blijven. Dus ik betaal haar kosten.

Dan verder, Heeze, Leende bij de Achelse Kluis de grens over. Paar kilometer verder pik ik een fietspad over een oude spoorlijn op.
Mooi. Prachtig. Zo'n 35 kilometer zacht klimmend naar Zonhoven. Daar is geen hotel, zo vertelt mij een meneer. Mijn nieuwe telefoon, voor het eerst in het buitenland, heeft nu even geen internet. Shit. Ergens verkeerde instelling waarschijnlijk. Dat onderweg uit te zoeken, nee geen zin in. Dan naar op de ouderwetse manier. Gewoon Hasselt (België) binnen rijden en rondkijken.

Hasselt ja. Die ouwe doet het nog best goed, al zeg ik het zelf. 171 kilometer vandaag. Rond zevenen de binnenring fietsend sla ik het Holliday Inn maar over, iets te duur, de volgende is het Holliday Express, ook niet echt uitnodigingend. Stukje verder het Yup hotel. Niet goedkoop, niet duur. Beetje vreemd, maar goed. Restaurant (natuurlijk) gesloten. Via internet kunt u alles bestellen wat u wilt. Mijn telefoon doet het nog niet, dus de aardige mevrouw bestelt bij de Italiaan op de hoek een portie pasta. Kwartiertje. Neem ondertussen een paar Duveltjes mee naar de kamer. Mmm dat smaakt. Echt honger heb ik niet. Maar eten moet nu toch echt.

Voor morgen dus 'maar' zo'n 35 kilometer denk ik. Als het moet, vanwege de storm, zou het te voet kunnen. Niet mijn bedoeling. Uitslapen, niet mijn sterkste kant. Laat ontbijten. Laat vertrekken en hopen dat de storm dan ietwat geluwd is.

Maar 34 kilometer vandaag, het lijken er wel 134..
Blij dat ik gisteren zoveel kilometers al heb afgelegd van deze etappe.
Stoempen. Windkracht zes op de kop of rechtsvoor. Achter de huizen, er staan er in België veel langs de wegen, in de luwte, er tussen loeiharde, vaak toch weer onverwachte, windstoten.

Niet alleen de harde wind is vermoeiend, ook het constant op je qui-vive zijn, elk moment is een moment voor een knoert van een windstoot.

Ook België is goed voorzien van (goede) fietspaden. Vandaag enkele keren even niet. Dan heb ik alleen de witte streep voor mij. Dat is best moeilijk een rechte lijn te houden met deze met wisselende krachten toeslaande winden.

Ik logeer nu in de Aulnenhof. Zonder C. en met mooi weer een fantastisch plaats. Nu, uitermate vriendelijk en behulpzaam, men doet wat je onder deze omstandigheden doet, van hogerhand opgelegd, het maximale. Paar lekkere lokale biertje op de kamer. Ik mag kiezen uit twee magnetron maaltijden. Met uitleg over de werking van zo'n ding. Het is een fantastische uitvinding, maar ik gebruik um nooit.

Volgens hun site;
In 1739 werd het huidige gebouw neergezet door de familie Defraisne als abdijhoeve. Na vele plunderingen, overnames, restauraties en zelfs de Franse Revolutie groeide deze historische plek uit tot het gezellige hotel dat het vandaag is.

De film Minari al gezien? Film, voor mij gewoontjes. Wel Oscar winnaar.
De muziek viel mij pas op bij de aftiteling. Nu speel ik die al een paar dagen.

Mooie fietsdag vandaag.
Af en toe een donkere regenlucht, meestal in de verte.
Één keer een fikse hagelbui op m'n kop, maar heb het niet nodig gevonden mij in mijn regenkleding te hijsen.

Weer een mooie Ravel, oude spoorweg waarover fietspad is aangelegd. Vijfendertig kilometer tot in het centrum van Namen. Rechtsaf langs de Maas, als maar verder.

Zeker een meter breed is hij. Past net in de stoel. Omtrek waarschijnlijk zo'n drie meter.
Zijn omvang staat evenredig met zijn vriendelijkheid. Water drinkt hij, praten ook, als een waterval.
Heb hem al gezegd dat mijn Frans heel minimaal is. Dat stoort hem ogenschijnlijk niet. Af en toe toe vang ik een woord op. Toch mijn aandachtige blik en houding, denk ik, nodigen hem uit zijn complete verhaal over C en de gevolgen daarvan voor zijn twee hotels, met twee restaurants, mij uitvoerig te verhalen.
Ik heb het hier over de hotelbaas. Ik mag in de verder gesloten bar en restaurant een pilsje drinken.
Op de een of andere manier schijn ik hem, zonder te begrijpen, toch aan te voelen, mijn gezichtsuitdrukking past bij de zijne. Soms droevig. Soms ietwat boos. Mooi om te zien dat ik door volledige aandacht te geven toch uitnodig tot communicatie.
Althans. Dat is MIJN gevoel, ik kan het niet verifiëren.
En, als hij wordt weggeroepen, vind ik dat best okay.

