Reis verslag van een solo fietstocht door Zuid Afrika.

Ik wil weer proberen dit dagboek met behulp van
- PDA,
- Eee PC ,
- (MSdos) FTP ,
- GPRS ,
- UMTS en
- internetcafés
tijdens de reis bij te houden.

Van KaapStad naar Port Elizabeth.

Wikipedia Zuid Afrika
LandenInformatie Wereldfietser

Amsterdam    Kaapstad     KL 597       10.25 - 23.00 uur       (9.652 km)

En ja hoor, weer de discussie, de fiets moet in een doos, een plastikhoes is niet voldoende. De voorwaarden op de KLM site zijn duidelijk, mag in een doos, moet niet.
De vriendelijke dame blijft volhouden, ik ook. De bazin wordt er bijgeroepen, en ja het mag met hoes, maar dan wel op eigen verantwoording. Ook dat klopt niet, maar die discussie ga ik nu niet aan.
Ben blij dat ik vroeg op Schiphol ben. De bazin komt me later wel even achterna om te vragen waarom ik zo vasthoudend ben. Ik leg haar uit dat een fiets in een doos voor verladers bijna onhandelbaar is. Ik heb ze, de doos om kiepend, een fiets naar het vliegtuig zien vervoeren. Een fiets onder een hoes wordt al rijdend binnen gebracht. Daarbij komt dat zo'n stukje papier voor de fiets een schijnveiligheid is.

Een half uur eerder dan gepland landen we op Kaapstad airport. De zeer lange rij bij de douane echter doet de 'voorsprong' weer te niet. Na een plakkertje en een stempel in mijn paspoort heb ik een visum.
Op de de bagageband direct al mijn tassen en niet veel later ook de fiets. MET de lucht in de banden en ziet er zo op het eerste oog weer ongeschonden uit.
Buiten staan een taxi op me te wachten. Starten en daarna gelijk alle deuren op slot, geeft een unheimisch gevoel. De chauffeur begint direct te vertellen dat 23% van de bevolking werkeloos is, en dat ik 's nachts moet oppassen. Veel bedelaars die een groepen opereren, en als je ze geld geeft gaan ze er met je hele portemonnee vandoor. Overdag kun je overal veilig fietsen zo vermeld hij. Das dan een opluchting.
Mijn eerste pilsje in Hotel Graeme smaakt goed.

Val niet direct op het ontbijtbuffet aan. Als je met je (volle) bord aan tafel gezeten bent, komt een aardige mevrouw vragen wat voor ontbijt ze voor je mag klaarmaken. Gelukkig heb ik nog niet zo veel opgeschept en bestel een heerlijk Engels ontbijt.
De dag ontwikkelt zichzelf. Op de ontbijttafel staat reclame voor dagtripjes. Daar heb ik geen zin in, maar vraag of de chauffeur me een paar uur door en direct rond Kaapstad wil toeren. Voor 12,50 € hebben we een deal. Ga ik dadelijk om elf uur doen.
De fiets is weer fietsklaar heeft de reis zonder schrammetje overleefd. Zonder schrammetje? Een meer of minder valt me al niet meer op, als tie maar fietst.

Mac is uit Schotland en dat hoor je, hij rijdt en loopt vier uur met mij in en rond Kaapstad. Verteld zeer enthousiast over wat 'wij' allemaal hier hebben, als een echte Zuid Afrikaan, woont al dertig jaar hier, maar blijft Schot van nationaliteit.
We beginnen bij de Tafelberg, waar het nu al stervensdruk is. Komt zegt Mac, omdat de berg meer dan de helft van het jaar in wolken en regen gehuld is. En nog vaker ligt de kabelbaan stil omdat het te hard waait.
Mac blijft praten, maar op een zeer onderhoudende, leuke en leerzame manier. Volgend jaar wereldkampioenschap voetballen hier. Niks hebben ze met die bal, rugby en cricket is meer het spel hier. Toch een kampioenschap? Ja zeg ie, er is nog nooit een organiserend land zo laag geëindigd als Zuid Afrika zal doen.
De Tafelberg is een imposant stuk steen, komt meer door de ligging; grote stad, oceanen, stranden en vlakke top. In Oostenrijk zou dit hoopje steen niet eens opvallen.
Via Lion's Head gaan we naar de city. Lopen eerst even de mooie St George's Cathedral binnen. Mac wil me ook de eerste kerk van Kaapstad laten zien. De Groote Kerk, reformatorisch, zitbanken genummerd en genaamd voor verhuur aan de rijke families. De kerk is gebouwd op een kerkhof. Omdat tijdens een dienst meerdere kerkgangers in een vermolmd graf stortten, zijn ze nu de graven aan het dichten, waarbij ze de grafstenen in de vloer van de kerk verwerken.

De rest van de middag breng ik door aan the V&A On The Waterfront, een prachtig gerenoveerd havengebied met restaurants en terrasjes.

Tezamen met tientallen racefietsers, de een meer geoefend dan de ander, verlaat ik in een stralende zon, Kaapstad. De weg blijft flink stijgend en dalend de oceaan volgen. Weinig ruimte zo naast de twaalf apostelen, bergtoppen, links en rechts de afgrond richting water. Gelukkig weten de chauffeurs dat er veel fietsers zijn en rijden ze voorzichtig.

De weg is mooi, misschien ben ik een snob, maar zo lyrisch als de boeken zijn over Chapman's Peak Drive kan ik niet zijn. Zestien maanden was de weg voor reparatie van ingestorte delen, gesloten, twee weken is tie nu weer open. Voor de tien kilometer moet, fietsers niet, zelfs tol betaald worden.
Verder gaat het langs de zeer (tegen) winderige kust naar Kommetjie, waar ik direct langs de kust niets te drinken vind, maar aan de hoofdweg een half ontbijt neem. Half; lekker zijn ze wel, dat Engelse ontbijt hier, maar een volledige; TE zwaar tijdens het fietsen.
Op een fooi zijn ze zeer gesteld in Zuid Afrika. Hoeveel mag ik teruggeven? Ik geef honderd terwijl ik vijftig moet afrekenen. Of, gisteren, vierenvijftig betalen. De ober; Zal ik van zestig teruggeven?

Beetje duur is het wel, Simon's Town Quayside Hotel , maar erg mooi ook, in the middle of town, zicht op de haven. En als ik zeg dat ik voor twee nachten wil blijven maakt de dame een mooie prijs voor mij.
Fiets mag mee op de kamer.
Kweet nog niet wat een shimmie is, maar als de dame me er een aanbied, omdat de kamer nog niet klaar is, zeg ik yes thanks. Blijkt een soort, erg koppige, zoete port te zijn. Hakt er, om twaalf uur, lekker in, dan nu eerst maar even een kopje thee. Buiten zingen de afrikaanse kinderen; you are my sunshine .... M.

Ocean View, een dorpje dat ik passeer. Met de beste wil van de wereld is geen spatje oceaan te zien. Apartheids humor. Simon's Town, waar ik nu ben, prachtig gelegen aan het water, moest een (totaal) blanke stad worden. Dus de zwarte mensen eruit, naar een nieuw dorpje ergens in de heuvels. En als we het dan Ocean View noemen, dan missen ze ook niets.

Om zeven uur vertrek ik onder een donkere hemel tegen een snoeiharde frisse wind in richting de Kaap. Mijn ego begint er langzaam aan te wennen door ALLE fietsers ingehaald te worden. Wederom zijn de klimmetjes niet mis.
Bij het ingang van het park (deel van het Table Mountain National Park) aangekomen moet ik 75 rand (ongeveer 7,5 Euro) betalen. Het park ziet er onder de grijze wolken koud en desolate uit.
Mijn doel is “Cape of Good Hope”, Cape Point schijnt mooier te zijn, maar Kaap de Goede Hoop trekt me gevoelsmatig veel meer aan.
Onderweg tientallen borden dat bavianen gevaarlijke dieren zijn, en ze vooral niet te voeren. De toeristen zijn er nog niet, dus daarom, denk ik, ook nog geen enkele baviaan te zien.
Op de Kaap aangekomen staat er gelukkig een bord aan het einde van de weg, anders had ik niet geweten dat ik er al was. Wacht nog een half uurtje op een andere toerist die een foto van mij op deze historische plaats kan maken, maar neen, alleen mijn fiets mag op de foto.
Een paar struisvogels blijven rustig staan als ik stil sta om ze te fotograferen. Zo'n beest zie je tot regelmatig, maar het dier in zijn eigen habitat te zien is voor mij telkens weer een belevenis.

Op de terugweg breekt de zon door. En dan komt de bloemenpracht van het park pas echt goed tot z'n recht. Stop regelmatig om een foto te maken. Dik bezaaid groeien deze plantjes niet, dus in een voortrazende auto, ze komen me nu in bosjes tegemoet, zal je er weinig van zien. Prachtige vergezichten met al deze bloeiende fynbossen.

