Ken je die mop van de twee jongens die naar Parijs gingen?
Die gingen niet!

Er zijn twee klassieke fietstochten naar Rome, 1. Benjaminse en 2. Reitsma, beide wil ik voor een deel gaan fietsen, maar ik ga niet naar Rome.
Reisverslag van een solo fietstocht door Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Lichtenstein en Italië naar Predario.

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van PDA, Eee PC , (MSdos) FTP , GPRS , UMTS en internetcafés tijdens de reis bij te houden.

Tweede poging. In juni van dit jaar fietste ik op weg van werk naar huis tegen een paaltje. Zo'n rood / wit ijzeren ding dat auto's van het fietspad moet houden hield ook mij tegen. Ik lette even niet goed op. Een wond, tot op het bot, van 25 centimeter, 28 hechtingen. Genezing ging niet voorspoedig ( drie maal antibiota kuur) dus deze fietstocht ging op 1 juli niet door.

Oproep Fietsersbond: meld ‘linke paaltjes' op fietspaden.
Ze zijn bedoeld om auto's te weren, maar zijn voor fietsers soms bloedlink: paaltjes op het fietspad. Jaarlijks belanden hierdoor 325 fietsers in het ziekenhuis en melden zich 2500 bij de eerste hulp. Ongevallen op on- of halfverharde paden zijn hier nog niet meegeteld. (29-7-2010)

Bij Well krijg ik de eerste regenbui op mijn kop. Even later, vlak voor Arcen, de tweede. Er zullen er nog wel meer volgen.
Dit herfstfietsen heeft toch wel iets bijzonders. Positief dan wel negatief. Het is erg koud 's ochtends. Maar 8 graden vanochtend. Misschien morgen toch maar een lange broek en handschoenen aan doen. Veel wind, meestal tegen natuurlijk. Alles wat niet achter mij is, is tegen mij.
De bossen echter zijn prachtig, nog geen kleurrijke herfstbladeren, maar wel honderden vel gekleurde paddestoelen. Duizenden eikels, (tamme) kastanjes glibberen onder mijn wielen. Een heerlijk smakelijke geur hangt er overal in het woud.
De harde zandwegen echter zijn niet zo hard meer na de overvloedige regen van de laatste dagen. Zwaar fietsen is het als de banden als bijna in het zand getrokken worden, maar mooi blijft het.

Aan de Maas, op een (binnen)terras. Het seizoen is voorbij. Toch nog best veel toeristen, ouderen, of.... MIJN leeftijd?
Zou best kunnen....
Schippers met 'kleine' boten varen richting Noorden. Zo'n klein beetje zand in de bak, toch moet het rendabel zijn.

Fikse buien wisselen zich af met fantastische Hollandse wolkenluchten waar dan af en toe een warm zonnetje haar gezicht laat zien. Ik ben blij dat ik 'binnen' ben.
Grote zwermen kievitten en kraaien volgen de Maas richting Noorden, noorden? Verkeerde richting of maken ze een avond-ommetje.

Mooie kamer gevonden in De Maasparel.

Vandaag een droge dag. In de verte donkere dreigende wolken, maar ik zit nu lekker warmpjes op mijn hotelkamer.
Niet alleen droog, ook qua natuur een hele mooie fietsdag. Voor Roermond de prachtige Maasoevers, weiden en kleine dorpjes. Even doorbijten door het centrum van de stad. Dan langs de Roer richting Duitsland, waar je bijna zonder het te merken binnenfietst.

Hier wordt de Roer Rur en fiets ik over de Rur Ufer Radweg (RUR) grotendeels vlak langs het riviertje op zuigende zandwegen, niet echt een pad om snelheid te maken, maar de natuur is prachtig.

De Duitsers zijn nog steeds erg pünktlich, hier krijg je die ene eurocent WEL terug bij het betalen van de paraplu van 7,99, die ik toch maar even aanschaf om droog in het café en weer terug te komen.

In het restaurant van het hotel, gut bürgeliche küche. Dat wil zeggen dat bijna elke menukaart 'bekend' voorkomt. De Wiener Schnitzel in meerdere varianten. Salades en bratkartoffelen, het staat al honderd jaar op die kaart. Maar bijna alles uit eigen keuken, althans dat zeggen ze. En ik geloof ze. Of ..
En neen ik mag niet aan een tafel gaan zitten waar tweemaal bestek ligt. Het tafeltje daar in het midden, zonder bestek, dat wordt mijn plaats. Ordnung soll sein.
En de pikante goulash soep, die komt echt wel uit een blik. Pikant, neen dat is in Duitsland toch iets anders, wat ... weet ik nog steeds niet, maar goed gekruid, in mijn beleving, is het zeker niet.
De kok, eigenaar, komt langs de tafels om te vragen of het goed gesmaakt heeft. Uitstekend antwoord ik beleefd, waarom wist ik dat al smaalt hij lachend naar de bijzijnde tafel.

Betalen. Neen de, onze 'normale', bankpas gaat hier in Duitsland nog steeds niet. De Master Card, oh nee, kost mij 5%, Ich bin doch kein bank. Restaurant en hotel beide apart afrekenen bitte.

Op het fietspad, twee dames met een loslopende hond. Verboden natuurlijk, ook in Duitsland. Een man komt aanfietsen en moet ietwat uitwijken voor de hond. In het voorbijgaan vraagt hij, is die hond van u? Op een bevestigend antwoord stapt hij af en vertelt de dame in kwestie dat dit ECHT NIET kan. De hond moet hier toch echt aan de lijn.

Kleine schone kamer gevonden in Zum Nachtwachter.

