Reis verslag van een solo fietstocht in Nieuw Zeeland.

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van
- PDA,
- (MSdos) FTP ,
- GPRS en
- internetcafés
tijdens de reis bij te houden.

Van Auckland op het Noorder eiland, via Invercargill in het zuiden van het Zuider eiland, naar Christchurch vanwaar ik weer naar Amsterdam terugvlieg.
Een tocht(je) van ongeveer 2700 kilometer.

Amsterdam - Singapore SQ 323 10:55 uur. FLY Time 12:15 uur

06:10 uur Singapore SQ 281 08:45 uur Auckland 23:40 uur. FLY Time 9:55 uur.

En dan is het al weer 06:00 uur in de ochtend in Singapore. Het was een aangename vlucht. Singapore Airlines heeft wat meer beenruimte dan gemiddelde andere maatschappijen en dat is goed te merken. Een beetje slapen (paar slaappilletjes) wat eten, een paar video's en de eerste 12 uren vliegen voorbij.

Het inchecken op Schiphol ging erg soepel. Moet wel oppassen, met al die elektronica die ik mee sleep, stijgt het aantal kilo's snel. Mijn twee fietstassen wegen nu samen al 18 kilogram, dat met een fiets van 20 kilo zit ik ver boven de toegestane 30 kilogram. De vriendelijke incheckdame weegt gelukkig de fiets niet.

Gisteren hadden we sneeuw, zo verteld de taxichauffeur. In de bergen toch zeker, zeg ik, neen, hier op zeeniveau. Ook aan deze kant van de wereld al geen duidelijke scheiding meer tussen zomer en winter.

Ook het tweede deel van reis gaat precies volgens planning. Landen om 23.05 uur, fietstassen en fiets heb ik al binnen 5 minuten, de lieverds hebben wel weer de banden leeg laten lopen, maar zo op het eerste gezicht ziet alles er prima uit. Om half een zit ik na een taxiritje van een half uur in, een mooie ruime hotelkamer in het centrum van Auckland, aan mijn eerste New Zealand's Steinlager, smaakt goed.

Gisteren 'om deze tijd' was het middernacht, nu midden overdag. Gisteren was het herfst, nu begin zomer. Om toch maar zo snel mogelijk aan het op de kop staan te wennen, wurg ik, op de daarvoor gestelde tijd, lunch time, een salade door mijn strot. Honger heb ik totaal niet. En omdat het bijna zomer is doe ik dat buiten op een terras aan De Princes Wharf.

Auckland is met voorsprong de grootste stad van Nieuw Zeeland. Een smeltkroes van culturen. Maori, Polynesiërs, Aziaten voeren de boventoon, met de blanken samen de Kiwi's. Wat de Australiër als een (soort) scheldnaam gebruikt, is voor de Nieuw Zeelander zijn geuzennaam, Kiwi.
Kan me vandaag even gestolen worden. Als je 24 uur met een paar honderd mensen in een vliegtuig opgesloten gezeten hebt, wil een einzelgänger als ik wel even alleen zijn, en dat is erg moeilijk in zo'n grote stad.
Morgenvroeg maar gelijk op de fiets. Snel weg uit de stad, jetlag dan later maar uitkuren. Daarbij komt dat het morgen zondag is, een mooi tijdstip om een drukke stad rustig op de fiets te verlaten.

Het is maar goed dat ik mijn wandelschoenen aan heb. Vele heuvelen moet ik te voet bestijgen, 'k heb totaal geen fut en zweet me kapot. Knoert harde wind op de kop.

Maar wat zit ik toch te zeiken. Ik heb vakantie, de zon schijnt, de boterbloemen bloeien in de knal groene graslanden. Prachtige uitzichten in dit toch wel zeer heuvelachtige landschap.
Jammer dat ik vandaag wat al te veel in beslag genomen word door mijn, niet al te beste, of is het de jetlag, conditie. Ik vergeet bijna te genieten van al dat weelderige groen, subtropische planten. Het is even vreemd als je net een land verlaten hebt waar het herfst is, en dan hier alles in het lente groen te mogen aanschouwen. Akkers nog zwart, met kleine beginnende spruiten.

Auckland uitfietsen gaat prima, met behulp van de GPS dan. Zondag, om 6 uur zijn de straten nog bijna verlaten. Mooi is wat anders, de eerste 20 kilometer veel stad en industrieterrein. Dan even linksaf over de Motorway en de golvende groene heuvelen beginnen.

Het is weer even wennen, in de knoert gezellige bar-restaurant-cafés, wat ze hier hotel noemen, want je kunt er ook slapen, maar dat is in Nieuw Zeeland bijna bijzaak, is het boter bij vis, eerst afrekenen, bij elk drankje, elke bestelling, het eten wordt daarna aan je tafel gebracht.

Vandaag een frisse dag, ik begin de dag met 12 graden, de handschoenen komen goed van pas. De eerste 50 kilometer zijn zo vlak als een Nederlandse polder. En zo ziet het er ook uit, sloten, weilanden met koeien en lange bijna rechte wegen.
Het frisse weer schijnt de mensen hier niet te deren. Korte broek, blote voeten in sandalen en in T-shirt loopt hier vrolijk rond.

Na Paeroa, de Karangahake kloof, mooi, heel mooi, maar weinig ruimte voor de fietser. Soms niet meer dan 20 centimeter links van de witte streep. Op een heel drukke weg. Langzaam stijgend kronkelt de weg zich naast de rivier door een prachtige natuur richting Waihi.
Aan de andere zijde van de kloof loopt een zeer mooi wandelpad; verboden voor fietsers, ik probeer het toch. Na enkele kilometers, bij een zijrivier, een brug met een (hoge) trap, daar heb ik met de fiets even geen zin in, dan maar weer, over een wiebelende hangbrug naar de andere zijde, de drukke SH2.

Je kleine franse-ventiel-adapters, te gebruiken bij een tankstation om je banden lekker hard op te pompen, werken aan deze kant van de wereld niet. In een fietsenzaak wil ik twee, wel voor hier geschikte, kopen. Wat ben ik u schuldig? It's oke mate. T'is misschien niet veel, maar het gebaar komt goed bij mij binnen.

Kom ik een hotel-restaurant binnen, bestel een Red Lion, vraag kan ik hier iets te eten. Antwoord; heb je iets bij je, wij hebben niets. Nieuw Zeelandse humor?

De goudmijn

In vroegere dagen waren de straten van Waihi letterlijk geplaveid met goud. Het minder rijke erts werd gebruikt om de wegen in het dorp aan te leggen.
In de Maori legende gaat het dat het gebied beschermd werd door een taniwha, een bovennatuurlijk creatuur. Tot 1875 lukte het de Maori het gebied mijn vrij te houden. Ook toen al overwon de macht van geld de bovennatuurlijke wezens.
Op dit moment is de mijn een zeer indrukwekkend groot gat, waar bijna geen goud meer in zit.

Dubbele prijs van gisteren, maar dan heb je ook wat, The Tauranga on the waterfront. Zit op mijn terras in de zon en heb een fantastisch weidse blik op de baai. Ik heb het weer verdiend.

Vandaag een echte kiwi rit. Honderden door meters hoge boomheggen omheinde kiwi (boom)gaarden. De eerste kleine vruchtjes al zichtbaar. De jasmijn heerlijk geurend bloeiend in de berm.
Naast de kiwi's, sinaasappels, limoenen, avocado’s, en de 'normale' zaken zoals tomaten en kool, een rijk land, dat Nieuw Zeeland.
Beetje klimmen, beetje dalen, er moeten meerdere rivieren overgestoken worden, maar....ik hoef niet meer af te stappen.

Is the traffic being nice to you? Vraagt een oude Maori man belangstellend. No problem, gewoon aan de kant blijven. Antwoord ik. Grijnzend wenst hij me een goede reis.

De Lonely Planet, mijn reisbijbel, kan het mooi omschrijven. Over Waihi; "Waihi isn't a complete hole, but it's a danger of becoming one".
Over Tauranga, waar ik nu ben; "Tauranga is the place to fulfil all your wet dreams". Alle natte dromen uit laten komen? In Europa hebben we andere gedachten bij zo'n zin. Hier wordt bedoeld dat Tauranga een droomparadijs voor de watersporter is.
Ook voor mij begint, na de jetlag, hier het vakantiegevoel pas goed los te komen. Zon, terras, seaside met een pilsje. Wat zou je je nog meer wensen? (M2M, for the insider).

De eerste vier fietsuren (dus zonder stops) haal ik amper een gemiddelde van twaalf kilometer. Veel, heel veel gestadig klimmen, met een paar fikse venijnige steile hellingen, waar ik in al mijn wijsheid maar besluit te gaan lopen.
Op het hoogtepunt het Mangorewa park. Hoogtepunt qua meters, veel hoge bomen, diep uitgesneden wegen, verder een beetje saai. Het landschap er voor en er na schittert van de lente, fris groene bomen, boterbloemen, brem, dat alles beschenen door een stralende zon.
De lente heb ik toch al vaak meegemaakt, vandaag beleef ik haar, ondanks de vele zweetdruppels, alsof het mijn eerste is.

Bijna midden in het dorp, in het Kuirau park, lijkt het of de hele boel in de fik staat. Neen. Alles stinkt hier naar zwavel. Vanuit het binnenste van de aarde stijgt hier de warmte hoog. Kokende modder. In 2003 was hier nog een (kleine) eruptie, die het complete park met modder bedekte.

Vele hotels hebben hun eigen thermaal baden. In mijn hotel vandaag Ambassador Thermal Motel stinkt het ook overal naar de zwavel van haar vier pools waar je vrij in kunt baden.

Het is bloedheet op mijn kamer. Vannacht de airco aangedaan. Toch is het 's nachts nog erg koud buiten. Een meter of twee voor mijn deur is één van de (kleinere) thermaal baden. Heeft deze kamer natuurlijke vloerverwarming?
Per jaar zijn er in Nieuw Zeeland enkele honderden mildere aardbevingen. Af en toe een Zware !

There's a crack in everything, that's where the light comes in. Zingt Leonard Cohen. Hier zitten ook scheuren; in de aarde, waar, in dit geval, het hete water en de zwaveldampen uitkomen.

Vandaag bezoek ik het Wai-O-Tapu (sacred waters) Thermal Wonderland . Een 18 vierkante kilometer groot gebied, toeristisch aangekleed weliswaar, maar zeer interessant.
Eerst the Lady Knox Geyser. Prompt om kwart over tien elke dag spuit dat ding. Forget it. De geiser zelf heeft een spuit cyclus van 24 tot 48 uur. Daar kun je als toerist dus echt niet opwachten ;>) .
Wat hebben ze daar op gevonden? Om tien na tien wordt een paar honderd gram waspoeder in de mond van de geiser gegooid, dit om de oppervlakte spanning van het water te breken. En ja hoor, na enig 'schuimbekken' begint, de geiser na 5 minuten tot zo'n 15 meter hoog te spuiten. En houdt dit bijna een uur vol.
Verder naar het park, voor een wandeling van drie kilometer. Fantastische natuurlijke kleuren komen uit ons aardmidden. De Opal pool, Champagne pool, en het gele zwavel zijn heerlijk om te zien. De foto's; natuurlijk weer een slap aftreksel van de werkelijkheid.

De chauffeur van het busje is een geboren Nederlander, Groningen. Is architect, heeft zijn business twee jaar geleden verkocht, heeft daar meer dan voldoende geld aan overgehouden, maar vind het nu leuk om een paar dagen per week toeristen rond te rijden. Terug naar Nederland, NO NO, was er 16 jaar geleden voor het laatst. Niet Amerika, maar Nieuw Zeeland is volgens hem HET land van de onbegrensde mogelijkheden. Zodra je een, zeg maar sofi-nummer hebt kun je hier alles beginnen. Dat zonder (te) veel ambtelijke bemoeienissen. Nederlands lukt al bijna niet meer. Wat hij zich nog herinnert van Nederland? De jachtigheid, ongedurigheid, onbeleefdheid van de mensen in de rij voor een kassa in de Hema.

Voor 5 Euro stuur ik 1,8 kilogram per post naar mijn eindbestemming Christchurch. Sorry meneer Siebelink, maar laat ook je laatste nieuwe boek Suezkade achter in het hotel. Weer een paar kilo minder mee te slepen.

Achter een heerlijk koele Mac's Gold, aan het zonovergoten meer van Taupo, met aan de overkant van het meer de besneeuwde bergtoppen, schrijf ik u vandaag.
Na negen uur wordt het echt zomer, de temperatuur stijgt naar zo'n 25 graden. Onderweg bossen bloeiende brem, een redelijk vlakke weg. Weilanden en veel bomen.
De ochtend begint in een vochtige nevel, niet erg koud. Om 7.43 uur lijkt of een Maori geest met zijn vingers knipt, het is van het ene op het andere moment kraakhelder.
Een weer andere geest beslist tien minuten later anders, en ik fiets weer in de mist.

