Reisverslag fietstocht van Dubrovnik naar Predario in Italie.

Deels wil ik de EuroVelo 8 volgen en deels een route van Arnonhym gepubliceerd op gpsies.com .

DAT VALT MEE.
In de media, de laatste dagen, vele, angstaanjagende verhalen; verwacht urenlange wachtrijen op Schiphol.
Niets aan de hand. Mijn lief zet me in haar nieuwe auto, mooi, om kwart voor vier af. Inchecken, ik ben direct aan de beurt. Fiets inleveren, wordt direct aangepakt. Security check, ben direct aan de beurt. Douane, er staan twee mensen voor mij.
Om vijf over vier lees ik de tijd op Maarten Baas z'n fantastisch mooie klok. Binnen.

De smerige lakens van de vorige bewoners liggen nog op het bed. Het enige, als je het zo zou willen noemen, minpuntje van het begin van de reis.
Nog dertig graden als we om negen uur in de avond in het donker op Dubrovnik Airport landen. Fiets en tassen komen redelijk snel. Fiets in elkaar zetten gaat lekker gemakkelijk. De lucht zit nog in de banden. Ik lieg niet vaak, maar wel bij het inchecken als ik zeg dat ik straks de lucht uit de banden zal laten lopen. Liever niet. En nou hoef ik ze dus niet op te pompen.
Even een paar kilometer over een stikdonkere toch wel drukke weg. Inchecken en pilsje op het terras van het hotel.

Afrekenen, na twee halve liters, hoef ik er maar één te betalen, terwijl ik nadrukkelijk aangeef dat ik er twee gedronken heb, excuses voor de niet opgeruimde kamer? Zou kunnen.

De fiets rij ik zo van de straat het mooie kleine maar schone appartement in Dubrovnik binnen. Dicht bij het oude centrum, de redenen dat ik voor deze locatie gekozen heb. Verder geen kamer om veertien dagen in door te brengen.

Hot. Very hot. Al om negen uur rond de dertig graden. De weg langs de kust is druk, breed, maar niet breed genoeg voor tegemoet komend verkeer EN een fietser. Dus regelmatig heb ik een sliert auto's achter me hangen.
Shit die heuveltjes zijn best pittig in deze hitte. Pfffff. Eerste dag maar zo'n twintig kilometer en nu al piepen.

Om half twee lig ik afgemat op mijn kamer. Dubrovnik is mooi heel mooi, maar ook héél heet EN heel druk. Die laatste twee samen is voor mij geen fijne combinatie. Loop de obligatore stegen door en de pleinen over. Sereniteit is ver te zoeken in de door de toeristen gekaapte kerken. Winkelstraatjes, mudje vol.
Ook de sfeer van serie "Game of Thrones", die deels in deze mooie stad is opgenomen, herken ik jammergenoeg alleen aan de prullaria in de vele souvenirwinkels.

Nee hoor ik klaag niet, heb alleen een beetje last van de hitte. En moet er bij vertellen dat ik hedenmorgen het toilet een paar maal te vaak heb bezocht.

In de namiddag, zo rond vieren, een tweede bezoek aan Dubrovnik Centre. Beetje minder warm. Beetje minder toeristen, maar dus nog steeds heel veel.
Toch maar weer een pilsje proberen. Smaakt wel weer goed. Wil je een beetje doordrinken, zoek dan een ander plekkie. Halve liter bier tien euro en een paar centen.

FotoGalerij

Wat een lelijke stad zeg ik spontaan tegen mezelf, aan wie moet ik het anders zeggen, als ik Ploce binnen fiets. En ik heb onderweg zovele mooie kustplaatsjes gezien. Maar een dikke honderd op de teller is genoeg voor deze hitte.
Al zo'n twintig kilometer voor hier ben ik aan het opletten voor leuke plekkies. Ook ongeveer op dat moment verlaat ik hoofdweg nummer 8, om een stukje binnendoor te gaan. Mooi, heel mooi en rustig, maar geen accomodaties. Wijk nog even uit naar Blace. Klein dorpje aan de kust. Genoeg kamers maar geen terras en/of restaurant. Nog te vroeg in het seizoen denk ik. Veel accomodaties, appartementen, zijn ver van elk vertier. En voor mij als fietser is een eetgelegenheid op loopafstand toch wel erg belangrijk.

De kustweg komt even door Bosnië en Herzegovina. Drink er een cola eet er een paar repen. Mijn pinpas schijnt het hier niet te doen, maar euro's is ook goed.
Controle is er niet veel aan de grens, maar zo af en toe wordt een paspoort gevraagd. En laat meneer deze nou net in de tas achter in de kofferbak opgeborgen hebben. Daarom, denk ik, staat er vandag een kleine file als ik Bosnië weer verlaat. Hand opsteken naar beide douaneposten is voor mij voldoende.

