Reisverslag van een solo fietstocht van Venetie naar Predario.

Een kleine duizend kilometer. In het begin een route van Oppad. Rondom en ten zuiden van Venetie.
Daarna over de fietsroute langs de Po naar Parma, en vandaar naar Predario.

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van PDA, Eee PC , (MSdos) FTP , GPRS , UMTS en internetcafés tijdens de reis bij te houden.

Er zijn saaie stukken bij vandaag, heel saaie. Het Parco del Delta del Po dell'Emilia-Romagna heeft zijn charmes, de polders er omheen en tussendoor als onze eigen polders, lange rechte wegen, vaak over een dijk wat dan wel weer een prachtige weidse blik over land en water geeft.

Het Po Park is 52.000 hectare groot en herbergt meer dan 280 vogelsoorten. Zoveel zie ik er vandaag niet, het is dan ook bloody hot, de GPS geeft zo'n dertig graden aan. De vogels zijn slimmer dan die domme Hollander, zij zoeken op tijd de schaduw op.

Volgens de overlevering zou er bij Porto Levante, in de zomer, een pontje over het kanaal moeten zijn. Ik fiets beide richtingen zie niets. Op mijn vragen waar het pontje zou moeten zijn, wordt met grote armbewegingen aangegeven dat ik om moet rijden.
Ook na aankomst in Porto Levante, niets dat op een ferry lijkt.

Ik schrik me het apelazerus als een kleine felle windhoos me bijna van de dijk blaast. Het hoosje komt van een gemaaid weiland, mijn fiets en ik zitten onder de hooisprieten. Vol bewondering zie ik de draaiende wervel over het water wegtrekken.

Mesola is niks. Behalve dan dat er een fantastisch veelhoekig kasteel en een mooie kerk staan. In de pub op het plein vraag ik of ik hier ergens kan slapen. Aan de rand van het gehucht, langs de provinciale weg staat een goedkoop hotel met heel redelijke kamers; Albergo Felice.

Voor nog meer foto's zie hier.

Ik ben het zat. Het is niet de afstand, niet de snoei harde wind, niet het soms weer dood saaie landschap, maar de hitte, al om tien uur is het dertig graden. Zweten als een otter (zweten die beesten eigenlijk?) Er is niet tegen op de drinken.

Ik wilde eigenlijk vandaag naar Ravenna. Als ik bij een pontje over een kanaal bedenk een stuk af te snijden, sta ik voor een prachtig grinderig dijkfietspad. In de verte zie ik zowaar flamingo's. Wind nu in de rug fiets ik heerlijk, links uitkijkend over moerasgebieden, daar achter een groot meer, rechts een kanaal met als achtergrond akkerbouw.

Onderweg loop ik nog even door Commacchio, een werkelijk prachtig dorpje met kanalen en mooie bruggetjes, zoals in Venetië, maar dan een stuk kleiner en veel rustiger.

Daarvoor bezoek ik de abdij van Pomposa, mooi, heel mooi, maar 's ochtends om zeven uur nog in volle rust.

Ik denk het niet. In het restaurant van Hotel Bella Romagna krijg ik een heerlijk warme garnalen cocktail, de schaal met de garnalen drijft weer in een grotere schaal met oranje vloeistof. Ik eet alleen de garnalen en laat het vloeibare oranje, zal wel goed zijn, de ober kijkt niet vreemd.

Om zeven uur ben ik in een stil en bijna verlaten centrum van Ravenna. Het is zondagmorgen, uitslapen voor velen.
Ik fiets op mijn gemak door het voetgangersgebied. Vele mooie kerken en andere gebouwen mag ik bewonderen, vele zie ik er waarschijnlijk niet. Op de Piaza del Popolo is al een cafeetje open. Met een potje thee en twee grote broodjes / koeken even van de omgeving genieten.

Onderweg ook hier veel akkerbouw, maar veel kleinschaliger, leuke dorpjes met prachtige kerken wisselen het groen af.