Degenen die mij kennen, zullen mij, op de fiets, niet meer herkennen, in plaats van immer schwartz, draag ik nu kanariegeel. Op de meeste wegen is het zo stervensdruk met het voortrazende verkeer, dat ik toch wel graag zo goed mogelijk op zo'n groot mogelijke afstand gezien wil worden. That's all I can do, de goden zullen me verder beschermen....of niet.

De Maori, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland. Tja. Waar de grens tussen cultuur en toerisme (bijna) niet meer zichtbaar is, houdt voor mij de cultuur op. Geen in scène gezette maaltijden of dansen voor mij..
Het Maori verhaal is te vergelijken met de indianen in Amerika. Beide zijn ze door de oprukkende blanken bestolen en bedrogen. Nu roepen de mensen wiens voorouders dit op hun geweten hebben, ach en wee, dat de Maori cultuur aan het verdwijnen. Terwijl hun opa's toch echt de bijl aan de boom gezet hebben. Hypocriet !?
Ja, Ja, ik weet dat dit niet helemaal klopt, maar denk er maar eens over na.

Met mijn kanariegele jasje val ik op het zwarte asfalt goed op. Langs de zijden van de weg echter, vind je me niet meer terug. Duizenden donkergele bremstruiken volop in de bloei, worden afgewisseld met evenzovele lichtgele bossen lupinen. Met op de achtergrond nogmaals zovele pijnbomen. Af en toe onderbroken door een geel omrand bergstroompje dat haar weg naar het meer zoekt.

Een mooie (korte) route langs het Taupo meer, by the way; het grootste meer van Nieuw Zeeland. Het eerste deel vlak langs het meer, over een voet- fietspad. Dit deel even niet terug te vinden op Google Maps, omdat ik pas later mijn tracklog van de GPS heb aangezet. Foutje.

Als ik bij het Settlers Motel aankom, moet mijn cottage nog schoongemaakt worden, de vorige gasten zijn net vertrokken. 'k Heb geen haast als ik maar weet dat er een kamer is. Gisteren in Taupo ook voor het eerst NO vacancy, weekendgasten. Taurangi noemt zichzelf DE grootste forellen visplaats van de wereld. Dus ook veel weekendvissers onderweg.
Maar er is genoeg goed onderkomen te vinden hoor, alleen ik heb na een fietstocht echt geen zin om meerdere motels te gaan bekijken of langs te rijden. De meeste motels hebben geen restaurant, dus ik wil ook een beetje in de buurt van het centrum mijn overnachting vinden. De onderkomens zijn uitstekend verzorgd, volledig ingericht, zodat je er je eigen potje kunt koken. Verse melk, voor de thee, wordt direct na aankomst in de koelkast gezet.

Tsak, tsak, shit wat is dat? Een klap op mijn helm? Enkele eksters hebben het op mijn glimmende fietshelm voorzien. In een paar duikvluchten proberen ze hem van mijn kop te rukken.

Een koude, maar een fietsdag met zeer mooie vergezichten. Al direct na een paar kilometers steil de berg op.....het eerste deel te voet. Daarna bijna constant stijgend. De nevel hangt laag in de heuvels, de kleine afdalingen zijn stervenskoud. Bij de korte pauzes loopt het zweet van de binnenkant van mijn ademende (?) jack langs m'n benen naar beneden.

Rond negen uur doet de zon z'n best om door te breken. De Mount Ngauruhoe (2287 meter) laat af en toe haar blanke top zien. Mount Ruapehu (2797 meter) daarentegen laat haar kompleet witte summit in het geheel niet zien. Jammer moet een majesteus gezicht zijn.

Ik zit in het National Park (ja dat is de naam van het dorp) in het stationscafe . De trein stop het wordt drukker. Nadat de trein ongeveer 20 minuten op het perron heeft gestaan, en vlak voor ze vertrekken, gaat de conductrice door het gehele café, ook de toilletten en vraagt of er nog passagiers voor Wellington zijn. Is dat geen service? Zover zullen we het met onze NS nooit halen vrees ik.

Zes uur in de ochtend, ik sta op, het is koud, buiten waait een harde wind, zo te zien de goede kant op.
Half zeven, ik ben gereed om te vertrekken, donkere wolken, erg koud, maar droog. Shit de eigenaar heeft de garage waar ik gisteren mijn fiets geparkeerd heb afgesloten. In het gehele gebouw niemand te bekennen.
Dan maar even wachten. Tegen achten komt een groep Tsjechen de keuken bevrouwen en maken hun ontbijt. Engels, maar ook Duits spreken ze niet. Nog geen sleutel van de garage dus. Buiten begint het nu hard te regenen. 'k Heb inmiddels een kop thee gemaakt en ben eigenlijk wel blij dat ik nu niet buiten op de fiets zit.

Een tijdje later zie ik de beheerder, neen de garage zit niet op slot, een ferme ruk, en de deur schiet omhoog.
En ja, ga er maar vanuit dat het de gehele dag regent. Ik ga. Binnen ziet het er meestal veel erger uit dan het in werkelijkheid is. Deze keer even niet, snoeiharde koude wind, gelukkig in de rug, en slagregens.
Ik fiets me snel warm. Na tien minuten heb ik het eigenlijk best naar mijn zin. Gelukkig, de waterdichte wandelschoenen zijn echt waterdicht.
Overwegend vlakke weg. Na anderhalf uur ben ik al in het volgende dorpje. Besluit toch te blijven. De volgende stad, nog 90 kilometers, trekt me niet echt aan in dit weer.
Het motel gaat pas om 5 uur open, verteld de Chinese winkelierster aan de overzijde, maar hier om de hoek is een Holiday Park. Campers, kamperen en hutjes, shit zonder toilet. Omdat de hemel om me heen grijs en grauw ziet, neem ik toch zo'n hutje voor 25 NZ dollar (± 13 €), inclusief bedlinnen.

Er zit nu wel veel zuurstof in de lucht hè! Zegt Els in haar smaakvolle Belgische taal. Als ze om 12 uur nog op haar fiets in de stromende regen vertrekt.
Toen ik aankwam zag ik al een tentje en fiets op een zeiknat grasveld staan. Als ik even later een praatje ga maken is ze aan het inpakken. Wachten tot het droog wordt duurde haar te lang. En hier blijven vind ze ook niets.
En hoe bevalt het fietsen alleen? Een volmondig ZALIG, galmt het in haar smeuïge taal.
Zal nooit weer zeggen dat de Belgen watjes zijn, roep ik als ze opstapt. Dat hebben we dan ook weer uit de wereld geholpen is haar antwoord.

Een werkelijk fantastische rit. Majestueuze bergwanden. Oogverblinde vergezichten. Prachtige groene natuur en daarbij bijna geen verkeer. Vandaag dank ik de goden meermaals, dat ik al dit schoon mag aanschouwen.

De dag begint weer koud, maar 7 graden. Niet getreurd, bij de korte klimmetjes ben ik snel weer op temperatuur. Zo'n 40 kilometer van deze weg is gravel, soms modder van al die regen van gisteren, en erg smal.
Ik hoop van ganserharte dat ze deze weg nooit zullen verharden of verbreden, krijg je meteen weer die duizenden campers in de mooi prachtige, nu rustig gebied.

De weg volgt de Wanganui rivier, heet dus ook de River Road, maar je ziet er maar weinig van. Dan weer door een bos, dan weer enkele tientallen meters hoog boven de rivier. Door weilanden met glad geschoren schapen, die als witte dotjes tegen de hellingen geplakt zijn. De rivier stroomt naar de oceaan, maar zo easy is de straat niet.

Na zo'n 85 kilometer, als je denkt, nu gaat het echt bergafwaarts, begin ik te klimmen. Rechtsboven, heel hoog, zie ik enkele auto's. Shit het zal toch niet waar zijn hè? Ja, het is waar, ik wurg mij tergend langzaam omhoog.
Boven laat ik me even op de foto zetten door twee Zwitsers, zij, toch wel wat gewend in eigen land, zijn ook diep onder de indruk van de prachtige vergezichten en natuur.

Ik zoek een Motel, deze bevallen me nog het best, qua comfort, ruimte en prijsverhouding, vlakbij het centrum. Boek voor twee nachten, wil even NIET fietsen. Hoewel ik vandaag redelijk gemakkelijk de heuvelen op kom. Mijn keuze valt op Cooks Garden Motor Lodge.

Weet je wat ook zo fijn is in die Motels; ontbijt op bed. Nou, net niet op bed, maar het wordt bij de deur afgeleverd. En dan weer je bed in met een Engels ontbijt.

Wanganui is het provincie stadje, waar, helemaal in deze tijd van jaar, totaal niets te doen is. Saai, maar dan zie je ook eens andere dingen, zoals eenden aan de rivier. !!?? Waarom staat zo'n beest op één poot terwijl hij er twee heeft. Vraag ik me af. Het antwoord vandaag niet gevonden.

Evie's besie.

Sorry, Evie maar er zijn hier behalve schapen en koeien weinig beestjes. Ze zijn er wel, maar ze laten zich weinig zien.
Degene die ik wel zie, en dat zijn er heel veel, zijn van die leuke kleine beertjes, opossums hartstikke dood langs de kant van de weg. Daar een foto, voor jou, van te maken gaat me nou net iets te ver.
De Nieuw Zeelanders zijn nog steeds boos op de Australiërs, omdat die voor de bontkwekerij de opossum naar NZ brachten. Bontprijs omlaag, opossums vrij. En in de vrijheid hebben ze echt geen problemen zich voort te planten. Daarbij vreten ze zoveel jonge boompjes dat ze al lange tijd een grote plaag zijn. Een Nieuw Zeelander zal dan ook echt niet remmen als hij zo'n beestje voor de wielen krijgt, eerder gas geven.
Sorry to say.

Internet

Internet is overal aanwezig. Veel Internetcafés, had ik eigenlijk niet zoveel verwacht; in een ontwikkeld land heeft bijna iedereen een PC thuis. Het algemeen nut van zo'n café is dan ook laag, dacht ik altijd. Hier gaat dat om de een of ander redenen niet op. In deze cafés kost internetten 4 à 5 NZ dollar per uur.
Vele hotels hebben ook meestal een PC staan, maar die zijn duurder. Daarnaast hebben ze bijna alle wireless. Vandaag krijg ik voor 5 dollar een key, waarmee ik onbeperkt kan internetten op mijn EeePC. Bij weer andere motels moet je per uur betalen, meestal dan wireless, 5 dollar per half uur.
In het begin heb ik bij Zenbu een (klein) abonnement genomen, zij rekenen in download MB's. Tien dollar voor 10MB. Hiermee heb ik al enkele uren ge-internet en nog credits over. Jammer genoeg wordt het niet overal aangeboden.
Zomaar even meehoppen op een onbeveiligd Wireless, is me tot nu toe niet gelukt.

Er zijn reisgeschriften die je vertellen dat je het laatste deel naar Wellington met de trein zou moeten gaan. De weg zou druk, de omgeving saai zijn. Inderdaad, de weg is weer druk, dus niet ongewoon voor hier. De omgeving, prachtige hemels, mooie glooiende heuvels.

Wel, en dat is eigenlijk best even spooky, een lange zeer smalle kilometer lange brug. Geen ruimte voor de fietser. Als ik te links rij, drukken ze me helemaal weg, dus ik blijf op het midden van 'mijn' baan, af en toe vormt zich een kleine file, eenmaal krijg ik de vinger, anderen groet ik als dank voor hun geduld.

Links in de verte, die ook weer niet al te ver is, het Tararua gebergte als stabiele factor. Tot Sanson zijn er een paar klimmetjes, voor mij op dit moment heel gemakkelijk te doen, ben erg blij met mijn conditie.
Daarna een stuk wat ongeveer vlak is, met de wind in de rug maak ik vandaag een leuk gangetje, dat is ook wel eens weer fijn, zo even lekker doortrappen.

Koeien, schapen, landerijen, boerderijen prachtig bloeiende tuinen, door de windgevormde bomen, het is weer prachtige en heerlijk zonnig vandaag.
Als je verwacht een dag tegenwind te hebben, ga dan vroeg op pad, de wind steekt pas zo tegen 10 - 11 uur goed haar kop op. Onderweg op meerdere plaatsen accommodatie, onder andere in Bulls en Foxton met haar Nederlandse windmill.

Ze verontschuldigt zich voor haar kookkunst als ze een lekker koekje bij de thee brengt. De eigenaresse wil alles over het fietsen weten. Daarbij verteld ze dat wegen op het Zuidereiland veel rustiger zijn, daar ben ik blij mee.

State Highway number 1. Er staan waarschuwingsborden; Fietsers op de rijweg. En JIJ hebt een helm op. That's all. De weg is van de AUTO, vergeet dat vooral niet. De eerste twee uur zijn razend druk, veel vrachtverkeer. Smalle bruggen, geen ruimte voor de fietser, op hoop van zegen.
Alleen de locdriver van de trein naar Wellington vindt even de tijd om mij te groeten, duim omhoog.