Ongenadig geselt de knoert harde wind, vermengt met strandzand, mijn gezicht. Van voor en achter blijven de auto's langs me razen. Voor de fietser is er erg weinig plaats.
Zag er zo mooi uit, het eerste half uur, diezelfde harde wind, maar dan vol in de rug.
Ergens onderweg maak ik en / of de wind een draai, en we blijven de gehele weg kemphanen. Heb het langs het strand fietsen altijd mooi gevonden, vandaag even niet.
Verderop wordt de M4, de R310, deze heeft brede vluchtstroken. Echter deze zijn ook niet echt te vertrouwen; het langzame rijdend verkeer gebruikt ze volop om hun sneller rijdende bondgenoten voorbij te laten gaan.
Deze weg kent nog een ander 'gevaar'. Touringcars gebruiken deze weg niet, omdat ze (regelmatig) met stenen bekogeld worden, Langs de R310 ligt namelijk Cape Flats, meerdere townships verenigd in de duinen. Golfplaat-krotten zover echt oog reikt, een miljoen mensen ? wonen hier, en ik denk niet dat er veel blanken tussen zitten.
Alleen op de laatste kilometer voor de N2 staan de huisjes echt dicht langs de kant van de weg. Ik groet hun, zij groeten mij.

Op naar Stellenbosch, daar ben ik al om 10 uur, beetje vroeg. Afgezien van een hoop terrassen , is er niets dat me trekt hier. Dan maar door naar Franschhoek.
Direct na Stellenbosch begint de klim naar Helsch Hoogte, een pas, hoe hoog weet ik even niet, maar voor mij een echte hel, kreunend, steunend, soms lopend, haal ik op mijn tandvlees de top. De gehele weg wind, maar juist op die klim, niets totaal windstil bij 30 graden.
De beloning, prachtige vergezichten, tientallen wijnlandgoederen, bijna alle te bezoeken om de wijnen te proeven cq te kopen. En dan maakt volgens de geschriften deze wegen ook weer gevaarlijk. De chauffeur-proevers zien allles niet zo scherp meer na al die wijn en raken nog wel eens van de weg of raken een ander.

De landerijen zien er alle zeer netjes en verzorgd uit. De grond is erg vruchtbaar. De Nederlander in Riebeeck´s tijd wist wel welke gronden hij moest inpikken.
Komisch, we maken ons nu druk dat de Chinezen onze technologie pikken; alles namaken, terwijl we zelf vroeger de vruchtbare gronden van de hottentot in beslagnamen. En er niets voor teruggaven, ja zelfs de Hottentot als slaaf op zijn eigen land gebruikten.

Heb nu een slaaplaats gevonden in Le Ballon Rouge

Over de eerste zeven kilometer doe ik meer dan een uur. Gelukkig is het nog lekker koel, en geen wind vandaag. Direct vanuit het Guesthouse begint de de klim naar de Fransschoek pas. Klimmen in de heerlijk geurende dennen, maar ook zweten als een waterval. Onderwijl prachtige vergezichten over het wijndal van Fransschoek.
Gelukkig ligt de andere kant al in de zon, en wordt de afdaling een genot in al die bloemenpracht.
Ik fiets vandaag om het Hottentots-Holland Nature Reserve heen. De landerijen in dit gebied die niet tot het park behoren zijn hier in gebruik als appel- en perenboomgaarden. Weinige nog net in de bloei. Tussen de vele bomen prachtige, nog niet geurende, bloeiende mimosa bomen.

Hier ook overal prikkeldraad, soms mooi verstopt achter rozestruiken, en grote hekwerken. In Vyeboom stap ik een winkel binnen, de goederen niet bereikbaar voor de klant, maar net alle zichtbaar achter gaaswerk, door een klein luikje bestel ik wat yoghurt en een paar bananen. De gezichten van de verkoopsters passen bij het hekwerk, maar misschien ben ik te hard en zijn ze al, denk ik, enkele malen overvallen.

Van de volgende pas weet ik de naam niet, maar in de brandende zon voelt deze veel hoger aan. Om tien uur is het al tegen de dertig graden.
Ook in het volgende dal honderden boomgaarden en boerderijen, veelal met Nederlandse namen. Na Grabouw, een zeer drukke stad, is het afgelopen met het mooi landschap. Op de N2, die hier nog geen snelweg is, maar wel stervensdruk, ontmoet ik de derde hoogte, Sir Lowry's pas. Ook hier kreun en steun ik me overheen, het landschap doods en verlaten.

Na de pas een prachtige lange afdaling, weer naar de oceaan, naar Gordon's Bay. De Guesthouses worden steeds duurder, maar ook veel mooier. Kamer nummer 1 van Manor on the Bay heeft aan twee zijden uitzicht op strand en oceaan. De kamers worden hier per persoon afgerenkend, dus voor mij alleen bijna het dubbele. Neem de fiets maar mee op de kamer, buiten kunnen we er geen verantwoordelijkheid voor nemen, zegt de dame, terwijl het grote hek voor de grote tuin weer langzaan dichtschuift.
Het zwembad ligt vol met bladeren, we hadden de afgelopen dagen een fikse storm hier verteld de dame als ze mij de kamers en de tuin laat zien. Heb ik gemerkt zeg ik droog.

Voor mij, ver voor mij, trakteert een donkergrijze hemel me keer op keer op prachtige bliksemflitsen. Zo te zien ligt de bui boven de oceaan.
Als ik in Betty's Bay aankom zijn de straten nat, bui net voorbij.
De weg, vandaag voert de eerste helft langs links imposante bergen en rechts de oceaan. De oceaan waar vaak walvissen te zien zijn. Echter het walvis-spot-seizoen loopt tot en met oktober. Ik hoop dat er nog een paar zijn overgebleven.
Door het troebele weer zijn de vergezichten niet je van het, de nabijgezichten weer prachtig met tientallen verschillenden, geurende en bloeiende bloemen en struiken.

In Kleinmomd, aan de haven, heb ik zo'n honger dat ik een volledige Engels ontbijt verorber. Een ietwat te gezette Zuid Afrikaan spreekt me aan: kan het zijn dat ik je vanmorgen in Gordens Bay gezien heb? Ja zeg ik. Kan het bijna niet geloven, zegt hij, dat je nu al hier bent.
Het ontbijt smaakt heel goed. Maar de les van vandaag; niet zoveel vet eten als je fietsen wil. De rest van de rit liggen de worstjes me dwars in de maag.

De tweede helft van de route is veel minder mooi en veel drukker, op de R43 raast het verkeer me voorbij. Bij een politiecontrole post moet ik stoppen, alleen omdat de agent nieuwsgierig is waar ik vandaan kom en waar ik heen ga, zo op de fiets.

In Harmanus krijgt ik bij de eerste paar hotels nul op rekwest, volgeboekt met toeristen. Knalrood, zullen wel Engelsen zijn, lopen ze op de boulevard, waar in de verte toch nog een walvis te zien is.
Komt u uit Nederland vraagt, zonder dat ik een woord gezegd heb, de volgende receptioniste. Ja hoe weet u dat? Jullie hebben allemaal fietsen daar zegt ze in redelijke Nederlands. Maar ook zij heeft geen kamer voor mij.
Tenslotte vind ik een heel mooie kamer in het Guest House van het Harbour House. Met uitzicht op de oceaan, geen balkon deze keer.

Volgens de weersvoorspelling zou het vandaag hier moeten regenen, en dat doet het ook, het miezert al de gehele morgen, dik en vet.

Walvissen zijn er nog genoeg, ze spelen bijna vlak onder de kust. Honderden toeristen staan het boeiende schouwspel te bekijken. De kustlijn voor het centrum van Hermanus is er geheel op ingericht.
Maar eigenlijk zie je niet zoveel; een rugvin of een grote brede staart, soms komt er even een brede muil boven water. Dan het spuiten van lucht en water, voor mij is het meer het WETEN dat er zo'n verschrikkelijk groot beest onder water huist, dat mij intrigeert, dan het zien.
Met mijn tienmaal zoom cameraatje jammergenoeg niet veel te fotograferen, maar het zijn zeer imposante beesten al zijn ze niet alle, of zeg maar geen, zo lenig in het springen als in “Free Willy”, dat zou nog eens mooi zijn.

De bediening in restaurants is snel en heel vriendelijk. Toch bestaat het personeel nog (steeds) voor 99% uit zwarte medemensen. Bij mij komt de vriendelijkheid ook als echt en jazelfs vrolijk over. En tja dan mogen ze van mij wel ietwat assertief tav fooien zijn.
Je ziet vaak, bijvoorbeeld in Europa, dat de glimlach alleen richting tafel is. Zodra de gast de rug is toegekeerd verdwijnt het vriendelijke gezicht en maakt plaats voor de gebruikelijke "who the fuck cares" uitdrukking. Hier niet, hier blijft de smile op hun gezicht.

Ook al reken je niet met credit card af, in het mapje met de rekening zit altijd een balpoint, je schrijft op de rekening het totaal bedrag dat afgerekend moet worden, inclusief fooi dus.

Zuid Afrika heeft, voor mij, niet echt wijnkenner, wel groot liefhebber, goede wijnen. Toch als je soms ziet hoe ze er mee omgaan.
Gisteren kreeg ik mijn witte wijn, warm (een koude wordt na enig aarzelen gebracht), vandaag wordt me gevraagd of ik er ijs bij hebben wil.
Dan moet ik aanschouwen hoe een 'heer' bij een fles rode wijn ook een emmer ijs besteld.

Volgens Mac is de Zuid Afrikaanse taal kinderlijk Nederlands. (na 30 jaar hier spreekt hij het nog steeds niet).
Het journaal op TV kan ik heel redelijk volgen, de krant wat minder, op straat versta ik bijna niets. Maar dat kan ook komen door dat ik één van de andere elf officiële talen van Zuid Afrika hoor. Wat vind je van deze mooie rouwadvertentie?