Perziken, abrikozen, druiven, kersen, appels, peren, pruimen, kiwi's, meloenen, olijven en allerlei soorten granen groeien hier op de vruchtbare aarde.

Net aangekomen in Riolo Terme, ja inderdaad met warmwater baden, maar voor mij nu even niet, met nog steeds die hitte.

Een zware dag, veel harde wind recht op de snoet en bijna ongemerkt begint het valse plat de Apenijnen in.
Het werkelijk zeer mooi gelegen Golf Hotel delle Terme heeft een prachtige éénpersoonskamer, voor mij het eerste hotel, wat ik ken, dat de alleenreizenden niet in een achteraf kamertje stopt. Ik heb een fantastisch uitzicht op de vallei.
EN wat ik hier nog niet veel meemaak, de meneer spreekt perfect Engels.

Een zware bergettappe vandaag, ik zweet liters, het t-shirt hangt als een natte dweil om mijn lijf.
Wonderwel blijft mijn plas mooi helder. Dan heeft dat vele bier, water en wijn van gisteren toch zijn nut gehad. Al had ik die laatste grappa beter niet kunnen nemen.

Twee heuvelruggen over. Te voet, wel te verstaan, naar boven. Het is jammer dat ik niet zo'n klimmer ben, want het landschap is onwaarschijnlijk prachtig, de mooiste rit tot nu.
Klinkt vreemd, maar ik sterf duizend doden, mijn knieën jammeren, tien meter lopen, een minuut rusten. Maar het is zo mooi, zo rustig, zo vredig. Enkele boerderijen, een paar tractoren passeren mij, verder ben ik een uur of twee alleen met mijn innere schweinehund, die het klimmen haat, en tegelijkertijd met volle teugen van de omgeving geniet.
De tweede afdaling 18% !!!!!

In Alfonsine aangekomen, kamer gevonden, eenvoudig, netjes en goedkoop in Hotel Stella. Het dorp zelf stelt niet zoveel voor geloof ik. Na het middagdutje maar eens even rondwandelen.

Gisteravond.

Elke avond weer verheug ik me op de donkere wolken die aankomen drijven. Tot nu toe is er geen drup uitgekomen.
Klinkt misschien vreemd nu het in Nederland zo'n slecht weer is, toch ik vind hier 30 graden een beetje veel te warm. Klagen, nee hoor, maar even een buitje ;>) .

Het is acht uur, diner buiten op het terras, een verkoelend windje, de zon streelt met haar laatste stralen zachtjes over het prachtige heuvellandschap, een adembenemend uitzicht zo iets wat je van Italië verwacht.
Ook alleen geniet ik, maar..... met z'n tweeen zou dit helemaal superb zijn.

Gamba's omwikkeld met spek, gebraden in cognac. Heeeerlijk. Op de Italiaanse menukaart gedraag ik me als een kind dat voor de eerst keer in een speeltuin is, wat goed klinkt bestel ik, soms valt het tegen, meestal is het fantastisch.
Vaak val ik wel een beetje af tijdens een fietsvakantie, maar deze keer ..... ?

Heb meer dan genoeg gedronken en gegeten. Het dorp bruist nog van leven, even nog een grappa op een terras.

Toen ik vanmiddag in het hotel aankwam, vertelde de meneer, 115, ik dacht, wel heel erg duur. Maar het bleek het kamernummer te zijn.
Zonet betaald, het is inderdaad totaal 115 Euro, maar dan met lunch, diner, beide meerdere gangen, bier(en) en een fles wijn. Eten is fantastisch, een echte aanrader het Golf Hotel.

In een dikke laag kleven de vele vliegjes op mijn zweet klamme huid. In grote, bijna onzichtbare, wolken zwermen ze over de dijk van de Po.

Vandaag fiets ik het Po fietspad, bijna geheel verhard, ook bijna zonder verkeer. Vind ik altijd leuk zo een beetje hoger fietsen.
Links de landerijen zoals onze polders, rechts, af en toe te zien, de brede, langzaam stromende rivier de Po. Een stukkie verder steek ik over en bekijk het andersom.