Nee het hotel Bebic, met ontbijt - lunch - dinner uren netjes aangegeven EN als drescode voor deze gelegenheden GEEN zwemkleding en GEEN pyjama's aangeeft, heeft vandaag geen eten. De bar, zo vertelt de bodybuilder aan de receptie, is altijd open. Ploce is een havenstad. Komende en gaande veerboten. Met de nodige industrie. Hoop niet dat de zeevaarders vannacht de bar op stelten gaan zetten.

Ik had niet verwacht dat de kustweg geheel vlak zou zijn, maar zoveel klimmen is ook wel weer een verrassing. Volgens mijn GPS ben ik vandaag niet hoger dan 149 meter geweest. Maar wel heb ik 1100 meters geklommen en evenzoveel ook weer gedaald.

Doe het normaliter nooit; in stad of dorp in korte broek lopen. Maar hier, het is zo verrekkies heet. Iedereen. Iedereen. Behalve politie, bediening in de restaurants en de heel oude mannetjes kleden zich in een lange broek. Heb zojuist dus ook een (net) kort exemplaar gekocht. Direct vanuit de paskamer aangehouden.

FotoGalerij

Een appartementje met een 9,1 op booking. Bijna op de stoep boek ik. Vraag maar daar in het restaurant. . . In het restaurant bellen ze Anna de beheerder, binnen vijf minuten is ze er. De kamer is nog niet klaar, als je even op het terras wil wachten kom ik je zo ophalen. Het is net elf uur geweest, dus ik mag niet klagen. En dat doe ik dan ook niet. Pilsje op het terras in de schaduw, al weer 32 graden, is even wachten niet echt een probleem.

Erg druk. Erg toeristisch. Warm.
Bijna alle dorpjes onderweg liggen een paar honderd meter lager dan de doorgaande weg waarop ik fiets. Een dorpje bezoeken lijkt zo leuk. Maar. Vele hoge appartement gebouwen. Zowat alles toegewijd aan de zonne minnende toerist. Het pittoreske is voor mij ver te zoeken. En dan weer terug naar de oorspronkelijke weg, een verrekies steile stuk weg omhoog. Dus, na twee van zulke bezoekjes laat ik de volgenden maar zitten.

Het appartement is haar 9,1 meer dan waard. Mooie nette grote schone kamer, drie slaapplaatsen, prima douche en toilet. Uitzicht op de rivier. EN middenin het centrum. Prima plek. Voor 65 euro.

Omis is een heel heel erg druk dorpje. Zo te zien ook volkomen toegewijd aan Konig Toerist. Eten en drinken, buiten Dubrovnik, nog steeds erg goedkoop.

Vandaag weer zo'n 1100 meters geklommen en weer 1100 gedaald. Niet steil, wel zwaar met het drukke verkeer en deze hitte.

FotoGalerij

Wilde net op schrijven dat het zo leuk is de verrassende gezichten te zien van de accommodatie-eigenaren als ik binnenkom met de mededeling dat ik een reservering heb, terwijl ik die net een minuut geleden op de stoep gemaakt heb.
De meeste reserveringen komen al maanden van te voren binnen.
Deze keer loopt het wat anders. Boek op de stoep en loop het restaurant binnen waar volgens de buren het appartement zich bevind.
Wacht even zegt de man achter de bar, er komt zo iemand. Ik neem al vast een pilsje op het terras in de koele zeewind
Pilsje op. Zet zich een struise jonge dame zich aan mijn tafel. Stelt zich voor. En valt meteen met de deur in huis. "I have a problem" . Oeps dat komt er meestal op neer, dat IK een probleem heb.
De kamer is een half uur geleden al weggeven en mevrouw had hem nog niet aan booking afgemeld. Maar zegt ze, ik heb een andere kamer gevonden.
Ik, niet de beroerdste; laat de kamer aub dan maar zien. Een paar honderd meter terug; een nette iets kleine kamer, zonder balkon wat wel bij de eerste kamer aanwezig zou zijn.
Als ik dat ter sprake breng. Zegt ze, ik betaal de kamer voor u. Als u uw boeking annuleert, hoeft u niets te betalen. Dat noem ik pas service, complimenteer ik de mevrouw.

Nog een probleempje de kamerprijs is al van mijn creditcard afgeschreven. Als ik nu annuleer ben ik formeel mijn geld kwijt. Stuur de dame een mailtje en wacht nog maar even met annuleren.

Wil ik onder de douche stappen, heb mijn broek nog net aan, wordt er op de deur geklopt. Mevrouw van het eerste appartement staat aan de deur, in haar handen, netjes gepast, het geld van het appartement dat van mijn creditcard is afgeschreven. Toppie, wat een service.

Vandaag wat minder druk verkeer, maar om rustig te fietsen nog veel te veel. Landschap wat vlakker. Nog steeds 600 meter gestegen en gedaald. Voordeel is dat ik wat meer door de dorpjes kom. Meer de gelegenheid om af en toe een terrasje met een hapje of een bakker te bezoeken.
Trogir bijvoorbeeld, heel mooi klein oud centrum.