Maar terug komt hij. Het niet te verstane verhaal, voor mij dan, gaat verder.
Het blijft mij verbazen dat mensen zo lang kunnen blijven doorpraten, zonder ook maar één vraag te stellen.
Is (veel) vertellen communiceren voor hen? Heb wel het gevoel dat ik wil luisteren, maar op een gegeven moment zit ik vol.
Dan misschien toch beter, zoals gewoonlijk tegenwoordig, alleen op de kamer iets eten of drinken.
Ik zou me moeten schamen. Maar dat doe ik na ongeveer een uur niet (meer) . Kan alleen maar bedenken dat het in wezen erg eenzame mensen zijn. Maar ook dat weer is mijn eigen (gekleurde) gevoel.
DE waarheid bestaat niet.

Ik begrijp dat ik canard, eend weet ik mij te herinneren, krijg voor diner. Maar wanneer. Kwart over zeven is het nu mijn maag knort. Nee desert heb ik afgewezen. Kaas. Nee kaas kan ik niet weigeren.

Pff.

Nu toch echt een echt restaurant. Met, buiten mij, nog vijf gasten. Een menukaart en een wijnkaart. Wat een luxe.
En brrr. Ik ga los. Dat is lang geleden. charcuterie, heerlijk. Wim, rustig met het heerlijke stokbrood, straks lust je niets meer. De canard, over heerlijk. Kaas tongstrelend. Superlatieven. Natuurlijk, vergeet niet, voor mij was dit meer dan een half jaar geleden. Ik eet drie mandjes stokbrood leeg, en natuurlijk mijn bord.

Niet erg lange etappe vandaag. Wel heel veel klimmen. Vooral vanuit het Maasdal de heuvelen. Dan komt de gedachte van, ouwe gek, wat ben je nou weer aan het doen, regelmatig bovendrijven.
Maar het gaat eigenlijk best goed, zwaar dat wel, maar best goed. Niet snel. Over de laatste 40 kilometer doe ik een volle vier uren.

Landschap, fantastisch, eenmaal de saaie bossen uit. Prachtige glooiende heuvels. Heerlijk fris groen.
Het begint al snel regenen. Niet genoeg voor het regenpak. Maar op den duur dus wel totaal doordrenkt. Met een dergelijk weer zit er heerlijk veel zuurstof in de lucht, wat heel fijn is bij al dat geklim.

Op Ekayano wordt ik hartelijk ontvangen met een paar koppen thee, en een heerlijke grop bowl soep.

Nog één ding vergeet niet dat de eitjes die je op een Frans ontbijtbuffet vindt nog niet gekookt zijn. Rauw. De eerste sla ik dus zonder er bij na te denken kapot. Met alle gevolgen van dien. Naast de eieren bevindt zich een pan met zachtjes kokend water waar je je eitje in mag hangen.

Ekayano

Ekayano.

Meestal ben ik heel blij als ik het (eind) doel van de dag bereikt heb. Vandaag kan en wil ik nog best een vet aantal kilometers.
Het is prachtig weer. Vijfentwintig graden. Wind in de rug. En, het klimmen gaat heel lekker.
Het is 'maar' 45 kilometer. Ben er om vier uur in de middag. Gelukkig schijnt de avondklok nu van zeven naar negenen te zijn gezet in Frankrijk. Maar no worries.
Vorige keer hier op Ekayano, ben ik, toen iedereen op de zondagmiddag vertrok gebleven tot maandag. Maar, het B&B deel van Ekãyano is wegens C nu gesloten, dus ook de eigenaren vertrekken vandaag weer richting Nederland.
En daarom vertrek ik, direct na de lunch, na een big hug, van en voor iedereen, maar (snel) voor de eerst etappe op mijn draadezel.
. Big hug is veilig, iedereen kwam met een negatieve test en wij hebben deze dagen onze heerlijke warme intieme cocon niet verlaten.

Hotel Francois heeft maar twee sterren maar de meneer van de receptie krijgt er vier. Receptie is 24 uur open, niemand aanwezig, alleen telefoonnummer zichtbaar. Gelukkig is mijn Frans nog goed genoeg om mij telefonisch aan te kunnen melden. Binnen vijf minuten is hij er.
Nee, bar en restaurant zijn gesloten. Ontbijt wordt morgenvroeg op de kamer geserveerd. En uw fiets? Breng maar mee hier naar boven bij de receptie. Meneer helpt mee bagage, ik de fiets. Nog een etage hoger. Kamer met view over de Maas. De twee sterren zijn goed merkbaar. Geen probleem. Op de kamer is alles, weliswaar primitief, aanwezig.

Takeaway n'est pas loin. Loin wat was dat ook al weer. Ah, pizzeria, kebab is niet ver van hier. Inderdaad, ik vind er twee, maar allebei gesloten. Een aardige dame bij de tweede, ze zitten gezellig met z'n allen op het gesloten binnenteras aan een pilsje, legt mij in het Frans en Engels uit, dat ALLES gesloten is.

SHIT, geen eten vanavond!

Als ik op een bankje aan de Maas voor het hotel zit, zie ik nieuwe gasten arriveren. Snel er achteraan. De meneer van de receptie komt dan ook zo. Inderdaad. Hij begrijpt wat ik wil, eten, doe maar pizza, pakt zijn telefoon, en ja het komt er aan. Duurt nog wel een uurtje, erg druk vanavond. Geen probleem, laat eten is beter dan geen eten.