Het is een verademing, de deur van het Guesthouse staat op een kier, op herhaardelijk kloppen wordt niet geantwoord. Gisteren had ik een sleutelbos van vijf sleutels waarvan ik er drie nodig had om gebouw en kamer binnen te komen, hier staat alles open.
Kijk eens in het kerkkantoor, een stukje verder, zegt een vriendelijke voorbijganger, en ja hoor daar zit mevrouw. Ze laat me de simpele, maar mooie kamer zien. Met douche en toilet, voor 200 Rand (ongeveer 20 Euro) en daarbij zit het diner dat ze vanavond voor mij kookt bij in. Want in Elim is verder niets.

Zo'n veertig kilometer gaan vandaag over een goede gravelweg. Op de meeste plaatsen goed en vast aangereden. Weinig, heel weinig verkeer, en dat is maar goed ook, want bij elke auto is het flink stofhappen. Per kwartier een auto, af en toe een afgelegen boerderij, net genoeg om je niet helemaal alleen op de wereld te voelen.

De weilanden en akkers, met tarwe, worden afgewisseld met weidse lage struiken. Op een van de heuveltoppen ontmoet ik mijn eerste groep wilde bavianen. Wat ze hier aan eten vinden is me een raadsel.

Regel 12 van de “Elim Gastehuis REëLS” luidt;
"Die gebruik van alkoholiese drank word nie verbied nie, maar 'n beroep word gedoen dat dit matig en privaat gebruik word."
Als ik in de lokale winkel naast yoghurt, bananen en water, ook een paar pilsjes wil kopen, wordt er opeens stiekem gedaan, de dame buigt zich voorover, we mogen het niet verkopen, we hebben Hunter's Dry, oke zeg ik twee flesjes. Als ik later de flesjes uit hun dikke neutrale krantenverpakking haal, blijkt het een lekker frisse 5,5 % cider te zijn.

Bij de watermolen, met het grootste werkende houten wiel van Zuid Afrika, kun je overdag iets eten en drinken bij de allervriendelijkste dames Wilma & Taue. De conversatie aan mijn kant in het Nederlands en aan hun kant in het Zuid Afrikaans gaat heel redelijk, maar meerdere woorden ken ik niet, dus stappen we over naar het Engels. Ik bestel een lekker stuk snoek met melktaart als toetje.
Weer buitengekomen wordt ik letterlijk en spontaan bij de hand genomen door de beheerder van het, toch niet zo kleine, museum. Krijg een rondleiding door het museum, rond de watermolen, en dan even naar het kerkje. Verrassing; niet alleen van buiten maar ook van binnen is de kerk stralend wit. Mannen, vrouwen, oude mannen, oude vrouwen, vrijgezelle vrouwen, vrijgezelle mannen en kinderen, alle hebben hun vaste plaats in de kerk, daten tijdens de dienst zou je kunnen zeggen. De rondleiding kost 10 rand per persoon, al het meerdere gaat naar de gemeente.

De eerste twaalf kilometer gaan over asfalt. Ik vroeg me gisteren al af waar die toeristen, niet veel hoor, vandaan kwamen, maar van Elim naar Bredasdorp ligt een mooi teerweg.
De volgende 24 kilometer weer over een zeer goede, en nu vlakke, gravelweg. De tarwe is net geoogst, de vele strobalen nog op de velden. Daarnaast weilanden en wat ruigtes, niet erg interessant vandaag.
Misschien kijk ik daarom anders vandaag, en zie tientallen prachtige vogels. Van de mussenfamilie denk ik, maar dan met een knoert rood of geel lijf en pik zwarte vleugels. Wat kraanvogels, een struisvogel, een reebok, bij de wetlands een ijsvogeltje, dode slang, een plat gereden (voor zover dat kan) schildpad, er is genoeg te zien, ook als er niets te zien is.

Van Elim naar Bredasdorp is het 35 kilometer. Ik ga eerst even een stukkie om, naar het meest zuidelijke puntje van Afrika, daar waar Atlantische en Indische oceaan bij elkaar komen. Cape Agulhas, er staat een vuurtoren, bij de toren een bordje; nog 1050 meter naar het “mees suidelijke punt”.
Deze keer houd ik een oude heer in joggingpak aan, om een foto van mij te maken, de eerste twee mislukken, omdat ik zo dom ben hem het aan/uit knopje te tonen, waarmee hij een foto zou kunnen maken.
Behalve een ruwe rotsachtige kust, vroeger veel scheepsongelukken hier, tientallen B&B's en vissers is er niet veel te zien. Na een licht ontbijt fiets ik een lange saaie, bijna vlakke weg naar Bredasdorp.

Even na elven ben ik daar, de eerste twee guesthouses zien er wel bewoond uit, maar op mijn bellen wordt niet geantwoord, zo vroeg verwachten ze nog geen gasten. Dan naar de I (Information), aan een klein bloemrijk pleintje, naast de VVV staat Bredasdorp Square eat sleep shop , waar ik een mooie kamer, met balkon, en ja ik zit er nu dit te schrijven en ja ik kijk uit over de prachtige bloemen, voor 300 Rand krijg.

Zaterdagmiddag; 13:00 uur, alle winkels sluiten, de stad loopt leeg, was het om twaalven nog een levendige, best gezellige stad, nu zijn de troittoirs opgeklapt (vertaling van een Duitse uidrukking).
Als even later ook het restaurant hieronder sluit merk ik dat ik geen stroom meer op mijn kamer heb. Zijn ze vergeten dat ik hier als enige gast binnen ben? Het gehele gebouw is leeg en verlaten, als ik in het eetgedeelte afdaal gaat er een alarm af, waar niemand op reageert. Probeeer een paar telefoonnummers, die niet beantwoord worden.
Dan maar even de stad in, de enige plaats waar nog activiteit is zijn de paar drankhandels, ook hier geen power; de gehele stad zonder stroom! Komt wel vaker voor, slecht management van de eletriciteitsmaatschappij, zegt de verkoper als ik een paar pilsjes afreken .
Terwijl ik deze punt op 'papier' zet wordt het ineens NOG stiller, de generators, had ze eerst niet bemerkt, vallen stil, er is weer stroom.

De vijfenzeventig kilometer van Bredasdorp naar Swellendam zijn erg saai. Weilanden met schapen en schoon geoogste tarwevelden. Af en toe een verdwaalde boerderij ver in het veld
Saai is eigenlijk niet het juiste woord; het duurt te lang. Als je met de auto deze weg zou rijden, denk ik dat het heerlijk zou zijn, een uurtje lang. Maar de meer dan vijf uur die ik er op de fiets over doe is voor dit landschap te veel.

Gently rollig hills heet zo iets, nou haal het gently er maar vanaf, heb het gevoel dat ik constant aan het klimmen ben. Wel heel erg rustig op de weg, kan ook zijn omdat het zondag is, meer dan dertig auto's heb ik op de R319 niet gezien.

Ook weer erg veel mooie vogels te aanschouwen, jammer dat, vooral de grote roofvogels zo schuw zijn. De meeste willen niet op de foto. Volgens mij heb ik een paar kraanvogels weten te strikken voor een plaatje.

Juist omdat er soms tientallen kilometers ver geen huis te zien is, verwonderd het mij dat er regelmatig mensen langs de kant van de weg lopen. Waar gaan ze heen, waar komen ze vandaan? Wel vreemd dat in een land waar geen apartheid meer heerst, ik alleen zwart gekleurde mensen zie lopen.

In Herberg Roosje van de Kaap wordt direct thee voor me gezet, omdat het mooie huisje, met uitzicht op de bergen, nog even schoon gemaakt moet worden.

Om vier uur in de nacht heb ik het toilet al vijfmaal bezocht. Niet dat het te dun is, maar wel te vaak bezoek ik de afgelopen dagen dat witte ding; ongewild ruw uit mijn slaap gewekt.
Volgens de geschriften is het kraanwater in Zuid Afrika, ook voor ons Europeanen, goed drinkbaar. Als ik het water echter een paar maal lichtbruin uit de kraan zie stromen, en als mijn toiletbezoeken mijn nachtrust te vaak verstoren, stap ik toch maar over op mineraalwater.

Speciaal voor mij is het personeel van "Roosje van de Kaap" vroeg opgestaan en wil een zeer uitgebreid ontbijt voor mij maken, meer uit beleefdheid eet ik de zeer lekker en kunstig gemaakte maaltijd. Eieren met spek weet ik af te wimpelen. Het blijft borrelen in mijn buik.

Al bij mijn eerste nachtelijke opstanding hoor ik de regen op het dak kletteren en dat blijft het doen tot ik in een lichte miezer naar het restaurant loop. Op de fietst gestapt mag de regen geen naam meer hebben, maar erg happy voel ik me niet, ik ga vandaag de Tradouwpas over, en met deze zwakke knieeen zie ik daar best een beetje tegenop.

In Suurbraak spreek ik, ik weet eigenlijk niet waarom, een oude man aan. De rege nie de hele dag nie, zo verteld hij mij. En gelijk krijgt hij, halverwege de pas breekt de zon door.
En het klimmen valt reuze mee. Het is een prachtig dal, beetje kaal, maar met prachtige vergezichten, waardoor ze deze weg gelegd hebben.
De bavianen vluchten de heuvels in als ik ze op de foto wil zetten. Jammer denk ik in eerste instantie, maar eigenlijk is het goed zo. In Hermanes zag ik een ´wilde´ marmot, gewoon tussen de toeristen, op chips knabbelen. Wilde dieren moeten wild blijven.

