Reisverslag van een solo fietstocht in Malawi.

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van mijn PDA en MSdos FTP tijdens de reis bij te houden. Schroom niet de "reactions" te gebruiken, ik vind het zeer leuk deze te lezen en te beantwoorden.

Na mijn fietsreis in Egypte heb ik niet zo'n behoefte meer de reis nauwgezet te plannen. Ik laat het maar op zijn beloop. Wat het leven brengt.
Lees ik net dat 20% van de bevolking Moslim is, EN dat de letterlijke betekenis van het woord moslim "iemand die zich overgeeft" is. Bedoeld wordt bijna altijd, overgave aan God. Maar in de brede zin dus overgeven betekent, wat het leven brengt!

De bedoeling is eerst vanuit Lilongwe naar het zuiden te gaan richting Blantyre, weer terug naar het noorden, Lilongwe. Al naar gelang de tijd nog verder naar het noorden, en WEER terug naar Lilongwe.

Voor het omrekenen van de Malawian kwacha, het geld in Malawi.

Mijn eerste twee nachten hoop ik door te brengen in het Capital Hotel

Ik boek nooit een vlucht voordat ik zeker weet dat mijn fiets mee mag / mee kan. Toch staat deze keer de fiets niet als zijnde aangemeld. Hij mag toch mee. Hoop dat het verderop in de reis ook goed gaat.

Verder gaat het inchecken als gesmeerd. De KLM en ik beginnen aan elkaar te wennen. Geen gezeur meer, dat de fiets in een doos moet, de lucht mag in de fietsbanden blijven.

Een van de stewardessen is zo te zien een Massai vrouw. Met haar lange rechte statige lichaam loopt zij gracieus door de gangpaden, af en toe bukkend voor de monitoren.

Nairobi airport is een wirwar van gates en winkels. Overstappen Lilongwe, naar gate 5 wordt omgeroepen in het vliegtuig. Daar in de rij, u moet naar gate 8 daar weer in de rij. This is Africa man. Gelukkig is het nog niet zo warm.

De eerste indruk is positief, zeer positief. De natuur, behalve een enkel dor maïsveld, zeer groen en kleurrijk. Staalblauwe lucht met af en toe een schapenwolkje. Een graadje of dertig met een lekker windje. Heerlijk.
Met een klein uur vertraging landen we op Lilongwe Airport. Zeer klein vliegveld, bijna niets te doen. De fietstassen rollen al snel van de band. En dan de fiets....die komt NIET. Goed begin van een FIETSvakantie. De mensen zijn vriendelijk. Don't worry, morgen komt je fiets nog wel uit Nairobi. Zelf ben ik er niet zo gerust op. Ik doe aangifte van vermissing en laat me naar het hotel brengen.
Hotel ook prima. Om twaalf uur neem ik een lekker koel biertje bij een rustige swimmingpool, maar voel me nog niet erg rustig. Wat brengt het leven nu? Een fietsvakantie zonder fiets?

Als ik na de hitte even de stad in ga, is alles al gesloten. Zondag en nu dus ook maandag, tweede paasdag, zijn winkels en banken de gehele dag gesloten.

Het restaurant heeft 's avonds haar tafels buiten gedekt. In de verte raast de donder. Het is een heerlijke zwoele avond. Ik sta met de obers te praten. Gaat het regenen vanavond? Maybe, maybe. Meteen beginnen de eerste waterdruppels te vallen. In een mum van tijd is het een stortbui. We gaan maar naar binnen.

Aan de hemel een paar donkere wolken, op mijn gezicht een brede stralende zon. 'k Heb net met "Lost and Found" op het vliegveld gesproken. Mijn fiets komt er aan, zo verteld hij mij met volle overtuiging.
Toch, ik maak het op mijn fietsreizen regelmatig mee, zijn de mensen vaak ZO vriendelijk, en willen ze alleen maar goed nieuws brengen. Op zichzelf niets mis mee zou je zeggen. Maar, als je bijvoorbeeld de weg vraagt en ze weten het niet, sturen ze je doodleuk een willekeurige kant op. Hebben ze jou toch vriendelijk geholpen........

De aankomsthal mag ik niet binnen. In de vertrekhal word ik met Afrikaanse vriendelijkheid van het welbekende kastje naar de evenzo bekende muur gestuurd. Als de douane even niet oplet, glip ik de aankomsthal toch binnen. En daar staat t'ie, my precious. (Lord of the Rings) En ja Wim er bestaat ook een leven zonder fiets. Door simpel het aangifteformulier in te leveren krijg ik de fiets mee. Onderweg laat ik me door de vriendelijke taxichauffeur de weg voor morgen wijzen. Er staan nergens richtingsborden.
Bij het hotel wil de chauffeur het dubbele van gisteren. Als blanke betaal ik toch al veel te veel, dus dat doe ik niet. Hij loopt nog even mee het hotel in, maar geeft het dan snel op. Dus.... van mijn kant een juist besluit geweest.

De ober weet mij te vertellen dat wij in Nederland in de jaren vijftig een grote overstroming hadden. En wij daarna een ingewikkeld systeem van dijken gebouwd hebben. Wat weer bekend over de gehele wereld zou zijn. Duitsland kent hij ook, maar dan alleen van de geschiedenis kant. De naam Hitler rolt moeiteloos over zijn lippen. In de Secondary school, waar ze naast hun eigen taal, het Chewa, ook allen Engels leren, wordt hun dat hier alles onderwezen.

Linksom Rechtsom Als ik de stop uit de wasbak trek, loopt het water nu bij mijn rechtsom door het gaatje weg. Bij jullie, beste lezers, gaat het kolkje water linksom door het putje. Voor het eerst 'zag' ik dit fenomeen in Kenia, toen we daar de evenaar over fietsten. Als toeristische attractie staat daar een man met een emmer water op de evenaar. Hij loopt zo'n 20 meter naar het zuiden, water loop rechtsom, door een gat in de emmer weg. Hij loopt 40 meter naar het noorden, water loopt linksom weg. Hoe dit kan? Google maar eens.

Om kwart voor vijf loopt de wekker af. Even daarvoor ben ik al gewekt door vrolijk vogelgekwetter. Het is nog donker. Slecht geslapen vannacht. Ik weet niet wat ik liever heb, malaria of de tabletten daartegen. Ze liggen slecht op mijn maag.

Om half zes komt de zon rood boven de horizon op. Het is heerlijk koel. Toch ben ik binnen tien minuten nat van het zweet. De heuvels zijn niet erg hoog, maar ze blijven komen. Dal in dal uit. Het lijkt er op dat de wegenbouwers alle toppen van de heuvels gevolgd hebben.

Waar ik bij een afdaling, zo rond de vijftig op de teller, toch even in de remmen knijp, storten de lokale mannen zich op hun zwaarbeladen fietsen in volle vaart met ware doodsverachting het dal in. Ze razen mij voorbij.

Koningin Beatrix op koninginnedag is er niets bij, ik zwaai me de gehele dag de arm bijna uit het lid. Het is ook erg moeilijk om niet te zwaaien, bij zo'n uitbundig kinderlijk enthousiasme. Ze springen in de benen en rennen naar de straatkant, zodra ze een witte fietser zien. Hello hello. Zwarte fietsers, op de korte afstand, zijn er onderweg genoeg.

Onderweg op den duur redelijk saai. Hoge grassen, struiken, daartussen kleine akkers met maïs, suikerriet en tomaten. Maar overal lemen hutten met strodaken. Het verkeer, bijna niets, af en toe een auto of een kleine pick-up truck. Net genoeg om je niet helemaal alleen te voelen, maar te weinig om hinderlijk te zijn. Heerlijk rustig fietsen.

Aan het afval langs de kant van de weg kun je vaak de rijkdom van het land lezen. Hier ligt, behalve af en toe een bananenschil, niets. De dorpen zien er netjes en opgeruimd uit. Arm maar netjes. De Malawi zijn een net volk. Zodra ze ook maar ietwat meer geld hebben, kopen ze nette kleren en schoenen. Schoon zijn ze meestal ook, maar naar onze begrippen zijn ze omgeven met een grote warme wolk zweetlucht. Als ze me op de fiets inhalen ruik ik de fietser eerst voor ik hem zie.

De laatste veertig kilometer zijn weer redelijk vlak. Met een lekker windje op kop sleep ik mezelf over het laatste stuk. Moe, een beetje ver voor een eerste dag. Het is erg warm, al om half negen staat de zon onbarmhartig hoog aan de hemel. Gelukkig ben ik om twaalf uur in het Safari Beach Lodge. In een tent met veranda op hoge palen geplakt tegen een heuvel en zicht op Lake Malawi. Sluit de tent goed af als je ze verlaat, de bavianen plunderen alles. Douche en toilet staan op dezelfde veranda naast de tent onder een afdakje.
's Avonds komen de bavianen aan het kleine strandje, storen zich niet aan mijn gekoekeloer en ravotten er heerlijk op los. Ik trek mijn tas wat dichter tegen me aan. Naast het hotelstrandje een klein vissersdorpje, waar vis verkocht, gedroogd en gerookt wordt. Alleen wandelen is er in Afrika niet bij, direct heb ik een schare kinderen aan me kleven.
Het hotel is aan te bevelen. Klein, vriendelijk, afgelegen in de natuur en rustig. Alleen vandaag niet, ze zijn druk aan het renoveren. Denk dat ik morgenvroeg weer ga.
(Toevoeging op 9 januari 2008; De verbouwing is inmiddels achter de rug, en op hun site ziet er alles werkelijk fantastisch uit.)