So schauen sie mahr ein bisschen die schifchen.
Na een warme douche zet ik me in de gelagkamer, met uitzicht op de Rijn en bestel ein grosses bier. Zo kijk jij maar even naar de scheepjes, wenst de eigenaresse me toe.
Ik ben in Weissenturm, even ten noorden van Koblenz, nou niet de mooiste plaats aan de Rijn. Maar de afspraak met mezelf, na zo'n 100 kilometer fietsen een kamer gaan zoeken bevalt me tot nu toe wel.
Op de kamer is het fris dus schrijf ik maar in het café. De verwarming op de kamer doet het nog niet, dus ook niet wassen vandaag. In de zomer was ik tijdens het douchen steeds mijn fietskleding, droogt dan gemakkelijk. Nu zonder extra warmte lukt dat niet. Dan maar even stinken. Misschien morgen beter.

Anderhalf fietsuur later vind ik ze; mijn fietssleutels, in de knieholte van mijn lange broek. Na het ontbijt, de kok van gisteravond heeft om kwart voor zeven al een warm gekookt eitje voor mij, zoek ik overal mijn sleutels. Die stop ik, voor ik de kamer verlaat, altijd onder de rand van mijn korte fietsbroek.
Vanochtend, na de koude ervaringen van gisteren, trek ik een lange broek aan, handschoenen en een muts op. Tijdens het ontbijt moeten de sleutels ergens naar onderen gezakt zijn. Overal, tot op de kamer terug, zoek ik. Dan maar de reserve sleutels gepakt. De regen die bij de eerste start uit de hemel goot, is inmiddels verdwenen. Heeft het zoeken van de sleutels toch een doel gehad.

Een mooie droge dag vandaag. Koud wel, om 10 uur is het nog maar 11 graden.
De eerste 50 kilometer gaan over de Zülpicher Börde, een weids, zeer uitgestrekt landbouwgebied. Maïs, suikerbieten en aardappelen die men al druk aan het oogsten zijn. Verder schoon geploegde akkers. Saai? Gaat eigenlijk wel. Zachte wind in de rug, en de weidsheid bevalt me nu wel. Nog niet zo wakker, EN hier op de kale vlakte krijg je elk zuinig zonnestraaltje mee.

Rond twaalf uur, na een fikse klim en een nog mooiere afdaling bereik ik de Rijn. Druk, veel scheepvaart, maar ook zeer veel fietsers. Ik ben hier zeker niet de enige die in dit jaargetijde een fietstocht maakt. Sommige zijn nog bepakt met tent, brrrrr ik moet er niet aandenken in deze kou buiten te slapen. Druk op de boulevards in de dorpjes, dan maar even wandelen.

Zeer kleine schone kamer gevonden in het Rhein-Hotel. Een site zullen ze wel niet hebben. Het is echt zo'n mooi simpel burger hotel, terrasje met uitzicht op de Rijn. Nog kamers zonder WC en douche, die ik eerst aangeboden krijg, vraag toch maar eentje MET. Dat wordt dan een tweepersoonskamer, zelfde prijs, wij doen niet zo moelijk hier wordt gezegd. Duitse schlager schallen door het café. Er tussendoor verteld de weerman dat het voor de tijd van het jaar mooi weer wordt. Achttien graden, hoor ik dat goed! Dan toch een Indian Summer?

Shit, mijn pinpas / europas doet het echt niet meer. Wereldpas heet het zelfs. Overal ter wereld kan ik er geld mee uit de muur halen, hier niet.
Nu ik er over nadenk, begon het al in Arcen, nog steeds Nederland, alhoewel vele Limlanders er anders over denken.
Ook daar; " Uw kaart is niet geschikt voor internationaal gebruik". De laatste dagen telkens weer. ??
Natuurlijk heb ik nog mijn creditcards, ook daarmee kan ik geld uit de muur halen, maar in Nederland kost dit al vijf Euro per keer.

Internet site hebben ze hier dus wel. Rhein-Hotel
Vind het eigenlijk best leuk, zo ver van het toeristische leven. Ursprunglich Deutsch.

Een meeuw laat zich met een rotvaart de Rijn stroomafwaarts drijven.

Und haben wir schön eine lösung für mein fahrrad, vraag ik. s' Avonds wordt hier alles afgesloten en ik wil graag om zeven uur op de fiets springen. Nein haben wir nicht. Aber.....
Zet hem maar hier binnen. De buitendeur kan geopend worden met de kamersleutel.
En oma; Ik kan je toch niet op een lege maag laten vertrekken. Ik zet vanavond een ontbijt voor je deur.

Wil ik voor het eten nog even rustig een wijntje drinken; Er zijn nog twee andere tafeltjes bezet; Het zou fijn zijn als u NU besteld. Frites staan ook op het menu, maar, zegt mevrouw, de bratkartoffelen sind herlich; Ik waag het niet frites te bestellen.
Vriendelijk zijn ze, maar ook zeer professioneel, waar ligt de grens, als die er al is.

Als onzichtbare grote draken brommen de boten over de Rijn. Een dichte damp stijgt op van het relatief warme water. Er boven, in het dal hangt een dichte nevel.
Steenkoud is het. De eerste uren heb ik de Rhein Ufer Fahrradweg voor mezelf. Behalve een eenzame jogger waagt de medefietser zich nog niet buiten.

Voor een, hoog op een berg gelegen, bijna onzichtbaar in de mist, mooi uitziend kasteel, proberen een Australische familie en ik elkaar wederzijds op de foto vast te leggen. Of er iets van de burgt te zien is?

Bij een waterig zonnetje blijft het lang koud. Maar wat heb ik te zeuren, het IS droog EN de zon is er.

Het fietspad direct aan de Rijn is prachtig. Heerlijke uitzichten aan de overzijde op kastelen, kerken, steile rotsen. mooie dorpjes en natuurlijk de druk bevaren Rijn.
Met z'n allen verlaten de Nederlandse caravans de camping met zicht op de Loreley. Ik ben blij dat ik niet veertien dagen tegen die saaie rots heb hoeven aankijken. Smaken verschillen, er blijven nog genoeg mensen die er wel van genieten.
Als het dal smaller wordt, is het niet zo leuk fietsen meer. Water, fietspad, spoorlijn en autoweg moeten de kleine ruimte delen.