Polderlandschap vind ik nou niet een van de mooiste. De dorpjes en kleine kasteeltjes maken veel goed. De Po-fietspad-directie nodigt u vriendelijk uit, links of rechts uitstapjes te maken naar de 14de, 15de, 16de eeuwse kastelen of kerkjes, telkens netjes en duidelijk door bordjes aangegeven.

Door de hitte weer een energie vretende dag.

Altijd wel geweten dat Italië vele mooie cultuurrijke steden heeft, maar zoveel ... Na gisteren Ferrara vandaag Mantova, weer een fantasierijk kasteel, mooie pleinen en kerken. Ik fiets eerst maar even rustig rondom het kasteel, te voet heb ik daar straks, na zo'n lange fietstocht geen zin meer in.
Op goed geluk draai ik de stad weer in en neem een kamer in l'Hotel Broletto, wat midden in het centrum ligt.

Om zes uur fiets ik in Mantova eerst nog even een rondje buitenom de stad. Het kasteel staat er in de opkomende zon prachtig bij.
Ik hoop ook de lege pleinen nog mooi op de foto te kunnen vast te leggen, helaas, er is markt vandaag, de kramen zijn druk in opbouw.

De fietsrit vandaag is weer afwisselend (polder)saai, dan prachtige dorpjes, dijkjes, welderig woekerende wilde, vol bloeiende bloemen langs beide zijden.
De charme van de cafécultuur in de ochtend bevalt me, relaxed krantje lezen, koffie drinken of gewoon een praatje maken. Chillen. Dat woord kennen ze denk ik hier niet, maar dat is het volgens mij.
Ik bestel thé caldo, dat is een potje hete thee, en een paar koeken.

Als een dief in de nacht in het donker, loop ik, angstvallig de schaduw zoekend door de nauwe stegen van Parma.
Wederom bloedheet, de straten zinderen, hitte van boven, de zon, hitte van onderen, de stenen hebben ook een meer dan 'normale' temperatuur aangenomen. En gedragen zich als vloerverwarming op de hoogst mogelijke stand.

Parma is mij niet onbekend, was ik reeds tweemaal. Toch wederom een prachtige stad. Ook eentje waar je fietsen kunt huren en rustig in het wandelgebied en er omheen, de stad en parken mag aanschouwen.

Dat er op een éénpersoonskamer maar één enkel bed staat, DAT begrijp ik. Maar dat ze daarin hier ook halve douchecabines hebben? Zo klein, bukken om je voeten te wassen; gaat niet. Afdrogen; je tegen de achterwand drukken, deur openen en dan drogen.
In een vliegtuig, zo las ik, wil men onze wat bredere medemens, twee stoelen laten betalen. Moeten ze in Italië ook een tweepersoons kamer nemen? Of een ander hotel? Misschien zijn alle douches wel zo klein. De plaats voor vannacht; Hotel Torino. Middenin het centrum.

De klokketorens van de ver gelegen dorpen herinneren mij er aan dat de tijd er is, niet dat er iets mee moet. In Predario heerst er rust EN het is er aangenaam koel, heerlijk, een verademing na de drukkend warme steden

Ik verlaat Parma in alle vroegte, vandaag weer een bergetappe, gelukkig is het tot ongeveer elf uur bewolkt en dan heb ik het grootste deel van de klim achter de rug.

Nog even een paar boodschapen doen in Bardi, daarna vanuit het dorp gaat het heerlijk downhill naar de rivier de Ceno. dan toch weer even klimmem en lopen, wat behoorlijk zwaar is met de extra kilo's etenswaren achterop.

Predario - Passo Santa Donna - Osacca - Predario

La Traviata opera van Guiseppe Verdi in de Arena van Verona.

Predario - Bardi - Tosca - Predario

Wandeling 9 kilometer.
Predario - Chiappa - Monti - Predario