Als het donker wordt verschijnt er een zeer indrukwekkende, zeer voltallige sterrenhemel. Het is dezelfde hemel, niet dezelfde blik op sterren, maar miljoenen meer sterren te zien. Hier zie je nog echt de melkweg. Dat komt, zo verteld Sue uit de UK, omdat er hier geen straatverlichting is. Dat is inderdaad zo, maar is dat werkelijk de reden dat er hier zoveel meer sterren te zien zijn? We hebben ze wel nodig, vlak voor diner-time valt de stroom weer eens uit. Kaarsen waaien in de lichte avondbries uit. Sue en haar man zijn hier vanwege een liefdadigheidsinstelling die wil kijken hoe hun geld is terecht gekomen. Er zijn heel veel instellingen werkzaam, of dat allemaal zo efficiënt is, vraag ik me af, zo verteld de man. Dan beken ik, dat ik mij toch werkelijk afvraag of wij met onze westerse standaarden deze mensen hier werkelijk iets te brengen hebben. Natuurlijk, kindersterfte zou niet mogen, maar de mensen hier zijn er al eeuwen aan gewend. Ze kunnen het geld voor het in leven houden van al hun geboren kinderen zelfs niet eens opbrengen. Het klinkt waarschijnlijk cru, maar ook in deze tijd gaat de gemiddelde Afrikaan er vanuit, dat kindersterfte 'normaal' is. Wie zijn wij dan, hun te vertellen dat 'normaal' iets anders is? Ook Sue heeft wel eens met deze gedachten gespeeld.

Het licht op de veranda laat ik maar branden, en yes er is weer stroom, omdat de balustrade niet echt stevig aanvoelt.

Als ik op de kruising in Salima linksaf sla, wordt ik begroet door een stevige wind op de kop. Nog maar vijfentwintig kilometer gefietst en ben nu al moe. Weer slecht geslapen. Ik blijf 's nachts naar het toilet gaan. Geen diarree, maar toch. Ook de forse wind op de tent deed me af en toe schrikken. Niet dat ik de tent niet vertrouw, maar de palen waarop deze staat schudden bij elke windstoot. Bij het eerste daglicht wordt mijn ontbijt in de tuin geserveerd. Jammer dat er zo'n bouw lawaai heerst, anders was ik hier nog een dag gebleven.

Op de kruising staat een bord, Chipoka Lodge 29 km, dat wordt mijn doel vandaag. Over een licht glooiende weg, met aan beide zijden een prachtige groene natuur, de bergen op de achtergrond, fiets ik er heen. Meerdere brede volle rivieren stromen het meer in. Onderweg komt er af en toe een Malawiaan naast me fietsen, het gebruikelijke, vriendelijk informerende, waar kom je vandaag, waar ga je naar toe, waarom ben je alleen?

Al om half tien loop ik de Lodge binnen. Het is een verademing om achter de totaal onthaaste mooie jonge dame de kamers te bekijken. In elke kamer bekijkt ze zichzelf uitgebreid in de spiegel, alsof ik er even niet ben. We sloffen alle kamers langs. Het hotel, niet door toeristen bezocht, is leeg. Ik kies de Mr. en Mrs. Chipoka kamer, voor hun begrippen de suite van de Lodge, prijs vijftien Euro. Na een koude douche zit ik nu in de schaduw aan het strand, met een pot thee, onder het genot van relaxte reggae klanken dit verhaal te schrijven.

Lake Malawi

Het derde grootste meer van Afrika. 587 kilometer lang en 84 kilometer breed. Toen Livingstone het meer voor het eerst zag, noemde hij dit Lake Nyasa. Of hij het wist of niet, dit woord betekent in de lokale taal eenvoudigweg "meer". Bij de onafhankelijkheid in 1964 werd door een speciale commissie de naam Malawi bedacht.
In een land waar water letterlijk van levensbelang is, is het jammer te zien dat het zoete water, eerst via de Shire River en later via de Zambezi, bijna als verspilling, de oceaan in stroomt. Nog wat getallen; in het noorden is het meer uitzonderlijk diep, 700 meter. De oppervlakte van het meer ligt weer op ongeveer 470 meter boven de zeespiegel.

Ook in de middaghitte wordt het meer door de mannen druk bevist. Ja, mannen, meestal zijn het de vrouwen hier, die het zware werk doen. Toch het beroep van visser schijnt uitsluitend voor mannen gereserveerd te zijn.
En om op ontwikkelingshulp terug te komen, zou het nu werkelijk de mensen hier helpen als wij hun een paar afgeschreven Urkse viskotters zouden doneren? Ik denk het niet. Binnen de kortste keren zou de visstand van het meer door de grove bevissing aanzienlijk dalen. Daarnaast zal maar een enkeling, bijvoorbeeld de eigenaar / kapitein ervan profiteren. Zijn bemanning zal hij het hier gangbare salaris betalen, die schieten er dus niet veel mee op. Neen laat ze maar rustig met hun kleine sleepnetjes vissen. Zo kan het met de, voedselvoorziening, werkverschaffing en het levensplezier van velen, nog eeuwen doorgaan.

's Avonds komt Andrew de pastoor even bij me zitten. Hij heeft een erg druk paasweekend achter de rug, voor zijn ontspanning gaat hij zwemmen in het meer. In het Vaticaan zijn opleiding gehad. Eerst Italiaans leren dan studeren in deze taal. Hij spreekt zelfs een beetje Duits, was op vakantie in München. Volgens de boeken wonen er aan het meer overwegend Moslims, dat klopt zo verteld Andrew, maar er komen steeds meer mensen uit de bergen die hier land zoeken. En dat zijn de Katholieken. Vroeger leefden Moslims en Christenen in vrede samen, geen enkel probleem. De laatste jaren echter komen er steeds meer fundamentalisten uit Arabië. Deze zijn niet zo vreedzaam meer, maken vaak ruzie door de andere geloven niet te accepteren. Er is zelfs een burger comité opgericht om de geschillen te slechten. Maar daar beloven zij het ene en doen vervolgens het andere volgens Andrew. Ik vertel hem over mijn goede ervaringen in de Arabische wereld, ja vroeger had ik ook veel Moslim vrienden.
Veel van de kerken in Malawi zijn of worden door de Amerikanen gesticht. Maar zoals het een goed Amerikaan betaamd, steken ze ook hier elkaar de ogen uit, door met het uit Amerika verkregen geld te pronken. Volgens Andrew zou het beter zijn om gezamenlijk het geloof te verkondigen.

Het venijn zit hem zoals gewoonlijk in de staart. Nog redelijk fit, denk nog zo'n 5 kilometer te gaan te hebben. Zie ik een bord Cape Maclear 24 kilometer. Oké, kan er ook nog wel even bij, denk ik. De smalle hobbelige zandweg slingert zich steil door de heuvels. En als ik denk dat ik er bijna ben, een tweede heuvelrug. Steil, te voet glij ik twee meter over losliggend grond met fiets en al terug de heuvel weer af.
Dit zijn van die momenten, waar ik me dan afvraag, hé idioot wat ben je aan het doen? Elke vijf meter neem ik een slok water. Ik ben bereid elke lift tegen elke prijs te accepteren. Maar de weg is, op een paar medezwoegende Malawianen na, verlaten. De zon toont totaal geen genade. Heb dorst, mijn maag krimpt, water genoeg, maar mijn maag accepteert niets meer. Het laatste uurtje duurt 180 minuten. Om twee uur val ik doodmoe de Lodge binnen. 'k Heb dorst 'k heb honger maar mijn maag zegt nog steeds, nu even niet.

Toch, nu een klein beetje bijgekomen, twee pilsjes en een kipburger later, het is een mooie fietsdag geweest. Na 40 kilometer linksaf. Er staat zelfs een groot bord, "Monkey Bay 70 km". Het is maar goed dat het bord er staat, want ik had de M10 niet als zandweg gedacht. Maar....this is really Africa man. Behalve de normale lokale wandelende en fietsende bevolking, op een auto of tien na geen enkel verkeer. Buiten de dorpen voel ik me soms, in een prachtige natuur, beangstigend alleen. De zandweg echter is van goede kwaliteit, volg de fietssporen van de locals, links en rechts van de weg, en je hebt een mooi vlak paadje. Prachtige vergezichten en vlakbij veelgekleurde vogels. Wat me opvalt aan al dat gevogelte is, dat boven op de prachtige kleuren bijna altijd zwart als basiskleur gebruikt is. Mooie kleur, dat zwart hè?