Ongeveer bij Waikanae wordt het vierbaans, meer ruimte voor de auto's, meer ruimte voor mij. Een mooie brede vluchtstrook, zou ik hier wel mogen fietsen?
Dan de coastroad, stijf tussen bergen en zee, erg smal. Maar, ook hier komt het besef, aan de rechterzijde een fietspad, mag niet echt de naam hebben, maar toch, het is er. Tegenliggers zijn er niet, maar goed ook, je zou telkens moeten afstappen om te passeren.

Vlak voor Tawa, wordt het een echte Highway, fietsers eraf, nog tweehonderd meter fietspad, en dan, als fietser; zoek het maar uit.
Ben ik blij dat ik een route in mijn GPS heb. En nog een mooie ook, samen met de trein door een prachtig groen dal, door steile woonwijken. Pas op hier, men is niet gewend aan fietsers, auto parkeren, direct deur open, niet kijken. En als er dan ook nog een prachtige, vol geboezemde mooie vrouw gebukt uitstapt, weet ik even niet wat eerst te doen; kijken, remmen, uitwijken? God zegene de ingreep, het gaat goed.

Dan vlak voor een lange afdaling, ligt Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland, aan mijn voeten. Weer de drukte in, langs de havens naar hartje centrum.

En dan voelt een mens, ik, zich toch wel erg nietig tussen al dat voortrazende verkeer en al die hoge gebouwen.

Mijn GPS brengt mij precies vlak voor de deur van de Halswell Lodge. Een motel midden in de stad met een eigen binnenplaats. Ik neem een studio, fiets in de kamer, tot nu toe overal gedaan, maar ze hebben ook goedkopere hotelkamers. Een aanrader.

De vriendelijke hotelbediening helpt mij via het Internet een ticket voor de Ferry te boeken, zou ik zelf ook kunnen, maar ik kan het niet printen, hij wel.
Wireless internet hebben ze hier ook, 15 dollar no limits, big city prices hè. Ik geef hem 20, en rest is fooi, goede services stel ik op prijs. Maar neen, bijna met het schaamrood op de kaken, geeft hij mij de 5 dollar terug. Neen geen fooien hier. Prima, gebruik van het land, maar, verwarrend, in veel restaurants staat een glazen pot naast de kassa; met fooiengeld.

In het restaurant, next door, vinden ze een fooi WEL fijn, EN hoef je niet alles van te voren direct af te rekenen, very confusing, voor een toerist.

Na mijn gebruikelijke douche en de was; kleding tijdens het douchen goed stampen, bezoek ik nog even het Te Papa museum. Even? Als het een week regent dan nog is hier voldoende te zien. Gratis toegang. Ik loop alle levels door. Alleen het gebouw op zich is al de moeite waard. Daarbij prachtige gezichten op haven en de stad.

Wat me bijblijft? Twee grote aardschollen komen samen en stoten op elkaar, midden onder, over bijna de gehele lengte, van de twee eilanden van Nieuw Zeeland. Grote kans op aardbevingen dus.
Toch eigenlijk hoeven we ons daar geen zorgen om te maken, de mens zelf, ook hier, is een veel grotere aanslag op alle moois in de natuur, ook dat laat het museum mooi zien.

De Bluebridge Ferry vertrekt om 8 uur. Voor zevenen ben ik er al. Per persoon 55 NZ dollar en nog eens 10 voor de fiets. Redelijke prijs voor drie en een half uur varen.

Op de boot nog twee fietsers, uit Canada, ze zijn in Winnipeg gestart en toen het na twee maanden begon te sneeuwen, zijn ze op het vliegtuig naar Auckland gestapt, met de nachtbus naar Wellington en nu dus al op de boot.

Om half twaalf leggen we in Picton aan. Het laatste deel door de Malborough Sounds; eilanden, baaien, kloven, kleine stranden is heel mooi. Niet binnen bij de film blijven zitten dus.

Het weer is redelijk, wens de Canadezen, en zij mij, een behouden vaart, en stap op de fiets naar Havelock.
Onderweg begint de ketting te kraken, shit toch niet de versnelling kapot. Neen, het oog op het frame, waar de bagagedrager op vast zit is afgebroken. Zal ergens op de ferry gebeurt zijn. De stang van de bagagedrager drukt nu op de ketting. Buig de boel naar buiten zodat de ketting weer vrijkomt. De bagage blijft hangen, fiets de laatste 20 kilometer, me toch wel een beetje zorgend makend, voorzichtig door.

In Havelock boek ik in, in een Motel en vraag of er op zaterdagnamiddag nog iemand lassen kan. Neen, niet hier, maar ga eens hierachter bij de jachthaven kijken. Doe ik. Shit alles dicht. Toch in een grote tent zijn twee mannen aan het lassen op een grote boot. Roep naar boven of ze iets voor mij lassen kunnen. No problem, maar het lasapparaat staat wel hierboven. Touw aan de fiets en zij takelen hem op.
Daarom heb ik nu een stalen frame , lassen kunnen ze overal. Toch zijn ze er zeker een kwartier mee bezig. En natuurlijk willen ze er geen cent voor hebben. No problems mate, have a good journey. 'k Geloof nog steeds, dat van de toeristen, de fietsers overal toch een streepje voor hebben.

Dat zegt ook Gustav, een Duitse fietser die onderweg naast zijn fiets in de berm zit. Gelukkig alleen maar even de ketting smeren. We maken een praatje, over de Rohloff naaf waar hij voor aan het sparen is. Over onze GPSen. Hij is onderweg naar Picton, waar zijn ouders nu met een caravan staan. Ik schrijf mijn naam en adres in zijn 'ontmoetingen' boekje.

Zondagmorgen, de natuur is prachtig groen. Vind je het gek? Het heeft de gehele nacht geregend en dat zal het ook de gehele dag blijven doen. Het water komt in tientallen, grotere en kleinere stromen met donderend geraas, van alle zijden van de bergen. De natuur blijft mooi.
Toch de regen begint te vervelen. Pauzes (te) kort, anders koel ik te veel af. De regenkleding van binnen en van buiten nat. Bij de afdalingen erg koud.

Vandaag steek ik de Whangamoa Saddle Pass over. Zou een fietsers-verschrikking moeten zijn. Ik ben erover voordat ik er erg in heb. Natuurlijk heb ik hele stukken gelopen en gehijgd, maar als de afdaling blijft aanhouden, besef ik dat ik er al over ben. Terwijl ik nog steeds dacht dat het ergste nog komen moest.

Al ziet de pass aan de andere kant moeilijker uit, maar dat lijkt vaak zo, als je met een rotvaart naar beneden suist.

In Nelson zoek ik een motel dicht bij het centrum. Ik kom terecht in het Palms motel . Gelukkig hebben ze hier overal ook kachels, aan dat ding en de natheid is snel vergeten.

Ik blijf die motels mooi vinden, zeer ruim, vaak een extra zithoek. Een keuken, met alles erin tot magnetron en strijkplank aan toe. Zou waarschijnlijk voor de helft goedkoper kunnen overnachten, maar ik de snob doe dat niet.

De stad Nelson heeft de meeste zonne-uren van Nieuw Zeeland, vandaag en gisteren even niet. Ook vandaag zeikt het weer de gehele dag uit de hemel.
Behalve het eerste deel over de zeer drukke SH6, is het een fantastisch mooie, maar zware route. Zeeën van bloeiende brembossen. Ontluikend zomergroene bomen, en natuurlijk prachtig groen graslanden.

De vogels had ik al gehoord, maar vandaag voor het eerst kan ik er rustig van genieten, zonder voorbijrazend verkeer.

Ik heb genoeg van de regen. Ondanks alle 'voortreffelijke' doorlatende kleding ben ik tot op het bot doornat, water sopt in mijn schoenen; loopt aan de binnenkant van mijn regenbroek de schoenen in. Uit de mouwen van mijn regenjas loop het zweetwater weer naar buiten. My kingdom voor goede (regen)kleding.

In de Alpine Lodge krijg ik drie sleutels mee, zoek maar een mooie kamer uit. Ik heb nu een prachtig lichte hoekkamer met een mooi uitzicht op een pollenmoerasje.

Naief?

Ik Waganui spreek ik een Hollandse, nou ja Nederlands? Ze is geboren in Vlaardingen, uit een Poolse moeder uit Gdansk en een Engelse vader. In haar eerste levensjaar geëmigreerd naar Nieuw Zeeland.
Wat is het mooiste aan de Nieuw Zeelanders vraag ik haar; ze zijn vriendelijke en naïef. Naïef herhaal ik. Klinkt negatief? Neen, ik bedoel het positief, zegt ze; ze beleven elke dag, elk moment alsof het de eerste is.
Doet me denken aan later als ik (misschien) dement word, heb ik ook nog maar één video nodig, de volgende dag ben ik sowieso alles weer vergeten.
Jammer genoeg, is zij bediendster in het restaurant, en het wordt drukker, geen tijd meer voor een babbeltje.

Het is nu, tussen de buien door, even droog. Van de lodge eigenaar hoor ik dat wegen, waar ik gisteren reed, tijdelijk door de overvloedige regenval afgesloten zijn geweest.
In augustus, verteld hij verder, hadden we hier twee meter sneeuw. Augustus? Ik moet even schakelen, ja toen was het hier winter. Vandaag zijn ze de dakgoten aan het vernieuwen, die onder de lading sneeuw bezweken zijn. De regen valt weer met bakken de lucht uit. They sure picked a right day!

Maar het wordt toch een redelijke dag, ik maak een korte wandeling naar het achter gelegen Lake Rotoiti, een fantastisch wandelgebied, maar voor mij vandaag even niet.
De blik op de bergen, waarboven de wolken nog blijven hangen is fabuleus, weer jammer dat een foto zo'n slap aftreksel is.

Nu snap ik eindelijk de uitdrukking "een foto trekken". De Belgische Els vertelde dat ze zoveel moest stoppen om een foto te trekken. Ik ken veel van die leuke Belgische uitdrukkingen, maar bij deze had ik even geen verklaring, nu dus wel.

Credit Cards.

Ik heb een Master Card en een American Express. De eerste wordt altijd geaccepteerd de tweede soms niet.
Op beide heb ik een pincode. Dat schijnt verplicht te zijn!? Behalve de American Express (AE) voor hen hoeft dat niet zo, alleen dan bij een pinautomaat.
In de winkels of restaurants afrekenen met AE, moet je dan ook GEEN pincode invullen, just press CRD and enter, met pincode wordt de betaling geweigerd. Daarna even een handtekening. Bij de Mastercard daarentegen WEL pincode invullen. En hier hoeven ze dan geen handtekening, de code is voldoende.
Met de Credit Card betalen, ook kleine bedragen, is in Nieuw Zeeland heel gewoon.

Pinnen.

Kan bijna overal. Mijn keuze viel al gauw op de groene Cash Points. Hier kan ik met mijn ABN-AMRO Europas ook hogere bedragen (700) pinnen, terwijl een paar andere alleen de Fast Cash Withdraw mogelijkheid geven, waarbij je per keer dan maar 100 NZ $ mag pinnen

Weer een fantastisch mooie, maar zeer koude fietsmorgen. Het eerst deel gaat over de SH63, en daar kan ik even midden op de weg fietsen. Bijna geen verkeer.
Links en rechts barst het van de schapen en koeien, en daar weer achter de hoge bergen. Een overtreffender (!) trap voor dit alle moois kan ik even niet meer vinden.
Fiets door het dal van de Buller River, bijna vlak, de schapen en koeien, als enig gezelschap, staren me aan als ik voorbij fiets.

Morgen toch maar even een lange broek aantrekken, denk ik, als ik zie dat het maar 8 graden is. Een schaap blaat, wie is nu het domst, schiet zo even bij me binnen. Waarom trek je NU geen lange broek aan. Even doorzetten Wim.

Linksaf de SH6 op. Deze State Highway is weer wat drukker. Gelukkig niet zo druk als op het Noorder Eiland. Maar vraag me wel af wat beter is, een drukke weg met (brede) vluchtstroken of een rustige weg zonder.
De vrachtauto's, veel melkwagens deze keer, razen voorbij. Met een witte streep en 10 centimeter, wil je niet in een bocht twee tegemoetkomende vrachtwagens als gezelschap hebben. Maar ja, dat heb IK niet voor het zeggen.

Ik ben al vroeg in Murchison en neem mijn intrek in het Murchison Motel A four star accomodation. Hoe ze die kleine rotzwembadjes elke keer weer fabuleus op de foto's krijgen blijft me verbazen.

Het is weer koud, maar dat heb je als je van de ochtend houdt. Vandaag zie ik op mijn GPS zeven graden voorbij komen, maar de gevoelstemperatuur is vandaag heel anders; aangenamer.

De eerste helft gaat door een nauwe kloof, veel bos. Bos is mooi, maar na een uurtje heb ik het wel gezien, af en toe doorkijkjes naar de onder voortrazende rivier vrolijken de boel weer op.