Primosten is een badplaats met alles er op en er aan. Veel strand. Veel terrasjes. En meer dan genoeg eetgelegenheden. Om half zeven krijg ik geen tweede pilsje meer; de tafels zijn nu voor het diner. Als ik beloof ook hier te eten krijg ik er nog een.
Prijzen nog steeds redelijk voor zo'n druk bezochte badplaats. Bediening, vind ik meer dan vriendelijk, zeer voorkomend. Aangenaam. Men spreekt over het algemeen zeer goed Engels en Duits.
Wel erg druk. En volgens de mevrouw begint het hoogseizoen pas over een dag of tien.

FotoGalerij

Mooie rit vandaag. Zeer afwisselend. Vlak langs de kust. Door heerlijk geurende krekelende dennenbossen. Langs verlaten olijfboomgaarden. Wijnranken.
Afgelegen gebieden met heerlijke rustige wegen. Wederom langs de erg drukke nummer acht. Door de drukke grote stad Sibenek.
Terrasjes en bakkers volop in de mooie dorpjes.
Weer veel geklommen en gedaald. 780 meters. Begin er lekker aan te wennen. Ook de hitte, nog steeds boven de dertig, voelt niet meer zo drukkend. 's Ochtends heerlijk koel. Er staat een stevige wind, uit meerdere richtingen, met deze hitte maakt het mij echt niet uit of ik de wind achter of voor heb, als het maar verkoelend waait, dat is het belangrijkste.

Het is een keuze. Avond of ochtend leven. Als ik tegen negenen naar mijn kamer terugkeer wordt het pas echt druk op straat. De mooiste strakste kleding aangetrokken. En flaneren over de boulevard.
Mijn keuze is in de ochtend, in de aangename frisse temperatuur te fietsen. Dus op mijn kamer nog een Smirnoff Breezer voor het open raam met, tussen de bomen door, uitzicht op de zee. En dan naar bed. De wekker staat op vijf.

FotoGalerij

Het is één van die weggetjes waar je blij bent dat je NIET aan de lokale bevolking gevraagd hebt of deze begaanbaar is. Men had zeer zeker gezegd dat de weg afgesloten is. En dat is officieel ook zo. Als ik aan de andere kant het weggetje weer verlaat staat er achter mijn rug een groot bord AFGESLOTEN.

Ongeveer halverwege, ik ben al een paar keer om een grote zandbult, met bord "geen toegang" heen gefietst, begin ik toch te twijfelen; shit ik zal toch niet die hele zandweg weer terug moeten?
Een moeder en dochter komen me puffend tegemoet. Ze stoempen rustig door. Daarna de vader met achter de fiets een kar en de bagage. We zijn blij elkaar te zien, het betekent voor ons beide dat ons doel niet totaal afgesloten is. We wisselen de nodige informatie uit. Nog een grote bult zand, zegt hij, met de fiets kom je er wel over. Fijn.
Heel Mooie weg, en heel rustig dus. Doen. Van Pag naar Novalja.

Als 's morgens de klokken van drie kerken luid het uur van zeven beieren, ben ik een van de weinige bezoekers in het oude centrum van Zadar.
Heb net twee nonnen vriendelijk goedemorgen gewenst, in het Engels, krijg een aangenaam voor mij onverstaanbaar saluut terug. Ze verdwijnen achter een grote houten deur.

Ik denk dat de bevolking van Zadar er een beetje te laat achter gekomen is dat ze een historisch gezien zeer waardevol centrum hebben. Oude en nieuwe gebouwen staan stijf op elkaar. Kleine pleintjes voor de kerken. Veel ruimte is er niet.
De parasols op de terrassen worden hoog getrokken als ik de heel mooie binnenstad van Zadar weer verlaat.

Novalja. Weekend. Zaterdag. Vakantie. De straten, cafés, restaurants barstensvol met jeugd. Er lopen een paar ietwat oudere zoals ik rond. Verder is het feesten voor de diverse culturen.

EN lees ik verder: " Novalja (op het eiland Pag) is een populair zomerressort met waarschijnlijk het enige strand in Kroatie met Ibiza allure. Zrce kan bereikt worden vanuit Novalja met de auto of met een kleine pendelbus, die de gehele zomer rijd. Zrce is een lang, uitgerekt wit kiezelstrand met glashelder water. Het strand heeft talrijke faciliteiten beschikbaar en drie openlucht clubs, die entertainment aanbieden tot de late uurtje"

Vandaar die vele jongeren.

Veel zwart gekleurde medemensen vooral van de vrouwelijke soort, zeer opvallend sexy gekleed. Wat moet ik daar nou mee. Niks natuurlijk, maar ben nu een week in dit land en nog bijna geen enkele kleurling (mag dat nog wel geschreven worden?) gezien, dus vraag me nu af waarom hier en nu deze aantallen.

Verder is dit eiland Pag bekend om haar kale rotsachtige landschappen, geen begroeiing te zien. Interessant, maar niet veel te zien dus.

Weer veel klimmen vandaag 1250 meter omhoog en weer omlaag.