Na een kort ritje, ben ik vandaag wel blij mee, kom ik in Barrydale. Het eerste Guesthouse, met een groot bord OPEN voor de deur, is dicht omdat ze problemen met het warme water hebben, en tja douchen dat wil ik toch wel graag. Op naar de volgende het Tradouw Guesthouse. Een verbouwde handelswinkel met 6 kamers om een leuk binnenplaatsje, en een lounge dat meer op een museum lijkt.

Vandaag een heel mooie rit op de “ Scenic Cape Route 62 ”. Het begint een beetje veel koud, 11 graden, maar direct naar Barrydale een klim die het zweet uit mijn poriën jaagt.

De begroeing ziet er in eerste instantie doods en saai uit. Maar als het zonnetje door de wolken breekt en de vol blauwe luchten getoond worden is het weer een prachtige landschap, en tja alweer met fantastische vergezichten.

Onderweg ontmoet ik Wally SpringOverHekje, hij is met een paar arbeiders langs de kant van de weg aan het werk. Als hij hoort dat ik uit Nederland kom, begint hij te vertellen en houdt de komende twintig minuten daarmee niet op. Hoe komt het dat u zoveel weet van de planten vraag ik, van hun geleerd en hij wijst op de zwarte arbeiders. We hebben altijd alles samengedaan met de oorspronkelijke bevolking, wij leren van hun en zij van ons. Vroeger in de tijd van de apartheid als ik met een anders gekleurde stond te praten en de politie kwam langs, werd mijn naam opgeschreven, stond ik te boek als communist.
Daarom zegt hadden we op zondag ook twee kerkdiensten één voor de blanken en een over de zwarten, niet omdat wij dat wilden, maar het mocht gewoon niet.

Onder zijn grond loopt een warmwater rivier, daarmee wil hij een gezondheidsboerderij beginnen. Nu leeft hij als boer van de schapen, geiten en koeien. Denk je zegt ie, dat wij als Nederlanders vroeger hier het kaasmaken gebracht hebben, nee hoor, dat konden ze hier al eeuwen lang.
Zijn Zuid Afrikaans is niet overal even duidelijk, maar met af en toe een vraag, weet hij mij heel veel duidelijk te maken.

Eigenlijk wilde ik gisteravond heel vroeg naar bed. Maar, Leon de eigenaar van het Guesthouse heeft een grote hobby, in een van de voorkamers heeft hij een, welliswaar kleine, maar volledig ingerichte kroeg. En zodra de eerste klant verschijnt drinkt Leon lustig mee. Twee losgebroken dames, die ergens een backpackerhotel runnen en hun mannen aan het werk gezet hebben, te samen met een Zweedse veearts. Als Leon verteld dat Zuid Afrika heel homovriendelijk is en hij al jaren hier met zijn vriend woont, krijgen we van de veearts een technische uitleg waarom anale seks zoveel gevaarlijker is in de verspreiding van aids dan 'normale' seks, de details zal ik u hier besparen.

Verder hoor ik dat men als blanke op dit moment een beetje bang is voor de politie. Op de eerste plaats zijn ze nog steeds erg corrupt, hun maandsalaris, voor een straatagent, is zo'n 500 Euro. Maar ook zijn nu de rollen een beetje omgedraaid, als een blanke aangehouden wordt door een zwarte politieagent zal hij of zij zich heel rustig houden, men is bang en voelt dat de opgekropte frustraties die zij vroeger van de blanke agenten hebben overgehouden zo over hun uitgestort kan worden.

Het is inmiddels negen uur geworden, te laat om nog te gaan eten, Leon komt met een paar borden stew, klaargemaakt door zijn vriend, die we niet te zien krijgen, de bar in en tussen de glazen zeer goede wijn wordt de maaltijd genuttigd.

In Ladismith vind ik een prachtige kamer in het Volstruispaleis Guest House , in het bezit van Maja & Piet Bakker, en ja het zijn Nederlanders.

Een fantastisch mooie rit vandaag, in het begin stop ik bijna elke tien meter om van de omgeving te genieten en foto's te maken.
Dit is nou geen weg waar je snel even met de auto over moet scheuren. Ik geniet van de op komende zon die mij en de omgeving verwarmen en daarmee weer heerlijke geuren verspreiden.
Er is weinig verkeer op de weg, de meeste automobilisten groeten en of steken hun duim omhoog. Als je net weer even zo'n steil stukje aan het beklimmen bent geeft dat de burger weer een hoop moed.

In Zoar zit een oud mannetje rustig in het zonnetje voor een mooi klein huisje. Ik stop en begin in het Nederlands een praatje, ja het is heerlijk rustig hier. Mag ik een foto van u maken? Shit gaat de meneer er netjes voor staan, vond juist die zittende figuur zo mooi.
En ja hij is hier geboren, zakt door zijn stramme knieën om met zijn hand bijna bij de grond aan te geven; vanaf zo klein. Schilder is hij geweest, zijn gehele leven lang.

Verder door het dorpje waar een lange rij mensen voor een soort fabriek staat, één voor één worden ze binnen gelaten. Vraag aan een wachtende (taxi)chauffeur waarop die mensen wachten. Ze moeten hier eens per maand hun Old-Age-Money (AOW) ophalen. Het is nog vroeg, maar de oudjes staan geduldig in de brandende zon te wachten, nergens schaduw. De laatsten zullen er om twaalf uur nog wel staan. Maar ja, misschien is dat in onze ogen niet zo netjes voor oude mensen, maar waarschijnlijk zijn ze hier al lang blij DAT ze iets krijgen.

Ik ben na een licht Engels ontbijt, om zes uur al klaargemaakt door de dochter des huizes, om half zeven vertrokken.
De rit van vandaag is niet zo lang, maar ik was gewaarschuwd voor de wel erg steile pas. Ik ben boven op de HuisRivierPas, bijna voordat ik er erg in heb, de afdaling echter is heel wat steiler, en dat heeft men natuurlijk bedoeld met een zeer steile pas.
Nadat ik een paar honderd meter gedaald ben, moet ik ineens weer een stuk klimmen, en dat doet even pijn in de knietjes. Daarbij vergeleken was de pas zelf niets.
Of het nou psychologisch is weet ik niet, maar ik vind zelf altijd dat ik aan precies de juiste zijde de pas beklommen heb.

Net als gisteren verteld de dochter des huizes enthousiast over haar dorp. De mensen hier, zwart zowel als wit, zijn trots op hun land en willen graag vertellen.
Achteraf gezien heb ik deze vakantie veel te kort gepland. De dorpjes zijn mooi, voor een middagje, maar er is genoeg te zien voor een gehele dag, dat als je voor de geschiedenis geïnteresseerd bent..De i (Information = VVV) zijn heel goed uitgerust met allerlei folders en heel gedreven u alles te vertellen.

Voor mij is een middagje eigenlijk te kort; wil ook even totaal niets doen, maar een extra dag, voor mij weer iets te veel.
Toch ook heb ik me op de afstanden, of eigenlijk niet de afstand, maar op de hoogteverschillen verkeken. Het is bijna constant klimmen en dalen.
Of moet ik de leeftijd die in mijn paspoort vermeld staat eens tussen mijn oren laten doordringen?

In Calitzdorp vind ik bij Die Dorpshuis B&B een mooi klein kamertje voor 225 Rand met grote tuin en klein zwembad.

Weer een prachtige rit vandaag, bijna geheel vlak, weinig verkeer, al voor zeven uur boven de 20 graden en de wind in de rug.
Vandaag even niet de 62 maar ten zuiden daarvan neem ik een beton-beton-betonplatenweg. In het begin de wijngaarden daarna de vele struisvogelboerderijen, waarmee Oudtshoorn in vroegere dagen stinkend rijk geworden is, de veren van de struisvogels dan.
Vele van die grote vogels hebben hectaren land om zich volledig uit te leven. Weer anderen staan met een vijfigtal op een paar vierkanter meter droge aarde. Als ik stop vluchten ze alle weg, maar nieuwsgierig als ze zijn komen ze heel voorzichtig, stapje voor stapje, naar het raster om te kijken wat voor idioot daar op een stuk ijzer naar hun staat te loeren.

Nog even een erg stoffig stukje gravel tussendoor, maar tis maar goed dat het droog is, want in de regentijd moet je hier door de rivierbeddingen rijden. En dat is nog niet zo lang geleden, aan de modder te zien.

Al vroeg ben ik in Oudtshoorn, waar ik mijn doel niet direct kan vinden en dus maar een ander B&B vind. En wel een heel mooie, bij de oude hangbrug, naast de brug loopt de weg gewoon door de bedding. Kamers zijn nog niet schoon, maar dat deert me niet, ik ben vroeg, en vraag en krijg nog een lekker ontbijt.
Een adres om te onthouden; The Gumtree B&B

Er is deels een alternatieve route van Oudtshoorn naar George, maar ik neem de N12, heb vandaag even geen zin in gravelroads en omwegen. De 12 is erg druk en heeft, tot de kruising met de N9, geen vluchtstroken, eenmaal toeteren is een groet, tweemaal de claxon is een vrachtwagen die mij de berm in wil hebben, en dat doe ik dan ook.
Ook weer deze kant van de Quteniqua pass (800 meter hoog verteld een bord) lijkt makkelijker. Zwetend als een otter, maar redelijke eenvoudig trap ik mijn weg naar boven. Steenkoud, fleece gaat weer aan, met witte vingers van het in de remmen knijpen gaat het een hele tijd aan de andere kant van de pas naar beneden.