Ik ben de dag in een goede conditie begonnen. Vannacht goed geslapen, voor deze gevallen heb ik altijd een paar slaaptabletten bij me. Slaap is het beste geneesmiddel. Toch neem ik na elk toiletbezoek nu een Immodium . Gezond en fris weer op de fiets. Maar.... als ik uit mijn fietsbroek stijg zie ik dat niet elke wind voor 100% louter lucht is geweest.

De rest van gisteren heb ik gebruikt om onder zware krampen mijn darmen te ontluchten en op te schonen. Een ware bevrijding, nu begrijp ik ook waarom die laatste kilometers zo uitputtend en zwaar waren.
Honger heb ik niet maar ga toch eten. Voorzichtig een glas witte wijn erbij. Alles blijft er goed in. Voor het slapen gaan en 's morgensvroeg neem ik nog twee zakjes ORS . Voel me weer een beetje fitter.

Cape Mac Lodge is een mooi resort, volkomen geïntegreerd in de omgeving. Bij aankomst fiets je middendoor het langgerekte Malawi dorp. Het is eenweg integratie, achter mijn pilsje zittend, over het muurtje kijkend naar de Malawi, in armoede doende met hun dagelijkse bezigheden. De prijs van het pilsje; voor hun een weekloon, of meer. Als ontbijt zie je veel kinderen, maar ook ouderen, suikerriet kauwen. De vrouwen die de weg reparen krijgen 15 Kwacha, 7 eurocent per persoon per dag. Inventief zijn ze wel, gisteravond vijf jongetjes van nog geen tien jaar oud, met zelf gemaakte muziekinstrumenten, zelfde zelfgemaakte broeken en jasjes, geven me daar toch even een enthousiast concert weg. Ze halen meer geld aan fooien binnen, dan al hun vaders de gehele week samen zullen verdienen. Opdringerige souvenier verkopers negeer ik volkomen, maar zulk een muzikaal initiatief kan ik erg waarderen.

Jong geleerd, oud gedaan. De officiële huwbare leeftijd in Malawi voor de 'kinderen' is 15. Maar ook op 11 of 12 jarige leeftijd wordt al in het huwelijksbootje gestapt. Hierdoor is de gemiddelde huwelijksleeftijd in Malawi, de laagste ter wereld. In vervolg DAAROP, het percentage tienermoeders het hoogste ter wereld.

Mvuu Camp HET safarikamp van Malawi, middenin het Liwonde park. Alleen vanuit hun kantoor in Blantyre te boeken, het resort hier regelt het per telefoon voor mij. Het zou met de fiets te bereiken moeten zijn. Zie ik wel. Voor het weekend zit het park vol, dus nog een extra rustdag in Cape Maclear.
Lekker rustig in het hotel, al de andere gasten zijn vanochtend vertrokken. Het keukenpersoneel wordt na mijn lunch naar huis gestuurd, één van de barjongens ging al om elf.

Rustig IN het hotel is het wel, maar als je dunne lijn tussen strand en hotelgrond overschrijdt, heb je direct de erg irritant aanhoudende verkopende bevolking aan je broek hangen. Hoe weet ik niet, alleen 's nachts is er bij elk hotel bewaking, maar ze komen niet bij het hotel. Op het strand liggen kun je dus wel vergeten.

Hello goodmorning, what is your name. My name is Wim. And what is your name. My name is Hastings. Is that a Malawi name? A would hope so, my parents gave it to me......is het droog komische antwoord.

Een ochtendwandeling aan het strand vol bedrijvigheid. Pannen poetsen, de was wordt gedaan, vissers maken hun netten schoon, tanden worden gepoetst.
Het is fantastisch om te zien hoe de mensen volmaakt in het nu zijn. Tevreden met wat ze hebben. Vrolijk, rustig neuriënd wordt het werk gedaan. Arm zijn ze, in onze ogen, maar tevreden met wat ze WEL hebben. De mensen hier maken zich niet zoveel zorgen, als ze dat wel zouden doen, op onze manier, zou er geen eind aan hun zorgen komen.
Ook hier weer, als eenmaal aan weelde is 'geroken' wil men meer. Het hotelpersoneel staat regelmatig aan tafel met droevige verhalen, hoe ze door gebrek aan geld hun school niet kunnen afmaken. "Als ik dat diploma heb, ligt de wereld aan mijn voeten". Zo vertellen ze mij. Voor droevige verhalen ben ik nooit gevallen, toch zit ik vaak in tweestrijd; ik heb genoeg, wil graag mensen helpen, maar hoe ver kan / wil ik gaan? De Amerikaanse die hier als hulp aan een vriendin in het hotel werkt is heel duidelijk. Stel heel duidelijk je eigen grenzen, betaal een redelijke prijs voor zaken die je afneemt, als je tevreden bent (nog) iets meer, aan het bedelen komt sowieso geen eind.

Wel eens gehoord van een aardbeving in Afrika? Ik niet. Gisteravond de eerste meegemaakt. Eerst denk ik dat er een onweer in de verte rommelt, dan begint de klamboe boven mijn bed te trillen, als daarna het gehele huisje hevig begint te schudden ga ik toch maar even naar buiten. Meerdere mensen zijn hun schamele huisjes ontvlucht, al na een paar seconden is het weer rustig.
Eigenlijk wel logisch dat er hier aardbevingen zijn. Dwars door Afrika loopt een grote scheur; the Great Rift Valley. Van de Jordaanse vallei 6500 kilometer lang tot hier, Lake Malawi, waar de scheur zich in tweeën splitst. Gisteren werd de spanning op de aardkorsten weer een beetje te groot.

Halverwege de steile heuvel slaat de motor van de Toyota pick-up af. Doet ie altijd op dit stuk als er minder dan vijf liter benzine in de tank zit, verteld de chauffeur. Even wachten....even wachten.....hij start weer. Vanmorgen laat ik me het eerste deel wegbrengen, de kok heeft vervoer voor mij geregeld. Half zeven op de Monkey Bay kruising zit ik weer op de fiets. Het is gelukkig niet zo warm meer, lichte bewolking en een stevige wind op de kop. Aangenaam koel om te fietsen.
Kort ritje vandaag. Zit weer lekker in mijn vel, maag is weer rustig. Het late ontbijt in de chique Nkopola Lodge gaat er goed in.

De jonge huwbare leeftijd (bron Lonely Planet) moet ik ietwat nuanceren. Het wordt niet op landsniveau geregeld, maar per stam. Gisteravond aan de bar, de gebruikelijke conversatie, en vraag ik, zijn jullie getrouwd? Neen, wij zijn nog kinderen, zeggen ze letterlijk. Wij mogen pas huwen als we 18 zijn. De Franse eigenaresse komt voorbij en vraagt of het vervoer goed afgesproken is. Ik vertrouw erop zeg ik. Op de Malawi zou ik maar niet bouwen zegt ze onverwacht ruw. Ze beveelt de twee achter de bar iets. Doe maar snel zegt de een, als ze weg is, anders begint ze weer tegen ons te schreeuwen.

Bij het betalen van de rekening heb ik gisteravond echt geen flauw benul wat ik nu via credit card onderteken. Ik moet afrekenen in Zuid-Afrikaanse Rand. Geen idee wat de koers is. Vertrouw haar deze keer maar op haar blauwe ogen.

Ik heb het toch gedaan. Geld gegeven. Hij is 19 jaar oud. Heeft twee banen, bewaker en tuinman en verdient 'maar' (volgens hem) 3000 Kwacha (15 Euro) per maand. Omdat hij in het noorden woont moet hij daarvan 500 huur betalen. Het dagelijkse leven in het dorp kost bijna niets. Getrouwd is hij niet, is veel te duur en zonder geld zou zijn vrouw ook weglopen. So much for love. Het diploma voor de primary school heeft hij al en hij wil heel graag ook de secondary halen. Zonder geld, zo verteld hij, is er in dit corrupte land niet veel te beginnen. Ook al verkondigd de regering dat corruptie aan het verdwijnen is, de bevolking ervaart het (nog) niet zo. Als ik hem het geld geef, heb ik toch weer een dubbel gevoel. Doe ik hier echt goed mee?

Geld

Zorg dat je genoeg baar geld bij je hebt. Amerikaanse dollars en Malawi Kwacha. De ATM's (pinautomaten) hebben mijn kaart tot nu toe niet geaccepteerd, gelukkig wel teruggegeven.
In de duurdere hotels kun je met de credit card betalen. Ze rekenen wel 5 à 6 procent commissie. Altijd nog beter dan zonder geld te zitten. Reizen met te veel cash is nooit goed, maar zonder kan ook niet. Zorg voor veel kleingeld voor onderweg. Een trosje bananen(10 Kwacha) betalen met een briefje van 500 lukt niet, of je moet zeggen, laat de rest maar zitten. Inderdaad het is niet echt veel, maar je geeft dan de kinderen wel weer een extra redenen te roepen "give me money" zodra ze een wit persoon zien. Al vraag ik me soms af of ze wel beseffen WAT ze roepen. Vaak voel ik plaatsvervangende schaamte als er weer een horde geld vragende kinderen aankomt hollen. Het is "Hello Hello" of "Give me money". Waarom ze de ene keer en masse het ene roepen en daarna weer het andere roepen, heb ik nog niet door.