Reitsma's route gaat na Bingen weg van de Rijn. Ik niet, in het begin is fantastisch mooi in het brede Rijndal tussen boomgaarden, weilanden en bosjes. Maar dan in de buurt van Mainz aangekomen begrijp ik waarom de route NIET de Rijn blijft volgen. Dit is een 20, 30 kilometer niet mooi. Stad, heel veel stad en nog meer industrie.

Pas vlak voor Nierstein, als ik het fietspad door de aanleg van nieuwe wegen een paar maal verloren ben, fiets ik weer rustig door de wijngaarden.
EN in Nierstein gaat de route per veerboot de Rijn over. Kan ik nu ook nog wel even doen. Dan kom ik in Leeheim, tote hose, dat is in goed Duits, uitgestorven, op zondag. Niet veel soeps. Maar ik ben moe en vind een heel redelijke kamer in HOTEL Bett & Früstück, geen restaurant. Zit nu dus bij de sportvelden, in een heel goed Italiaans restaurant. Met ook Duitse gut bürgeliche küche, waarvan de meeste Duitsers smakelijk eten, maar ik hou het op een heerlijke carpaccio en een penne. Twee grote bier, twee wijn, carpaccio en penne a la chef voor nog geen 25 Euro, hoeft niet altijd duur te zijn.

Vanmorgen stond, op een krukje voor de deur, een simpel maar heerlijk met liefde klaargemaakt ontbijt.

Achter een grote pils in de warme volle zon. Wat kan het leven toch aangenaam verrassend zijn. Terwijl ik, in deze tijd van het jaar, al heel tevreden ben met droog weer, krijg ik er een fantastische straal blauwe hemel bij.
De dag komt erg langzaam op gang, ijskoud zo in de ochtend, dan een waterig zonnetje dat door een dunne sluier bewolking probeert te breken, wat pas echt tegen een uur of een goed lukt.

Route niet zo denderend vandaag, wel veel lieflijke pittoreske dorpskernen. Maar deze zijn alleen te bereiken via uitgestrekte woonwijken en waanzinnig saaie industriegebieden. Eenmaal het centrum bereikt, zijn ze prachtig, smalle straatjes, vele vakwerk huizen en zeer mooie kerkjes.
Toch als je het mijn kont zou vragen, zou hij vandaag zeggen; rij er maar omheen, die ruige kasseien, daar heb ik van nu even geen zin in.

Langs en over de Neckar dwars door Heidelberg, verre van leuk, erg drukke stad. Volgens de boeken ook de mooiste stad van Duitsland. Vandaag even niet, ik ben op doorreis.
Zoek sowieso niet graag de drukte van grote steden. Zo'n 'eenzaam' apart aan de Rijn gelegen hotelletje bevalt me veel beter. Maar tja dat is, ook in Duitsland, niet altijd voorhanden.

Grijs haar en een pikzwarte snor. Onze lieve Heer heeft veel uitzonderlijke mensen ons Zijn hemel. De meeste wonen voor mijn gevoel hier, in Duitsland. Niets mis mee, maakt het straatbeeld waanzinnig interessant. In Nederland kennen we stromingen zoals bijvoorbeeld Punk. DIE groep conformeert zich ergens aan.
In Duitsland heeft ieder zijn eigen vorm gevonden, eentje die hem of haar goed bevalt of eentje die van ouders geërfd is. Daarbij trekken ze zich niets aan wat in hun streek zoal als 'normaal' ervaren wordt. Nogmaals niets mis mee en het geeft een heerlijke onderhoudende blik op het straatleven vanaf een terrasje onder een stralende hemel. Kan ook zijn dat het bier en de zon op mijn kop het leven zo mooi kleuren.

Ik wil graag een droge witte wijn. Wacht even ik laat u onze landwijn proeven, komt terug met een bodempje wijn, even proberen bitte. Heerlijk.
De mensen zijn overal erg vriendelijk en zeer beleefd, maar dat behoort bij de gemiddelde Duitser. Of zeg maar 90% van onze oosterburen. Ook hier in Hotel Ratskeller.

Geen terras met bediening, wel een lekkere pils, wel met de blote bast in de tuin van Pension Waldblick.
Bos is er niet te zien, maar dat mag de pret niet drukken. Het is zomer. Mooi weer om te fietsen. Ook mooi om eens even lekker niets te doen.
Vandaag stop ik vroeg, althans dat had ik gehoopt. In het eerste dorp sturen vriendelijk mensen mij naar twee hotels die beiden gesloten zijn. Naar het volgende dorp dan maar. T'is niet zo dat ik bekaf ben, gewoon moe wel ja, het is eerder dat ik gewoon compleet geen zin meer heb in fietsen. En dan is het zwaar.
In het volgende dorp, Hildrizhausen, wordt zwaar nagedacht. Dan , gelukkig; tegenover de tankstelle, waar ook koud bier te koop is, is een pension.
De thermometer in de tuin, in de schaduw, wijst 22 graden aan.

Een zware dag vandaag, het is gedaan met de vlakke grond. Behalve een paar zeer steile klimmetjes, is het redelijke makkelijk stijgen langs de Würm. IK had er nog nooit van gehoord.
Het is de aanloop voor de Swäbische Alb. Een hoogvlakte. Maar voor ik daar ben krijg ik morgen het hoogste punt, van deze route, in Duitsland, 737 meter, voor mijn kiezen.

Dan heb je nog in Duitsland, Ruhetag. Dat KAN elke dag van de week zijn. Voor café, restaurant dan wel hotel. Compleet de gehele dag gesloten. Voor mij al vaak voor onaangename verrassingen gezorgd. Eerste restaurant; gesloten, tweede; Mittwoch Ruhetag, heb ik even geluk.