Omdat het het begin van het weekend is EN aan de kust, heb ik al in Oudtshoorn gereserveerd voor een kamer in Haus Am Strand en ja Duitse eigenaresse. Dat merk je gelijk, al via de telefoon, hoe laat komt u, als u er om drie uur niet bent is de kamer weg, met een fiets, daar heb ik geen veilige plaats voor, misschien moet u iets anders zoeken, bent u er wel rond lunchtijd?
Om elf uur ben ik er, en er wordt nog druk getimmerd en geboord in de kamer die voor mij bestemd is, hectisch loopt de dame rond.
Om twee uur kunt u pas in de kamer, dat is overal zo, verteld de mij verder overigens heel vriendelijke dame en heer. Waarschijnlijk alleen als je niet de Zuid Afrikaanse mentaliteit hebt, want nergens anders had ik problemen een kamer voor twaalven te betrekken.
Zit nu in de fantastisch mooie tuin, en inderdaad direct aan het strand, dit verhaaltje te schrijven.

Van gisteren.

Al drie dagen op een rij steekt er zo tussen negen en tien in de ochtend een verschrikkelijk harde, ik denk, westenwind, de kop op. Om vervolgens dan even zo snel weer uit een andere hoek te waaien.
Met het dalen der zon neemt ook weer de wind af. Tot nu toe heb ik um gelukkig niet of in de rug gehad.

Die 'grote steden' zoals Oudtshoorn bevallen me toch niet zo goed. Het is dat ik nu een fantastisch mooi uitzicht van mijn balkon heb, waarop ik al de gehele middag vertoef, anders is er in deze toeristenstad voor mij niet veel te doen, tussen al die opgeschilderde struisvogeleieren en wat al dies meer.
Maar daar ben ik misschien wel de enige in, want de juffrouw van de VVV verzucht dat het in de stille tijd toch nog zo druk is, veel mensen gaan buiten het seizoen, nu wordt het dus buiten het seizoen ook zoiets als binnen het seizoen.

Vreemd, ik heb me tweemaal omgedraaid om goed te kijken, maar vanmorgen zal ik een blanke arbeider met een schop in zijn hand. Klinkt misschien cynisch, maar tis niet zo bedoeld, tot op heden, tijdens mijn rit, werd al het zware werk door de zwarte mens gedaan. Althans voor zover ik kon zien natuurlijk.
Verder deze kant opgaan vinden ze het ook niet zo leuk meer om Zuid Afrikaans te spreken, als ik vraag kunnen ze het wel, maar men schakelt direct weer op Engels over.

Ook wordt mijn American Express Card steeds vaker geweigerd, in de zin van dat deze hier niet geaccepteerd wordt. Master Card is geen probleem.
Op beide kaarten heb ik een PIN, nergens nog werd deze bij het betalen gevraagd, hier wel.

Black and White, White and Black. Dacht dat ik in Afrika was. Hier in Wilderness, althans op de plaats waar ik nu ben, de (sorry) blanke jeugd die je overal aan de stranden en de daarbij behorende cafés ziet. Niets mis mee hoor, maar terwijl ik zo mijn lunch verorber verbaas ik me erover. In de cafés geen gekleurde bediening meer, jammer, die blanken met die, voor mij, gemaakte vriendelijkheid halen het bij lange na niet bij de hartelijkheid in de bediening van onze zwarte medemensen.
Ik kom niet eens uit de 'binnenlanden' en voel me nu al in een andere Afrikaanse wereld.

Zeg niet tegen een Afrikaan dat je hem of haar aardig vind, jij bedoeld het goed, maar de ander ervaart het tegenovergestelde. Het woord nice is dan beter op z'n plaats. Gebruik ook nooit het woord kont, of je moet iemand opzettelijk echt willen beledigen, wat het betekent zal ik even nu niet vertellen.
Vanmiddag heb ik een ontmoeting met Pascale, een Nederlandse die al in enige jaren in Still Bay in Zuid Afrika woont, haar jeugddroom. Pascale heb ik tijdens de voorbereidingen van deze reis via het Internet 'ontmoet'. Zij werkte tot voor kort bij DreamCatcher een organisatie die de mensen hier wil helpen, door te bemiddelen bij het opzetten van een B&B, hun huizen worden opgeknapt, je kunt via Dreamcatcher bij hun boeken, en meeleven en met de kamama meeeten. Dit alles op non-profit, voor Dreamcatcher dan, basis. Kamama is de vrouw die het kind op haar rug draagt. Bij Dreamcatcher is de kamama de vrouw die, figuurlijk gesproken, haar dorp, haar gemeenschap op de rug draagt door voor handel en inkomen te zorgen.

Pascale gaat volgende maand voor zichzelf beginnen, in dezelfde branche. Een soort eco toerisme, nu even niet voor de natuur, maar voor de mens. Het heet “For authentic cultural encounters & community based tourism” (Authentieke culturele ontmoetingen & op gemeenschap gebaseerd toerisme). Haar site, die er niet nog niet is, wordt Uthando Abantu Travel (Love People Travel).
Dus als je nog eens een ander soort vakantie wilt, waarbij al het uitgegeven geld ook daadwerkelijk in het land en in de zakken van de gewone mensen blijft, dan hou haar site in de gaten en leer met een dergelijke vakantie het echte Zuid Afrika kennen.

Bij het ruisen van de oceaan lekker geslapen vannacht, niet gemerkt dat het geregend heeft. T'is fris maar droog als ik op de fiets stap.
De donkere wolken worden steeds donkerder, en ja hoor dan begint het te plenzen. In the middle of nowhere op een gravelroad. Maar gelukkig zijn die zandwegen zo hard dat zo ook in de regen goed te berijden zijn. Van de mooie meren hier achter de duinen is nu even niet veel te zien.
Als ik de zandweg weer voor de N2 verruil, houdt de regen op, maar de zon laat zich nog niet zien. Onderweg stopt voor mij op de vluchtstrook een oude 4WD jeep. Het is het bejaarde echtpaar dat op de Quteniqua pass een foto van mij gemaakt hebben, even een praatje, het zijn Zuid Afrikanen van Engelse afkomst, en weer verder.

Even voor Knysna (spreek uit nijsna) bij the Point zijn prachtig gelegen B&B's maar verder geen winkels of restaurants in de buurt, dan toch maar richting centrum. Ook hier aan The Waterfront hebben ze alles netjes gerenoveerd, met terrasjes, winkeltjes en een peperduur hotel, maar even weg van de kade dan.
In de Knysna Log-Inn vind ik een kamer, spreek een prijs af, maar een voorbijganger op een bromfiets spreekt me aan; hij wil ook graag de wereld op een fiets verkennen en wil van alles weten. Daarover vertellen vindt ik natuurlijk altijd leuk.
Als ik bij de balie terugkom heeft die lullo ineens de prijs met 200 Rand verhoogd, geen special price meer, mag niet van de manager. Ik heb geen zin meer, sta nog steeds van de regen, te soppen in mij schoenen, en accepteer maar.

Ook al heb je de mooiste tuin van de wereld, en er loopt een grote snelweg door, dan verliest die mooie tuin, zeker voor een fietser heel veel van haar waarde.
Ik fiets de Garden Route, volgend de boeken de mooiste weg van Zuid Afrika. Mooi is tie wel hoor, maar een groot deel gaat, voor mij, over de N2, en dat is een heel drukke weg.

Na driekwartier ben ik acht kilometer verder. Direct uit mijn bed aan het klimmen, en de omgeving direct na Knysna is nou ook niet een van de opwekkendste. Als ik door het groot nieuwe winkelcentrum de N2 bereik, fiets ik links en rechts tussen de sloppenwijken / Townships. Vele mensen, degene die wel werk hebben, te voet langs de weg, erachter hun miserabele behuizing.

Doet me wel even terugdenken aan de cocktail die de barkeeper gisteravond maakte, humor had ie wel, de "Township Toilet". Het is eigenlijk een kopstoop, neem een half glas gele stroperige Bols (!) likeur, daarin een scheutje bruine, andere likeur, die er als een drol in blijft hangen Het totaal ziet er zeer onsmakelijk uit, maar schijnt goed te smaken.

Halverwege Plettenberg Bay neem ik een gravelroad, na de vele regen nu toch wel wat 'zuigender' te fietsen. De navigatie stuurt me zulke vreemde paadjes in dat ik het toch maar even navraag. Maar het klopt. De GPS works in mysterious ways.
Door prachtige bossen met grazig groene weilanden ertussen, bereik ik al gauw de buitenwijken van Plettenberg. Niet mooi. Industrie, maar wel af en toe een doorkijkje naar de prachtige stranden aan de oceaan.

Dan de eerste huizen, ergens voel ik een soort kwaadheid in me opkomen, ik merk dat ik de mensen nors aankijk, al die rijkdom, prachtige grote villa's met zwembaden en een paar uur geleden, ook bewoners van deze wereld, in hun schamele hutjes. Het is slecht verdeeld.
Overal tussen deze huizen zijn mensen aan het werk, zwarte mensen, hoe moet dat wel niet voelen, als je 's morgens uit je hutje vertrekt om voor een paar Rand, voor zo'n rijke stinkerd te gaan werken? Hoor mij op mijn dure fiets en poepie chique vakantie. Het blijft aan me knagen.