Om negen uur in Inangahua Junction, eet ik mijn steak hot pie, vraag niet om een warme pie, ze zeggen doodleuk dat ze die niet hebben, en een pot thee, op het terras in de zon, een heerlijk plaatsje.

Dan de tweede helft, neem genoeg ruimte mee; in, je hart, je ziel, waar worden overweldigende dingen opgeslagen. Ik weet het niet, maar de mijne stroomt over van het aanzien van dit fantastische mooie dal.
Natuurlijk werkt een stralende zon ook mee, toch in dit wat bredere en dan weer heel enge dal tuimelen de prachtige vergezichten over elkaar.

In de SH 6 veel One Lane bruggen. Ze hadden me hiervoor gewaarschuwd. Neen, die doen me niets. Of ik ben alleen op de eenbaansbrug, of de (vracht)auto. Nooit tezamen. Dat is ook godsonmogelijk, zo smal zijn ze. Gelukkig weet iedereen dat, men rijdt langzaam en we wachten netjes op elkaar.

Free range eggs

Free range eggs. Overal bordjes bij boerderijen, echt in het begin dacht ik dat je de eieren gratis kon afhalen. Snapte er niets van, totdat, een paar dagen later een bordje; Free range eggs 5 for 2$. Toen pas had ik de gaten, dat "free", het vrije (scharrel) kip ei betrof en niet de betaling ervan.

Als Staphorst op een zondagmorgen, zo rustig is hier de kustweg de eerste paar uur, dan komen, nu al, de horden buitenlanders in hun caravans. Kustweg heet het, maar de eerst drie uur zie geen enkel stukje oceaan.
Sterke felle kort en lange klimmen, de afdalingen voor mijn gevoel miserabel kort.

De vergezichten daarentegen zijn magistraal, in de verte, tegen een strakblauwe hemel, de bergen, met boven hun toppen een paar witte wolkjes.
Later aan de rechterzijde de oceaan met hagelwitte schuimkoppen en prachtige rotspartijen.

Aangekomen in Punakaiki ga ik naar het Punakaiki Resort. Ze hebben nog maar één kamer, veel te duur, stervensduur, maar moe als ik ben neem ik die. Geen zin om verder te zoeken, zeker niet als dit hotel nu al vol zit, zal het bij de andere wel niet veel beter zijn.

En waarom ben ik hier? Om de beroemde "Pancake Rocks" te zien. Ladingen toeristen worden hier gedropt voor een wandelingetje van ongeveer vijftien minuten, door een mooi aangelegd parkje. Waarbij je dan van dicht bij de als pannenkoeken gestapelde rotsen kunt zien en fotograferen natuurlijk.
Als je op het juiste moment bent, hoogtij, kun je ook nog metershoge waterkolommen uit de zogenaamde blowholes zien spuiten. 'k Heb het snel gezien. Terug naar de mooie kamer, terrasje in het zonnetje.
Strand is er ook, vlak voor de deur. Daar zie echter niemand, het barst er van de sandflies. In Cambodja ben ik eenmaal gestoken door groepje van die zandvlooien, en dat weet je het wel. Dagenlang geplaagd door een verschrikkelijke jeuk.

Mijn knieën jammeren, mijn rug bleert, gisteren toch even te snel die heuvels op? Wim gaat verder. De overweldigende geur van de bloemen wordt afgewisseld met de verstikkende stank van rottende vogels en dieren.
In Greymouth, na een hot steak pie en een pot thee gaat het beter. Tijdens de thee zie ik een fietser voorbij komen. Ik probeer hem in te halen, maar dat lukt niet.

Bruggen moeten wel erg duur zijn in Nieuw Zeeland. Vele eenbaansbruggen, maar....na Greymouth moet die One Lane Bridge ook nog tweemaal gedeeld worden met de trein. Erg tricky met die railgleuven parallel.

Als Alan, de fietser, een pauze houdt haal ik hem in. We fietsen een tijdje samen, een beetje gevaarlijk, maar wel even gezellig. Alan was in Christchurch voor een squash competitie, en heeft daar een fiets gehuurd. Doet van alles tussendoor, caving, gletsjer wandelen en dergelijke. Alle uitrusting heeft hij bij zich.
In Hokitika nemen we afscheid, hij heeft in Ross in hostel geboekt, en ik vind mijn 86 kilometer voor vandaag voldoende.

Als bijna op een autoloze zondag vertrek ik uit Hokitika. Een oude kiwi op een fiets kijkt me heel verbaast aan, twee fietsers in het dorp, en zo vroeg? De weg is weer vlak en een beetje saai.
Echter na paar kilometer, na een grote bocht word ik verrast met de besneeuwde toppen van mount Cook en mount Tasman. De gehele morgen krijg ik hun zonovergoten hagelwitte hoogten, om elke bocht weer op een andere manier op mijn netvlies.

Lag de Himalaya in Nieuw Zeeland, dan was de top per rolstoel te bereiken. Tot zover waren alle motels, restaurants en toiletten voortreffelijk voor rolstoelgebruikers toegankelijk. Een persoon in een rolstoel heb ik nog niet gezien, but who cares. Ik vermoed dat die rolstoel-toegankelijkheid wettelijk verplicht is, zal eens navragen.

Pissen.

Dat is nu werkelijk internationaal, claxonneren, als ik langs de kant van de weg sta te plassen. Denken ze nu werkelijk dat ik me omdraai of mezelf onderpis? 'k Heb bei mijn handen nodig, één om de fietsbroek zover mogelijk naar beneden te duwen, en de ander om de, meestal tijdens het fietsen, kleine piemel te vinden en vast te houden. Neen van dat toeteren heb ik nooit de lol van ingezien.

Maar dames, en ook heren, de openbare toiletten in Nieuw Zeeland, 'k zou bijna zeggen een genot die te mogen bezoeken. Schoon, zeer schoon, meestal gratis, ruiken fris EN er is altijd voldoende toiletpapier. Iets wat wij zünige Hollanders altijd mee naar huis nemen. Jij niet? Ik ook niet, maar wie dan wel?

Ook de Belgische dame is aangenaam verrast, dus in België zal het toiletpapier in de winkel ook wel veel te duur zijn.
De Engelsman, ook positief verrast, verteld dat zelfs onderweg op de wandeltochten goede en zeer schone toiletten zijn.

Please tell me, waarom kan dit nu in andere landen niet en in Nieuw Zeeland wel.

Zeiknat kom ik de receptie van het Rainforest Motel binnen. 'k Zie er niet zo erg netjes uit verontschuldig ik mij. Ik ook niet, krijg ik droog terug. Gisteren was het zulk mooi weer. Keep THAT in mind, zegt ie. We worden hier depressief als we een week GEEN regen hebben.

Tot Franz Josef Glacier drupt het af en toe, regenkleding niet nodig. Door de laag hangende bewolking, is er weinig meer te zien van de besneeuwde bergtoppen. Maar het landschap blijft oogverblindend, deze keer dan wel niet door de zon.

In Franz Josef is het nog 21 kilometer naar Fox Glacier. Twee en half uur later ben ik er. Drie bergruggen over. Ik loop een paar stukjes, fiets het merendeel en denk na de tweede, hè hè, dat valt allemaal nog wel mee.
Zoals zo vaak, het venijn zit in de staart, de derde is steil en lang, loop het gehele stuk naar boven. Bovendien houdt het zachtjes regen op en begint het te gieten. In de stromende regen suis ik Fox Glacier binnen.

In Whataroa heeft de GPS nog een verrassing voor mij. Een stukje binnendoor, waarom niet? Mooie asfaltweg, wordt later gravelweg, mij wordt gevraagd het hek weer te sluiten, omdat er koeien lopen. Prima. Zo op het eind, ik zie de hoofdweg alweer, rivierbedding, ruwe ronde keien, lukt nog redelijk, maar in het midden van de bedding een breed redelijk brullende stroom. In deze regentijd lukt het mij niet hier over te steken, sorry GPS. Een stuk terug met de rivier mee loopt nog een gravelpad, daar kom ik gelukkig terug op de hoofdweg. Weer het hek sluiten, deze keer staan er wat meer waarschuwingen op het hek, van deze kant zou ik de weg dus niet ingeslagen zijn. Wie dacht nu dat het saai fietsen is, met een GPS?

Beide toegangswegen naar de Fox Glacier zijn nu afgesloten. Meerdere auto's staan nog op de parkeerplaats aan het eind van de weg.
Hevige regenval heeft de twee wegen totaal weggespoeld, het duurt zeker een maand voor alles weer gerepareerd is. Ik spreek even met een wegwerker. Vraag hem of de regenval nu dan zo uitzonderlijk is. "Just the way it happens here." Zo gebeurt dat nu eenmaal hier, is zijn nuchtere Kiwi antwoord.

Compleet in de regenkleding vertrek ik op de fiets naar Lake Matheson. Een bergmeer waarin je, op de fantastische foto's, de gletsjer weerspiegeld ziet. Het meer is mooi, maar enige dat weerspiegelt zijn vandaag de regenwolken. Desondanks is het een mooie wandeling rond het meertje. In al die nattigheid groeien de mossen en varens weelderig.

Public Holidays

Gisteren 1 december is a public holiday. In het 'normale' lijstje kan ik niets vinden, uiteindelijk vind ik; Elke provincie heeft haar eigen verjaardag op verschillende dagen in het jaar. Westland, waar ik nu ben op 1 december, veel zaken zijn gesloten.
Die Kiwi's zijn veel slimmer met hun vaste feestdagen dan wij. Valt zo'n dag tussen vrijdag en zondag, dan wordt er de volgende maandag gevierd. Valt zo'n dag tussen dinsdag en donderdag, dan de maandag ervoor.
Altijd een lang weekend dus. Heel goede regeling zo lijkt me.

Pancake Rocks (voor Thecla)

Through a layering-weathering process called stylobedding, the Dolomite Point limestone has formed into what looks like piles of thick pancakes.
Dit komt uit de Lonely Planet, vertalen kan, maar omdat ik niet weet wat stylobedding is, even in het Engels.

Toch nog even Google gevraagd wat stylobedding is, dacht een of andere geologische term te vinden, maar alles refereert weer terug naar de Pancakes.

Eerst Rome zien en dan sterven. Is het gezegde. Voor mij; eerst de besneeuwde bergtoppen in Lake Matheson zien weerspiegelen.
Als ik daar een half uur naar heb zitten staren, klinkt misschien luguber, heb ik gevoel dat nu het einde wel komen mag, zo vervuld van deze aanblik ben ik.

Zelfs de toeristen zijn stil, ja zelfs de Japanners, echter niet zo lang, na een paar honderd maal klikklak, beginnen ook hun monden zich weer te roeren.
Op de achtergrond niet de stilte van de bergen en het gefluit van de vogels, maar af en aan vliegende helikopters. De toppen van de bergen zijn wolkenvrij, dus toeristen worden rond en naar de gletsjers gevlogen.

Gisteren, in de regen, dacht ik nog, waarom heb ik hier drie nachten geboekt, om uit te rusten, ja ook. Maar meer nog, besef ik nu, om Lake Matheson vandaag in de zon te zien.

De wegen naar de gletsjer zijn beide nog steeds afgesloten. Ik kan met mijn fiets onder het hek door, dus ik doe dat. Een paar kilometer fiets ik de weg op. Ik stop als ik de werkzaamheden zie. Een opzichter komt naar me toe, geeft me eerst vriendelijk een hand, zegt dan dat ik hier eigenlijk niet hoor te zijn, en vraagt of ik weer terug wil gaan. Was ook niet van plan om de werkers te hinderen, maar zo'n beleefde terechtwijzing is onmogelijk te weigeren.
Om het hoekje zie ik nog net een glimp van de gletsjer.

Denk je als Nederlander wel gewend te zijn wat regen betreft. In Nederland even vijf minuten hard regen, de rest miezeren.
Hier, vijf uur HARD regenen en tussendoor nog even wat hardere buien. Jow zoveel regen heb ik nog nooit gezien.
En dan die wind, daar is werkelijk geen pijl op te trekken. Dan weer heerlijk hard in de rug, dan weer snoeihard plat op m'n smoel. Langs Lake Moeraki, zo'n brede windtunnel, sta ik bijna stil.

Weinig rustpauzes vandaag. Ontbijt; een bord yoghurt met muesli, na twee uur elk uur een banaan en powerade (sportdrank), even pissen en weg. Stilstaan is koud. Ik fiets de 124 kilometer in zes en een half uur, daarvan zit ik er dus zes op het zadel, neen niet helemaal waar. Enkele steile hellingen loop ik naar boven.
Conditie ervaar ik als prima, maar mijn rug is nu wel een beetje pijnlijk.

Aan de kust gekomen lijkt het even wat droger te worden. Echter de tijdens de laatste tien kilometer, na een harde donderslag, krijg ik nog even een superbui over me heen. Gelukkig nu de wind goed in de rug.