Dinner at seven. View on the street. Wat een testosteron wiegt en imponeert hier voorbij. Als ik voor elke spermatozide die vannacht afgeschoten wordt, één tiende cent zou krijgen was ik morgenvroeg miljonair. Best wel een vreemde gedachte

FotoGalerij

FERRY STOP BURA.

De heuvel op gaat bijna niet met die knoert harde wind. De heuvel af durf ik niet te fietsen, de storm met orkaanachtige rukwinden duwt me bijna van de weg. Netjes op tijd kom ik bij de veerboot, waar al een heel lange rij auto's staat te wachten. Ferry vaart voorlopig niet. En waarschijnlijk is de brug terug met deze orkaan ook afgesloten.

De rij met auto's wordt weer korter, de Duitser die al twee uur staat te wachten is ook maar gegaan. De wind wordt alleen maar sterker en kouder. Volgens mijn appje windkracht 6 en om 12 uur pas een beetje minder. Eind van de middag kracht 3, Oeps dat duurt nog even.

Het is moeilijk op de voeten te blijven staan. Rukwinden waaien zelfs de motoren die staan te wachten bijna om. De man van het ticketoffice die hier ook al een paar uur rond drentelt begint om half negen ineens kaartjes te verkopen. Het stormt geen graadje minder. Om de moed erin te houden koop ik er maar eentje. Terug fietsen is voor mij ook geen optie.
Verder alles gesloten hier, geen eten of drinken te krijgen.

Het stormt nog volop. Versta ik het nou goed; de veerboot gaat éénmaal heen en weer. Pfffff.
Best een heleboel auto's, caravans en woonmobielen rijden de boot op. Volle bak.
De voorklep stampt botsend met schurend geluiden tegen de hoge golven. De auto's staan hevig schuddend op het onderdek. Iedereen houdt zich ergens aan vast, je waait zo van je sokken.
Als het mijn tijd is om deze wereld nu te verlaten, dan is dat maar zo. . .
De dag is nog niet om, maar het was niet MIJN tijd op de veerboot, we bereiken veilig de andere zijde.
Waar ook een lange rij automobielen staat te wachten. De tweeënhalve kilometer naar boven doe ik te voet. Meedere automobilisten spreken mij aan; gaat de veerboot? Ik weet het niet.
Na een dik half uur ben ik boven, de file staat nog bewegingloos in zon en wind.
Bij de hoofdweg neem ik een kleine pauze, vele auto's komen weer terug. Gaat de veerboot echt maar éénmaal heen en weer? Wat is dat nou voor logica. Het kan of het kan niet. Is het nu ineens niet veilig meer?
Als ik na een uurtje nog eens omkijk is er nog steeds geen varende veerboot te zien.

Maar het 'leed is nog niet geleden' . Ik had verwacht, gehoopt (welke dat weet je nooit, hoop kan vele 'vreemde' verwachtingen scheppen) dat het hoger tegen de berg wat luwer zou zijn, met de storm in de rug. Neen dus. In de bergen komt de wind verraderlijk van ALLE kanten. Met het zweet in de handen, niet van de hitte, maar het vastklemmen van het stuur, worstel ik mij de berg langs. Klinkt vreemd maar wind recht van voren is nog het meest aangenaam. Dan weet je wat je hebt. Bij elke bocht, kloof is het opletten, waar komt de wind nu weer vandaan en hoe hard. Vaak krijg ik een zwieper die me naar het midden van de weg slingert. Stijf aan de kant waag ik me niet, één verkeerde windstoot en ik lig naast de weg. Pfffff.

Moe van het krampachtig sturen heb ik er om één uur genoeg van. Ik draai in klein dorpje in. Zie een restaurant, een straatje met een huis dat kamers verhuurd. Bel aan. Op de fiets! Is haar eerste reactie en slaat een kruis.
En ja ze heeft nog een kamer, dertig euro. Mag ik de kamer zien. Zij spreekt heel goed Duits. Ja. Onder de schuine dak redelijke kamer met douche en toilet en gebruik van de keuken, samen met de andere gast op deze etage. Prima. Doe ik.

Nu snap ik waarom ik zo moe ben. Met de wind was het zwaar, maar, en, volgens mijn GPS heb 3350 meters geklommen en weer gedaald. Het wordt nog een echte bergvakantie.

Onder het genot van de muziek van de Kroatische André Hazes, hij leeft waarschijnlijk nog klinkt jong, leuke mix van locals en toeristen, over de zee zakt de zon steeds verder naar de kim, geniet ik van mijn avondmaal. Niet echt haute cuisine, maar toch smakelijk. Veel vlees, en laat mijn lichaam daar, in tegenstelling tot anders, behoefte aan hebben. Ik ben een zogenaamde flexitarier, eet weinig tot geen vlees, alleen deze week is een uitzondering. André blijft luidkeels zijn best doen. Vooral de volborstige bediening zingt volmondig mee, onderwijl zeer accuraat de tafels bedienend.
'Onze' Tatjana mag dan in Nederland een bezienswaardigheid geweest zijn (of is ze dat nog), in haar homeland Kroatië is ze één van de vele.