Na Plettenberg weer een stukje N2, daarna de R340 die erg vlak lijkt in het begin. Hier ontmoet ik de eerste vakantiefietsers, een Belgische jongen en meisje. Het gaat hun niet om de kilometers zegt ie, ze zijn in drie weken tijd al van Kaapstad tot Johannesburg geweest, tussendoor met de bus of liften. Liften, dat willen ze nu ook doen, de vrouw is gisteren op een gravelweg gevallen, en met haar knie valt nu even niet meer te fietsen.
Als ik een paar kilometer verder ben wordt ik ingehaald door een pick-up met daar achterin de twee fietsen de Belgische jongen en de zwarte knecht, de dame netjes voorin naast de blanke baas. Hij stopt, wil mij ook opladen, maar neen dank je wel, ik fiets vandaag dan wel op mijn tandvlees ( weer veel toiletbezoek vannacht) maar ik zet nog even door.

Op weg naar het Rhino Base Camp. Weg van de grote weg fiets ik al snel tussen de zebra's en antilopen. Vind het wel heel erg mooi maar hoop toch die andere gevaarlijke beesten niet tegen te komen. Kom bij de Lodge aan, denk ik, neen, zegt de meneer, nadat we afspraken voor twee gamedrives gemaakt hebben, de lodge is nog een stuk terug. Dan maar weer op de fiets, tussen de beesten.
De kamer in The Baronesse Lodge is prachtig. Een badkuip midden in een heel grote kamer, een hemelbed, een joekel van een spiegelkast, daarvoor een zebravel en uitzicht op de velden met de beesten. Neen, zo'n kamer is zonde voor een Wim alleen.....

Dan eerst maar even in de badkuip, die vandaag zwart ziet, van de kleding, wasdag. Als ik net netjes alles op de veranda te drogen gehangen heb, komt een vriendelijk bediende, en ja ze is zwart, vragen of ze de was voor mij op de lijn zal hangen. Neen ik hoef niet mee te lopen, ze pakt de natte kleren, plukt de sokken, fietsbroek en onderbroeken uit de thorntree en weg is ze.

Om drie uur de eerste gamedrive. Met vijftien vrouwen, mannen en kinderen zitten we te sterven van de kou in een open jeep. Er waait een loeiharde ijskoude wind van de oceaan. Nooit gedacht dat ik het zo koud zou hebben hier, heb al drie lagen t-shirts aan en neem ook nog een deken mee.
De gamedrive is succesvol, beetje fake is het wel hier. De leeuwen zitten in een apart deel van het park en jagen zelf niet op de vele zebra's, gnoe's en diverse soorten antilopen.
Voor de krokodillen is een aparte biotoop gemaakt, waar ze dus altijd te vinden zijn.
Er zijn 'maar' drie giraffen, die we jammergenoeg alleen uit de verte zien.
Daarnaast nog een paar nijlpaarden, buiten hun neuzen, die af en toe boven water komen zien we er niet veel van. Overigens zijn dit de meest gevaarlijke dieren van Afrika, zij maken per jaar de grootst aantal dodelijke slachtoffers, altijd gedacht dat de buffel het gevaarlijkst was.
De neushoorns zijn erg indrukkwekkend, en gelukkig, is dit soort ook erg rustig, zodat we mooi dichtbij kunnen komen.
Verder ziet een ieder blauw van de kou, en bij terugkomst duiken we met z'n allen zowat IN het grote open haardvuur.

's Avonds tijdens de soep, komen twee giraffen nog even een paar blaadjes van de bomen in de tuin van de Lodge eten. Schijnt niet zo heel vaak te gebeuren, wat ook het personeel komt met fototoestel naar buiten. Heerlijk zulke majestueuze,eigenlijk lomp grote beesten, zo gracieus te zien voortbewegen.

Kijk ook eens hier voor nog meer foto's.

De tweede gamedrive om tien uur is succesvol, deze keer komen we ook dicht in de buurt van de drie giraffen, maar de rest van de groep krijgt niet de neushoorns te zien, deze houden zich vandaag ergens anders schuil.
Weer een knoertharde koude wind, die zoals gewoonlijk rond tienen de kop opsteekt. Ga morgen maar vroeg weg, kan ik um nog een tijdje voorblijven.

Het personeel in de Lodge is (weer) erg vriendelijk en efficiënt, van de ene (blanke) hoor ik dat je de Afrikaan niets alleen kunt doen, en op alles toezicht moet houden. De drie dames runnen alles, schoonmaken, ontbijt en dinner op tafel zetten, gasten ontvangen en weer afscheid van hun nemen, perfect. Mijn ervaring is dus anders.

Toch ook hoor je vreemde verhalen, van nieuwe huizen die gebouwd zijn, om het township probleem op te lossen. De helft van een project moest weer afgebroken worden, omdat ze zo slecht geconstrueerd zijn.
Een project met China, om zonnepanelen, eigenlijk een heel goed idee, op die huisjes te zetten, heeft miljoenen Rand gekost, en niets opgeleverd, omdat de panelen te zwaar voor de kleine huisjes waren, en onder het gewicht instortten. Nu is men met behulp van de TH in Eindhoven bezig een lichter model te ontwikkelen.

Kijk ook eens hier voor nog meer foto's.

Bij het krieken der dag, zoals dat zo mooi heet, stap ik op de fiets, enig gekletter van regen op de golfplaten houdt dan ook op.
Langs het pad vluchten rustig grazende zebra's en antilopen snel het veld in als ik aan kom fietsen. Jammergenoeg ben ik na een paar kilometer het park al weer uit. Heb een beetje moeite het knopje te vinden wat het het grote hek te vinden, dat nagevonden langzaam opschuift, aan de andere kant het hek even dicht doen, en weldra heb ik weer asfalt onder de wielen.

De N2 blijf ik een verschrikkelijke weg vinden, ook al is het landschap vaak niet slecht, ik hou niet van die dicht voorbij razende vrachtauto's ook al toeteren ze nog zo vriendelijk.

Even verlaat ik de N2 om de oude weg, de R102, naar Port Elizabeth te nemen naar Nature's Valley, daar krijg ik ook spijt van als ik halverwege een bord tegenkom dat me verteld dat na vier kilometer de weg afgesloten is. Balen, terugfietsen heb ik een hekel aan. Hou een auto aan en vraag of ik er op de fiets WEL langs kan? No problem sir.
Weer afgedaald tot zeeniveau, en de stijging beginnend, houdt een meisje met een rode vlag mij tegen; Road Closed, verteld ze mij.
Daar heb ik nu even GEEN zin in en loop met de fiets aan de hand verder. De brug ligt er gelukkig nog, maar er voor en er na zijn grote gaten waar ijzervlechters bezig zijn. Vraag aan een opzichter of ik er langs mag. Oké. Roept een paar mannen, en met vereende krachten wordt mijn fiets over het vlechtwerk getild.
Aan de ander zijde heb ik de weg helemaal voor mij alleen, maar zo joekel steil, dat ik me afvraag of ik niet beter op de N2 had kunnen blijven.

Weer bij de N2 gekomen, is deze tolweg, maar met fietsers hebben ze geen probleem, en deze hoeven ook niet te betalen.

Dan weer een verschrikkelijk lang, bijna recht stuk snelweg, het enige wat me af en toe, die koude tegenwind is er ook weer, blij maakt zijn de mooie bloemen en de heerlijke geuren ervan
Gewoon even doorstoempen tot Storms River Mouth, een villapark direct aan de oceaan. Heel mooi gelegen.
Juist omdat het hier zo mooi is, en ik er graag een dagje extra wil rondstruinen, heb ik toch voorzichtigheidshalve van te voren maar gereserveerd. Voor twee nachten meneer? Dan hebben we alleen nog nog bruidssuite, dat moet dan maar, iets meer, maar niet eens veel duurder dan de andere huisjes aan zee.

Tis een leuk huisje op een leuke plaats, maar dat is ook alles. Qua karakter, en dan is toch wel het minste wat je in een bruidssuite nodig hebt, haalt deze het bij de kamer in de lodge bij lange na niet. En wat verwacht je nog meer in zo'n suite? Juist een fles champagne, nog geen theezakje is er. Beetje teleurgesteld ben ik wel.

In het restaurant honderden toeristen, ben die vele aantallen mensen niet meer gewent, en als ik dan ook nog hongerig, van het fietsen, te lang, voor mijn gevoel, op mijn eten moeten wachten, denk ik shit wat doe ik nou juist hier?

Een korte wandeling na de lunch maakt weer veel goed. Men heeft, ja ook voor de toeristen, een hangbrug over over een kloof, over het water gemaakt. De wandeling er na toe en van de brug zelf geeft mooie uitzichten op de wel erg ruwe rotskust hier, waarop de oceaan al donderend zijn golven uitstort.

Net als in Nieuw Zeeland vorig jaar klaagt ook hier de burger dat de zomer zolang op zich laat wachten. Was het in Nieuw Zeeland de kou en de vele regen, hier de kou en de vele harde stormen. Regen kunnen ze hier nog wel wat gebruiken, de vele poelen in de weilanden staan al bijna droog en zomer moet nog echt beginnen.

Nog een dagje in het Tsitsikamma National Park Storms River Mouth. Eerst een lekker, natuurlijk full Englisch, ontbijt in het restaurant.
De kachels branden nog steeds in die (vr)eetschuur. Gisteren en vandaag ook weer, zo tussen twaalf en twee, barstens vol met toeristen die na een wandeling naar de hangbrug, hier hun buikjes vol krijgen. En daarna weer met grote touringcars worden afgevoerd.

Ik ga een stukkie wandelen, een mens op leeftijd moet toch een beetje in beweging blijven niet? ;>)
Kies hiervoor het Blou Duiker Wandelpad uit. Een Blou Duiker is een soort hertje, maar kom ze niet tegen. Wat ik ook niet tegen kom zijn die vervelende toeristen, heerlijk rustig stap ik een paar uurtjes in m'n eentje rond.
Verder is het eigenlijk een doodnormaal bos, wel met ietwat ander soortige bomen, maar niet echt spectaculair. Het laatste stukje langs de oceaan biedt echter weer prachtige vergezichten.