Aangekomen in het Haast World Heritage Hotel krijg ik een kamer met een breed uitzicht op de van de oceaan binnen drijvende buien.

Geen Internet en geen GSM ontvangst vandaag.

De VVV's.

De Information Centers (i), zeg maar de VVV's , zijn erg goed geregeld. Wat ik bij andere VVV's nog wel eens ervaar is dat ze zeer lokaal zijn. Info over een 20 kilometer verder gelegen dorp hebben ze niet.
Hier wel.
Een paar volgende overnachtingen, regel ik via hun. Ik heb geen zin om met dit weer, er komt nog meer regen verteld de juffrouw van de VVV, in de stromende regen ergens buiten een toilet te zoeken. Bovendien verschijnen er steeds meer NO Vacancy bordjes. Op dit moment is er nog steeds genoeg, maar ook daarin heb ik mijn speciale wensen; niet te ver van het centrum, dit voor het eten en drinken. Tachtig procent van de Motels is een (eind) buiten het dorpscentrum gelegen.
Vele motels zijn zogenaamd self-contained, volledig ingericht om je eigen potje te koken. Dat schijnt hier gebruikelijk te zijn, behalve een pot thee maken, heb ik daar wat dat betreft nog niet veel gedaan.

Als je in de morgen Haast verlaat, geniet dan nog even van de vlakheid van de parkeerplaats. Verder is er niets meer horizontaal. Het begint met aangenaam stijgen langs de brede bedding van de Haast rivier. Prachtig dal, hoewel wat fris als ik er om zessen aan begin. Na zo'n 50 kilometer begint de klim naar de Haast pas. En dat begint verrekies steil, krijg met moeite mijn fiets, te voet, naar boven. Dat wordt een mooie dag denk ik zo, nu al lopen en de pas ligt op 67 kilometer. Gelukkig, het heel steile deel duurt maar enkele, lopende, kilometers. Daarna glooiend door wederom een zeer mooi prachtig breed dal. Het bereiken van de pas (564 meter) stelt op dat moment dan ook niet veel meer voor.
Een steile afdaling volgt, en ja, wederom een duizend blikken waardig groots dal.

Even na twaalven bereik ik de Makarora Wilderness Resort. Ik heb een (klein) chalet gehuurd. Waar ik meteen doorvlieg naar het toilet.

'k Heb niet zo mijn dag vandaag, misschien gisteren te veel van mezelf gevergd.

Gistermiddag de compleet versleten remblokjes vervangen. De remsporen, vandaag, zitten in mijn broek. Mijn maag rommelt al de gehele morgen, als de drang (te) hoog wordt, is er op een smalle bergweg niet altijd de gelegenheid.
Op vreemde plaatsen in wereld heb ik gekakt, maar nog nooit op de witte zijstreep van een weg.
Vandaag dus ook maar niet. En ja dan is een redelijke plaats, een behoefte te doen, niet altijd tijdig gevonden.
No worries mate, de broek ligt al een uurtje in het sop, morgen glij ik er zo weer, schoon, in.
Het kleine ongemak is waarschijnlijk te wijten aan het bijna altijd (te) vette Nieuw Zeelandse eten. Vooral in de Hotels, waar ik het wel het gezelligst vind, wordt er zeer zeker niet low-fat gekookt.

Onderweg krijg ik nog een compliment van twee camperdames, dat ik, in tegen stelling tot andere fietsers, zo goed te zien ben in mijn gele jack, zelfs in de schaduw val ik op. Vertel hun dat ik eigenlijk " The Man in Black" ben, maar nu even niet.

Zo'n chalet kost 120 NZ $ (± 60 €). Voor alleen een beetje prijzig, but that's live of an einzelgänger.
In het chalet; één tweepersoonsbed, twee eenpersoonsbedden, douche en toilet, tafel met vier stoelen, volledig ingerichte keuken. En dan voor vier personen, met op 100 meter afstand een winkel en nog een stukje verder een café / restaurant, vind ik het niet duur. O ja, in de nabije omgeving prachtige wandelingen.

De grijns op mijn smoel is vandaag bijna niet weg te krijgen, door alle die mooie vergezichten over prachtige meren. Ook niet als ik bij een uitzichtpunt net iets te dicht bij een paaltje langs fiets, en het zijtasje van mijn fietstas er totaal afscheurt.

Eerst langs Lake Wanaka, mijn kant van het meer ligt nog in de schaduw, de andere zijde met nog meerdere witte toppen, beschenen door de opkomende zon.
Over een klein bultje naar het tweede meer, Lake Hawea. Dit ligt nu totaal in de zon. Prachtige vergezichten op grasgroene hellingen, dicht bij de mooi bloeiende en heerlijk geurende lupinen.

Een paar pittige, maar redelijk korte klimmetjes, een heel mooie route.

Mijn nieuwe remblokjes jagen, bij het remmen, al jankend, alle schapen en koeien van verre op hol. In Wanaka, hebben ze gelukkig in een bikeshop nog wel even tijd er naar te kijken. Lever mijn bagage af bij de Aspiring Lodge Motel en breng mijn fiets weer terug naar de fietsenwinkel; voor zes uur ophalen.

Fiets is weer oké. Het weer is te mooi om langer te schrijven.

De Crown Range Pass ligt op 1070 meter hoogte. Ik doe bijna vier uur over de veertig kilometer langzaam stijgende weg. De laatste 2 kilometer zijn mij te steil en loop ik.

Het dal is prachtig, miljoenen in verschillende kleuren lupinen worden afgewisseld met bossen goudgele brem. Het is weer een lust voor het oog. Hoger gekomen wat minder mooi met een graspollen landschap. Tegen een strak blauwe hemel blijf ik de bergen afspeuren; waar blijft die top nou?
Op de top van de pas gekomen, zoals gewoonlijk op passen, een ijskoude wind. Gauw een paar foto's en weer naar beneden. De afdaling is maar twaalf kilometer, veel steiler dus. Ben blij dat mijn remblokken alle vier nu weer nieuw en in orde zijn.

In Frankton duik ik met mijn te wassen kleding in het bad van het wel erg luxe Queenstown Gateway apartments. Deze keer slaap-en badkamer boven. Daar staan tevens een wasmachine en wasdroger. Twee TV's, videorecorder en weer een compleet ingerichte keuken deze keer zelfs met afwasmachine.
Natuurlijk heb ik dat niet alles nodig, t'is gewoon wat je krijgt als je motelkamer neemt in Nieuw Zeeland, deze keer voor ± 60 €, en ik denk als je het voor langere tijd zou willen huren,je in deze tijd van het jaar, een fikse korting krijgt.

Queenstown sla ik over. Lijkt veel op Wanaka lees ik. En Wanaka is een klein Valkenburg, heel erg toeristisch dus. Winkels, restaurants en cafés. Veel geschriften beschrijven dit als gezellig......
Toegegeven het uitzicht is en blijft adembenemend. Jammer van al die buitenlanders. And I'm one of them.

Het was mijn bedoeling in The Sounds een vierdaagse wandeling te maken. Daar ontbreekt echter de tijd voor. Shit, Thomas had ik toch negen weken vakantie moeten nemen.

Dan kom je nog eens terug zeggen de mensen hier. Mijn antwoord; de wereld is groot, mijn leven (te) kort om alles te zien.
Daarom keuzes maken, en de keuze was / is ; fietsen.

Roken

Hoe ze het voor elkaar gekregen hebben weet ik niet, maar al die ruwe rouwdauwende ruige kiwi's roken buiten. Binnen, in bar of restaurant geen enkele asbak geen enkele sigaret. Pas op als je bij zonnig weer buiten aan een tafeltje gaat zitten waar 'toevallig' een asbak staat. Binnen de kortste keren heb je rokende 'vrienden' om je heen (staan). Dan zeg je maar "no problem mate", maar de volgende keer let je beter op, je niet op de rokersplek te zetten.

Het zijn de regendagen die de zonnige (extra) mooi maken.
Het druppelt een beetje als ik zo rond zessen vertrek. Met het aantal kilometers stijgt het aantal druppels per vierkante meter. Na Kingston vlieg ik nog met 30, lekkere wind in de rug over de vlakte.

In Marakora, ontmoette ik een fietsende Amerikaan. Kilometers maken, bergen beklimmen zegt hij, No Problem, maar die wind, Is Killing, ik stop vandaag, alleen om die wind.
Hij heeft gelijk; de laatste tien kilometer draait de wind en de regen zich ook tegen mij. En dan is het zelfs bergafwaarts gewoon blijven trappen in plaats van je lekker te laten gaan.

Te Anau via Lumsden is een omweg. Ik hou van fietsen maar niet van omwegen. Je kunt ook via Mossburn, maar daar was volgens de VVV in Wanaka geen accommodatie.
Het blijft knagen; binnendoor of een omweg. In Athol, waar ik mij thee en pie gebruik, vraag ik het nog maar eens.
Ja, hoor er is zeker accommodatie in Mossburn, ik bel wel even. Er is een hotel in het dorp en een motor lodge, zo'n zes kilometer ervoor. Maar zegt ze, beide zijn vol vandaag. Jammer, dan toch maar de omweg. De vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Kiwi blijft me aangenaam verrassen.

Op andere fietsvakanties had ik bijna altijd dagen genoeg om het eindpunt op de fiets te bereiken.
Nu zou ik er nog wel een paar extra dagen kunnen gebruiken. Rustdagen. Ben de route al aan het herplannen, het aantal fietsdagen blijft gelijk, maar de heuvels minder (hoop ik).

Te Anau via gravelroad

Er is nog een andere route naar Te Anau. Deze begint met een boottocht vanuit Queenstown met de TSS Earnslaw, of te wel een nog welluidender naam "The Lady of the Lake". Echter de eerste boot vertrekt pas om 10 uur 's ochtends, overtocht anderhalf uur. Dus je zit pas om 12 uur op je fiets om te beginnen aan een tocht van 114 kilometer naar Te Anau, grotendeels over een (weliswaar mooie) gravelroad. Met na een bult van 700 meter een lange afdaling. Afgeraden voor fietsen met dunne banden of met zware bepakking.
Met de zware regens van de afgelopen dagen in het achterhoofd kies ik voor een omweg via Lumsden.

Volgens de beschrijving; vlak voor Te Anau nog even een heuvel over. Ben dan ook erg verbaast als ik Te Anau binnenrij zonder noemenswaardige klimpartij. Zou ik het nu dan eindelijk toch in de benen hebben? Eerst de volgende heuvel en dan geloven.

Op twee vette miezer buitjes na is het een mooie droge morgen. Zie zelfs de zon nog even. Veel, ontzettend veel lupinen en brem in volle bloeiende pracht langs de weg en in de verten.

En natuurlijk schapen, veertien miljoen in totaal op het Zuider Eiland, vertelde een boer mij vorige week. Dat met een inwonertal van één miljoen op dit deel van Nieuw Zeeland.

De krantenman komt langszij rijden en geeft mij een krant. Kompleet in plastic verpakt. Deze bezorger heeft het wat gemakkelijker dan bij ons. Hij komt zijn auto niet uit. Gooit gewoon de krant uit de auto op de oprit. Oprit, of toegangsweg? Soms zie ik kranten liggen terwijl in de wijde omtrek geen huis te bekennen is. WELKE krant de persoon leest staat op een klein bordje naast het huisnummer. Ik krijg een exemplaar van The Southland Times.

Slapen en eten

Naast de vele hotels en motels zijn er ook steeds meer farmstays of homestays (B&B). De Bread and Breakfast's zie je bijna in elk dorp. In tegenstelling tot onze contreien zijn deze vaak duurder dan hotel of motel. Hier ook zo'n 100 -150 NZ dollar. Meestal, of bijna altijd, ver van het (centrum van het) dorp. Zodat als je 's avonds iets wilt eten je dit mee moet nemen of je weer een hele reis moet ondernemen. Je weg, na het eten, terugzoeken, in het donker, paar biertjes, paar wijntjes; neen dank u.
Ik zoek mijn accommodatie zo dicht mogelijk bij het centrum.
Bij de farmstays, deze liggen helemaal aan de buitenkant van de wereld, leef je gewoon met de familie mee.

Het eten is niet opmerkelijk goed of slecht. In bijna alle dorpen en steden heel veel take aways (afhaalchinezen en nog veel meer afhaal-culturen), naast MacDonald and KFC's. Deze zijn zeer populair bij de kiwi's. Alleen in de wat grotere steden zijn er restaurants, ook weer veel Chinees, India en Pakistan.
En natuurlijk in de hotels, HET middelpunt van het dorp, kun je ook goed eten. Het is er precies zoals in de Flying Docters...maar dan ook exact zo.

Daarnaast het verschijnsel dat ik ook veel in Australië zag. BYO. Bring Your Own. De restauranthouder heeft dan meestal geen drankvergunning, maar je mag je eigen flesje wijn meenemen. Voor een klein bedrag, kurkgeld, wordt de fles geopend en de glazen op tafel gezet.