Gisteren bereikte ik de Nkopola Lodge veel eerder dan verwacht. Met andere woorden vandaag fiets ik wat meer kilometers dan gepland. De laatste 14 kilometer zijn wel erg spannend. De weg naar het Mvuu Camp zou moeten starten in het centrum van Ulongwe. Net als elk dorp van een klein beetje betekenis, te herkennen aan GSM masten. Echter in het dorp geen aanwijzing te vinden, nog een kilometer verder vertellen ze me. Ik fiets verder de brug over. Als je de rivier oversteekt, ben je te ver, klinkt de Amerikaanse nog in mijn oren. Nogmaals vragen. Er is een nieuwe weg naar het kamp, liever gezegd een andere. Het is dat er af en toe een klein bordje staat, en dat de dorpsbewoners me de wegwijzen, ik ben op deze bewolkte dag totaal mijn richting kwijt op het overal heen slingerende weggetje.
Langs akkers, bananenbomen, katoenvelden, kleine huttendorpjes gaat het zo'n drie meter brede zandpaadje, licht naar de rivier aflopend. Eigenlijk best goed te fietsen in deze tijd van het jaar. In het regenseizoen zal het wat moeilijker worden vermoed ik. Een kilometer voor de rivier, de ingang van het park. Betalen. Ik kan praten wat ik wil, bij een overnachting zit de entree inbegrepen, maar kan geen voucher tonen, dus wordt het parkgeld betalen. Ook bij de rivier waar een boot de gasten voor het kamp ophaalt, weet men niets van mijn boeking. Een ieder komt hier met een reservering. Ik mag toch mee. Gelukkig weet een slimme dame aan de receptie mijn telefonische reservering wel te vinden.

Het Mvuu Camp is erg duur maar fantastisch gelegen aan de River Shire in het Liwonde National Park. Al tijdens de lunch komt er een familie wrattenzwijnen op het voorterrein grazen. Ontelbare prachtig gekleurde vogels. Vele ervan toch wel erg klein, ook voor de 10 maal zoom van mijn fotocamera.

De eerste safari is niet zo'n succes, behalve tientallen impala's, een paar andere antilope soorten en wrattenzwijnen, geen groot wild. De game drive gaat door tot in de avond. Met een grote schijnwerper, bedient door een parkwachter op de motorkap, wordt gezocht naar nachtdieren. De gids is goed, hij vindt zelfs een kameleon in een grote doornbos, ook hier behalve de dikke kont van een grazend nijlpaard en een paar hyena's geen wereldbewegende dieren in actie te zien.

Het diner smaakt zeer goed, maar wordt een beetje gehaast. Om 9 uur moet alles weer opgeruimd zijn, want dan gaan de lichten uit. Nog een vervelend bijverschijnsel, de parkwachters zijn verplicht bij (eenzame) gasten aan tafel aan te schuiven. Het is mijn plicht zo verteld Jawesch. Normaliter zou ik gezegd hebben flikker effies op, maar ik wil deze al te vriendelijke mensen niet in de problemen brengen. Gelukkig wordt ik 'gered' door een paar andere Nederlanders die me aan hun tafel uitnodigen.

Als je nog eens in de Nkopola Lodge gaat eten, probeer dan de legume cutlet. Ik ben niet vegetarisch, maar deze dikke bruine bonen met kruiden koek smaakt heerlijk. Als ik de ober de Malawi naam vraag, krijg ik iets te horen wat nog een half uur tegen de wind in nagalmt. Niet uit te spreken dus. En als je dit hoofdgerecht lekker vindt zeg het dan niet, 's avonds krijg ik me toch een joekel van een koek.
Achteraf niet zo slim om er twee op één dag te eten met al die bonengassen in de nog gevoelige darmen.

Ook de eerste bootsafari levert, behalve een fantastische natuur niet echt iets spectaculairs op. De nijlpaarden blijven in het water en duiken onder als we langs varen. De olifanten laten zich niet zien. Een paar krokodillen glijden lui het water in. Vooral veel heel mooie vogels op de oevers. Malawi bezoeken vlak NA de regentijd heeft zo zijn voor en nadelen. Het grote voordeel is, dat de natuur nog prachtig groen is. Door al dat water is het wild over groot gebied verspreid. Vaak moeilijk te vinden dus. Als over een paar weken het meeste water weg is, zullen de dieren zich weer verzamelen bij het resterende drinkplaatsen.

Ook de tweede jeepsafari, dit keer in gezelschap van een zes koppige Franse familie, levert, behalve één aanvullende zebra, niet veel wild op. Toch geven de tientallen impala's weer een schone aanblik. Daarbij is het heerlijk relaxend me in een open jeep, in de aangenaam frisse avondlucht, te laten rondrijden.

Een dag in het Mvuu Camp.

Een parkdag loopt van 10 in de ochtend tot 10 uur de volgende ochtend.

• Na tienen arriveren de eerste gasten.
• 12:30 uur. Uitgebreid lunchbuffet.
• Na de lunch kunnen de kamers betrokken worden.
• 15:30 uur. Thee en koffie staan weer klaar.
• 16:00 uur. Jeepsafari tot in het donker, 19:00 uur
• 19:30 uur. Diner.
• 21:00 uur. Lichten uit.
• 05:30 uur. Thee, koffie en koekjes.
• 06:00 uur. Voetsafari.
• 07:00 uur. Ontbijt.
• 08:00 uur. Bootsafari.
• 10:00 uur. Check out.

In de late nacht wordt er boven en rond mijn tent een bavianen machtstrijd uitgevochten. Een hoop gekrijs, takken breken, vallen op het tentdak. De nachtelijk geluiden van de natuur zijn heerlijk om naar te luisteren, maar soms kan het ook te veel zijn.

De tweede bootsafari is weer een heerlijke ervaring. Al snel worden er twee kolossen van olifanten gespot. Het lijkt erop, dat ze bij de komst van de boot, direct weer in het woud willen verdwijnen. Gelukkig kunnen we ze een tijdje langs de oever blijven volgen. Het is een fantastisch gevoel, deze dieren in hun natuurlijke habitat te mogen bekijken.
Als de olifanten in het bos verdwenen zijn, gaat het verder op zoek naar krokodillen. We varen een smalle kreek in en schrikken daar een nijlpaard op. Met zijn logge grote lijf springt hij (of zij) de oever op, keert zich om en kijkt ons dreigend aan. De gids is er schijnbaar niet bang voor, en laat de boot rustig drijven. De hippo springt weer in het water en zwemt een klein zijstroompje in. Ik vind het leuk deze beesten te zien, maar dit was voor mijn gevoel toch wel een beetje te dicht bij.
Daarna nog een paar krokodillen die zich, voordat ze het water in laten glijden, nog even laten op de foto laten zetten.

Terug in het kamp, betalen. Ironisch genoeg ziet het er nu al naar uit, dat deze vakantie in een van de armste landen van de wereld, wel eens een van mijn duurste kan worden. Omdat ik bijna nooit georganiseerd ga, heb ik geen last van eenpersoons-toeslagen. In het kamp moet ik per nacht al een 60 dollar toeslag betalen.
Het eten is zeer goed, kamers prima. De prijs kwaliteit, zoals in bijna alle safarikampen, TE ver uiteen.

Omdat het al te laat, en dus te heet, is om nu nog op de fiets te stappen, laat ik mij met een boot de rivier afwaarts naar Liwonde brengen. Een mooie tocht in een snelle speedboot. De rivier is hier erg breed dus weinig van de natuur te zien. Een zwarte bult in het water? Een olifant die even de rivier overzwemt. Wist je dat olifanten beter kunnen zwemmen dan nijlpaarden? Deze laatste lopen alleen maar een beetje over de bodem.

Na drie kwartier ben ik bij de dam in Liwonde. Een klein stukje terugfietsen naar de Hippo View Lodge . En dat is WEL zijn prijs waard, mooi gelegen aan de rivier met een grote rozentuin voor de simpele huisjes. De rozen komen uit Zuid Afrika verteld de tuinman trots.
Daar ontmoet ik de Engelsman, wat is de wereld klein, die op het vliegveld ook een deel van zijn bagage kwijt was. Hij is geboren in Malawi, maar als klein kind naar de UK gegaan. Vakantie is leuk in Malawi, maar teruggaan, nee daar denken hij en zijn vrouw niet aan. Hij komt van Zomba van een mooi hotel gelegen op het plateau. Degene die ik NIET uitgezocht heb omdat deze te hoog in de bergen ligt, een zeven kilometer haarspelden-bochten-weg zo verteld hij. Veel van de mooie natuur op het plateau is vanuit dit hotel heel goed te bewandelen. Dan toch maar doen?