En wie betaald je daar nu voor? Nobody, just for the fun. De zwarte meneer in de lobby van het hotel z'n mond valt open; Whaaat ....... Welke idioot fietst er nu voor zijn plezier meer dan honderd kilometer per dag?
Zo'n tien kilometer voor Humansdorp, gedraag ik me inderdaad idioot, voor mij, in de verte denk ik fietsers te zien. Even een beetje harder, altijd leuk een praatje te maken. In deze hitte erg dom, maar ik haal ze in; Jackie uit Australië en Etienne uit België, op weg naar Durban, vliegen daarna naar India, Nepal en Tibet, willen ook nog daar een stukkie fietsen.

In het eerst half uur van deze dag verlies ik meer dan een liter zweet. Wat is dat stuk steil zeg, van de zee terug het park uit, te voet krijg ik op sommige delen mijn fiets bijna niet omhoog. Zijknat lever ik naar vier kilometer zwoegen bij de parkingang mijn sleutel in.

Het is warm vandaag, direct al voor zessen is de temperatuur zeer aangenaam. De wind nog steeds ferm van voren, maar nu van de andere kant, en veel warmer.

De eerste twintig kilometer weer over die verschrikkelijke N2, al vroeg raast het vrachtverkeer vlak langs me heen. Daarna ligt, ongeveer parallel aan de N2, de oude weg naar Port Elizabeth, de R102, er nog steeds goed bij.
Hierop is het heerlijk rustig fietsen, prachtige landschappen, veel sappig groene weilanden, mooie bloemen, en daarachter de hoge bergen. Met heel plezier fiets ik mij tochtje.
Neem genoeg te eten en te drinken mee, want onderweg is bijna niets te krijgen.

Maar dan zo tegen elven, de temperatuur tot boven de dertig graden, het landschap begint weer sterk te glooien, zie er niet veel meer van, duik diep weg in de schaduw van mijn pet. Dat ding heb ik bijna nooit op, maar nu wordt mijn schedel toch echt een beetje te heet.

In Humansdorp is voor een toerist niet veel, vraag een voorbijganger, en die verwijst me naar het Humansdorp Boutique Hotel , krijg daar een heel redelijk kamer. Waar het boutique voor staat weet ik nog niet.
De dame in de receptie raadt me ten sterkste aan toch mijn fiets mee op te kamer te nemen. Dan maar de trappen op met mijn draadezel.
Tourist Info is gesloten, nergens een restaurant te bekennen, meer dan voldoende drankwinkels. Bij een takeaway, bij een norse dame, bestel ik een onduidelijke lunchbox. Een mens moet toch iets eten.
Terug in het hotel liggen de poetsvrouwen letterlijk uitgestrekt in de gang, kijken me brutaal aan, maar zetten hun pauze gewoon voort. Weer een ander soort Afrika hier.


Weet je, net als in andere landen die ik bezocht heb, voel ik me het beste thuis, buiten de gebieden waar (te) veel toeristen komen.
Al zo vaak gezegd, de toerist verpest de bevolking, de bediening hier in Storms River Mouth restaurant doet zijn best, maar heeft denk ik de moed opgegeven. Zoveel landen, zoveel culturen, niets mis mee, maar ze brengen, mijns inziens, al die culturen in de groepen in de touringcars met zich mee, en verwachten dat ook hier precies aan hun smaak zal worden voldaan. Zonder te beseffen dat men hier wel eens anders zou kunnen denken en voelen.
Dat is het grote voordeel van alleen reizen, je treedt buiten de groep, je moet wel, je kan niet anders, maar ook met z´n tweeën schep je wereld van en voor jezelf, en van daaruit kijk je naar Afrika.
De ´problemen´ die ik met toeristen heb zijn juist die; ze leven alleen IN de groep, met de normen en waarden van die groep, meegenomen uit hun geboorteland. En die normen zijn goed, maar men heeft geen of weinig besef dat de normen en de waarden in het land wat ze bezoeken ook goed zijn.
Zonder te willen oordelen; ik probeer me steeds meer te gedragen als gast in het land dat ik bezoek. Daarmee stel ik de normen en waarden van het gastland voorop, maar behoudt de mijne. Vergelijk hun waarden met de mijne, zet ze naast de mijne (in gedachten) en soms neem ik ze over, als de mijne.
Lieve toerist hebt respect voor je gastland.

Bezweet schrik ik wakker, droom dat de wind om het hotel giert, kijk naar buiten, shit, ik droom niet, het stormt weer als een idioot, en dat al voor vijf uur in de ochtend.
Ik vertrek meestal zo rond zes uur, omdat het dan nog niet zo warm is en omdat het dan nog niet zo hard waait.
Beide argumenten gaan vandaag niet op, het is direct al bloedheet, voor achten al boven de dertig graden.

Vandaag is fietsen een beproeving, alhoewel, de wind heb ik achter. Joepie. Maar het joepie duurt niet lang, na Jeffreys Bay krijg ik um weer vors om mijn snuit. Het klimmen en dalen blijft maar voortgaan. En dan bij het klimmen als je wel wat wind als afkoeling kunt gebruiken is tie er niet. Windstil en bloedheet de heuvels op.

Een dame op een racefiets komt me direct na vertrek uit Humansdorp tegen. Even later haalt ze me weer in, we fietsen een stukje samen op. Bij Jeffreys Bay aangekomen, waar ze woont, nodigt ze me uit voor een ontbijt. Bedank daar hartelijk voor, ze begrijpt het, fietsen op een volle maag is niet zo fijn.

Even na Thornhill, waar je kunt eten, drinken en slapen, fiets ik door een prachtig dal, diep naar beneden, op duizelingwekkende hoogte gaat de N2 over een grote Talbrücke, ik moet het dal weer uitklimmen, had ik dan nu toch even op de N2 moeten blijven. Later zie ik dat de 2 hier een echte autobaan is; verboden voor fietsers.

In de Hoekwinkel, op de hoek van de R102 en R334 wil ik een pauze houden. Weer zo'n volledig getraliede winkel, buiten al om half tien, sterk bezopen (zwarte) mannen en vrouwen, die onduidelijke boze woorden roepen naar iets wat ik niet zie, en zij zelf waarschijnlijk ook niet.
De vele kinderen kijken te veel met hun handen naar mijn fiets, koop voor alle een lolly, drink mijn cola en weg ben ik weer. Hier voel ik me niet erg op mijn gemak.
Op een volgende kruising bij een tankstation is het rustiger. Maar weer overal prikkeldraad hier. Zelfs een veld met witte kolen; rondom met twee rijen prikkeldraad, lijkt meer op een gevangenis. Doe er zelf ook een beetje aan mee, als ik een hotel binnen ga, neem ik direct mijn fiets mee, tot vlak voor de balie. Niemand die er vreemd van opkijkt.

Ook Uitenhage is een slaperig stadje veel winkels, en een paar hotels. De hotels zijn hier, zijn net als in Australië, in de eerste plaats bedoeld om te zuipen en te gokken, en ja je kunt er ook nog eten en slapen. Bij de eerste zeggen ze eerlijk dat er vanavond discotheek is, en er dus echt geen enkele rustige kamer is. Ze sturen me door naar een volgende.

Al vroeg vertrek ik uit Uitenhage, mijn fiets hebben we 'verstopt' in de lobby achter een grote standaard met vakantiefolders. Hij staat staat er gelukkig nog.
Niemand te zien, aan de sleutelbos van mijn kamersleutel, hangt er ook een die op de voordeur past. Weg ben ik.
Het is aangenaam fris, zo'n twintig graden en weinig wind. Na veertien kilometer duik ik een gravelweg in. Is goed te berijden, maar buiten een hoop struikgewas weinig te zien.

Op advies van de Lonely Planet fiets ik naar de Chrislin African Lodge . Een goede keuze, ik ben er al vroeg, en schuif gelijk bij het ontbijt aan. De hutjes kosten 395 Rand per persoon, nomaliter zou ik alleen 790 betaald moeten hebben, maar Linda is erg vriendelijk; ik betaal ook 395 Rand.
Na het ontbijt schuift de baas even aan aan de tafel, we praten over het fietsen en de leefwijze van de mensen hier in Zuid Afrika. Jammer, maar ook hij heeft nog weinig meegekregen van de relaxte Afrikaanse mens. Je moet ze alles twintig maal vertellen, ze plannen niets, doen alleen wat ze moeten doen. Hij is erg vriendelijk hoor, maar het zakelijke van de blanke, is tussen het gemoedelijke van de zwarte, er vast in gebleven.

En ja natuurlijk besteed een Europeaan meer tijd aan plannen dan een Afrikaan. Denk toch dat de Afrikaan daardoor een meer ontspannen leven heeft. Maar zoals onze Johan al zei “elk voordeel hep zijn nadeel”. Ook hier.
Verteld Chris verder, toen het Nelson Mandela tijdperk aanbrak, werd de school hier, eerst alleen voor blanken, aan de zwarte gemeenschap gegeven. Binnen de kortste keren was alles wat bruikbaar was; dakplaten, WC potten en dergelijk uit het gebouw gesloopt. Al wat men in hun eigen armetierige woning (beter) kon gebruiken werd meegenomen.
Les werd er na een tijdje dan ook niet meer gegeven; geen toiletten, geen schoolbord, lekkende daken. Ik geloof niet dat de zwarte bevolking dit als stelen beschouwd, het was hun tenslotte door de regering gegeven.
Maar of dit slim is; hun eigen kinderen opleiding onthouden?