Drie halve liters bier, sorry was erg dorstig, twee glazen witte wijn, twijfelachtige kwaliteit, tomatensoep, twee spiezen met frites. . . 140 Kuna, 19 Euro.

FotoGalerij

Het begint koud en druk. Het wordt warmer en nog drukker. Een bijna ononderbroken stroom auto's komt mij tegemoet en zit achter mijn kont. De brede vrachtauto's wachten meestal wel even met inhalen tot er wat meer ruimte is. De bussen niet.

De afslag naar het eiland Krk samen met de autoweg naar Zagreb brengen de laatste twintig kilometer gelukkig weer een hoop rust op de weg.

Ik 'moet' nog iets van de stad Rijeka zeggen. Fantastisch hotel middenin het centrum. Nog nooit zo'n mooie grote eenpersoons kamer gehad. Lekker chique.
De stad is mooi, brede straten, verbonden door nauwe steegjes, die aan het eind elke keer weer een verrassend pleintje tonen, oude en nieuwe gebouwen door elkaar. Veel cafés, weinig restaurants, maar dat zal wel aan mij liggen dat ik ze niet kan vinden, in het het toch echt mooie compacte centrum.

Rijeka is best wel sophisticated. Vrouwen netjes gekleed. Mannen lange broeken. Behalve natuurlijk de touristen, die zijn er, maar niet zo heel veel.

Stijging en daling 960 meters

FotoGalerij

Istrië. Mooi. De mooiste rit tot nu. Langs de Kriatische riviera. Als hij nog niet zo heet, dan heb ik hem zojuist benoemd.
Eerst dus langs de mooie kust door dorpjes, stranden in de diepte, vele chique hotels, maar ook genoeg apertmani.
In een klein dorpje, aan het nog lege strand, op een strandstoel, open ik mijn ontbijt pakket, meegekregen van Grand Hotel Bonavia. Voortreffelijk uitgebreid. Alleen de goed gevulde sandwiches zijn op witbrood, dat is niet mijn keuze. De rest smul ik bij een aangename temperatuur in de opkomende zon op.

Vader, moeder en dochter kijken wat wantrouwend. (zou ik zelf ook doen denk ik) Ze komen net het strand op en een vreemde vent biedt hun zo maar twee sandwiches aan. Ik zet de papierenzak naast hun op de strandstoel en vraag nog een keer. Meneer zegt schuchter "thank you" . Het dochtertje heeft er wel trek in.

Verder langs de kust. De dorpjes worden schaarser. De natuur blijft mooi. Veel en lang klimmen, maar niet echt zwaar. Terrasje cola, theetje. De Kroaten (jongere vooral) spreken hun talen zeer goed. Zeker hun Duits en Engels. Kroaten zijn koffie maniakken. Dus thee wordt niet veel besteld. Welke thee wilt u? Om het niet moeilijker te maken zeg ik dan maar, gewoon de zwarte thee. Ik krijg de rode, rozenbottel, denk ik, smaakt niet slecht.

Dan een heel zware en lange klim. Een racefietser is mij een beetje aan het plagen, om te trainen rijdt hij de berg enkele keren op en af. Maar ik kom er ook, op mijn gemak, rustig, niet te snel willen en ik kom redelijk fit boven.

In het binnenland van Istrië is het nog steeds mooi. Totaal andere omgeving dan de laatste week. Mooie kleine dorpjes. Doods maar niet verlaten. Wijngaarden, olijfboomgaarden en gewone weiland, wisselen de bossen en het struikgewas af.
Weinig accomodatie tezien. Om twaalf uur heb ik er genoeg van. Heb genoeg geklommen, het is weer boven de dertig graden.
Om één uur vind ik een dorpje, met cafés en een restaurant dat volgens Google Maps ook kamers aanbied. Fiets er naar toe, groot huis, inderdaad bord "Sobe", kamers. Roep in alle gaten en deuren maar niemand antwoord.
Dan maar achterom de tuin in. Daar hoor ik achter een waslijn, met niet al te schone was, stemmen. Roep nog eens. Uiteindelijk komt een oudere mevrouw naar buiten hangen. Verontschuldigt zich, haar kinderen, de verhuurders denk ik, zijn niet thuis. Maar ze pakt de telefoon en die krijg ik in mijn handen geduwd. Zowaar een Nederlandse mevrouw, met wiens schoonmoeder ik net kennisgemaakt heb. Ja ze heeft nog wel een kamer. Een groot appartement, twee slaapkamers bad douche, woonkamer, keuken, woonkamer en een groot balkon met eettafel, waar ik nu zit te schrijven. Veertig euro, of dat een probleem is. Neen, ik neem de kamer.