Voor het eten, onder het genot van een Carlsberg, ontmoet ik George. Veel mensen hier hebben een Engelse EN een Malawinese naam. Hij is voedingsdeskundige. In één zin legt hij uit waarom het volk van Malawi niet vooruit komt. De mensen luisteren alleen naar anderen, als deze vertellers ook de (financiële) mogelijkheden hebben om hun ideeën uit te voeren. Met andere woorden veel goede ideeën komen niet verder dan het idee zelf. Al jaren praten we erover om het zoete water van Lake Malawi voor irrigatie van de akkers te gebruiken. In het schrijven van rapporten zijn we goed. Maar doen, neen. Wij zijn alleen bezig met overleven, zo gaat George verder, we zijn niet aan het plannen voor de toekomst. Hij ziet wel iets in grootschalige akkerbouw. Maar nu werkt het gehele dorp op de akker. Straks met één grote akker heb je driekwart van het dorp niet meer nodig, zeg ik. Het moet ook via de weg van de geleidelijkheid verteld hij. Hij is er van overtuigd dat het gaat werken, ik niet.
Vorige week is hij in Lilongwe overvallen. Een groot blauw oog is daar een stille getuige van. Toch is Malawi een veilig land, zegt hij. Dit zijn mensen van het platteland die in die in de grote stad hun geluk zoeken, wat niet altijd lukt. Als eufemisme voor zijn overvallers gebruikt hij, ik kan niet op een dekkende vertaling komen. "They compromise there culture."

Al gelijk na de dam in The River Shire begint de weg langzaam op te lopen. Dat zal deze de gehele tocht doen. Behalve het laatste stuk is het goed fietsen in deze bergen. Stukje steigen, stukje vlak, dit herhaald zich een stuk of vijf keer en je bent in Zomba. In de city ga ik toch het Zomba Plateau op. Volg de borden Ku Chiwa Inn, en je staat binnen vijf minuten naast je fiets. De volgende tien kilometer (het bord zegt zeven) sjok ik naast mijn draadezel de steile weg op. Gelukkig is het boven in de bergen een stuk koeler, en af en toe wat schaduw, zodat ook deze fiets-wandeling eigenlijk wel meevalt. In de Ku Chiwa Inn aangekomen zie ik direkt waarvoor ik het gedaan heb, een werkelijk fantastisch gezicht over een prachtig dal. Een schone natuur omarmt het hotelcomplex, dat op de twee kilometer hoge rand van het plateau ligt. Men zegt het best gelegen hotel van Malawi, nou ik geloof het. Als de militairen in het dal hun schietoefeningen gestaakt hebben, daalt er een serene rust in de overweldigende (vlinder)tuinen neer.

Zomba tot 1975 de hoofdstad van Malawi. Daarna nam Lilongwe deze rol over, om de eenvoudige redenen, dat de eerste (eigen) president Dr. Hastings Banda iets ten noorden van Lilongwe geboren is. Als ik dergelijke zaken lees en het gedrag van de iets rijkeren hier in Malawi zie begin ik langzamerhand te begrijpen hoe gemakkelijk het is voor mensen als bijvoorbeeld Idi Amin om eenmaal aan de macht gekomen, zo'n terreur bewind uit te voeren. De arme(re) delen van de bevolking doet alles, om ook een graantje van de rijkdom mee te pikken. Die ene despoot kan daar gemakkelijk misbruik van maken. Als één man op persoonlijke titel, om persoonlijke redenen, zomaar even de hoofdstad van een land kan wijzigen, dan kan deze persoon nog veel meer 'vreemde' zaken in gang zetten.
Tot 1993 liet deze president geen langharige mannen in 'zijn' land toe. Knippen of wegwezen. Korte rokken en ander Westers 'gedoe' waren verboden. En zo hield deze meneer zijn land in de hand.

Vanmorgen maak ik een wandeling op het plateau. Martin, de gids, had me gisteravond al gewaarschuwd, we moeten vroeg vertrekken. Neen, ik spreek half acht af. Op de dagen dat ik niet vroeg op de fiets zit, wil ik genieten van een uitgebreid (Engels) ontbijt. Deze ochtend ook daarbij verse, op de berg geplukte, frambozen met yoghurt. Maar ja, als we dan (te laat) op de Emperor's View aankomen, zo genoemd naar aanleiding van een bezoek van Keizer van Ethiopië, is de top van de berg in wolken gehuld, geen view dus. Toch breken af en toe de wolken en krijgen we het mooie dal te zien. De wandeling is mooi, maar niet spectaculair, veel van de heuvels zijn bedekt met, geimporteerde, dennenbomen, niet veel natuur-variatie dus. Martin verteld graag; de fietsers, gaan eenmaal per dag de berg op, kopen daar zoveel hout als hun fiets kan dragen, voor ongeveer 70 Kwacha (100=50 Eurocent), lopen de tien kilometer de berg weer af en verkopen het hout voor 500 Kwacha.
Martin. De meeste mensen in Malawi hebben naast hun Malawi naam ook een Engelse naam. Dit stamt nog uit het slaventijdperk zo verteld mij iemand. De blanke slaveneigenaar kon de, voor hem, moeilijke Malawi naam niet onthouden, en zei eenvoudig, jij heet nu John of Carolyn en owee als je als slaaf je (eigen) naam vergat.

Bier

Het meest gedronken bier in Malawi is Carlsberg. In licentie gebrouwen in Blantyre, de enige fabriek in Afrika. Ook daar brouwen ze een Malawi bier "The Pride of Malawi" Kuche Kuche. Spreek uit koetsie koetsie. Dit is een wat lichter bier, 3.7 % alcohol. Dan is er nog een traditioneel dik bitterzoet maisbier, wat ik nog niet gedronken heb.

Om het verschil met de absolute stilte te benadrukken gaat de tuinman nog even met zijn tweetakt maaimachine over het grasveld, vuren de militairen in het dal nog een laatste ronde, en dan is het weer oorverdovend stil. Ik kan me niet herinneren waar op de wereld ik van zo'n vredig niets horen heb mogen genieten.

Lichte klassieke muziek op de achtergrond. Luxe en armoede liggen in Malawi niet ver uiteen. Een open haardvuur, de tuin mooi belicht, kaarslicht op tafel. De gloed op mijn wangen stijgt met de aangename wijn en de warmte van het brandende hout. De een op de grond in een lemen hut, de ander in een chique restaurant.
Vaak wordt mij gevraagd, vind je dat reizen alleen niet erg eenzaam? Mijn antwoord; Nee en Ja. Overdag alleen fietsen gaat perfect. Geen enkel gemis, ik heb mijn eigen gedachten, de natuur, de bevolking ik ga er volkomen in op. Daarna, aan het eind van de rit schrijf ik alles 'van me af' in het (Internet) Dagboek. Maar dan in zo'n warme sublieme omgeving zoals vanavond, behoort gezelschap, en dat is er niet. Dat is de NEEN van het alleen fietsen, en dit NEEN laat met het rijzen der jaren, luid(er) van zich horen. Het haardvuur dooft langzaam, ik ga naar bed....alleen. Droevig neen.

Kotsmisselijk van de pijn sta ik onderaan de trap. Het restaurant verlatend zie ik de donkere treden, doe voorzichtig, heel voorzichtig. Toch mis ik iets en zwikt mijn enkel om. Strompel naar mijn kamer, daar zie ik al dat mijn enkel dik geworden is, dat is snel. Ga slapen, morgen zien we wel verder.

Ik stap weer op de fiets, enkel is nog dik, voelt een beetje stijf, was erg gevoelig vannacht, maar lopen gaat redelijk.

Eerst door de wolken fiets ik de tien kilometer weer terug naar Zomba in het dal. Het is bewokt en aangenaam fris. Deze bewolking blijft me de gehele rit behoeden voor de scherpe zon. De straat naar Blantyre heeft een groot te kort aan vlakke weggedeelten, het blijft heuvel op, heuvel af.
Door akker- en weilanden, bossen, moerassen. Bij de eerste theeplantages krijg ik ook gelijk een eerste frisse regenbui op mijn kop. Duurt gelukkig niet te lang. Deze streek lijkt minder arm, de eerste tekenen van 'welvaart', golfplaten in plaats van stro op het dak, prikkeldraad in plaats van glas op de muren, dienen zich aan. Ook schijnt de bevolking wat meer aan blanken gewend te zijn. Geen kinderen meer die zich de benen onder de kont weglopen als ze mij zien.

Limbe en Blantyre zijn twee aan elkaar gegroeide industrie-steden. Ik zie mijn eerste verkeerslichten, de meeste werken dan wel niet maar alla ze zijn er. Het is erg druk in de acht kilometer lange steden. Veel, heel veel verkeer. Het lijkt wel of alle auto's van Malawi zich hier verzameld hebben. Vreemde gewaarwording na al die dagen van bijna geen auto te zien. Ik wilde hier nog een extra nacht blijven, maar twijfel nu, of moet mijn enkel, welke zeurderig pijn doet, rust hebben?