Vandaag de Doubtful Sound cruise. Om half negen wordt ik door een grote bus bij het motel opgehaald, die daarna nog een dertigtal toeristen her en der in Te Anau verzamelt. Bus Vol. We gaan 22 kilometer verder naar Manapouri, waar nog een volle bus staat. Met z'n allen in twee boten, naar de andere zijde van Lake Manapouri. Weer met z'n allen in twee bussen, over de Wilmot Pass, naar het begin van de Sound (= fjord). De zon laat zich nog net even zien, maar het blijft droog. Dat is geluk hebben in een gebied waar ongeveer de meeste regen ter wereld valt. Vijf tot acht meter per jaar.

De boottocht is mooi, imposante bergen rijzen uit diepe (tot 444 meter) wateren. We zien een school dolfijnen met ons mee zwemmen. Rotsen vol met zeehonden. Even tot de Tasman Zee en dan weer terug.

Die kiwi's krijgen het voor elkaar, de gehele boot muisstil te krijgen. Misschien wel het meeste imposante moment van de dag. De boot vaart een fjord binnen in. Alle motoren uit. Niet lopen, niet fotograferen.
Een paar minuten luisteren naar de stilte van de natuur. Iedereen werkt goed mee. Heerlijk even niets horen behalve golven en af en toe een vogel. Indrukwekkend.

De trip duurt ongeveer drie uur. De bussen in, weer terug de pas over.

Als laatste nog een bezoekje aan een zeer knap stukje engineering; een ondergrondse krachtcentrale. Door een twee kilometer lange spiraal tunnel bereiken we, in de bus, de grote generatoren. Gebruikmakend van het hoogteverschil tussen Lake Manapouri en de zee, laten ze het water zo'n 170 meter naar beneden donderen, waar de stroom opgewekt wordt voor een aluminium fabriek 175 kilometers zuidwaarts. Vervolgens vloeit het water,via twee tien kilometer lange tunnels, via Doubtful Sound, de Tasmans zee in.
Dit alles zonder het waterpeil in het meer te verlagen of te verhogen. Zogenaamde "Lake Guardians" bewaken dit zodat het peil binnen de natuurlijke grenzen blijft. Bij geringe regenval wordt dus de stroomproductie verminderd. En dat voor een project dat al in 1960 gestart is !!

Het was mooi, maar de mooie foto's die je op de reclameborden ziet, zijn bijna alle luchtfoto's op een prachtig zonnige dag genomen. Nogmaals mooi, maar van mij mag je het overslaan.

Aan de oostkant van Te Anau hangen donker zwarte wolken. De straten zijn nat. Het aangekondigde front is vannacht al overgetrokken. Alweer een droge zonnige dag.... Deze keer met een krachtige zuidenwind, recht in mijn smoel dus.
Ik weet niet wat dat nu precies is met die Nieuw Zeelandse winden, al veel overgelezen, gehoord van andere fietsers. Ze lijken op 'onze' winden, maar komen als een muur over. Ploeteren dus vandaag.

Het landschap wordt steeds weidser, de grotere bergen steeds verder in de verte. Weilanden barstensvol met schapen en een enkele koe. Van de prachtige gele brem massa kan ik niet genoeg krijgen.

Volgens de buschauffeur, die ook gids is, zijn de lupinen net als de brem niet inheemse planten, maar door de immigranten meegenomen. Hij verteld erover, op een manier dat hij ze liever kwijt dan rijk is.
Maar welke kleuren zou Nieuw Zeeland dan overhouden met haar native planten?

Helemaal ongelijk heeft hij niet. Zo zijn er ook konijnen 'geïmporteerd', en je weet hoe dat gaat met konijnen.
Ze vraten bijna letterlijk het gras voor de schapen en koeien weg. Geen natuurlijke vijanden aanwezig dus vermeerderen zonder problemen.
De boer wil natuurlijke vijanden inzetten, fretten en wezels, de ecoloog waarschuwt, niet doen.
Resultaat, fretten en wezels worden uitgezet, deze doen wat de ecoloog gedacht had; ze vreten bijna alle inheemse vogels op.
Op dit moment is men weer druk bezig de vogelpopulatie op orde te brengen.
Konijnen zijn er nog genoeg, maar hoe ze eigenlijk van de konijnen plaag zijn afgekomen is me nog niet duidelijk.

Fietsen van Te Anau naar Tuatapere? Neem genoeg eten en drinken mee, na Manapouri is er 80 kilometer lang niets te krijgen.

Mijn geplande route, ik kies toch weer voor de heuvels, blijkt samen te vallen met de "Southern Scenic Route". Toeval? Nee hoor, zoveel keuzes in wegen heb je hier niet.

Vandaag kan me gestolen worden.
Bij het opstaan hoor ik het al; de regen komt weer met bakken de hemel uit. Omdat er veel arbeiders in het hotel verblijven heeft de waard al om vijf uur het ontbijt klaar staan. Hij wil eieren en spek voor me bakken. Lekker, maar niet vlak voor het fietsen. Ik hou het bij muesli en yoghurt.

De krachtige wind van gisteren is in het geheel niet minder geworden. Ik worstel me er tegen in. Met de regen valt het mee, dat wil zeggen, niet constant maar af en toe een buitje.
Na een dik half uur ploeteren tegen de storm ben ik bij de zee en ga links met het water mee. En shit, vanaf nu dacht ik de wind in de rug te hebben. Shit, schuin op de kop, soms even dwars. Een grote logtruck dondert me bijna van de weg. Vandaag kan het me niet schelen.
De enige plant die hier rechtstaat is degene in de bloempot op de vensterbank achter het glas. De rest buigt alle met de wind mee.

Het zuiden van het Zuidereiland staat bekend om haar aanhoudende westenwinden. Was even vergeten dat ook het westen meerdere richtingen in zich heeft.

In Riverton stap ik een café binnen en wordt direct voor gek uitgescholden. Zeg maar beleefd " yes i'm crazy, thanks very much". Uit haar kiwi-dialect-engels begrijp ik dat ze zelf ook fietster is, en dus weet waarover ze praat.
Tijdens een pot thee en pancakes komen er meerdere buien voorbij. Mijn fiets staat op de stoep te wiebelen in de wind.

Als het even droog lijkt stap ik weer op. En het wonder geschied; ik heb die lekker harde wind in rug.
Begin weer even het landschap om me heen te ontdekken. Weidse Limburgs aandoende heuvelen. Soms glooiend, soms steil. Duizenden schapen dotted over de groene grazige weiden.
Het blijft droog en met af en toe zon, prachtige wolkenhemels.
De laatste zeven kilometer, rechtsaf, weer tegen die snoeiharde wind in. Motel gevonden, heb een bubbelbad, ga er lekker in.

Toch wel handig zo'n temperatuurmeter op mijn GPS, kan ik tenminste zien waarom mijn blote knieën zo koud zijn. Het is vier graden, als het tegen negenen 10 graden wordt, is het voor mij, in vergelijking, aangenaam warm.
In Tokanui waar ik mijn thee drink, hoor ik dat het vannacht gevroren heeft. Verkeerde tijd van het jaar, zegt mevrouw er nog bij, maar t'is wel zo.

Op advies van de mevrouw van de Tourist Information neem ik in Fortrose niet de Coastal Road, maar blijf de Catlins Highway volgen. De weg langs de kust zou langer en geheel gravelroad zijn.
Dit is niet correct. Fortrose naar Curio Bay via coast is 32 kilometer, korter dus, waarvan 13 gravel.

Als ik zo even na elven in mijn prachtige studio van het Curio Bay Salthouse Motel op het strand aankom, breekt langzaam de zon door.

Tot Fortrose is de weg redelijk vlak. Om mijn voeten warm te houden loop ik soms de kleine heuveltjes op.
De tweede helft is een glooiend landschap met weer ontzettend veel schapen. Zonder al die schapen en af en een vreemde plant, lijkt het veel op Limburg. In de weilanden kievieten en grutto's.

Mijn studio is self-contained, dat wil zeggen, ik moet mijn eigen potje koken. Daarom heb ik vanuit Invercargill het een en ander meegesleept. Soepen, kaas, brood, uien en wat nudeln.
Zes kilometer terug is een restaurant, maar met al die heuveltjes ertussen, heb ik daar geen zin in.
Aan het eind van het strand, op de camping ground, nog een heel klein winkeltje.

Ik heb nooit geweten dat dolfijnen ook surfen. Met z'n vijven tegelijk laten ze zich op eerst in de toppen van de golven meedrijven om vervolgens na een salto weer onder te duiken. Een fantastisch gezicht.
OP het strand, een enkele zeeleeuw, die met zijn imponerend gedrag mij en de andere strandwandelaars op respectabele afstand houdt.

Om het hoekje aan het eind van de baai een fossiel bos. Volgens de beschrijving één van de finest van de wereld. Er IS iets te zien wat op boom lijkt EN van steen is, beetje veel overdreven dus.

De rest van de middag hou ik me er mee bezig op te letten dat alle golven het strand wel bereiken. Comfortabel voor mijn studio, al is de wind nog steeds aan de frisse kant.

Nog een extra dagje in Curio Bay.
Zondagmorgen. Leonard Cohen zingt zachtjes op de achtergrond. Het uitzicht op de baai blijft, als een hypnotiseur, mijn blik vasthouden. Het ontbijt, muesli met geprakte banaan, yoghurt vergeten te kopen, smaakt iets minder.
Kop thee en ik zit alweer een uur te staren.


Bier zonder schuim

Waarom smaakt bier zonder schuimkraag in Nederland niet en hier wel? A pint or a handle (met handvat) bestellen? Aan de bar je eerste slok nemen, zo niet, geheid dat je niet droog naar je plaats terugkomt. (alle drank wordt aan de bar besteld en direct, per bestelling, betaalt). In Nederland accepteren we een tot de rand gevuld bierglas niet, in vele andere landen wel, en ook hier smaakt het heel goed.
Ook is het in Kiwiland gebruikelijk om een jug te bestellen. Dat is, zeg maar, een karaf van een 1 tot 2 liter, met een klein glas erbij, en dat glas vul je dan zelf uit je jug, je bent een hele tijd zo je eigen barman.

For a very special woman.

To love ourselves is the beginning of a lifelong romance.

(Oscar Wilde)

Read in Waxy O'Shea's Irish Pub (Invercargill)

"Perfect timing". Zegt de mevrouw van het Owaka Lodge Motel, als ze even voor twaalven de muffins, voor bij de thee, in mijn kamer brengt. Het begint net te regenen.
Een verschrikkelijk harde tegenwind vandaag. Ja, dat zou nu voorbij moeten zijn, zegt dezelfde mevrouw, het is nu zomer.

Ik fiets liever 80 kilometer de berg OP, dan 40 tegen zo'n wind. Berg op kan ik een ritme vinden, deze wind is gemeen hard, met nog hardere windstoten tussendoor. Het blijft stoempen.

Thuis, in Nederland zet ik mijn fiets zo in november als de temperatuur rond de 10 blijft schommelen, in het vet. Vandaag, hier, begint de dag met een waterig zonnetje en 12 graden. Nu, voor mij, een aangename temperatuur. Hoe vreemd een mens in elkaar zit.
Veel, heel veel heuvelen vandaag. De meeste goed te fietsen, maar met venijnige steile stukjes tussendoor. In het begin bos, wat de wind gelukkig tegenhoudt. Maar ja, bos, ik vind het een beetje saai, de bomen zijn alle gelijk. Ik ben er snel uitgekeken.
De tweede helft weer wat weilanden, mooie vergezichten, maar ja, dan ook die wind.

Op mijn tandvlees kom ik vandaag in Owaka aan.

Schoolbus..

De kinderen van de afgelegen boerderijen worden door de schoolbus opgehaald en weer teruggebracht. Kom ik een schoolbus tegen, paar kilometer verder, nog een jongedame die op de bus wacht. Pech meissie denk ik, de bus is net weg. Neen hoor er komt er nog één en nog meer, elke school schijnt zo z'n eigen bus te hebben.
Deze kinderen in hun schooluniformen zijn zo weggelopen uit Dead Poets Society (Robin Williams). Hun onschuldige rood schoongeboende gezichten. Soms brutaal, leergierig, bang; op hun gezichten zie ik de film weer voorbijgaan.
Een regenjas schijnt niet tot de outfit te horen, ze staan in de miezerregen rustig in hun shirtjes te wachten.

Ze lopen in de korte broek of rok, maar hoe ze hun benen zo wit kunnen houden is mij een raadsel.

Als ik de ogen open doe hoor ik de regen op het dak kletteren. Shit. Met de tegenwind van gisteren in gedachten en 120 kilometer voor de boeg, zie ik het toch wel een beetje somber in.
Maar neen, een mens maakt zich te vaak onnodig zorgen. Ik stap op de fiets en het is droog en het blijft droog. Wind? Het is windstil.