Volgens Chris ziet de zwarte mens zich altijd als een slachtoffer; van de slavernij, van de apartheid, van de blanke, van het weer. Er is altijd wel iets waarop hij zijn verantwoordelijkheid kan afschuiven.
Geen idee of Chris gelijk heeft, maar als gedachtengoed van een blanke geboren Zuid Afrikaan wil ik u dit niet onthouden.

Addo Elephant National Park werd in 1931 opgericht. Er waren toen nog elf olifanten over. Een zekere majoor Pretorius was druk bezig ze alle af te slachten omdat de boeren er in die tijd erg veel last van hadden. Tegenwoordig zijn er weer zo'n 450 olifanten in het park aanwezig.
Om scheurbuik op de schepen te voorkomen werd de boeren in deze streek destijds de opdracht gegeven citrusvruchten te kweken.
In droge tijden en om ze voor de toeristen naar bepaalde plaatsen te lokken werden de vruchten ook aan de olifanten gevoerd, wat tot een zekere verslaving bij deze beesten voerde; de voerderplaats werd bijna niet meer verlaten en als de truck met sinasappels verscheen werd letterlijk gevochten om toch maar niets te missen.
Tot op vandaag is het verboden citrusvruchten mee te nemen in het park.
Door die zelfde droogte zijn er weer veel boeren die er de brui aangeven. Hun gronden worden opgekocht en aan het areaal van het park toegevoegd.

Het park doet vandaag haar naam eer aan, bij de drinkplaatsen is het niet moeilijk de olifanten te spotten. En wederom is het een genot te zien hoe deze, toch lomp grote, beesten elegant en bedaard voortbewegen. Tussen hun poten de kleintjes die daar, hoe vreemd het er ook uitziet, in de wirwar van een kudde, nooit onder de voet gelopen worden.
Zo verzekert David, de schoonzoon, mij. Van hem krijg ik, uiteraard tegen betaling, een privé safari. Alleen al zo rondgereden te worden is voor mij een feest. Hij is dan wel geen officiële gids, maar zoals zovele mensen hier weet hij ook heel veel van de dieren en planten wereld.
Buiten de vele, heel veel vele, olifanten en wrattenzwijnen, een paar kudu´s, waarbij ik steeds weer aan die lekkere steaks moet denken, tonen zich weinig andere beesten. Dan maar even geen leeuwen en buffels vandaag.

Een desolate rit, niet zo mooi of eigenlijk helemaal niet mooi de Zuid Afrika fietstocht af te sluiten.
Het begint met een verlaten droog leeg landschap, een enkel prachtig bloeiende cactus daargelaten, erg saai, maar in vergelijking met wat me nog te wachten staat, mooi.

De R335 is een drukke smalle weg waarop zeer hard gejakkerd wordt. Voor de fietser geen vluchtstrook. Maar het lijkt wel of ierdereen vandaag met of zonder toetergeschal naar me zwaait, wat voor het dooie landschap veel goed maakt.

Bij Motherwell zijn de oude huisjes van de townships vervangen door nieuwe, denk ik. In plaatsen van hout, karton en golfplaten, zover het oog reikt, stenen huisjes, rechts. Op de heuveltop links, ook tot de horizon een kerkhof.
Zonder cynisch te willen zijn of te doen; de aanblik van de rijen graven is een opgewektere dan die van de mistroostige huisjes.
Maar zo te zien aan de vele kinderen in schooluniform wordt hier ook voor opleiding gezorgd.

Verder rechtsaf volg ik de weer de R102, of beter gezegd, ik volg de GPS die de 'oude' R102 volgt, welke naarmate we het centrum naderen steeds drukker wordt.

Maar eerst moet ik na de townships eerst nog even door de vuilnisbelten en smerig uitziende en stinkende industrie. Links op de achtergrond weer de N2 die als autosnelweg langs de oceaan spoort.

Zo'n GPS is vooral in een grote drukke stad, een rustgevend ding. Één korte blik op het scherm voor een kruising en ik weet welke richting ik moet volgen.
Dwars door het centrum van Port Elizabeth, wat voor mij eigenlijk het aankijken niet waard is, fiets ik door naar de zuidkant van de stad. Waar zich aan het strand een nieuw 'toeristisch' centrum heeft ontwikkeld.

In The Kelway Hotel, waar ik al om even na negenen arriveer, is mijn kamer natuurlijk nog niet klaar, een grote groep Duitse toeristen staat klaar om ingescheept te worden in een grote touringcar, hotel zal vannacht wel vol geweest zijn.
Maar het ontbijtbuffet staat ook nog in vol ornaat te geuren, en daar werp ik me dan eerst maar even op.
Als ik net de fiets weer vliegtuig-gereed gemaakt heb, komt de vriendelijke dame me tegen elven vertellen dat mijn kamer nu wel gereed is, terwijl ze toch eerst, een beetje nors kijkend, vertelde dat de check-in time pas om twee uur is.

Mijn eerste mening over Port Elizabeth moet ik toch herzien. In het zuidelijke deel van de stad, Summerstrand hebben ze er iets moois van gemaakt; een wandelboulevard, een echte (Scheveningse) pier, terrassen en cafés er omheen, en aan en andere van de weg, “The Boardwalk”. Een winkelcentrum aangelegd rond een kunstmatig meertje. Niet dat ik nou zo'n fan van winkelcentra ben maar deze vind ik zeker een bezoekje waard.
En daar weer omheen, meerdere hotels.

De leraren conventie is nog steeds gaande in het hotel, waar ik mijn laatste uurtjes in Zuid Afrika in een beetje blues stemming doorbreng.

Als ik deze mensen, vrouwen, mannen, zwarte en blank, zo zie bekruipt me een eigenaardig gevoel. Eerst denk ik, wat zien die ze er arrogant uit, maar als leraar moet je wel een bepaalde houding hebben die ietwat, hopelijk natuurlijke, autoriteit uitstraalt.
Maar dat is het niet, ben niet 'tevreden' met deze eerste gedachtengang. Dan brandt opeens een lampje, deze mensen zien er, voor mij althans, welingenomen uit. ZIJ hebben de wijsheid, ZIJ weten hoe het moet en dat zullen ze die kinderen duidelijk maken ook.
In de basis eigenlijk niets mis mee, maar in een land als Zuid Afrika, waar zoveel nog zou moeten veranderen. Om in plaats van geen apartheid wat meer gelijkheid te krijgen is verandering nodig. Die verandering zou via de leraren bij de kinderen kunnen beginnen. Kinderen willen wel leren, iets nieuws ontwikkelen, als was het in eerste instantie alleen maar begrip te kweken tussen de verschillende zwarte stammen, maar ook tussen de blanken, Nederlandse of Engelse afkomst, is nog wel het enige te winnen.
Maar wil of beseft de oudere gevestigde orde van het lerarenbestand dit ook?

Weer een van die gedachtenkronkels achter een Windhoek Lager in een bar.

Nog even wachten tot drie uur, en dan komen ze me ophalen om naar het vliegveld te brengen.

Ik wil best betalen, maar in een land dat zo vast zit in regels en formaliteiten zeg ik maar niet dat ik extra voor de fiets moet betalen. Het gaat me niet om het geld, maar heb geen zin in weer geheibel met de fiets. Hoewel deze keer bij het inchecken in Port Elizabeth niet moelijk gedaan wordt over de plastichoes, wel moet ik waar ze bij staan de lucht uit de banden laten lopen, ze staat er op, ook al zeg ik dat ik ze op eigen verantwoordelijkheid NIET leeg wil laten lopen, dan maar een klein beetje eruit.

Port Elizabeth    Johannesburg     KL 3772       18.00 - 19.40 uur       (906 km)

Met een beetje vertraging vertrekken we uit Port Elizabeth, geeft niet heb tijd genoeg. De piloot waarschuwt voor sterke turbulentie bij het opstijging tengevolge van de nog steeds harde wind. Ook voor de verdere reis moet de gordel om blijven; er zijn onweersbuien gesignaleerd. Blijkt allemaal nog wel mee te vallen.
Probeer in die verschrikkelijk vele winkels nog wat souvenirs te scoren, maar als ik na een rustpauze een twee poging waag, gaan net alle winkels dicht, ben er eigenlijk niet rouwig om, veel moois heb ik, ook onderweg niet gezien.

Johannesburg    Amsterdam     KL 592       00.45 - 11.00 uur       (8.986 km)

Als ik van het station naar huis fiets zit ik heel even aan de linkerkant van de weg, maar dat heb ik snel genoeg in de gaten.
Behalve dat het hier erg koud is, is de reis prima verlopen, heb zelfs in het vliegtuig nog een tijdje goed kunnen slapen.

Een half uur te vroeg landen we op Schiphol. Nadat ik in de automaat een treinkaartje gekocht heb, zie in de fietstassen al op de band aankomen. Bij de "Buitengewone Bagage" ligt ook al mijn fiets klaar. De ketting is er af, maar dat is ook het enige, wat er aan de fiets 'mankeert' na bijna 1500 kilometer fietsen. Buiten een beetje olie op de ketting weer totaal geen problemen. Zelfs de resterende lucht hebben ze nog in de banden gelaten, zodat ik, weliswaar op ietwat zachte banden, zo naar huis kan fietsen.