Na een dik uur Stanbic Bank heb ik dan eindelijk weer wat cash, via credit card, kunnen bemachtigen. Het moet volgens de boeken ook mogelijk zijn 'normaal' te pinnen, maar dat is mij nog niet gelukt. Cash via credit card gaat ook niet bij alle banken, en vind je er een, dan betaal je een hoop commissie.

The bicycle rider from Zomba. De vriendelijke oude man in de receptie van het Alende Hotel heeft me als Malawiaan ingeschreven als de bicycle rider. Als inwoner van Malawi betaal je 25 Euro, ander nationaliteiten betalen voor dezelfde kamer 55 Dollar. Volgende keer moet je ook 55 betalen zo zegt hij lachend.

Vandaag wil ik de korte weg naar Mulanje nemen. Er één nadeel, deze weg is grotendeels zandweg, en met de regen van gistermiddag weet ik niet hoe de status van een dergelijk zandpad zal zijn. In Limbe vraag ik meerdere malen en inderdaad, twee verschillende richtingen worden mij gewezen. Ik kies toch de kortere M4, de Robert Mugabe Highway. Dit blijkt nu een perfect verharde rustige weg te zijn. Zelfs staat op elke splitsing de richting aangegeven. In Malawi nog niet veel gezien. De weg voert over een heuvelende vlakte. Veel wijdse blikken met in de verte, al dan niet in nevelen gehulde bergtoppen. Zo ook het doel van vandaag het Mulanje massief jammergenoeg in wolken gehuld.

In de winkel van Chipendo heb ik mijn Cola en koekjes al lang en breed op, als meneer Chipendo nog steeds staat te vertellen. Ook weer van Nederland en de dijken om ons tegen de wilde golven te beschermen. De Zuiderzee, IJsselmeer. En van dat manneke met zijn vinger in de dijk, we kunnen beiden even niet op zijn naam komen, die daarmee zijn hele dorp van de ondergang redde. Voorzichtig probeer ik hem te vertellen dat dit laatste een sprookje is. Ja zo verteld hij verder, toen ik ouder werd, dacht ik, ze proberen ons met dit verhaal te vertellen, dat als we moedig in het leven zijn we anderen en ons zelf kunnen helpen. Als ik vertel dat ik geen kinderen heb, zegt ie, ben je Shaka Zulu? Hij was een grootste Afrikaanse koning met veel vrouwen, zodra er één zwanger was, werd deze door hem persoonlijk gedood. Hij wilde alleen blijven.
Na een half uur beloof ik hem de gemaakte foto's op te sturen en neem ik met een fikse handdruk afscheid.

De laatste 12 kilometer gaan wel over een zandpad. In Chitakala neem ik de afslag naar de Likhubulu Forest Lodge. Deze weg is erg slecht en modderig. De lokale bevolking wijst mij hun wat drogere fietspaadjes. Er worden meerdere (nieuwe) bruggen aangelegd. Echter de laatste twee (oude) zijn weggespoeld. Je kunt er wel over, het is een meter diep, je kunt over de stenen springen. Vertellen de jongens bij het begin van de omleiding. Dat zie ik mij met mijn fiets nog niet doen. Dus neem ik de omleiding maar. Het is niet ver, maar meerdere mogelijke zandwegen zijn te kiezen. Gelukkig kennen ze allen de Lodge en wijzen me de goede richting. Verder is het een hardstikke mooi pad om te fietsen, door de theeplantages, waar de plukkers, ja, mannen deze keer, druk bezig zijn hun grote manden met de fris groene blaadjes te vullen. Rechts, af en toe door de wolken te zien, Het Mulanje gebergte.

In de lodge heerst een vredige rust. Een stuk of vijf kamers met drie of vier bedden, één gezamenlijk toilet en douche. Een koelkast met wat Cola en Fanta. En een keuken, waar een kok, indien gewenst, voor ontbijt, lunch en diner kan zorgen. Honderdvijftig dollar is de prijs om de gehele lodge huren.
Er zijn ook nog twee aparte huisjes die eigen douche en toilet hebben. Als om vijf de afgesproken gasten niet zijn komen opdagen, krijg ik een van de twee. Met eigen voorzieningen EN drie maaltijden voor 43 dollar. Gedeeld toilet 38.

Ik blijf nog een dag in het Mount Mulanje Park . De maaltijden in de Lodge zijn perfect, keuze heb je echter niet. Het Engelse ontbijt is zeer uitgebreid, van de pap tot en met de spek en de bonen. De zeer vriendelijke bediening, maakt het eten klaar op het moment dat u het wenst meneer.

Zodra je een stap buiten de lodge zet, en je bent blank, wemelt het ineens van de 'gidsen'. Allen willen ze me naar de waterval brengen. Doe het vandaag maar eens rustig aan, mijn enkel voelt stijf en warm, is blauw geworden, maar is gelukig niet pijnlijk meer.
Tegenstelling of overeenkomst; gistermiddag zijn er een paar juppies uit Blantyre in de Lodge aangekomen. Een van de jongens heeft een moderne spijkerbroek met voorgefabriceerde scheuren aan, één van de gidsen heeft ook van die scheuren, maar dan in een echt versleten broek.

Morgen weer terug richting Blantyre, de langere route, met een tussenstop in Thyolo. Daar wil ik de nacht op een theeplantage doorbrengen. Ik vraag de beheerder van de Lodge wat voor soort accomodatie ze op de tea estates hebben. Ze worden door blanken gerund, dus ze zijn wel comfortabel. Ik schiet in de lach, kunnen zwarte mensen dat dan niet? Zwarte mensen zijn alleen op het geld uit, ze willen niet investeren in comfort of luxe. Zo verteld hij mij, zelf ook een pikzwart medemens, zonder te lachen.

Kan het niet laten. Ga toch even bij de waterval kijken. Een klein uurtje wandelen er heen. De weg is redelijk gemakkelijk uit te leggen, maar dit 'geheim' wordt angstvallig bewaard, het is beter je als gids te verhuren. Het broertje van de beheerder zal mijn gids zijn. Een officiele berggids kost 1200 Kwacha per dag. Het jongetje loop rustig op zijn blote voeten voor me uit. Misschien heb ik dan wel geen gids nodig, heerlijk ontspannend is het wel zo achter iemand aan te lopen, zonder te hoeven opletten, waarheen en, hoe vind ik straks de weg weer terug. De waterval is er een van twaalf uit een dozijn. Mooi, dat is alles. Een groep bavianen speelt boven in de val. Prachtig gekleurde vlinders omlijsten het geheel. Daarna weer lekker rustig in de schommelstoel op veranda. Ik geef het manneke 500 Kwacha.

Al om negen uur ben ik in Thyolo. Thee heb ik genoeg gezien. Tot nu toe is het een donkerbewolkte dag. Ik heb geen zin zo vroeg al een kamer te zoeken, dus ga ik verder naar Blantyre. De tea estates Conforza en Satemwa heb ik gezien, maar nergens een aanwijzing langs de weg, dat deze ook accomodatie zouden hebben. Voor en na Thyolo zijn de theeheuveltjes venijnig steil. Thee heeft een wat koele vochtige omgeving nodig om goed te kunnen gedijen. Nou koel is het, 'k heb het zelfs koud als ik weer eens bezweet een heuvel heb beklommen.

Regelmatig wordt mij onderweg gevraagd, hoeveel zo'n fiets nu wel niet kost. De ware prijs durf ik niet te noemen, dus ik hou het op een bescheiden 500 dollar. In Thyolo wordt de rekenmachine erbij gehaald, het bedrag in Kwacha genoemd. Een man zegt daarop iets. Iedereen lacht uitbundig. Ik ook. Ik heb er geen woord van verstaan, maar het moet zoiets geweest zijn als "als je zoveel geld hebt, dan ga je toch geen fiets kopen".

De hoger opgeleide Malawiaan is gek op conferenties. Zo ook hier weer in het Sunbird Mount Soche Hotel. En ja, ik slaap in het goedkopere en lunch in het chique hotel. De conferentie-gangers zijn zeer goed gekleed. In driedelig pak vreten de vetzakken zich, aan het zoveelste lunch buffet, nog ronder. Als ik zo de 'buitenwereld' zie, zal het hier ook wel weer een hoop gezwam zonder daadwerkelijke akties zijn. Goed kleden daar houd de Malawi mens van. Zoals gezegd gaat het iets beter met de familie, dan kun je dit direct aan schoenen en kleding zien. Vanmorgen onder de berg, een man met een colbert jasje, tot op de draad versleten, de slierten hingen op zijn rug, maar werkelijk gedragen als een gentleman. De toerist in mij wilde een foto maken, gelukkig heeft de mens het niet gedaan.
Op dit moment wordt er in de kranten een machtstrijd tussen de politieke partijen uitgevochten. De een verwijt de ander dat hij miljoenen, overheidsgeld, aan Kwacha uitgeeft voor politieke bijeenkomsten. In 2009 zijn er wederom verkiezingen in Malawi. Het wordt de strijd der giganten genoemd. Met nu al te zien, dat de armere Malawiaan er niet veel beter van zal worden. Zijn geld wordt in het voortraject al over de balk gegooid.
En oh ja, met Madonna en haar Malawi baby David (spreek uit Davide) gaat het ook prima.