Dit is echt wel gutbürgeliche küche! Zum Kirsch, annex slagerij, de waard, himself, bloed nog op zijn schort, bediend. Glaasje wijn, 0,2 liter, niet moeilijk doen, tot de rand gevuld. EN heerlijk eten.

Hey knijp mij eens! Is het wel waar? Vertrek van van huis met de gedachte niet TE veel regen te krijgen, schijnt de zon al een paar dagen volop.
Zo is fietsen bedoeld, in de zon, door een dal, langs een riviertje dat met jouw richting meestroomt. Het watertje heet de Lauchert en laat haar water door een prachtig dal vloeien. Rustige dorpjes, bossen, boerderijen en heerlijke vergezichten, EN prachtige fietspaden, richtingen perfect aangegeven, al heb ik dat nu met mijn GPS even niet nodig. Duitsland is een fantastisch fietsland. Bijna overal, hier althans, vrijliggende fietspaden, of landweggetjes die daar met graagte voor gebruikt worden. En moet er een drukke weg overgestoken worden, bijna altijd een tunnel er onderdoor of een bruggetje er over.

Weer begint de dag ijskoud, ik zie zelfs 4 graden op mijn GPS voorbij komen, maar ik begin er aan te wennen. Een prachtige afdaling door een nevelige, nog ietwat donker woud. Weg afgsloten, daar trek ik me op mijn fiets nooit iets van aan. Deze keer; de brug in de rivier wordt vernieuwd, maar kan er nog niet over. Bagage van de fiets, de tassen slinger ik over het vlechtwerk dat wacht om met beton volgegoten te worden. Met de de fiets door het water, voeten blijven gelukkig droog.

Aan het eind van de afdaling licht Tübingen, een stad die zich mooi heeft versiert met een paar honderd prachtig vol bloeiende bloemenmanden.
Ook het begin naar boven, naar Swäbische Alb, mijn eerste serieuze klim, die tergend langzaam maar wonderwel goed volbracht wordt. Ik ben trots op mij zelf. Fietsen gaat prima, al heb ik een kont waar een baviaan stinkend jaloers op zou zijn, ook dat went op den duur.

Twijfel nog even of ik in Sigmaringen zal overnachten. Het kasteel aan de rivier ziet er zeer imposant uit. Maar 'k heb geen zin in een grote stad. Fiets dus nog even over een mooi smal paadje de Donau langs.

In Scheer vind ik Hotel Doanaublick. Ze zijn aan het verbouwen, dus een beetje veel lawaai, maar restaurant met terras zien er heerlijk uit dus ik blijf toch.

De Donau is alleen te zien als een dampende sliert in het landschap. Veel meer van deze grote rivier krijg ik vandaag niet te zien; een drukke weg en een spoorbaan tussen mij en haar.

Zware dag vandaag, vele kortere en langere klimmetjes. Zeer inspannend. Geef mij maar één grote klim, maakt niet uit hoe lang, maar niet telkens op en neer. Tis killing.

Het landschap daarentegen wonderschoon. Prachtige rustige weggetjes, bijna geen auto te zien. Heerlijke dorpjes, Ook geen mens te zien. Eenzame boerderijen. Een ree aan de bosrand. Om half acht probeer ik de opkomende zon op de gevoelige plaat vast te leggen. Om achten fiets ik in een dikke vette mist. Uurtje later warme zon is er weer volop. Dan naar onderen een dal in, en weer dikke melk over de velden, heeft ook wel iets spookachtigs.

Eerst tegen twaalven aan de Bodensee laat de zon zich weer zien, maar dan ook direct met volle kracht.
Nu weet ik ook waarom ik in juli niet 'mocht' fietsen. Nu nog steeds is het stervensdruk met honderden fietsers, in alle soorten en maten. Dagjesmensen, lange afstand fietsers, te herkennen aan de bepakking.
Even het spoor bijster, kijk maar waar de fietsers vandaan komen, daar gaat de BodenseeRoute verder. Ik wil NIET weten hoe het er hier in de zomer uitziet.

Na Lindau, begin ik uit te zien naar een overnachtingsplaats. Ik weet dat het hier een dure buurt is, dus iets verder dan Insel Lindau, een beetje goedkoper? Sorry 175 Euro vind ik, ook als ik mezelf direct aan de See met een mooi hotel verwennen wil, TE duur.

Verder langs het meer, ben ik al in Oostenrijk? Bregenz, veel te druk, even verder naar Hard, nog net aan de Bodensee. Even zoeken en ik vind pension Kohlmeier.

Morgen is het gedaan met het mooie weer, zegt de waard. Het lijkt wel midden zomer nu, vaak begint om deze tijd de winter al hier.

En dan heb je een slaapplaats gevonden.... Tevreden jazeker.
Dan loop je even door het dorp, en 200 meter verder een nog mooier hotel!
Heb ik dat nu alleen? Op de fiets, plaatsje zoeken voor een pauze, wachten, wachten, dan hier maar. Fiets je verder vind je werkelijk HET plekje, maar dan heb je net je rust gehad. Tevreden zijn in NU, that's it.

Oostenrijk, zonder een grens te zien, Zwitserland, tussen twee grensposten weer naar Oostenrijk, ook bij de grens met Lichtentein staat geen douane meer. Weer Oostenrijk, of Zwitserland? Ik weet het even niet meer.
Dat is wel een beetje een nadeel van de GPS, je ziet niet precies, in het grote geheel, waar je bent. Toch wil um voor geen goud missen.

Vandaag kruipdoor, sluipdoor, onder en over spoorwegen, autowegen en de rivier de Rijn. Al zou ik hem hier bijna geen rivier meer willen noemen, lijkt wel een kanaal.
Had me qua natuur heel veel van deze route voorgesteld, maar mooi vind ik iets anders, natuurlijk fiets ik veel op een dijkje langs de Rijn, maar ook over industrieterreinen en de Rijn is hier de mooiste niet, heb ik snel genoeg gezien.
Op de kale rivierdijken een snoeiharde wind op de kop. Uit het zuiden, voelt erg warm.
Volgens de waard, vanochtend, zegt de weersvoorspelling dat er buien op komst zijn, maar zolang de wind uit het zuiden komt zo verteld hij blijft het droog. Dan maar wind tegen.