Douchen, omkleden en even terug naar het dorp, paar honderd meter, om iets te eten.
San Lorenzo de pizzeria gaat pas later weer open. Wachten, heb ik geen zin in. Dan maar even naar de locale supermarkt. Wat kaas, tomaten en perziken, bananen voor morgenvroeg, nog een hoop vochtigheid en klaar. Pinnen, zelfs contactloos, gaat in deze winkels prima.

Op het balkon gebruik ik mijn heerlijke lunch.

Daar heb ik weer geluk gehad. Bij het afrekenen van de kamer maak ik een praatje met de eigenaresse. Ze vertelt dat er bij Split, waar ik langs gefietst ben, grote bosgebieden in de brand staan. Door de storm, die mij bij de veerboot vasthield, konden blushelikopters niet opstijgen en verspreidde het vuur zich razendsnel.

Verkijk je niet op de bijna onooglijke buitenkant van Pizzaria San Lorenzo. Er achter een mooi buitenterras. Overdekt of niet. Binnen aangename eetzaaltje. En pizza is zeker niet de hoofdmoot van het menu.

Klimmen vandaag 1500, dalen 1340 meters

FotoGalerij

Gisteren de mooiste rit tot dan. Vandaag weer, voor negentig procent dan.

Laatste stuk Kroatië, heel mooi. Landelijk, opkomende zon geeft prachtig strijklicht. Zo koud dat voor het eerst het jasje even aangaat. Mooie binnenweggetjes, weinig verkeer. Beetje klimmen niet te veel. Daling naar de zee toe als een trein.

Grensovergang Kroatië / Slovenië. Kort knikje en mag bij beide posten doorfietsen.
Dan, direct na de grens IN Slovenië, een fietspad, vrijliggend. Het lijkt bijna surrealistisch, maar het is echt heel mooi pad. Eerst nog even langs de weg. Daarna via een kanaal naar de zee. Langs de stranden. Heel netjes en veilig door de stad. Kan het bijna niet geloven. Nu alles zo mooi geregeld voor de fietser, terwijl er Kroatië, althans langs de kust, totaal niets gedaan is voor de fietser. Door een tunnel, denk dat het fietspad deels is aangelegd op een oud spoortraject. Door velden en wijngaarden. Een genot hier te mogen fietsen, heel mooi aangelegd de D-8.

Ergens op het mooie pad steek ik de grens Slovenië / Italië over. Zonder er is van te merken. Of toch. De fietsroute heet vanaf ergens ook fvg 2.
Zo'n tien kilometer voor Triëst is het afgelopen met de aanwijsborden. Daar waar het fietspad ophoudt, zonder enige aanwijzing, moet ik volgens mijn GPS de eenrichtings weg rechts tegen het verkeer in. Doe het maar. Stijf aan de kant en goed oplettend of ik door het tegenverkeer gezien wordt. Bij de volgende kruising zie ik wel weer een fvg 2 bordje. Verder niets dat op een fietspad lijkt. Dit zal dus wel Italië zijn. Jammer. Was zo mooi.

Dan verlies ik meermaals de track die ik al de laatste dagen volg. Sommige wegjes bestaan niet (meer) . Soms neemt degene die route heeft gemaakt, 15 tot 20 % steile steegjes of gewoon ergens een lange trap weer naar beneden. Daar heb ik geen zin in. Zoek wel mijn eigen weg naar het centrum. Kom er dus ook wel.
Triëst is een mooie stad, alleen bij de havens een beetje vlak. Verder joekel steil klimmen.

Veel mooie oude gebouwen in het centrum. Mooie stad Triëst. Ook echt Italiaans weer. Mannen, veel, ondanks de hitte, netjes in het pak. Zo te zien alleen de toerist in de korte broek en op sandalen. Ik mag dat wel, maar bij een bepaalde temperatuur, is er voor mij wel een grens, en die heb ik de laatste week meermaals overschreden.
Op het terras boter bij de vis, direct afrekenen. In het hotel krijg je de afstandsbediening van de airco bij de receptie mee naar de kamer. Big city perikelen.

Ook hier een halve liter bier, vijf euro op het terras. Een paar honderd meter verder bestel ik een fles wijn bij het dinner. Muller Thurgau, en die is dan 'maar' 22 euro. Het is niet mijn bedoeling de fles in mijn eentje te ledigen, maar had me beloofd, zodra terug in Italië, weer een goede wijn, geen huiswijn. Zoveel betrekkelijke kwaliteit gedronken in Kroatië. .
Zodra mijn Italiaanse "goedenavond" mijn mond verlaat, keert de ober om en haalt het menu, in de Engelse taal.

Vandaag 1050up, 1250 down.
Morgen nog een klein stukje (langs) de heuvels, daarna de vlakte van de Po.

FotoGalerij

Op de vlakte gaat het fietsen weer als een trein. Beetje wind, maar dat is heel aangenaam.
Wederom drukke wegen. De wegen zijn rechter, overzichtelijker dan in de bergen, dus snellen de gemotoriseerde vehicles mij best wel hard voorbij.