De vriendelijke oude man staat weer aan de receptie van Alendo Hotel, weer mag ik de Malawi prijs betalen. Ik vraag hem naar hotels in Balaka, mijn doel van morgen. Hij kijkt in zijn gidsje. Balaka, seems to be missing. Ik begrijp het wel, hij even niet. De Malawiaan heeft niet zoveel weet van hetgeen er buiten zijn geboortestreek of werkomgeving zoal loos is. Balaka is een middelgrote stad totaal oninteressant voor de toerist, daarom staat deze niet in zijn gidsje. Let wel zegt hij vraag eerst of er bewaking is, geen bewaking niet doen. Een ieder die ik spreek zegt dat het overal veilig is in Malawi, maar tegelijkertijd is er bij elk gebouw van betekenis bewaking.
Het Alendo Hotel is naast hotel ook "Hospitality & Tourism Training School". Ze hebben nog veel te leren. Ik kijk de ober recht aan en vertel hem dat de soep verschrikkelijk, heel verschrikkelijk was. Thank you Sir, thank you very much. Gelukkig zit de kok een klas hoger.

De eerste 54 kilometer uit Blantyre tot The River Shire is behalve een paar kleine klimmetjes geheel downhill. In de heerlijk koele, soms wel erg koele, ochtend laat ik me naar beneden suizen.
En ja, na de rivier gaat het weer langzaam bergop, niet steil, maar het aanhoudende karakter van het steigen te samen met de steeds warmer wordende zon maken het erg vermoeiend. Ook het landschap is wat eentonig. Weinig mensen te voet of op de fiets onderweg. Dorpjes zijn er wel, maar schaars. Langs de kant van de weg wordt veel houtskool, en deze keer ook watermeloenen te koop aangeboden. In de weinige dorpjes zijn resthouses, ik ben er niet in geweest, maar zal ze zeker niemand aanraden. Weinig autoverkeer, hetgene wat er wel is, rijdt zeer snel. Soms is het oppassen als twee vrachtwagens elkaar in mijn buurt tegemoet komen. De weg is breed en goed, maar met z'n drieen naast elkaar met die snelheid, dan ga ik toch maar even de berm in.

Op de splitsing M1 en M8, na 117 kilometer, heerst weer veel bedrijvigheid. Er zijn twee Resthouses, één met een bottleshop, zeg maar café. Ik vraag aan de agenten bij de controlepost waar ik goede accomodatie kan vinden, de Resthouses adviseren zij niet, wat ik al dacht, even acht kilometer de 'verkeerde' kant op naar Balaka, daar is zeer goed motel. Voor 9 Euro neem ik de executive room. Er is een handdoek, maar er komt geen water uit de kranen. Net als ik me omgekleed heb, wordt er op de deur geklopt, een jongeman met een teil water. Wel erg koud zegt hij. Kleed me toch maar weer uit en verfris me met het heerlijk koele bronwater. Nu nog het restaurant overleven.

En dat is nu weer een groot voordeel van zo'n koestadje, sorry Malawi people, je kunt er rustig over straat lopen zonder bedelaars, zonder mensen die iets willen verkopen. Ik zit een tijdje op de stoep voor de supermarkt en laat het dagelijkse leven in de late namiddag aan me voorbij gaan. De mensen kijken af en toe nog eens een keer extra om, maar ach je ziet ook niet elke dag zo'n bleekscheet.

Een zware dag, een zeer zware dag. Na bijna vier uur en 52 op de teller kan ik eindelijk zeggen, dat ik op gelijke hoogte ben, met de mij omringende heuvel cq bergtoppen. Vanaf de start een zware geweldadige klim, en het blijft maar doorgaan. Tot een controlepost in een obscure dorpje, waar ik snel een cola drink, hier voel ik me niet zo thuis.
Dan gaat de weg verder door een werkelijk wonderschoon gebied. Links wijde gezichten over heuvelende, en soms weer vlak, Mozambique, rechts Malawi, waar ik zelfs diep daar beneden Lake Malawi kan zien liggen. Een staablauwe hemel met enkele schapenwolken, vullen de prachtige vergezichten op. (komt jammergenoeg op de foto's niet goed tot zijn recht) Boven is het zeer zeker niet vlak, lange afdalingen wisselen zich met een fikse klimmen af. Daarbij waait een stevige, op deze hoogte, frisse wind, die met dezelfde hete zon van gisteren, bij een afdaling soms koud aanvoelt. Nu begrijp ik waarom veel mensen (nog) met dikke jassen rondlopen. Het prachtige landschap en de vriendelijke groetende bevolking maken het een fantastische maar zware fietsdag.

Onderweg ben ik wat al te enthousiast met het kopen van bananen. Ik geef 50 Kwacha, 25 cent, en sta ineens met een stuk of vijfentwing bananen in mijn handen. Probeer er onderweg aan de kinderen een paar weg te geven. Ook hier moet je weer oppassen. Geef je de bananen in een dorp weg, dat heb je in een mum van tijd een grote schare kinderen om je heen. Wat je ook weg te geven hebt, nooit heb je genoeg om elk kind iets te geven. Daarbij is mijn ervaring, dat de kinderen dan ook nog onderling beginnen te vechten. Per twee of vier, er goed oplettend dat er geen andere kinderen in de buurt zijn, geef ik bananen weg.

Dedza is nog minder stad dan Balaka. Ik fiets door tot het eind, niet veel bijzonders qua accomodatie te zien. Kies dan maar de Winners Lodge, een kamer voor 5 Euro. Ik hoop dat het de bedoeling is, dat ik als winnaar te voorschijn kom. Het is er een van het soort; wachten tot het donker is, slapen en dan snel weer weg. Toch kan ik niet zeggen dat het smerig is. Ontzettend verwaarloost, maar waar mogelijk schoon. Het naastgelegen restaurant ziet er donker uit. Honger doet veel vergeten. Good Luck, prijkt met grote letters op de menukaart. Toch, voor het eten mag ik aan tafel mijn handen onder lauw warm water wassen. En nadat ik de halve kip met de vingers heb afgekloven, deze is gelukkig gloeiend heet, komt de vriendelijke bediending weer met de handen-was-set aan tafel. Ik neem vaak kip, als ik de kwaliteit van het eten niet helemaal vertrouw. Ook geen 100 procent zekerheid, maar als je ziet onder welke omstandigheden de slagers hun waar aanbieden, wordt je opslag vegetarier.

Later zie ik in Dedza ook nog het Rainbow Resthouse & Restaurant, heb ik even gemist. Dit schijnt volgens de boeken de beste keus te zijn. De eigenaar van 'mijn' lodge blijft constant in de buurt van de kamers rondlopen, zou hij ook de bewaking doen?

Ook in Dedza weer een politiecontrole bij de afslag naar een grenspost. Voor het eerst word ik aangehouden. De soldaat wil weten wat er zoal in de stuurtas zit. Ik laat het hem zien, en mag weer verder.

The world is changing, nothing gonna be the same again. Zing ik luidkeels om warm te blijven. Vanmorgen heb ik mijn fleece aangetrokken, lange mouwen, rits tot hoog onder de kin. Kouwe voeten. Direct na het verlaten van Dedza, de heuvels af, onder in het dal is de koude neergedaald, verderop in de volgende vallei hangt een koude nevel. Ik ril. Yes this is Africa too.
Dit downhill duurt bijna twee uur, 45 kilometer heerlijk (koud) naar beneden sjezen. Daarna nog even een pukkel over. En ja, die twee rood witte GSM masten daar ver boven, die zie je straks van heel dichtbij. Dan is dat dunne fleece weer dik, veel te dik.

That was very good, zegt een wat oudere man; ik heb een geitenhoeder twee bananen gegeven. Als ik aankom fietsen, zwaait het manneke enthousiast, als ik stop deinst hij terug. Als ik afstap wil hij wegrennen, maar zijn geiten willen niet zo snel mee. Met beide handen geef ik hem de bananen, met beide handen neemt hij ze aan. Ik heb het in meerdere landen gezien; beide handen gebruiken bij het geven en nemen. Waarom ben ik dan zo verbaasd het hier te zien?
Het vee beschermen is iets wat door de hoeders niet lichtzinnig opgenomen wordt. Dinsdag is er, zo lees ik in de krant, een achttien jarige koeienhoeder door een vrachtauto overreden. De jongeman wilde zijn kalf beschermen tegen een truck. Zowel jongen als kalf hebben het niet overleefd. De truckchauffeur zit in de gevangenis, schijnt hier normaal te zijn bij dodelijke ongelukken. Dit is het enige (verkeers)ongeluk waar de nationale krant die dag over schrijft.