Le Jardin du bord de Meuse.

Bed and Breakfast. Maar of ik ontbijt krijg weet ik nog niet. Op de parkeerplaats staat een Chinese jongedame. Mij op te wachten? Yes, ziet er zo uit. Pakt haar telefoon. Wim Leeuw zie ik staan. C'est moi.
Dan volgt een ratelende diarree Franse woorden, waar ik dus niets van snap. De kamer is mooi. Er is een tuin, aan de Maas. Maar jammer het bijbehorende Chinese restaurant is gesloten.
Jammer.

De terrassen zijn in België ook weer open. In Profondeville zitten een dame en een heer aan een fantastisch uitziende salade met een heerlijke donkere trappist er naast. Aan de Maas, in de zon. Nog even wachten Wim.

Niet koud, met af en toe een paar flarden miezer-regen, de dag begint. Een paar kilometer voor Dinant ben ik toch genoodzaakt mij in de regenkleding te hijsen. De flarden vormen één dikke vette bui.
Dinant bereikt hebbende schijnt het zonnetje al weer en verlaat me voor de rest van de rit niet meer.

Niet zo'n mooie buurt van Namen hier. Cementfabriek als buren. Verderop een grote bouwmarkt. Vind, na een wandeling van een kilometer of twee een mooi restaurant MET terras. Maar, alleen open voor lunch en diner, vanavond om zes uur weer. Shit, heb nu dorst en honger, ik wil nu graag een terrasje.
Dan eerst maar ff iets eten. Een Quick (soort McDonald's) voor een chickenburger met frites. Na al dat gezonde eten op Ekăyano kan dat nu best.

Paar blikjes Leffe bij het tankstation en ik creëer mijn eigen terrasje in de tuin van het B&B. Best mooi eigenlijk.
Toch niet zo'n heel slechte plek. Het restaurant "Jardin du Thé" heeft ook een prachtig terras langs de Maas. Maar nu dus helaas gesloten.

De voluit bloeiende meidoorn met haar indringende, deels overheersende, bijna penetrante, maar heerlijke geur is het belangrijkste wat ik vandaag te melden heb.
Daarnaast natuurlijk de seringen die zich in de bewoonde gebieden ook heel duidelijk aangenaam profileren.
Fijne neusgevoelens vandaag.

De route, nee niet de mooiste, veel, heel veel, industrie tussen Namen en Luik. En ook daarna. Pas in Nederland eigenlijk wordt het groen weer overheersend mooi.

Maar, wat groen is, is echt fantastisch mooi groen in deze tijd van het jaar.

In Namen, waar de weg op dezelfde plaats sinds augustus vorig jaar, nog steeds onder constructie is, vind een Belgische Turkse mede Europeaan het nodig om midden op de oprit te stoppen, en mij op hoge toon de huid vol te schelden. Althans dat denk ik te horen aan de zijn stem. Verstaan doe ik niets.
Ietwat gelijk heeft hij misschien wel, maar ik zie echt niet hoe ik op een andere manier op het fietspad langs de Maas zou kunnen komen. En zo gevaarlijk gedraag ik mij nou ook niet weer.

Dankbaar.
Al na een minuut of 70, geen pauze, gewoon het gevoel, blij te zijn met het leven, blij met mijn gezondheid, blij met mijn energie.
Ga ik in het ochtendzonnetje, ergens langs de Maas, even zitten. Het leven vieren. Of zoiets.

Bijna direct na het verlaten van Maastricht, België weer in, langs het Albert Kanaal. Langs de Maas. Dan weer even Nederland. Terug in België.
In Maaseik, in het centrum, op de markt, de markt dus, vele kraampjes. Heb wat broodjes nodig. Maar, bij het zien van al die mondkapjes, krijg ik de kriebels. Bijna iedereen loopt hier, buiten, met zo'n ding om zijn of haar smoel.
Als dit werkelijk een goede maatregel zou zijn, dan heeft België nu op het moment 0,000 gevallen van C.
Dus echt niet.
Mensen, alleen in de auto, nog steeds kapje voor. Angst? Onmacht, toch maar IETS te kunnen doen?

De eerste 50 kilometers zijn prachtige. Dan volgt De Peel, even niet mijn landsdeel. Akker, na akker. Boerderij na boerderij. En ondanks de nodige voorzorgsmaatregelen overheerst de poep van de diverse beesten in de stallen, boven die van de heerlijke voorjaars-natuur-geuren.

De ontvangst op het VriendenOpDeFiets adres maakt alles weer goed. Aller hartelijkst. De pipowagen is voor mij vannacht. Een pannetje kippensoep staat voor mij klaar.

Na een formidabel, overmatig zeer groot ontbijt, weer op de fiets. Te veel eten is nooit goed, maar veel eten en fietsen, nee niet echt fijn. Heb me te veel laten sturen door al dat lekkers wat op tafel staat.
En dan nog eens op een heel leuk plekje, in het prieeltje, in de zon.