Landschappelijk zeer afwisselend. Eindeloze wijngaarden. Bonen. Zonnebloemen, de koppen al zwaar hangend van de zaden. Appels.
Leuke dorpjes. Meestal wel met een interessant pleintje, kerk en terras.

Oeps. Een bus Duitsers checkt in. Duitse medeburgers zijn best wel aardige mensen, maar ze horen zichzelf graag praten. Een enkel paar is vaak al luidruchtig, maar als een groep zich 'normaal' wil laten horen, dan is het een kakofonie voor mij. Ben dan ook blij dat ze voor mij, buiten, een eenzaam, tafeltje hebben op gemaakt.
Eten fantastisch. Niet te veel niet te weinig. En een goede fles Gewürztraminer. Zal mijn best doen hem niet geheel te drinken.

Vandaag vlak, 300 up 400 meters down.

FotoGalerij

Dat Italië een mooi land is, dat wist ik natuurlijk al. Toch wordt ik elke keer weer zeer aangenaam verrast door de juweeltjes van historische stadjes.
Vanochtend in alle vroegte. Net twintig kilometer gefietst. Treviso. De gemeentemannen en vrouwen zijn de straten nog aan het vegen. Wat een mooie stad. Prachtige oude gebouwen, mooi gerestaureerd of zo bewaard gebleven. Wist ik niet, anders had ik hier een overnachting gepland. Volgende keer misschien.

De laatste driehonderd kilometer heb ik door Google laten bepalen. Gewoon van A naar B, te voet en Google Maps bepaald voor mij mijn pad. Bij Triviso begint een fietspad, aangelegd over een voormalige spoorlijn. Met enkele kleine onderbrekingen vijfenveertig kilometer lang. Eerst nog onverhard maar hard genoeg om goed te kunnen fietsen. De provincie Padua heeft er echt werk van gemaakt, hier begint een mooie asfaltbaan en dat rolt toch wel een beetje beter. Over de rivier de Brenta wordt zelfs een nieuwe fietsbrug aangelegd.

Bij elke kruising met een weg is het slalom rijden om de brede versperring. Er is echter WEL een zebrapad voor jou als fietser op de weg getekend. Vele auto's scheuren gewoon door, stoppen doet er af en toe ook wel eens eentje

Onderweg vele leuke dorpjes. Terrasjes. Colaatje. Koffietje.
Voor de Italianen ben ik waarschijnlijk nu echt een mietje. Ik drink cafeïne vrije koffie en dan ook nog americano. Caffè besteld de Italiaans. Hij / zij krijgt dan een Expresso, maar dat zeggen ze niet meer omdat iedereen (bijna) expresso bedoeld als er Caffè besteld wordt. Ik bestel caffè decafinato americano. Je krijgt dan of, een gewoon kopje koffie zoals wij dat gewend zijn, of een expresso in een groot kopje met een kannetje heet water, mag je zelf mengen.

In Duitsland heeft bijna elk hotel een Ruhetag. Vaak is hotel dan open maar restaurant dicht. Wel fijn om te weten als je daar slapen EN eten wil. In Duitsland let ik er bij het boeken dus goed op, in Italië niet, en zeker niet in de weekends. Welk restaurant is er nou op zaterdag en zondag dicht. Precies het hotel wat ik voor morgen geboekt hebt. Zal wel ergens gestaan hebben, zeker, maar ik heb het niet gezien.
Ga de bevestiging van de booking nog eens goed nalezen, als ik een 'vreemd' mailtje van het hotel krijg of ik toch zeker vòòr zeven uur wil inchecken. Shit. Maar zien hoe dat morgen gaat.

Wat ik gisteren bonen noemde is Lucerne, diervoeder, wat op vele akkers hier verbouwd wordt.

FotoGalerij

Ik blijf dan maar steeds tegen mezelf zeggen; dat zal wel meevallen, dat hotel zal echt niet zo beroerd zijn.
Maar
Ligt direct aan een drukke weg, groot parkeerterrein, soort truckers-restaurant. Als ik binnen kenbaar maak dat ik een reservering heb, blijft de man zeggen dan het hotel dicht is. Vijf kilometer verder of vijf terug, daar is ook een hotel. Eigenlijk wel prima, zo mooi vind Ik het hier niet. Toch als ik ga ben ik mijn geld kwijt.
Als ik nog nogmaals zeg dat ik een reservering via booking heb, is het toverwoord schijnbaar gevallen. Booking. Moment. Hij grijpt de telefoon. Belt. Holland, van Basten vraagt hij. Ik zeg maar ja. Vijf minuten. . .
En ja na vijf minuten komt er een mevrouw die me een zeer nette kamer geeft. Doe toch maar een aan de achterkant, wat rustiger. Aan de voorzijde blijft het verkeer voortrazen.