Op de (zeer) luide klanken van Bob Marley, zeer populair hier, swing ik een dorpje door. De mensen langs de kant deinen welwillend mee. Afrikanen zijn voor mijn gevoel de enige mensen op deez aard die echt swingen kunnen, als je ziet hoe die met hun heupen kunnen omgaan. Heerlijk. Wel hebben ze niet achteraan gestaan toen onze lieve Heer achterwerken aan het uitdelen was. Allemachtig wat hebben de vrouwen hier formidabel grote konten. Een teken van vruchtbaarheid, de man hier schijnt het op prijs te stellen. Volgens 'onze' normen kunstwerken, maar waar zet je de signature? Ik weet het, niet erg vrouwvriendelijk, maar moest het toch even kwijt.
Diverse malen heb ik geprobeert Malawi reggae te kopen. Tot nu toe is het me niet gelukt legale muziek te krijgen. Alles kopie van... Zowel mijn DVD player als de Nederlandse douane kunnen niet tegen illegale CD's.

Na de pukkel gaat het al heuvelend naar Lilongwe. Bij het naderen van de hoofstad wordt het verkeer drukker. IN de stad kom ik mijn eerste file tegen. De stad in; ik laat me maar met de stroom meevoeren. Ik weet dat ik aan de andere kant van de Lilongwe rivier moet zijn. Deze gevonden hebbende nog even de M1 volgen. En daar verschijnt links het Sunbird Lilongwe hotel. De laatste paar dagen trakteer ik me op een chique hotel.

De hoofdstad Lilongwe heeft twee centra. Hoe toepasselijk het oude en het nieuwe centrum. Mijn eerste hotel was in het nieuwe centrum, ik heb er een half uur rondgefietst, pas toen besefte ik, dat ik me toch werkelijk middenin het centrum bevond. Niet veel loos dus.
Nu midden in het oude centrum hoef je je echt niet af te vragen waar je bent. Vol bedrijvigheid.

Je kiest voor Afrika OF voor Azië. Ik had nog nooit van een dergelijke uitspraak gehoord. De Nederlandse ontwikkelingsarts in Cape Maclear sprak deze woorden heel overtuigend uit, toen ik haar vertelde dat ik niet wist waar ik mij beter thuis voelde, hier of in Azië. Waarom weet ik nog steeds niet, maar thuisvoelen heb ik me, realiseer ik me nu, in Azië gedaan. Oh ja, de mensen hier zijn, zeer zeker in Malawi, erg vriendelijk, toch ben ik hier meestal 'op mijn hoede'. Zeker in de buitengebieden, in de drukke dorpen, let ik constant op wat er rond mij gebeurt. In Azië was het voor mj veel relaxter.
Nog iets wat ze vertelde; schaam je niet als je al die zwarte gezichten niet uit elkaar kunt houden. Wij blanken lijken voor hun ook allemaal gelijk. Het heeft voor mij maanden geduurd voordat ik de juiste combinatie naam en gezicht kon onthouden.

Ik fiets nog even naar het Sunbird Capital. Het hotel waar ik de eerste twee nachten in Malawi heb doorgebracht. Ik heb daar wat gereedschap en verpakkingsmateriaal achter gelaten. De plastic hoes voor de fiets zat bij aankomst niet meer om de fiets. Ik hoop dat ze op de terugweg de fiets zonder verpakking accepteren.

Zowel het Capital als het Lilongwe hotel zijn onderdeel van de Sunbird keten de 'betere' hotels in Malawi. Volgens Martin, de gids in Ku Chiwa, een goede werkgever. Op zestig jarige leeftijd mag hij met pensioen. En omdat Sunbird deels van de regering is, krijgt hij ook nog pensioen uitbetaald.
Toch, de bediending ervaar ik als minder vriendelijk, niet ONvriendelijk, maar meer zakelijk. Komt waarschijnlijk doordat ze meer met de welgestelden van Malawi van doen hebben. Deze gaan niet zo vriendelijk met de bediending, hun eigen landgenoten om. Eerder hooghartig.

Ook de 'grote' hoofdstad Lilongwe ontkomt er niet aan, stroomstoringen. Zo elke avond tegen zessen als het donker wordt, en de mensen hun lichten (proberen) te ontsteken, valt voor kortere of langere tijd de stroom weg. Kaarsen en lucifers liggen overal gereed. Men is er aan gewend.

Zo'n fietstocht is eigenlijk een anti-climax, als je je doel bereikt hebt, is het afgelopen. Dan begin ik de fysieke vermoeiheid te voelen. Lichte spierpijnen, luiheid, enkel doet weer pijn. Op de fiets heb ik nergens last van. Eigenlijk had ik pas vandaag in Lilongwe willen aankomen. De accomodatie in de dorpen onderweg was echter van dien aard, dat ik op het laatste deel maar wat langere dagafstanden gefietst hebt.
Anti-climax, toch ook niet waar, het doel van zo'n tocht is niet het einddoel, maar het fietsen opzich, en dat heb ik voldoende gedaan. Voldoende? Ik zou nu zo weer op de fiets kunnen stappen en naar bijvoorbeeld Kaapstad willen fietsen. Jammer dat ik niet in het stereotype van een (wereld)fietser pas. Die leeft spartaans, budget gebonden, zoekt de goedkoopste restaurants, of nog beter kookt zijn/haar eigen potje voor de tent.
Overdag lekker fietsen, soms even afzien, omdat het te warm is, omdat de heuvels (te) steil zijn, een combinatie van deze twee. Of simpelweg omdat ik geen zin meer heb en het volgende hotel is nog vijftig kilometer verder. Want dat is toch wel wat IK zoek, een beetje comfort en luxe, een goede maaltijd, een goed glas wijn.

De laatste dag in Lilongwe. Het is ook genoeg geweest twee dagen uitrusten, nietsdoen. En dan vandaag nog, gelukkig is het nu, in de morgen, lekker bewolkt. Het is zondag, echte zondag alle winkels en dergelijke zijn gesloten.

Het klinkt misschien vreemd maar ik heb genoeg van de luxe ontbijt- lunch- en dinner buffetten. Zo smakelijk zijn ze eigenlijk ook niet. Ik zie bijna een ieder wild met zijn zoutvaatje boven zijn bord zwaaien. Geef mij maar het eten buiten de toeristen gebieden. Het vreemde is dat rijkere Malawiaan het zeer op prijs schijnt te stellen, deze buitenlandse / toeristische manier van eten. Of is het voor hem een status symbool?

Zo ook het korte broeken fenomeen. Voor de gemiddelde Europeaan staan zon en warmte synoniem voor korte broek. Er niet op lettend dat een korte broek in het buitenlandse lang niet altijd gepast is. Ik heb mijn korte broek, behave de fietsbroek, nog niet aan gehad. Gewoonweg, omdat ik het niet gepast vind. De Malawiaan kleed zich altijd zeer correct. Ook de armere doet zijn uiterste best er netjes uit te zien. In het buitenlandse probeer ik me daar zoveel mogelijk bij aan te passen. Wat zie ik nu hier? Ook de rijkere Malawiaan komt in korte broek aan het ontbijt.

En ja gisteren is nog een warme zonnige dag geworden.

Al om half tien ben ik op het vliegveld. Er vertrekken vandaag zes vluchten van Lilongwe. Inchecken begint pas om elf uur. Deze keer geen problemen met de verpakking, die ik niet heb, van de fiets, maar ik moet de extra kilo's overbagage van de fiets per kilo betalen, zo'n 300 dollar. No way, no way, zeg ik brutaal, schrik er zelf van. Na enig gesteggel komen we toch de 'normale' KLM prijs, 80 Euro overeen. Het grote probleem met die allianties van vliegmaatschappijen, voor fietsers is, dat je afspraken maakt met één, in mijn geval KLM, de KLM vlucht wordt uitgevoerd door bijvoorbeeld Kenya Airways, en daar gelden weer andere vervoersregels voor de fiets. Gelukkig komt alles goed.

Nog even 30 dollar vertrekbelasting betalen, mag tegenwoordig ook in Kwacha afgerekend worden. Daarna handbagage controle, het is rustig, de man wil na het scannen even IN de tas kijken, oké. Hij ziet mijn geld, hoeveel Kwacha heeft u nog bij u? Geen idee ik zeg maar wat. U mag maar 3000 Kwacha uitvoeren, en dat zijn er veel meer. Ik heb geen zin in nog meer gezeik, geef hem 500, hij is tevreden.
We vertekken precies op tijd richting Nairobi. In Nairobi moet ik nog even zes uur wachten. In gezelschap van twee Engelse teenagers en een paar Guiness bier vliegt de tijd om.

Ook weer precies op tijd landen we om half zes op Schiphol, en wat is die KLM weer snel met de bagage. Om 06:20 zit ik met de fiets in de trein huiswaarts.

En voor degenen die denken dat ze geen kaart ontvangen hebben, dat kan kloppen, ik heb ze namelijk niet verstuurd.