Geniet nog even van de rust van de Catlins Highway, DE rustigste weg, die ik in Nieuw Zeeland gefietst heb. Na twee klimmetjes, op naar Balclutha. Deze stad met veel industrie past in het geheel niet in mijn beeld van Kiwiland. Krijg een unheimisch gevoel van die grote fabrieken en totaal andere geuren.

Na Balclutha direct steil de stad uit klimmen. Het blijft stijgen en dalen. Ik fiets nu op State Highway 1. Een zeer drukke weg. Gelukkig merendeels een vluchtstrook van ongeveer een meter breed.
Rond Millton wordt het vlakker.

Let op, als een Kiwi tegen je zegt: "All the way flat to .....". Dan bedoeld hij dit met zijn autobril op. Hij zegt eigenlijk, er zijn geen grote steile klimmen meer. Dat je als fietser nog regelmatig terug moet naar de laagste versnelling, daar heeft de Kiwi-autorijder geen benul van. Dit even tussendoor.

Ik fiets lekker door naar Waihola. Waar ik mijn thee en pie nuttig.
De "Southern Scenic Route" verlaat hier SH1 en gaat richting kust. Ik vraag een oud dametje hoe de kustweg is. Once your over the hill it's stays hilly. Als je eenmaal over de heuvel heen bent, blijft het heuvelachtig.
En gelijk heeft ze. Once your over the hill? Welke heuvel? In kan volop en langdurig genieten van de inderdaad prachtige vergezichten, want ik loop meer dan een uur mijn fiets tegen steile heuvelen op te duwen. En erover? Ik weet het niet meer. Als je begint wat aan, lijkt alsof het een afdaling is; niet remmen, je hebt je snelheid nodig om de volgende bult over te komen.

Bij de kust gekomen is de klim meer dan de moeite waard geweest. Er volgt een prachtige weg op de scheidslijn van weilanden links en direct rechts duinen, rotsen, met soms op een paar meter het strand. Een echte kustweg dus. Jammer dat het een beetje mistig is. Zeer aan te bevelen.

Bij het naderen van Dunedin, later blijkt dat het centrum nog 15 kilometer verder is, vertrouw ik volledig op mijn GPS. De SH 1 is hier inmiddels een echte highway waar je dus niet mag fietsen. Mijn GPS stuurt me de afrit van de highway OP. Doen? Dan zie ik een klein bordje, "Fietsers Dunedin". Langs de afrit, aan de rechterkant een paadje. Toch wel vreemd aan de rechterkant tegen het verkeer in te fietsen, maar het klopt. Er zijn hier zelfs fietsstroken op de weg. De GPS stuurt me nog even een rotsteile heuvel over, maar de rit eindigt precies voor het uitgezochte Motel Moray Place, in het hart van het centrum.
Waar het bij aankomst begint te regenen en het bijna de gehele middag door blijft miezeren.

Nog een dag in Dunedin. Veel mooie Victoriaanse gebouwen. Een heel andere stad dan dat ik tot nu hier gezien heb. Maar ik heb ze dan ook niet alle gezien.

Wat de (weer)goden met mij voor hebben, ik weet het niet. Al twee dagen na aankomst in het motel begint het te gieten en blijft het de rest van de dag doen.
Gisteren windstil. Vandaag staat er weer een snoeiharde wind uit het noorden, de richting voor morgen. Maar zonnig.

Zonder er om te vragen heeft de meneer van Tourist Information mij een mooie weg de stad uit, aangewezen. Ten zuiden en ten noorden van Dunedin is de State Highway 1 een motorway, verboden voor fietsers dus, en aan alternatieve wegen voor de fietsende medemens wordt in dit land nou niet direct gedacht.

De mevrouw die het Heritage (museum) achterin de Presbyterian kerk beheert verteld me dat we morgen een zuidwesten wind krijgen, nice tailwind for you. Ik hoop dat de weermensen het deze keer bij het rechte eind hebben.
Ze heeft Nederlandse vrienden, ze weet mij nog te vertellen dat de (eerste) Hollanders die hier aankwamen de Kiwi's erg slack ( lui) vonden. Dat heb je met die Calvinisten hè; rust is des Duivels oorkussen. Ik denk dat die kaaskoppen zich inmiddels wel aangepast hebben, degene die ik ontmoet heb, in ieder geval wel. 'k Zou willen dat we iets van die relaxte (plattelands) sfeer in Europa zouden kunnen importeren.

To be or not to be; a tourist.

T'is verschrikkelijk wat het toerisme met de plaatselijke bevolking, of andersom, doet. Ik schrijf het bijna elke vakantie; in plaatsen waar (veel) toeristen komen, is de mentaliteit, vriendelijkheid, (gast)vrijheid, van de bevolking totaal anders. Bijna geheel gericht op het afwerken van zoveel mogelijk betalende 'gasten'. Ook hier, alhoewel in mindere mate, terwijl de Kiwi in het algemeen toch zo'n hartelijk, vriendelijk en relaxed persoon is.

Natuurlijk, ik doe het zelf. 'Mooie' plaatsen in de wereld worden nu eenmaal veel door veel vakantiegangers bezocht.
Zou ik het kunnen; na deze vakantie mezelf snobistisch te zeggen dat ik de (toeristische) wereld nu wel gezien heb en alleen nog maar de AFwezigheid van het toeristische gaan bezoeken?

Een zware dag.

Het eerste uur leg ik tien kilometer af, veelal te voet. Direct vanuit het centrum van Dunedin begint de beklimming van Mount Cargill. Met de slaap nog in de benen even geen pretje.
Dan natuurlijk de afdaling, ijskoud, het natte zweet koelt te snel af, dus af en toe een beetje bijremmen. Het landschap is prachtig, vooral de baai, Otaga Harbour, in de opkomende zon.

Even terug naar de State Highway 1, daarna de Coastal Road op. Naast een spoorlijn, langs de kust, zou toch een beetje vlak moeten zijn dacht ik zo. Niets is minder waar. Steile korte venijnige klimmetjes volgen elkaar in snel tempo op. Maar ook hier prachtige natuur en 100 maal rustiger dan de SH 1.

Na de Coastal Road moet ik er dan toch aan geloven, de highway op. Erg druk. De vrachtwagens zijn het ergste.

Ik stel voor het examen voor vrachtwagenchauffeur uit te breiden met twee maal tien meter fietsen. Ja, 20 meter is voldoende. Bij de eerste 10 meter passeert een vrachtauto met een snelheid van 80 kilometer per uur op één meter afstand, en bij de tweede 10 meter een vrachtauto, zelfde snelheid, op twee meter afstand.
Deze mensen het besef bijbrengen wat voor invloed de zuig- en drukwinden van de wagen op een fietser hebben is voldoende.
Langs deze weg, beide handen constant stevig op het stuur. Toch word ik bijna tweemaal weggedrukt, kan net op tijd corrigeren.

Dan zijn er natuurlijk in dit land veel vrachtwagens die schapen vervoeren. Als deze beestjes wat langer in de truck aanwezig zijn, wordt er zo het een en ander gepoept en gepist. Die beesten moeten ook wat. Vaak zie je, als zo'n vrachtwagen een bocht doorgaat, een bruine sproeiregen zich over de berm verspreiden. Afkloppen, zo'n douche is me nog bespaard gebleven.

Als er een auto naast je komt rijden, met een groot bord "Pilot Car", en de chauffeur roept je door het open raampje toe " Watch out mate, big load coming". GA DAN AAN DE KANT. Er komt echt iets groots aan. Veel mensen nemen als ze verhuizen hun inboedel mee, andere, hier, hun gehele huis erbij. De eerste keer viel mijn mond open van verbazing. De gehele breedte van de weg wordt in beslag genomen. En je denkt natuurlijk dat ze met een gangetje van 20 30 rijden. Mispoes ze karren er gewoon 70 mee. Hoe dat wiebelende huis op die vrachtauto blijft is me een raadsel. Toch, ik heb geen enkel huis in de berm gevonden.

En de beloofde zuidwesten wind komt vandaag toch uit het noorden, weer recht op mijn smoel.
Een zware dag. Maar wel veel zon.......

Nog een dag in Oamaru. Niet omdat het hier nou zo verschrikkelijk mooi is. 't Is één van die 'reservedagen' die ik voor onvoorziene zaken inbouw en gelukkig niet nodig heb.

Een niet-fiets-dag begin ik altijd, als het even kan, met een (volledig) English Breakfast. Bij Subway hebben ze alleen ei uit een flacon. Dan maar een deur verder.

Verder is Oamaru een leuk stadje waar veel oude gebouwen in gebruik zijn als cafés en souvenirwinkels. Het stadje is vooral bekend door zijn pinguïn kolonies die om deze tijd van het jaar tegen zonsondergang aan land komen om hun jongen te voeden.

Handdoeken en wasbakken..

De (h)(m)oteleigenaren zullen zich wel afvragen, waarom die vent in zijn uppie zoveel handdoeken gebruikt. Dat zit zo. Als ik mijn kleding was / uitspoel en het moet de volgende dag weer droog zijn, is dat bij dit vochtige weer erg moeilijk. Wat doe ik? Gewassen kleding goed uitwringen, op de droge handdoek leggen. Natte was en handdoek samen stevig oprollen. Het water trekt in de handdoek, en, bijna droog, de was. Hoe meer was, des te meer handdoeken of andersom.

LET OP. In Nieuw Zeeland hebben lang niet alle wasbakken een overloop. Vaak laat ik mijn wasje 'even weken' en laat dan de kraan zachtjes stromen. Het is me nu al tweemaal overkomen dat de badkamer / keuken volledig overstroomd is. Water stroomt, in plaats van zoals bij 'ons' het overloopgaatje in, over de rand van de wasbak de kamer in.

Mijmeringen achter een pilsje.

De besneeuwde top aan de overkant van het Taupo meer verdwijnt langzaam achter de wolken. Rechts van mij zakt gloeiend heet de zon richting aarde.
Sommige momenten zijn eigenlijk te veel om alleen te beleven. Tja... en toch kies ik er elke keer weer voor.
Waarom?
Na Mexico dacht ik; ga niet weer alleen fietsen. Frankrijk kwam, en nu, Nieuw Zeeland.
Is het een verslaving?
De halve dag met mijn gedachten alleen te zijn? Je lichaam te proeven in delen waarvan ik nu pas het bestaan besef? Genieten, met volle teugen, hoe godes natuur haar schoonheid aan mij laat zien?

Niet weten waar je de volgende nacht zult slapen als je de laatste motelkamerdeur achter je dicht trekt? Niet weten welke (vreemde) mensen je zult ontmoeten? Niet weten welke (technische) problemen die dag mag overwinnen?
Na zovele jaren fietsen; Ik weet het niet.....

Hoe toepasselijk...........?
Als ik dit schrijf zingen op de achtergrond de Talking Heads;
We're on a road to nowhere.

Een natte grijsgrauwe dag. Ik stap met regen op de fiets en het blijft de gehele dag gieten. Gelukkig niet zo erg als aan de andere kant van dit eiland. Saai vlak landschap vandaag, weilanden en een paar akkers. Het laatste deel nog even een paar kleine heuveltjes.
Maar de wind komt nu WEL uit het zuiden.

Ik schrijf dan wel de GEHELE dag, ik bedoel eigenlijk FIETSdag. Het is nog maar half tien als ik Timaru bereik. Gewoon even doorgefietst, een picknick is er vandaag niet bij. Stilstaan is (snel) afkoelen, ook in een café.

Aan het begin van de stad begint mijn fiets vreemd te wiebelen. Shit lekke voorband. Dan maar even een paar kilometer lopen, de Panorama Motor Lodge is net aan de andere kant van het centrum, eerst douchen. En nu de band plakken.

The Oamaru mail (De Krant)
Friday December 19, 2008

• Weather today 15 ° .
  Tomorrow outbreaks of rain.
  Winds 13 South to SouthEast
• Twee aardbevingen; magnitude ( is dat gelijk aan Richter?) 4,1 en 4,9 in deze provincie. Sterk genoeg om in een supermarkt de waren van de schappen te laten vallen.
• "This axe took an Auckland boy from Tuakau to the top of Everest". De ijsbijl van Sir Edmund Hillary in het museum van Auckland.
• Today in History.
  1688 Willem of Orange enters London.
• Prijs van de diesel vijf cent per liter lager.
• Het IS mogelijk; een frontale botsing op een "One Lane Bridge".

Gelukkig, overal donkere wolken maar het is droog in Timaru. Eenmaal op de fiets verschijnt er zelfs een waterig zonnetje dat het een hele tijd volhoudt. Neem daarbij een lekker windje in de rug, bijna vlak terrein, en het is weer aangenaam fietsen. Omdat ik qua prachtige natuur en heerlijke vergezichten ontzettend verwend ben, verveel ik me wat dat betreft wel een beetje. Weer veel weilanden, koeien en schapen.

Ontmoet wel de enige, de anderen waren alle buitenlanders, met bepakking fietsende Nieuw Zeelander. Hij was ook vol in de veronderstelling dat het nu toch echt zomer zou moeten zijn. Op een mountain bike met rugzak is hij op weg naar een vriend, zo'n 50 kilometer verder.