Restaurant is open van 12 tot 14 uur. Dus na het douchen direct lunchen. Ha van Basten, arm om mijn schouder, wat wil je eten? Hij noemt vanalles wat ik niet versta. Spaghetti bolongnese zeg ik maar, geen spaghetti wel andere pasta. En salade zeg ik. Wat wil je? Ik begin op te noemen; tomaten, uien, mozzarella. Okay. Krijg ik twee salades; één met een grote lekkere homp mozzarella en één met tomaten uien en wortelen. Eten is steeds verrassend, maar ook telkens lekker.
Gisteren had ik voor lunch, per vergissing, een twee vuisten dikke schweinehaxe. Niet de bedoeling dus, maar tja had iets besteld waarvan ik niet precies, of zeg maar liever helemaal niet wist wat het was. Was best smakelijk.

Saaie rit vandaag. Veel rechte drukke wegen. Veel akkers met onder andere Tabak, Kiwi's, Rijst (dacht ik te zien), Maïs, Appels, Lucerne Druiven, Meloenen en Perziken.

En dan kom ineens weer door Mantua. Op mijn reis vanuit Venetië was ik hier ook. Nog steeds een prachtige stad al staat er nu wel heel veel in de steigers.
En, niet alleen hier worden de grote pleinen ontsiert door tribunes en podia. Vast een mooie voorstelling in een mooie setting. Maar ik vind het oerlelijk op zulke mooie oude pleinen.

Sabioneta. Ondanks de saaiheid van het landschap weer juweeltjes van dorpjes gezien.

Chilometro e mezzo. Anderhalve kilometer verder. Zo ver gaat mijn Italiaans nog wel. Daar kun je een pilsje drinken. Restaurant EN bar zijn beide gesloten hier. Dan nog maar ff op de fiets heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Drukke smalle weg. Een kilometer of vijf de andere kant op is ook een iets groter dorpje Casalmaggiore. Net aan de andere oever van de Po. Over een bijna twee kilometer, nog smallere brug. Nog minder zin in, zo interessant zag het dorpje er ook niet uit. Had gewoon mijn hotel met meer aandacht moeten kiezen.
In de tuin van het café, met een grote BBQ, zit een groep jongemannen hun zaterdag of hun vakantie of beide te vieren. Tafels vol met lege flessen, waterige ogen, meerdere auto's voor de deur hoop dat die niet van hun zijn.
Shit. De buit, de talrijke lege flessen worden op de foto gezet, en ze stappen WEL in hun auto's. Pfffff.
En ze komen weer terug met hun dronken kop. Dit zijn nou situaties, waar ook ter wereld, ik mij niet senang bij voel. Terug naar de kamer.
Onderweg is het opeens veel smaller, veel gevaarlijker, lijkt het. Een tegemoet komende motorrijder groet mij, ik groet terug. ?? Bij het hotel aangekomen, stopt ook de motorrijder. Het is de man die net (tijdelijk) aan de receptie zat. Ik heb een sleutel van een achterdeur, dat weet hij, maar dan moet ik mijn fiets een paar trappen hoogtillen. Hij opent de voordeur laat mij binnen en vertrekt weer. Vreemd hotel, maar wel service.

Vlakke rit 320 meter up en down.

FotoGalerij

Voor de fiets. Pardoes staat mevrouw met een tweede sleutel in haar hand voor mijn neus, als ik de lift uit stap. Heb net de fietstassen naar mijn kamer gebracht en was van plan nogmaals te vragen of ze nou werkelijk bedoelde dat de fiets in de lift naar de kamer moest. Ja dus. Zogenaamde connecting rooms. Één voor mij en één voor mijn fiets.

Mooie rustige rit vandaag. Niet te lang, maar vetrek toch op tijd. Elf uur, al weer dertig graden en dat is best warm als je moet klimmen. Heb de Po vlakte verlaten vandaag en 'klim' nu de Apennijnen weer in. Niet heel steil, wel zwaar bij deze hitte.

470 up the hill, 90 down

FotoGalerij

Eigenlijk is het levensgevaarlijk.
Zoals gewoonlijk ben ik om vijf uur wakker en wil ik tegen zessen op de fiets stappen. Maar. Alles zit op slot. Dat ze toegang tot bar en restaurant afsluiten kan ik me goed voorstellen.
Echter, je moet er niet aan denken dat er brand uitbreekt, zo met een vol hotel en alle deuren dicht.

Om zeven uur komt de bardame het parkeerterrein oprijden. Ik begroet haar vanaf het balkon. Een zak met verse cornettos ontbijt omhoog en een bongiorno terug. Twee krijg ik er voorgeschoteld met een decaf americano, ontbijt stelt in Italië niet zoveel voor.

Op de fiets. De berg op. Valt nog best tegen met gisteravond een paar pilsjes en een fles wijn. Maar, weliswaar zijknat van het zweet, kom ik boven. Passo Pellizzone 1029 meter boven zeeniveau zegt het bord. Meteen het hoogste punt van deze reis, en de langste klim.
1000 meter up en 830 naar beneden.

En mijn fiets. Die heeft zich weer als een perfect (stalen) ros voor zijn ridder gedragen. Geen enkel probleem. De enige die af en toe kreunde, dat was ik; in de hitte de berg op.

FotoGalerij