Ik heb net op tijd door, dat als ik de route blijf volgen, ik finaal aan Chur voorbijfiets. Ik vraag even; hier direct naar links en als maar rechtdoor, komt u zo in het centrum. Of zoiets van die strekking, het Duits van deze streek is voor mij bijna onverstaanbaar.
Goedkoop is het in Chur niet. Hotel Chur heeft een kamer met rivierzicht. Onder mijn raam, op de derde verdieping, raast een stroompje richting Rijn.

Ontbering; dat is het woord vandaag.
Of misschien; gekke (oude) man.

Ik heb het koud, stervenskoud, zo koud dat ik er bang van wordt, onderkoeling? Even een slok cola en een banaan en weer verder. Het is gistermiddag beginnen te regenen, en het heeft zo te zien de gehele nacht door gewaterd en nu fiets ik nog steeds in een dikke vette miezer. In plaats van warmer, wordt het vandaag steeds kouder.
Vandaag geen omwegen geen zandpaadjes, ik neem de hoofdweg richting Spügel. In Zwitserland is het niet de bedoeling dat je langs deze wegen fietst, het is wel toegestaan, maar veel ruimte voor een fietser is er niet. Regelmatig moet een auto dan ook achter mij wachten voordat hij voorbij kan.
Dat is niet de 'schuld' van Zwitserland, ZIJ hebben van dorp tot dorp bijna overal prachtige fietspaden, door een heerlijke natuur, verhard of onverhard, en zeer goed bewegwijzerd, maar IK heb daar vandaag even geen zin in.
Gisteravond tijdens de maaltijd hoorde ik achter mij vertellen dat er sneeuw in de bergen ligt, zal wel dacht ik, grapje.
Als ik al wat hoger geklommen ben, en een paar wolken wijken uiteen, zie ik tot mijn verbazing, iets hoger echt de sneeuw op de boomtoppen.

Onderweg neem ik een korte pauze in een portaaltje van een supermarkt. Een oude vrouwtje klimt beverig het trapje op. Kijk naar mijn fiets, is die van u? Ja zeg ik. U heeft vandaag niet erg veel geluk met het weer. Tja zeg ik, tot gisteren was het de gehele week prachtig zonnig, EN je kunt niet altijd alles hebben. Verbaast kijkt ze me aan; ja daar heeft u gelijk in, helemaal gelijk.

Om twaalf uur ben ik in Spügel, steenkoud en zijknat besluit ik dat het voor vandaag genoeg is. Eerste hotel vol, waar wilt u naar toe? Ik wijs de berg op, richting Italië. Dan zou ik nu maar gaan, zo verteld de waard, het weer wordt er niet beter op. Het regent nu nog, dus de sneeuw blijft niet op de weg liggen. Het kan zijn dat u morgen helmaal niet meer weg kunt. In anderhalf uur bent u boven.
In de lobby van het hotel trek ik droge kleren aan en stap weer op de fiets.

Het is steil erg steil, ik loop, tientallen malen denk ik, ik draai om, ik ga terug, zelfs de fiets al gekeerd, toch loop ik verder de besneeuwde pas op. Als het iets minder steil wordt, en ik weer kan fietsen, gaat het ineens weer beter. De kou voelt minder koud, en de sneeuwlandschap is eigenlijk best mooi.
Wordt het weer steiler, stap af, loop twintig meter, even rusten en weer twintig meter lopen en dan rusten. Zelfs de bananen zijn steenkoud en smaken niet, maar ik MOET eten.
Veel fietsen doe ik op die helling niet. Het begint te waaien, de sneeuw dikker en natter. Heb totaal geen puf meer, maar ben nu al meer dan een uur onderweg, dus heel ver kan de top niet meer zijn.
Uiteindelijk bereik ik na tweeenhalf uur in een ijskoude loeiende sneeuwstorm het hoogste punt van de pas, 2115 meter. Hier ligt zeker 15 centimeter sneeuw, hoge sneeuwranden geven aan dat de sneeuwschuiver vanochtend al langs is geweest. Snel een paar foto's, waarvan eigenlijk, veel is er niet te zien.

De afdaling, dat is pas koud, mijn fietshandschoentjes zijn zijknat, mijn vingers vriezen af. Dit hou ik niet lang vol. Gelukkig is er, een kilometer of drie onder de top, een klein dorpje, waar ik het eerste café induik, en me tegen de grommende kachel aanschurk.
Twee potjes thee en een broodje kaas later begin ik weer op temperatuur te komen.
Is deze sneeuw normaal voor de tijd van het jaar, vraag ik de waardin. Eigenlijk niet zegt ze, meestal valt de eerste sneeuw pas eind oktober. Maar waarom ben je dan juist vandaag de pas overgekomen? Omdat... en ik vertel het verhaal van de waard uit Spügel. Niets hoor zegt ze, morgen schijnt de zon weer en als je verder afdaalt is het daar nu ook prachtig weer. En inderdaad, een heel stuk naar beneden schijnt een waterig zonnetje.

Ik duik de eerste de beste slaapplaats, onder de sneeuwgrens, binnen, Bar Dani, heeft ook kamers, maar wat nog lekkerder is, een hete warme douche. In welke plaats ik ben, moet ik nog uitzoeken.

Wat is het leven toch mooi afwisselend. Gisteren was een aanslag op mijn leven, door mijzelf. Vandaag, een cadeau, mooi lange prachtige afdaling, wind in de rug. En eenmaal uit het dal, ook vol in de zon. Tegen tienen al rond de twintig graden.