Aangekomen in Ashburton nog even een regen buitje. Daarna een lekkere warme douche in Hotel Ashburton .

Gisteren.

Tijdens deze vakantie waren geen enkele twee opeenvolgende dagen qua weer hetzelfde. Daarom ga ik er maar vanuit dat het morgen NIET de gehele dag zal regenen. Het is nu zeven uur en de regen is alleen intenser geworden.
De band heb ik in het keukentje van de studio geplakt. Buiten veel te koud. Is wel weer even wennen. 'k Heb zeker zo'n 15.000 kilometer zonder lekke banden gereden. Ook geen scherpe ongerechtigheden IN de buitenband kunnen vinden. Hoop dat t'ie weer heel blijft.

Een beetje in een dipje. Natuurlijk doet de regen daar geen goed aan. Maar het is, denk ik, de laatste-dagen-van-de-vakantie-dip. Heb ik vaker. Niet omdat ik niet naar huis wil, (ik ga graag weg, maar kom ook graag weer thuis) maar de spanning van de reis is verdwenen. Nog twee dagen fietsen, vlak denk ik. Er is niets meer te plannen. De route staat vast. De laatste motels heb ik vooruit geboekt; de Kiwi gaat rond Kerst tot begin februari massaal met vakantie. Maar tot nu toe aan deze kant van het Zuidereiland nog geen "NO VACANCY" gezien. Gewoon nog even fietsen.........

Shall I leave the tab open? Was het bijna overal boter bij de vis; direct, per besteld item, eten en / of drinken betalen. De kiwi is toch aan het veranderen, terwijl de local nog steeds per bier afrekent, mag er ook, zoals bij ons gewoonlijk, aan het eind van café of restaurant bezoek afgerekend worden. En steeds vaker worden ook fooien WEL op prijs gesteld. Daarbij loopt het vriendelijke personeel nu zelf door de zaak om te vragen of uw glas nog bijgevuld moet worden.

Ontzettend vermoeiend. Niet de laatste 88 kilometer, maar het constant voorbij razend verkeer. Voortdurende ben ik op mijn hoede. Een windvlaag van een inhalende truck en ik lig in de berm.
Bij Rakaie over de brede delta van de Rakaie rivier weer zo'n smalle brug van meer dan een kilometer. Ik blijf midden op 'mijn' helft rijden. De witte streep is hier 10 centimeter van de brugleuning, daar wil ik niet tegen gedrukt worden door een inhalende idioot.
Gelukkig waakt mijn Engel goed over mij en kom ik veilig in Christchurch aan. En ook hier bewijst mijn GPS mij weer zijn goede diensten, alsof ik hier al jaren woon kruis ik dwars door de stad rechtstreeks op mijn doel; het Elms Hotel af. Het uit Rotorua verstuurde pakketje ligt al netjes op de balie van de receptie op mij te wachten.

Een beetje tegenwind wind, maar daarbij weer een prachtige blauwe zonnige hemel. Zonder al dat verkeer eigenlijk best een mooi tochtje. Met deze heldere lucht zijn de besneeuwde bergtoppen heel in de verte mooi te zien.

Ik, ik ben een idioot die gehele weg van A naar B wil fietsen. Maar mijn advies aan andere fietsers, die niet zo idioot zijn, neem een andere route van Dunedin naar Christchurch. Of je kunt natuurlijk ook de trein nemen. Weet ik eigenlijk niet zeker. 'k Heb alleen goederen treinen gezien.

Links rijden.

Links rijden.....geen probleem. Even opletten bij het te voet oversteken van de straat. Eerst naar RECHTS kijken. 'k Ben daar soms zo druk mee bezig, dat ik even vergeet bij de tweede helft van de weg WEL naar LINKS te kijken. Maar ook dat gaat nog steeds goed.
Waar ik nog steeds niet aan kan wennen; zijn de bestuurders van de auto's. Ze zitten te lezen, slapen, kijken de verkeerde kant op, letten totaal niet op.
Het zijn dan ook de bijrijders die ik zie, de chauffeur zit aan de andere kant.

De laatste dag in Christchurch. Hier vlakbij is een verschrikkelijk groot winkelcentrum, met verschrikkelijk veel mensen, die heel veel kerstinkopen doen.
Van de dingen die voor geld te koop zijn heb ik op dit moment niets nodig. Souvenirs neem ik al jaren niet meer mee. Toch, 'k heb twee nummerplaten van auto's in de berm gevonden, die neem ik mee. Niet dat ik nou een verzamelaar van nummerplaten ben, maar neem graag iets origineels van het land mee.
;>) een schaap was even iets te groot ;>)

Beleefdheidsregels

Beleefdheidsregels, zijn voor mij voor Nieuw Zeeland niet uit te leggen.
Ga er vanuit dat ALLES vriendelijk / goedmoedig bedoeld is.
Behalve in toeristen gebieden waar 'het gewoon' afstandelijk is. Zijn de mensen zeer toegankelijk. Just say "how are you doing". Je krijgt eerst het standaard (bijna Amerikaans) antwoord terug. Okay, and you? Het grote verschil met de Amerikanen is, dat er naar jouw antwoord geluisterd wordt. En men geeft een 'eigen' woord terug.
In de hotels heerst een aparte sfeer, eerst even de kat uit de boom kijken, soms een beetje nors, maar zelf blijf ik altijd vriendelijk, en dat krijg ik dan ook weer terug.
Vanavond in het toch wel een beetje chique Abbey restaurant van het Elms Hotel loopt alles, qua 'regels' even vreemd door elkaar. Door de jonge bediende wordt ik uitermate beleefd bediend. Maar ook zij neemt het glas wijn vol in de hand, in plaats van bij de steel, als ze het op mijn tafel plaatst.
Als ik een volgend glas bestel, giet een wat groot uitgevallen, maar zeer uitbundige Maori bediendster mijn glas vol met de wijn die ze toevallig in de hand heeft. Gewoon even proberen zegt ze, glas half vol. I like the Pinot Gris better, zeg ik later. Okay, no problem, brult ze door de zaal, krijg een hijs op mijn schouder " for a minut I thought you said you liked ME better. Past precies bij de vrouw maar totaal niet bij de ambiance van dit restaurant.
De andere gasten schijnt het totaal niet te deren. De Kiwi is very easy. De algemene Kiwi gedachte; Hij / zjj kan dan een grotere auto of meer geld hebben, beter dan mij is hij niet. Hij / zij laat de ander zijn wat t'ie is en blijft gewoon zichzelf.
Bij het verlaten zeg je "See You", ook al zie je ze nooit meer terug

Kosten.

Is Nieuw Zeeland een duur land om vakantie door te brengen?

Volgens mij niet, maar ik let dan ook niet zo goed op. Een Duitse mevrouw die al 40 jaar hier woont, vraagt mij hoe duur nou een kilo kaas in Nederland is. Mevrouw ik zou het niet weten, als ik het nodig heb dan koop ik het.
Zo ook hier, het bier is er in verschillende soorten en maten, kleine maten nou net weer niet, en kosten voor een pint van 2 € tot 4 € in de chique cafés.
Overnachtingen, van 11 € in een backpacker slaapzaal, 25 € in een hotel en gemiddeld 60 € voor een zeer grote motel-studio met keuken en soms zelfs een wasmachine. In een motel vaak een basisbedrag en 10 € per persoon erbij. Ontbijt zit bijna nooit bij de prijs inbegrepen.

Eten is goedkoper dan in Nederland, behalve dan natuurlijk weer de excentrieke plaatsen. In Ashburton een zeer goed uitgebreid dinnerbuffet (enne met linnen servetten) voor 14 €. Goed wijntje, 3 tot 4 €, erbij.
In een restaurant kun je voor 25 tot 35 € per persoon elke avond goed eten EN drinken.
Zoals reeds gezegd veel KFC's, Mc Donalds en meerdere soorten take aways (afhaal) culturen. Hier weer goedkoper.

Supermarktprijzen, volgens de boeken, ongeveer dezelfde als bij ons. Maar dan nog wel met volledige service. Vaak staan er twee personen bij de kassa één om de artikelen te scannen, een tweede om het voor je in te pakken. Is de tweede er niet dan pakt de caissière voor je in. De grote supers, zeven dagen per week open.

En ja de grootste hap gaat natuurlijk naar de vlucht. Voor ons precies de andere kant van de wereld. Rechtstreekse vluchten heb ik niet gezien. Hou rekening met minimaal 30 uur reizen, dat indien je een snelle overstap in Hong Kong, Singapore of er ergens anders hebt.

En tja de beste tijd om te gaan? Seizoenen schijnen over de gehele wereld te veranderen. November / december zou eind lente begin zomer moeten zijn. Iedereen klaagt nu over het toch wel echt slechte en koude weer. Kerstmis begint DE grote vakantie van de Kiwi, tot ongeveer eind januari. Februari lijkt nu dus de meest geschikte tijd om te gaan.

Christchurch - Singapore SQ 298 11:50 uur - 17:25 uur. FLY Time 10:35 uur.
Singapore vertrek SQ 324 23:50 uur. FLY Time 13:45 uur.

Shit, ik heb weer TE veel bagage, deze keer wordt de fiets WEL gewogen. Totaal 39 kilogram. Even overleg achter de balie. Ik krijg 5 kilo extra en moet er dus nog 4 betalen.....450 NZ$. Dat hakt er even in.
Verder gaan het inchecken heel soepel, ben direct aan de beurt en de baliedame wacht geduldig tot ik mijn fiets ingepakt heb.
Als mijn inchecken afgerond is, voel en zie ik me omringt door een horde Japanners of iets dergelijks. Van in een rij staan schijnen ze nog nooit gehoord te hebben. Ze drommen als een kudde schapen op me heen. Door een wat geïrriteerde dame, eigenlijk in NZ geen irritatie gezien, worden ze netjes in een rij gezet.

Ook de taxichauffeur, die me naar het vliegveld brengt, heeft het over die 'vreemde' Aziaten. Niet dat ze gehaat zijn hier, maar hun totale onvermogen, zeker de toerist, zich ook maar enigszins aan te willen of kunnen passen maakt ze zeker niet geliefd.
Engelsen hebben ze graag, daarnaast de Hollanders, omdat die, na de Engelsen natuurlijk, het beste hun Engelse taal spreken. En dat heb ik hier vaker gehoord.

Ik ben nu in Singapore, waar ik zo'n zes uur moet wachten op mijn verbinding naar Amsterdam. Ik neem eerst a pint of Guinness, 'k heb dorst. De winkels zijn alle op kerstavond nog open, genoeg vertier om een beetje rond te kijken.

Links rijden II.

In 2004 werden 91 van de in totaal 1193 gewonden, en 5 van de 46 doden, in het verkeer, veroorzaakt door buitenlandse chauffeurs die aan de verkeerde kant van de weg rijden. Lees ik gisteren in de krant.
De officier van justitie wil meer maatregelen van de regering en verhuurbedrijven.
De moeder van het slachtoffer waar het in deze rechtzaak om gaat, wil dat de toerist meer verantwoordelijkheid neemt; uit het vliegtuig, zo de auto in, dit zonder ervaring met het links rijden. Zou verboden moeten worden.
Het betreffende verhuurbedrijf gaat gele stickers in de auto's plaatsen: "Drive Left".
De moeder vindt dat de, in dit geval Amerikaanse toerist, er met een boete van ongeveer 5000 € er veel te gemakkelijk mee wegkomt.

Amsterdam 06:35 uur

De vlucht verloopt prima, de aankomst wat minder.

Heeft het nog zin om rond te kijken? Neen meneer uw fietstas is niet aangekomen. Shit. Daar wordt mijn (vermoeide) stemming niet beter van. Begin te mopperen, tegelijkertijd verontschuldig ik mij tweemaal bij het vriendelijke blijvend personeel voor mijn ONvriendelijkheid. Als ik mijn vermissingformulier aan beide zijden uitgebreid ingevuld heb en mijn reçu opberg; een telefoontje, de fietstas is gevonden, zat ergens vast in een baggageband. Het duurt vervolgens nog tien minuten voordat ik hem blij in ontvangst neem. En nogmaals mijn excuses maakt dat het mopperen niet persoonlijk bedoeld is. Zelfs de trein haal ik nog.

Woensdag om 9 uur bij het hotel afgehaald, vandaag, donderdag om 9 uur thuis, tel daarbij de 12 uren op die ik nog moest 'inhalen', dus in 36 uur van de andere kant van de wereld weer naar huis.

En de fiets.

In vergelijking met vorige reizen, waar ik totaal geen problemen met de fiets had, nu dus relatief veel.
- Vier nieuwe remblokken, totaal versleten. (is normaal onderhoud).
- Één lekke band.
- En natuurlijk de breuk in het frame, wat gelukkig heel snel gelast is met behulp van zeer vriendelijke Kiwi's. Een aluminium frame lassen had me heel wat meer vakantiedagen gekost.