Het is zondag, dus pas om acht uur mag ik aan de ontbijtdis plaatsnemen. Ze doen hun best, maar een normaal Italiaans ontbijt stelt niet veel voor. En ja de broodjes zijn van gisteren. Mevrouw is speciaal voor mij vroeg opgestaan.
Dat is dan weer een voordeel van zo'n klein cafe dat een paar kamers verhuurd. Voor de kamer 35 euro, met ontbijt dus, en voor de rest, avondeten, bier en wijn en later nog twee grappa 20 Euro. het kan nog wel goedkoop tegenwoordig. De grappa's neem ik, omdat ik het ook na een warme douche nog steeds koud heb. Vingertoppen van beide wijsvingers krijg ik niet warm, en zijn nu nog steeds een beetje gevoelloos. Na de grappa al om negen uur in bed met sokken en een trui, warm en goed slapend breng ik de nacht door.
Gelukkig is in het dorp op zondagmorgen de supermarkt open, en kan ik mijn bananen- en colavoorraad weer aanvullen. Had ik gistermiddag geen puf meer voor.

Prachtig lange afdaling, heerlijk relaxed, alleen goed oppassen in de haardspeldbochten en de remmen op tijd inknijpen. De Italiaanse autorijder heeft het niet zo op de fiets. Vreemd eigenlijk het barst hier op zondagmorgen van de wielrenners. Ook veel motoren genieten van het mooie weer.

Dat maakt het er voor mij niet zoveel leuker op, veel verkeer op de weg, en langs de meren, net genoeg ruimte voor twee auto's erg goed opletten, en er toch zoveel moois te zien aan het Lago di Como.

De tunnels zijn vaak angstaanjagend donker, af en toe een gat aan de zijkant waar wat licht door valt, een gallerij heet zoiets, maar het is voor mij vaak toch pikdonker, maakt dan ook vaart om er zo snel mogelijk weer uit te zijn.

In Varenna de veerboot naar Bellágio. Beide mooie steden om te zien, maar barstens vol, nog steeds, met toeristen. Twijfel nog even om in Bellágio te overnachten, maar als ik het toeristen treintje over de boulevard zie toeren heb ik geen twijfel meer.

Nu langs Lagio di Lecco, hier de wegen nog smaller, maar ook veel rustiger. Ik wil nog even tot Lecco fietsen, maar als ik een eindje vooruit, in de zon een mooi gebouw aan het water zie liggen, denk ik, DAT is mijn hotel. En inderdaad het Nautilus Motel heeft een kamer voor mij. Nu krijg je als eenling meestal, of zeg maar nooit, de mooiste kamer, maar ik kan nog goed op het meer kijken, en een heb de balusstrade al vol met was hangen, had ik gisteren ook geen zin in.
Dat is eigenlijk wel een nadeel van dit mooie warme weer, je ruikt veel eerder dat je zelf stinkt, zeker als je je fietsbroek een dag niet wast.

DOE HET NIET !!!

Fiets niet de route de ik vandaag gedaan heb. Hij is niet leuk, de weg is vaak slecht, en zeer zeker niet ongevaarlijk.
Het begint al direct 50 meter na het Hotel. Groot bord; "onverlichte tunnel". Verboden voor fietsers en voetgangers. Maar er is geen andere weg. Gelukkkig is de tunnel wel verlicht, en fiets ik knoert hard de 2200 meter, waar om zeven 's ochtend toch al aardig wat verkeer doorgaat.
Slaak een zucht van verlichting als ik er door ben. Maar. De volgende tunnel, 1600 meter lang, direct erna, ook hier verboden, ook hier met een rot vaart erdoor.

Vandaag het ik twee routes 'klaarliggen' de Benjaminse, met veel zandpaden, en eentje gemaakt met Google Maps.

Als ik vannacht om half drie door een knetterende donderslag gewekt wordt, is mij meteen duidelijk dat ik vandaag niet de zandwegen neem. Ik neem de mooie asfaltwegen ...

Verrassing Wim..

Na de twee tunnels kom ik in de stromende regen in het volgende dorp: Weg langs het meer naar Lecco afgesloten. En ECHT afgesloten grote hekken met vette sloten laten echt niemand door. Een alternatief? In de stromende regen de kaart bestuderen is voor mij even geen optie. De GPS kaart is niet auto-routing en kan dus niet zoals TomTom automatisch een nieuwe route berekenen.

Ik staar op het kleine scherm van de GPS met twee gedachten, NIET door Milaan, en NIET over te steile heuvels.
De eerste weg die ik als omleiding neem gaat over, zo verteld een aardige meneer mij, een drie kilometer steile heuvel. Terug, voldoet niet aan de voorwaarden.
Ik dacht al meteen de vlakke po-vlakte te kunnen befietsen, maar niets is minder waar, er volgen nog meerdere steile heuveltjes waar ik er toch vele te voet moet nemen. Gelukkig zijn ze niet zo lang. En het blijft maar regenen.

Mick Jagger zingt in de foyer van het Park Hotel , "You can't always get what you want"

Inderdaad, vandaag geen mooie fietsroute, drukke, erg drukke wegen, met alleen de witte streep als mijn plaats op de weg, en daar ben je ook niet altijd veilig. En nog TE veel heuvels.

Op de Po-vlakte aangekomen wordt het droog. En, ik vind die vlakte eigenlijk best mooi, als je er met de auto over de snelweg doorraast vind ik het ook niet zo leuk, maar zo fietsend; prachtige vergezichten, Alpen op de achtergrond, grote boerderijen en prachtige kleine dorpjes.
Kleine dorpjes, zeer sporadisch, dit deel van Italie is niet echt voor fietsers bedoeld. Alleen de grote doorgaande wegen voor de heilige koe staan goed aangegeven, dus die volg ik nu maar.

Het laatste deel gaat over de SS9, een zeer drukke weg, hier heb ik vaak de bibbers, maar ik blijf goed rechts en alles verloopt prima. Een kilometer of tien voor Piacenza zit ik ineens op een vierbaansweg, geen bord gezien, dat het verboden voor mij zou zijn, maar toch vertrouw ik het niet. Dan er maar weer af, volg naast de grote weg weer Piacenza, maar dat stuurt mij korte tijd later weer die grote weg op, dan maar gewoon verder.

Vlak voor het einddoel ligt de rivier de Po. En wat is het geval vandaag, er wordt een nieuwe brug over dat brede water gemaakt. Aan omwegen heb ik na 120 kilometer geen zin, dus ik probeer het toch. Een of andere opzichter roept me terug. Gaat niet zegt hij, de brug is echt nog niet compleet, je kunt er gewoonweg niet over. Maar daar, zegt hij, rechtsom kun je er wel over.
Ik rechtsom; er liggen een paar drijvende noodbruggen; verboden voor fietsers en voetgangers. Sorry maar fuck you now, ik rij gewoon verder, gaat goed over de rammelende houten pontonbruggen, en bereik ik toch redelijk snel de stad Piacenza.

Nu nog een hotel, ik rij even een stukje randweg, wat het begin van de route van morgen is, en waar volgens Google ook hotels zouden moeten zijn. Ik vind ze niet direct.
Dan maar ergens afslaan, waar een bordje wijst dat er hotels zijn, een half uur later volg ik die borden nog steeds. Ik vind een hotel, maar ik denk dat ik aan andere kant van de stad terecht gekomen ben.

Tijd op kleding te wassen heb ik wel, maar geen tijd om het te drogen. In Duitsland en Zwitserland was er tenminste nog verwarming waarop ik het gewassene kon drogen. In Italië geen verwarming, ik heb vanmorgen de kleding deels nat meegenomen. Begint allemaal, ik dus ook, aardig te stinken.

Schõn ist es auf die welt zu sein.
Zingend fiets ik Bardi binnen.

De laatste loodjes, inderdaad, het is bijna de gehele dag klimmen, en steil, maar ik blijf op mijn fiets, het gaat lekker. Als beloning krijg ik vlak voor het einddoel een hevige stortbui op mijn kop.

Zonder gekheid, ik ben een blij, gezegend, gelukkig mens dat ik dit allemaal mag en kan doen. Mijn dank daarvoor. De tekst van het liedje van gisteren, van Mick Jagger, "You can't always get what you want", speelt al de gehele dag door mijn hoofd. Het is waar, je kunt niet altijd alles krijgen van je wilt. maar wel heel veel, als JIJ maar wilt. (N.B. Zonder anderen daarmee te kort te doen,)

Het onderkomen vandaag is prachtig.
De houtkachels knorren, met een pilsje en de rug naar de grommende kachel schrijf ik u dit. Nog even wachten, de boiler moet de tijd krijgen zijn water op te warmen en dan douchen.

In het totaal 1356 kilometer gefietst, in 13 daqen, dus ongeveer gemiddeld 100 kilometer per dag. Geheel volgens planning, niet dat ik er direct op aangestuurd heb, maar het was wel de bedoeling 'gewoon' door te fietsen.
De fiets heeft zich weer prima gedragen. Niet eens de banden een keer wat extra lucht gegeven, had ik misschien toch wel moeten doen. Eenmaal ketting een beetje olie erop, that's it.

Je kunt Google Maps jouw route laten bepalen, maar als je "lopen" kiest, wordt er alleen gewaarschuwd dat er niet overal troittoirs zijn. De rest, is een verrassing, zo ook weer vandaag. Dikke vette natte, zuigende zandweg, ook nog privé, er tussendoor. Gisteren een autoweg, verboden voor fietsers, laat staan voetgangers. Google kan dus voor 'leuke' verassingen zorgen.
Je doet het zo: kies Google Maps. Dan routebeschrijving Van .... Naar .... En doe dan wat hier beschreven staat. Copy en Paste, en je hebt een GPX voor je Garmin, of iets anders.

Ik heb het heerlijk naar mijn zin hier.

Een heel rustige dag. De Engelsen hebben er een mooi woord voor "unwind". Mijn lichaam is ingesteld op het leveren van energie, als ik dan een dag als vandaag begin met totaal niets doen. Daarna een kleine wandeling maak, schreeuwt mijn lijf het uit van niet doen, auw, spierpijn.
Pilsje en een glaasje wijn is dan de 'enige' remedie.
Vandaag mijn eerste e-reader boek uitgelezen, prachtig ding zo'n reader.

Nothing to say, just doing nothing.

Een beetje regen vandaag.
E-reader, nu met muziek en hoofdtelefoon, een heerlijke combinatie.

Weet je wat het ergste is tijdens zulke fietstochten; Koude.
Besef nu dat dat is wat mij het meest angst aanjaagt. Als je in een (erg) warm land fietst is dat ook niet altijd fijn. Je stopt, in de schaduw, drinkt, rust en je kunt weer verder.
Maar kou is anders. Tijdens het fietsen zweet ik veel, mijn (onder)kleding is bijna altijd doornat, rusten is dan een crime, binnen de korste keren daalt mijn lichaamstemperatuur met meerdere graden. Wat me dan weer snel op mijn ijzeren ros doet stijgen. Te weinig rust dus, dus te weinig energie en dus weer minder warmte.
Het schijnt dat je van de hitte ook flauw kunt vallen, maar dan na een tijdje 'gewoon' weer ontwaakt. Een reflex van je lichaam ter bescherming om je hersenen voor beschadiging (te weinig bloed) te behoeden.
Koude daarentegen doet je ook op een dergelijke manier 'inslapen', maar uit DIE slaap schijn je (zeer) moeilijk te ontwaken.

In deze (fiets)vakantie zitten nog twee andere vakanties 'verborgen'; Natuurlijk het heerlijke rustige verblijf op de berg in Predario.

En vandaag zijn we begonnen aan een (klein) rondje Toscane. Voor mij een eerste ontmoeting.
Florence als eerste aanlegplaats.
Denk je het hier in oktober rustig aan te treffen! Niets is minder waar.
Als aardig begin belanden we in drie studenten demonstranties. De eerste twee zijn nog redelijk gemoedelijk, de laatste, in de smalle straatjes van de binnenstad, een akelige, bijna claustrofobische ervaring.

Firenze, zoals de Italianen Florence noemen, is een must voor kunst(geschiedenis) liefhebbers. Prachtige beelden onder andere (een kopie) van de David voor het Pallazzo Vecchio.
De werkelijk majestieuze kathedraal Duomo. Jammer dat tie zo eng ingebouwd in het stadsbeeld is. Moeilijk een 'mooie' foto te maken.
Vergeet niet de heel mooie historische brug, Ponte Vecchio. Alleen die massa's aan buitenlanders, terroriseren, overheersen, deze heerlijke mooie zonnige, ja vandaag zelfs 24 graden, stad.

Als kroon op het bezoek van deze stad een tentoonstelling van Carravaggio en volgers van hem. Waaronder ook 'onze' Rembrandt behoorde. Wist IK niet, maar tis duidelijk te zien als je langs de heerlijke warme schilderijen wandeld.

Overnachting in Abatjour B&B

Wederom onder een staalblauwe hemel nemen we op de Piazzale Michelangelo, met een werkelijk schitterend uitzicht over de stad, afscheid van Florence. Vanaf deze plek is de Duomo wel mooi op de foto te zetten.

Vandaag de tweede ronde van de giro de Toscane. Madeleine die hier al meermaals geweest is, heeft een mooie route uitgezocht. Vanuit Firenze via Poppi naar Arezzo. Waar we na een heerlijke lunch op de Piazza Grande een korte maar zeer mooie wandeling door het historische centrum van dit gelukkig niet zo heel toeristisch dorpje maken.
In Italie, en zeker in Toscane, heeft elke dorpje wel een schitterrend en prachtig onderhouden middeleeuws centrum.

Na de wandeling, met opendak naar Figlini Valdarno (we zijn dankbaar voor alles wat we mogen ervaren). Waar we vandaag graag vroeg in onze mooie, in de heuvelen gelegen, Villa La Borghetta willen aankomen om in een heerlijk zonnetje nog een paar uurtjes aan de swimmingpool door te brengen.

10-10-10 Mooie datum vandaag.
Derde etappe van de Giro De Toscane voert ons langs prachtige binnenwegen door 'echte' Toscaanse landschappen naar Siena.

Geen bezoek aan Siena of bijvoorbeeld Florence brengen noem ik sinds vandaag een gebrek aan opvoeding. Dit hiaat is nu dus in mijn opvoeding ingevuld.
Weer een prachtige Duomo, ik denk, ik heb er reeds vele gezien, de mooiste die ik tot nu toe gezien heb. Wat een werk moet dat geweest zijn zo'n ding te bouwen (14de eeuw). En dat niet alleen, ook het gebouw aan te kleden met tientallen prachtig gekleurde fresco's, heel kunstig ingelegde marmeren vloeren, honderden beelden, moet een heidens werk geweest zijn. Heidens is in dit geval niet zo'n correct woord, omdat het vooral de Rooms Katholieke kerk geweest is die dit alles moois heeft laten bouwen. Was dit deel van de wereld protestant geweest (denk aan de beeldenstorm) dan hadden we al dit verukkelijks moeten missen.
Toch ook even 'bedenkingen' bij het vergaren van al die rijkdom door de Katholieke kerk, ook de armsten van de armen hebben beetje voor beetje geholpen deze rijkdom te vergaren, denkend zich hiermee een plaats in het hiernamaals te verkrijgen, waar door clericalen, om nog meer geld te ontvangen, veel reclame mee werd gemaakt.
Misschien niet zo'n correcte manier, 't heeft onze wel fantastiscge en vele kunstwerken opgeleverd.

Zeer mooie overnachtings plaats gevonden in San Gimignano, de Villa Ducci. Gisteravond nog even door Madeleine gevonden en geboekt via booking.com.

Je kunt van de Italianen zeggen wat je wilt, er is ook veel te zeggen, maar kwaliteit ten aanzien van eten en drinken hebben ze EN houden ze hoog.
Wat mij opvalt is dat zelfs in Toscane, in de ultieme toeristische centra, het eten en drinken van zeer goede kwaliteit EN betaalbaar is. Natuurlijk is het duurder dan 'normaal', maar het verrast mij aangenaam geen toeristen-vreet-cultuur aan te treffen, met slecht eten, mindere wijn, slechte bediening en hoge prijzen. Wat voor mijn gevoel voor dergelijke ophopingen van mensen in elk (?) land van de wereld gangbaar is.
En ja ik weet het;het San Marco plein in Venetie is STERVENSduur.

Vandaag einde van het rondje door de Toscane. Aangenaam, zeer aangenaam, maar zoals al eerder gezegd nog steeds heel, heel veel toeristen in deze tijd van het jaar.
Als je dan dan, zoals gisteravond, in een mooie villa met een aangenaam restaurant verblijft, en naast jou wordt een grote tafel gedekt voor een groep Amerikaanse (daar zijn ze weer) gedekt, dan schrik je toch wel even. En terecht, eenmaal aan tafel gezetn maken de mensen uit dat werelddeel een onevenredig groot lawaai, vergeleken met 'ons' werelddeel.
WIJ zitten nog steeds gezellig aan tafel, maar elkaar verstaan wordt ietwat moeilijker. Dus ook wij zullen onze stem moeten verheffen, willen wij elkandere verstaan.

Voordat we weer richting Predario keren, bezoeken we nog even het zeer toeristische dorpje San Gimignano. Klein, zeer klein, maar ook op maandag, een groot aantal toeristen. Toch zeer de moeite waard voor een (kort) bezoek.